Semua Bab คุณวารีไม่ชอบแมวหยิ่ง: Bab 11 - Bab 20

“ขี้โกง นี่พี่ไม่ได้หลับเหรอ” คนในอ้อมกอดยังคงพยายามดิ้นไปดิ้นมา แต่เรี่ยวแรงของเธอก็ดูจะสู้อ้อมแขนแข็งแกร่งของวารีไม่ได้เลย ต่อให้พยายามจะเอาตัวเองออกมาจากพันธนาการนั้นแต่ก็แสนจะยากเย็น “ถ้าหลับแล้วจะเห็นเหรอว่ามีคนแอบมองพี่น่ะ หื้ม” วารีก้มลงมองใบหน้าคนในอ้อมกอด พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นดังมากขึ้นเรื่อย ๆนี่เป็นอ้อมกอดแรกในรอบกี่สิบปีไม่รู้นับตั้งแต่ทั้งคู่แยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเอง และการวนกลับมาเจอกันครั้งนี้ก็เหมือนพัดพาเอาความรู้สึกเก่า ๆ กลับมาด้วยเช่นกันจากที่เคยคิดว่า ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่ความรู้สึกวูบไหวตรงหน้าอกข้างซ้ายกำลังบอกความจริงบางอย่างกับเธอ“ใครแอบมอง มุกไม่ได้แอบสักหน่อย”“ยังจะปากแข็งอีกนะ พี่ไม่ได้ตาบอดสักหน่อย”“ก็พี่วาเมา แล้วก็เป็นฝ่ายขอร้องให้มุกอยู่ด้วย มุกก็ต้องตรวจดูให้แน่ใจว่าพี่โอเคขึ้นแล้วจริง ๆ”“เป็นห่วงพูดแบบนี้ค่ะ ไม่ต้องอ้อมค้อม ไหนลองพูด”“ไม่พูด! เพราะไม่ได้เป็นห่วง ไม่เลยสักนิด”“อ้อเหรอ แต่ก็ยอมอยู่กับพี่หนิ”“งั้นกลับก็ได้!”มุกดาพยายามเอาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของวารีอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เป็นผล ดูเหมือนว่าอีกฝ่

“พี่วา! ปล่อยมุกนะ พี่จะทำอะไรเนี่ย” มุกดาหันไปมองค้อนคนที่ลากเธอออกมาด้วยสายตาขุ่นเคือง วารีไม่ตอบแต่ถอดเสื้อยีนสีเข้มของเธอสวมใส่ให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ส่วนตัวเองก็ใส่เพียงเสื้อยืดสีดำขนาดพอดีตัว “พี่ไม่ได้จะห้าม แต่ถ้าจะเล่น ต้องมีพี่อยู่ด้วย แล้วชุดที่ใส่น่ะ โป๊มาก ก่อนจะใส่ได้ดูกระจกรึเปล่า แล้วทำผมทรงอะไร ถักเปียสองข้างเหมือนเด็กอนุบาล แต่งตัวไม่ได้เรื่องเลย” วารีบ่นยืดยาว สายตามองมุกดาตั้งแต่หัวจรดเท้า และที่บ่นไปยังไม่นับกางเกงยีนขาสั้นสีซีดที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่อีก “พี่เป็นบ้าปะ ถ้าจะบ่นขนาดนี้ก็กลับไปเลย ไม่ต้องมาอยู่ใกล้ มุกไม่ชอบคนขี้บ่น แล้วก็เอาเสื้อพี่กลับไปด้วย” มุกดาเตรียมจะถอดเสื้อยีนของอีกฝ่ายออกจากตัว แต่วารีรีบเอ่ยห้าม “ห้ามถอดเด็ดขาด ใส่ไว้แบบนั้นแหละ” พูดจบวารีก็จับมืออีกฝ่ายพาเดินกลับเข้าไปยังพื้นที่ปาร์ตี้โฟมอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้ข้างกายของมุกดามีวารีคอยเดินประกบไม่ห่าง เลยกลายเป็นว่า นอกจากลูกจันทร์แล้ว แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาประแป้งมุกดา โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ ทั้งหลายที่เห็นสายตาของวารีก็ถอยห่างกันไปหมด ท

