คิดไม่ซื่อ

เขามิได้มองบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินเลย มัวแต่มองรอยยิ้มที่งดงามของนาง

“งามมากเจ้าค่ะ” นางยิ้มกว้างออกมาอย่างพอใจ หากไม่ได้มาเห็นด้วยตาของตนเองคงจะเสียดายไม่น้อย

เมื่อคิดเช่นนี้ก็อยากจะให้บิดาและอาอิงได้มาเห็นด้วยกันเหลือเกิน

“ข้าอยากให้ท่านพ่อกับอาอิงมาเห็นด้วยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยออกมาเบาๆ

“ไว้เจ้าก็เขียนสารส่งไปชวนท่านน้าก็ได้”

“จริงด้วยเจ้าค่ะ” เยว่ชิงหัวเราะออกมาเบาๆ

พอเห็นว่าใกล้มืดค่ำแล้ว เหอหมิ่นก็ขอตัวกลับไปที่จวนท่านเจ้าเมืองของเขา ก่อนกลับยังกำชับสาวใช้และบ่าวในจวนให้ดูแลเยว่ชิงให้ดี

เยว่ชิงยังนั่งฟังเสียงคลื่นลมที่ไม่มีในเมืองหลวงต่ออีกนาน จนสาวใช้ต้องมาเรียกนางกลับเข้าเรือน

“คุณหนูเจ้าคะ อากาศยามค่ำคืนเย็นนัก กลับเข้าเรือนดีกว่าเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านไม่สบาย ท่านเจ้าเมืองจะตำหนิบ่าวได้”

“เช่นนั้นก็กลับเรือนเถิด”

ในเรือนพักของนางถูกจัดเตรียมข้าวของให้อย่างดี สาวใช้ที่ถูกส่งมามือไม้ก็คล่องแคล่ว จัดเตรียมทุกอย่างและดูแลรับใช้นางอย่างดี

ทางด้านไป๋ซูหนี่ นางมิได้กลับไปที่ห้องของเสิ่นเจิ้งซี เพื่อดูแลเขา แต่นางกลับเดินออกจากตำหนักอ๋องไปด้านนอกแทน

องครักษ์ก็มิได้สงสัย เพราะนางมิได้นำข้าว