All Chapters of ข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี: Chapter 21 - Chapter 30

นางจึงได้เอ่ยเล่าเรื่องที่นางช่วยชีวิตเว่ยอ๋องและเสิ่นเจิ้งซีไว้ที่สู่เป่ย ทั้งยังบอกว่านางก็สามารถรักษาคนได้ พร้อมทั้งนำของที่อยู่ในมิติ ออกมาอวดเยว่ชิงราวกับเด็กน้อยที่อวดของเล่น“แม่นางไป๋ เจ้าอย่าได้นำสิ่งของพวกนี้ออกมาอีกเด็ดขาด” เยว่ชิงรีบเดินไปที่ประตู เพราะกลัวว่าจะมีคนมาแอบดูพวกนางคุยกันนางออกไปแจ้งสาวใช้ให้บอกชาวบ้านว่าให้มาในวันพรุ่งนี้ เพราะวันนี้มีหมอเข้ามาเพิ่มนางต้องทดสอบหมอเสียก่อนชาวบ้านเมื่อได้ยินก็ล้วนแต่ยินดี ที่จะได้ไม่ต้องรอตรวจนานอีกแล้ว จึงได้ยอมกลับไปในที่สุด“เพราะอันใด” ซูหนี่มองมาที่เยว่ชิงอย่างแปลกใจทั้งชีวิตนางจมอยู่กับหนังสือเรียน หนังสือการแพทย์เท่านั้น นิยายทะลุมิตินางก็ไม่เคยได้หามาอ่านสักครั้ง นอกจากฟังเล็กน้อยจากเพื่อนและพยายามที่ร่วมงานกัน“กลับไปที่จวนกับข้าแล้วข้าจะบอกเจ้าทั้งหมด” เยว่ชิงพาซูหนี่กลับไปที่เรือนของนางด้วยกันตลอดทางซูหนี่เอ่ยถามเรื่องราวต่างๆ จากนางอยู่ไม่น้อย ทำให้เยว่ชิงอดแปลกใจไม่ได้ เหมือนกับว่าซูหนี่นางมิใช่คนของแคว้นต้าฉีเสียอย่างนั้น“หนี่เออร์ เจ้ามาจากที่ใด” เยว่ชิงนางอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ แต่ความหมายของนางคือซูหนี่เป็นค

ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี บุรุษทั้งสองราวกับนัดหมาย ได้กระโดดออกจากจวนริมทะเลกลับไปที่โรงเตี๊ยมพร้อมกัน“เหอะ ยิ้มเช่นนี้ เจ้าคงมีเรื่องดีไม่น้อย” เว่ยอ๋องอดที่จะค่อนแคะสหายของตนไม่ได้“แล้วพระองค์เล่า หน้าตาไม่สดใส คงมิได้สมหวังดั่งพระทัยใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นเจิ้งซีมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา“เพ้ย กลับเมืองหลวงเปิ่นหวางก็จะมีงานมงคลแล้ว แล้วเจ้าเล่าจะรับนางเข้าจวนได้อย่างงั้นรึ”เรื่องนี้ทำให้ใบหน้าของเสิ่นเจิ้งซีแข็งค้างไปทันที แม้เขาจะยอมรับกับนางเรื่องมีใจแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยเรื่องจะแต่งงานกับนางเลยสักนิดและไหนจะเรื่องที่จวนของเขา ไม่รู้ว่าบิดามารดาจะยอมรับซูหนี่หรือไม่“หึหึ อย่ายอมแพ้เล่าอาซี” เว่ยอ๋องยกยิ้มอย่างผู้ชนะเดินเข้าห้องพักของเขาไปเช้าวันต่อมา ทั้งสองไปที่จวนพักริมทะเลของเหอหมิ่น เพื่อที่จะพาทั้งสองกลับเข้าเมืองหลวง“นายท่าน มีท่านอ๋องกับใต้เท้าผู้ตรวจการจากเมืองหลวงมาขอพบขอรับ” บ่าวเข้ามาแจ้งเหอหมิ่นที่กำลังนั่งร่วมโต๊ะกับสตรีทั้งสองอยู่เหอหมิ่นมองไปที่เยว่ชิงและซูหนี่ทันที เมื่อพิจารณาใบหน้าของซูหนี่ให้ดี เขาจึงร้องออกมาราวกับนึกเรื่องอะไรออก“อ้อ แม่นางไป๋ ค