“จริง ๆ ลูกจันทร์เล่าเรื่องของพี่ให้น้องฟังอยู่ตลอดนะ” วารีเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งคุยกันตรงระเบียงหลังบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มครึ่ง วารีฟาร์มยังคงมีเสียงเพลงจากหน้าเวทีให้ได้ยิน หลังจากที่ช่วงบ่ายมีการเล่นน้ำสงกรานต์กันไปแล้ว ในช่วงค่ำของวันเดียวกันวารีได้มีการจัดเลี้ยงอาหารให้กับพนักงานของเธอ และการร้องเพลงบนเวทียังมีอยู่ ค่ำคืนนี้พนักงานทุกคนต่างสนุกสนานและได้ปลดปล่อยตัวเองกันอย่างเต็มที่ ส่วนวารีและมุกดาปลีกตัวมานั่งคุยกันตรงระเบียงหลังบ้านที่ยื่นออกไปในทะเล คืนนี้ดวงจันทร์ส่องสว่างนวลสวย แสงตกกระทบกับผิวน้ำยามค่ำคืนทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกกว่าทุกคืน “แล้วน้องรู้รึเปล่าว่าที่ผ่านมาลูกจันทร์ก็เล่าเรื่องน้องให้พี่ฟังเหมือนกัน” วารีหันมองคนข้าง ๆ แล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นจิบ “จริงเหรอคะ นี่แปลว่าลูกจันทร์เก็บความลับของเราสองคนไว้ตลอดเหรอเนี่ย” มุกดาส่ายหน้าเล็กน้อยกับความทะเล้นของน้องสาว “พี่ดีใจนะที่ได้รับรู้เรื่องของน้องบ้าง ถึงแม้จะไม่มาก แต่รู้ว่ายังสบายดีพี่ก็โอเค” “โอเคจริงเหรอคะ ไม่ใช่ว่าพี่วาเกลียดน้องไปแล้วเหรอ”

มุกดาเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังสวมกอดเธอจากด้านหลัง ไม่ใช่ผีหรือสิ่งเร้นลับใด ๆ อย่างที่คิด แต่เป็นคนที่หายไปจากการติดต่อของเธอตั้งแต่ช่วงค่ำต่างหาก “ชู่ว์ อย่าเสียงดังค่ะ คนในบ้านนอนกันหมดแล้ว” วารียกนิ้วชี้แตะริมฝีปากของมุกดาเบา ๆ ตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน มุกดาอยู่ในอ้อมอกของอีกฝ่าย เอวบางของเธอยังถูกกอบกุมเอาไว้ด้วยมือบางที่ตั้งใจทะนุถนอมเรือนร่างของเธออย่างดีที่สุด วารียังคงอบอุ่นเหมือนเดิม การกระทำแสนอ่อนโยนนี้มุกดารู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดี แม้ว่าทั้งคู่จะห่างกันไป แยกย้ายกันไปเติบโต แต่การกลับมาเจอกันครั้งนี้มันกลับดึงเอาความรู้สึกลึก ๆ ที่ซ่อนไว้ในจิตใจกลับคืนมาอีกครั้ง จากที่คิดว่าควรจะลืมกันไป ควรจะหยุดคิดเรื่องเก่า ๆ หรือแม้แต่ควรจะยุติความรักในรูปแบบเดิม ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้กำลังบอกทั้งคู่ว่า ไม่มีใครทำอย่างที่ว่าได้เลย ยิ่งหนียิ่งโหยหา ยิ่งห่างกันไปยิ่งคิดถึง และแม้แต่ตอนนี้ที่ได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บซ่อนเอาไว้ยิ่งชัดเจนมาก

นับตั้งแต่ที่มุกดายอมเปิดใจให้วารีอีกครั้ง บรรยากาศในฟาร์มก็ดูจะเปลี่ยนไปมาก เหมือนว่าคนมีความรักจะทำให้สถานที่แห่งนี้มีสีสัน แม้แต่แม่แววเองก็สังเกตได้ แต่เลือกที่จะไม่ทักท้วงอะไร เพราะอยากให้บรรยากาศแบบนี้คงอยู่ต่อไปเรื่อย ๆ การได้เห็นวารีและมุกดาส่งยิ้มให้กัน ส่งสายตาหวานฉ่ำมองกันอยู่บ่อย ๆ เดินคุยกันกระหนุงกระหนิงรอบ ๆ ฟาร์ม นั่งกินข้าวด้วยกันทุกมื้อ ไปทำงานด้วยกันแทบทุกที่ เพียงแค่นี้คนเป็นแม่ก็มีความสุขมากแล้ว โดยที่แม่แววไม่เคยสนใจเลยว่า ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะมีคำจำกัดนิยามว่าอย่างไร วันนี้บรรยากาศในฟาร์มค่อนข้างคึกคัก เนื่องจากเย็นวันศุกร์วันนี้จะมีการจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ภายใน เป็นการเลี้ยงส่งลูกจันทร์ที่กำลังจะไปใช้ชีวิตในเมืองหลวงแบบเต็มตัว หลังจากไปดูหอพักและจัดการเรื่องที่เรียนมาเรียบร้อยแล้ว ซึ่งคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องเลี้ยงส่งครั้งนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ไม่พ้นเจ้าของฟาร์มอย่างวารีนั่นแหละ เสียงพูดคุยสนุกสนานดังมาจากลานด้านข้างโรงเรือน ซึ่งเป็นพื้นสนามหญ้าโล่ง ๆ ตอนนี้ได้จำลองบรรยากาศเป็นพื้นที่จัดปาร์ตี้เล็ก ๆ มีชุดคาราโอเกะพร้อมเคร