หน้าของเจ้าคงหนามาก

ตั้งแต่แต่งนางเข้าไป เขาก็มีเรื่องปวดหัวไม่เว้นวัน ไหนจะสินเดิมที่นางไม่มีติดตัวมาด้วย แต่กลับชี้นิ้วสั่งจะเปลี่ยนเครื่องเรือน เสื้อผ้าเครื่องประดับก็จะเอาชุดใหม่อยู่ทุกวัน

“ท่านไม่เห็นรึ ว่าข้าเจ็บตัวอยู่ ผู้ใดกันแน่ที่โดนทำร้าย”

“หึ เปิ่นหวางได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ทำร้ายผู้อื่นแต่กลับบอกว่าตนเองได้รับบาดเจ็บ น่าขันนัก ชิงชิงลุกไหวหรือไม่” เขามองนางอย่างปวดใจ เพียงแค่พ้นสายตาครู่เดียวนางก็ถูกรังแกแล้ว

“ไหวเจ้าค่ะ” เยว่ชิงลุกขึ้นโดยมีเว่ยอ๋องประคอง

นางมิได้เจ็บอันใด แต่คงเป็นเพราะผิวของนางบอบบางจึงทำให้รอยนิ้วมือของซิงเยียนบนหน้านางดูน่ากลัว

“เปิ่นหวางจะไปส่งเจ้าที่จวน” เว่ยอ๋องประคองเยว่ชิงเดนออกจากจวนตระกูลกง

“ประเดี๋ยวก่อน คุณหนูหลิวเจ้ายังมิได้ตรวจอาการให้มารดาข้าเลย” กงหลี่เฉียงเอ่ยรั้งพวกเขาไว้

“หึ เจ้ายังคิดจะให้นางเข้าไปตรวจมารดาเจ้าอีกรึ นางรึอุตส่าห์มาตรวจให้ถึงจวน แต่คนของเจ้ากลับทำกับนางเช่นนี้” เว่ยอ๋องจ้องมองทั้งสองอย่างดุดัน เขาอยากจะเข้าไปฉีกเนื้อทั้งคู่ทิ้งเสียเดี๋ยวนี้

แต่ก็ถูกเยว่ชิงสะกิดเรียกสติเขาไว้ก่อน “หม่อมฉันอยากกลับจวนแล้วเพคะ” เยว่ชิงเอ่ยขึ้นเสียงเบา ใบหน้าที่เหนื่อยล้า ทั้งรอยนิ้วมือที่ปรากฏยิ่งทำให้นางดูบอบบางราวกับจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ

“ได้”

เมื่อเว่ยอ๋องพาเยว่ชิงกลับออกไปแล้ว กงหลี่เฉียงก็หันมาโวยวายใส่ซิงเยียนแทน

“เจ้าทำอันใดลงไปรู้ตัวหรือไม่” นางบีบที่แขนของนางอย่างแรง

“ข้าทำอันใด ผู้ใดจุรู้เล่าว่านางมาด้วยเรื่องอันใด ตอนที่ท่านออกไปเชิญนางมาตรวจให้ท่านแม่ก็มิได้บอกข้าก่อน” ซิงเยียนเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอม

“เพ้ย เจ้ามิรู้ตัวเลยรึ ว่าสิ่งที่เจ้าทำมันผิดมากเพียงใด”

“ข้าไม่ผิด เป็นท่านที่ไม่ยอมบอกกล่าวข้าเสียก่อน เหอะใครจะรู้ ท่านอาจจะยังอาลัยอาวรณ์นางอยู่ก็ได้”

“เจ้า เจ้า เพ้ย” กงหลี่เฉียงสะบัดแขนเสื้อ เดินหนีไปที่เรือนของมารดา เพื่อดูอาการนาง

“เจ็บมากหรือไม่” เว่ยอ๋องจับที่แก้มนางอย่างเบามือ

“ไม่เจ้าค่ะ”

“หน้าเจ้าคงหนามาก ถึงได้ไม่รู้สึก”