หลังจากพิธีศพของเยว่ชิงเสร็จสิ้นลง ตระกูลกงก็ล่มสลายทันที กงป๋อเหวินถูกประหาร คนในตระกูลที่เหลือต่างถูกเนรเทศ นางตู้ซื่อ กงหลี่เฉียงกับซิงเยียนต้องเดินเท้าไปใกล้นับหลายพันปีซิงเยียนนางกรีดร้องไปตลอดทางที่ออกจากเมืองหลวง เพราะนางตั้งครรภ์จนใกล้จะคลอดแล้ว ยังต้องลำบากเดินเท้าไปตลอดทาง บ้านเดิมของนางก็มิสนใจนางที่แต่งออกมาแล้วตลอดทางชาวเมืองไม่น้อยต่างออกมาด่าทอ บางคนขว้างปาสิ่งของที่ใกล้มือใส่พวกเขาอย่างนึกรังเกียจเว่ยอ๋องนั่งอยู่ที่ข้างหลุมศพของเยว่ชิง มิได้ไปชมพวกเขาถูกเจ้าหน้าที่คุมตัว“หากย้อนกลับมาได้เจ้าจะเลือกเปิ่นหวางหรือไม่” เขาเอ่ยถามกับหลุมศพของนางอย่างแผ่วเบาเสิ่นเจิ้งซีที่มิอาจทนมองดูได้ ต้องเข้ามาลากตัวเว่ยอ๋องกลับไปที่ตำหนัก“ชิงชิง เจ้าอย่าทำให้เปิ่นหวางกลัวเช่นนี้” เยว่ชิงได้ยินเสียงร้องเรียกราวกับจะขาดใจของเว่ยอ๋อง นางจึงได้ลืมตาขึ้นช้าๆ“ท่านอ๋อง” ใบหน้าของนางที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ลูบไปที่ใบหน้าที่กำลังหวาดกลัวของเว่ยอ๋องเมื่อเห็นว่านางฟื้นแล้ว เว่ยอ๋องก็กอดนางไว้แน่น ด้วยกลัวว่าจะเสียนางไป“ชิงชิงเจ้าฝันอันใด เปิ่นหวางเรียกเจ้าอยู่นานก็ไม่ยอมตื่น จนจะไปตามหนี่เ

นางกำนัลที่มาทำหน้าที่ดูแลเยว่ชิงได้แต่ปิดตา เพราะไม่อาจทนมองได้ ตอนที่ส่งเจ้าสาวขึ้นเกี้ยว เจ้าบ่าวต้องเตะไปที่คานเกี้ยวเพื่อแสดงอำนาจข่มภรรยา“เตะแรงๆ เลยท่านอ๋อง” เสิ่นเจิ้งซียุเว่ยอ๋องให้แต่คานเกี้ยว“หึ เอาไว้ทำในงานแต่งของเจ้าเถิด” เว่ยอ๋องได้แต่ถลึงตามองเขา เขาไม่เตะอะไรทั้งนั้น กว่าจะได้นางมาครองก็ต้องไปตามถึงเจียงซาน หากเขาแสดงอำนาจกับนาง ไม่ใช่นางจะหนีไปที่อื่นอีกรึเสิ่นเจิ้งซีได้แต่ลูบจมูกเก้อแก้ งานแต่งของเขาจะมีรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยเมื่อถึงตำหนักอ๋อง เว่ยอ๋องประคองเยว่ชิงเข้าไปในเรือน ทั้งสองข้ามกระถางไฟ เดินตรงไปที่แท่นทำพิธี ด้านหน้ามีฮ่องเต้ ไทเฮาและฮองเฮามาร่วมงานด้วยขุนนางทั้งหมดในเมืองหลวงก็ล้วนแต่อยู่ที่งานของเว่ยอ๋อง หมอหลิวติดตามขบวนเจ้าสาวมาส่งบุตรสาวเข้าตำหนักด้วย ความจริงซูหนี่นางจะต้องอยู่ที่จวนตระกูลหลิว แต่นางอยากเห็นพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ท่านหมอหลิวจึงได้ยอมให้นางมาด้วยกันซูหนี่สนใจพิธีกราบไหว้ฟ้าดินมากกว่าสายตาของเสิ่นเจิ้งซีที่มองมาทางนาง ภาพที่คู่บ่าวสาวกราบไหว้ฟ้าดิน ทั้งคำนับให้กันดูงดงามกว่าในละครที่นางเคยชมมาเสียอีกจากสายตาของเสิ่นเจิ้งซีคิดว่าที่

ผ่านไปได้สามเดือน เยว่ชิงนางก็ตั้งครรภ์ อาการของนางนับว่าแปลกนัก นางไม่ได้แพ้อาหารหรือเหม็นอันใด แต่เพียงมีสตรีเข้าใกล้เว่ยอ๋องน้ำตาของนางก็ไหลออกมาเสียดื้อๆแม้แต่นางกำนัลในตำหนัก นางก็เป็นเช่นกัน เรื่องนี้ทำให้เว่ยอ๋องห้ามให้นางกำนัลในตำหนักเข้าใกล้เขาอย่างเด็ดขาดร้อนถึงซูหนี่ที่ต้องมาหานางถึงที่ตำหนัก เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นเยว่ชิงนางนั่งซับน้ำตาอยู่จึงเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ เจ้าก็เป็นหมอมิรู้หรือ หากร้องมากๆ จะส่งผลต่อบุตรของเจ้าในท้อง” ซูหนี่เดินเข้าไปช่วยนางเช็ดน้ำตา“หนี่เออร์” นางสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร“ข้าไม่รู้ว่าข้าเป็นอันใด”“แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น หรือเจ้ากังวลสิ่งใดอยู่” ซูหนี่นางใช้หลักการทางการแพทย์ นางว่าเยว่ชิงนางต้องมีเรื่องบางอย่างในใจที่ไม่ยอมเอ่ยออกมาอย่างแน่นอนเมื่อเห็นว่าในห้องไม่มีผู้ใดอยู่ เยว่ชิงนางยังยอมเล่าเรื่องที่รู้มาเมื่อหลายวันก่อนให้ซูหนี่ฟังฮูหยินในเมืองหลวงไม่น้อย เมื่อรู้ว่านางตั้งครรภ์ก็ทำทีมาเยี่ยมนางที่ตำหนัก ทั้งยังเอาของบำรุงมาให้นางมากมาย แต่ความจริงแล้ว พวกนางต้องการพาบุตรสาวเข้ามาให้เยว่ชิงดูตัว หากถูกใจจะได้