“ท่าน” เยว่ชิงปัดมือของเขาออกอย่างไม่สบอารมณ์

“เปิ่นหวางรู้ว่าเจ้าก็เอาคืนนางอย่างสาสม” เว่ยอ๋องพิงที่รถม้าแล้วเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันเยว่ชิง

เมื่อตอนที่ยังเด็กเขาเคยรังแกนาง และถูกนางทำร้ายเช่นนี้ เขาต้องนอนปวดท้องอยู่บนเตียงถึงสองวัน พอเห็นท่านางผลักซิงเยียนจึงรู้ได้ทันทีว่านางคงเอาคืนไปแล้วอย่างแน่นอน

“หึ หรือท่านอยากให้ข้ายืนนิ่งๆ ให้นางทุบตีเพียงอย่างเดียว” เยว่ชิงเอียงคอมองเว่ยอ๋อง

“เป็นเช่นนี้ดีแล้ว แต่ต่อไปเจ้าต้องรอเปิ่นหวางก่อนเข้าใจหรือไม่” เขาไม่อยากทิ้งให้นางต้องเผชิญเรื่องร้ายเพียงผู้เดียว ถึงนางจะไม่เจ็บมาก แต่เขาก็ปวดใจไม่น้อย

เยว่ชิงมิได้ตอบรับ แต่นางแสร้งมองออกไปทางอื่น เว่ยอ๋องก็ไม่ได้เอ่ยว่าอันใดอีกจนรถม้ามาจอดที่หน้าจวนนาง เขาจึงได้ลงจากรถม้ากลับตำหนักของตนไป

เมื่อเข้ามาในจวน พ่อบ้านมารอรับเยว่ชิงก็ต้องตกใจที่เห็นรอยแดงบนใบหน้าของนาง

“คุณหนู หน้าท่านไปโดนอะไรมาขอรับ” พ่อบ้านหลิวร้องออกมาเสียงดัง จนบ่าวในจวนรีบวิ่งมาที่หน้าประตูจวน เพื่อดูว่าเกิดเรื่องใดขึ้น

“เข้าไปคุยในจวนเถิด ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือยัง”

“รอคุณหนูอยู่ด้านในขอรับ”

เยว่ชิงเดินเข้าไปในห้องโถงเรือนหลัก เมื่อหมอหลิวเห็นใบหน้าของบุตรสาว แววตาก็แข็งกร้าวขึ้นมาทันที

“ชิงเออร์ หน้าเจ้าไปโดนอันใดมา” หมอหลิวเอ่ยถามเสียงเย็นออกมา

“ท่านพ่อใจเย็นเจ้าค่ะ ลูกจะเล่าให้ท่านฟัง” เยว่ชิงจูงมือบิดาเข้าไปนั่ง พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมอหลิวฟัง

“หึ ใจกล้ายิ่งนัก ต่อไปหากนางตู้ซื่อจะตายก็ปล่อยให้นางตายไปเสีย หากเดินทางมารักษาที่โรงหมอไม่ได้”

“ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” นางกุมมือของบิดาไว้แน่น

สองพ่อลูกกินข้าวร่วมกัน ก่อนที่นางจะเดินกลับเรือนไปพักผ่อน

เยว่ชิงเหน็ดเหนื่อยจากการตรวจคนป่วยมาทั้งวัน เมื่อล้างตัวเสร็จนางก็ล้มตัวลงนอนทันที

เว่ยอ๋องลอบเข้ามาถึงด้านในห้องแล้ว นางก็ยังไม่รู้ตัว

“เหตุใดต้องทำให้ตนเองเหนื่อยเช่นนี้ด้วย” เขานำยามาให้นาง แต่ไม่คิดว่านางจะหลับเสียแล้ว

เว่ยอ๋องจึงได้ช่วยทายาให้นางอย่างเบามือ “อื้ออ” นางพึมพำออกมาเสียงเบา

“ชิงชิง” เขาเอ่ยเรียกนาง เพราะคิดว่านางจะรู้สึกตัว แต่เปล่าเลย นางเพียงแค่พลิกตัวหนีเพราะรำคาญเท่านั้น

เมื่อเห็นว่านางมิได้ตื่นขึ้นมา เว่ยอ๋องก็ทำหน้าหนา ขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมทั้งดึงตัวนางเข้ามากอดไว้แน่น

“อื้ออ” นางรู้สึกอึดอัดจึงได้ขยับตัว เพราะนอนไม่สบายตัว

"นอนดีๆ” เว่ยอ๋องรวบตัวนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดเช่นเดิม

เยว่ชิงขมวดคิ้ว เหมือนนางจะได้ยินเสียงของเว่ยอ๋อง ทั้งยังรู้สึกอึดอัด จึงได้ลืมตาขึ้นมามอง

เว่ยอ๋องเห็นว่านางรู้สึกตัวแล้ว กลัวว่านางจะกรีดร้องจนเรียกบ่าวในจวนมา จึงได้ก้มลงประกบจุมพิตนางทันที

“อื้อออ” เยว่ชิงตื่นขึ้นมาเต็มตา นางเบิกตากว้างอย่างตกใจ จึงได้เผลออ้าปากออก เป็นโอกาสให้เว่ยอ๋องแทรกเรียวลิ้นเข้ามาด้านใน

ฝ่ามือของเว่ยอ๋องข้างหนึ่งรั้งคอของนางไว้ไม่ให้ถอยหนี อีกมือยึดเอวคอดกิ่วของนางไว้แน่น

“ชิงชิง อืม” เขาบดจูบนางอย่างหลงใหลทั้งยังเรียกชื่อของนางอย่างคลั่งไคล้

เยว่ชิงมิใช่ว่าไม่เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน แต่กับกงหลี่เฉียงที่เคยเป็นสามีภรรยามาก่อน ภายในอกของนางยังไม่สั่นสะท้านเช่นที่เว่ยอ๋องกระทำอยู่ตอนนี้

นางได้สติจึงทุบไปที่หน้าอกของเขาหลายที เพราะนางก็เริ่มหายใจไม่ทันแล้ว

แต่เว่ยอ๋องที่รอเวลาเช่นนี้มานานหลายปี จะยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระได้ง่ายเช่นนั้นหรือ เขาเพียงถอนริมฝีปากออกชั่วครู่ เพื่อให้นางได้หายใจ ก่อนที่จะจุมพิตนางอีกครั้งอย่างร้อนแรง

ฝ่ามือของเขาก็เริ่มอยู่ไม่นิ่ง เยว่ชิงรู้ได้ทันที หากปล่อยให้เขากระทำเช่นนี้ คงได้เลยเถิดไปไกลแน่

“อาจ้าน ยะ หยุดได้แล้ว” นางเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก นางเผลอเรียกนามเดิมของเขาก่อนที่จะถูกแต่งตั้งเป็นเว่ยอ๋อง ฉีเจียวจ้าน

“เรียกเปิ่นหวางอีกครั้งได้หรือไม่” เสียงแหบพร่าของเขาที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้นางอดจะขนลุกชันไม่ได้

“อาจ้าน” นางยอมเรียกอีกครั้ง เพราะเขากำลังจะจุมพิตนางต่อ

“ชิงชิง เจ้าแต่งให้เปิ่นหวางดีหรือไม่” เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนางแล้วเอ่ยออกมาอย่างขอร้อง

“ท่านอย่าได้เอ่ยเรื่องนี้อีกเลย ตอนนี้ข้ายังไม่พร้อมแต่งให้ผู้ใด” นางไม่ได้บอกว่านางไม่ต้องแต่งงานอีก

“เพราะกงหลี่เฉียงเช่นนั้นรึ” เว่ยอ๋องเงยหน้าขึ้นมามองหน้านางอย่างปวดใจ

“ไม่ใช่ทั้งหมด แต่ข้าไม่อาจเชื่อใจผู้ใดได้อีกแล้ว”

“แม้แต่ข้าเช่นนั้นรึ” เขามองนางอย่างไม่อยากเชื่อ