Lahat ng Kabanata ng ของเล่นคนโปรดคุณหมอ: Kabanata 11 - Kabanata 20

พายหวีดครางพลางแอ่นเอวขึ้นอย่างกระสันเสียว สองขาเรียวถูกจับอ้าออกกว้างขณะที่พอร์ชใช้ลิ้นตวัดเลียอยู่ตรงร่องฉ่ำน้ำจนเกิดเสียงฉ่ำแฉะฟังดูลามกจนพายหน้าร้อน เธอบิดเร่ากระตุกเกร็ง จิกมือกับผ้าปูเตียงจนยับย่นด้วยความเสียดเสียว อยากหุบขาก็ทำไม่ได้เพราะคนตัวโตจับไว้แน่นจนได้แต่อ้ากว้างจนเห็นไปถึงในรูคับแคบแบบนั้น ยิ่งพอร์ชแหกมันออกมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นในร่องแดงก่ำชัดเจนจนอยากจะรังแกมากขึ้น แผล่บ “ฮึก อ๊าา พอร์ช พะ พอแล้ว อึก” ร่างบางแอ่นร่อนจนหลังไม่ติดเตียง ลิ้นสากตวัดเลียตรงติ่งเสียวรัวเร็วจนตาพร่า ก่อนจะสลับไปชักเข้าออกในรูคับแคบจนพายกระตุกหงึกอย่างควบคุมร่างกายไม่ได้สักนิด เพราะพอร์ชรู้จักร่างกายเธอดีเกินไป รู้ว่าต้องทำยังไงเธอถึงจะแพ้ราบคาบแบบนี้ “อึก มัน สะ เสียว อ๊าาา” บั้นท้ายงอนงามลอยขึ้นพลางกระตุกเป็นจังหวะถี่ๆเมื่อพายเสร็จสมออกมาอย่างรุนแรง พอร์ชมองร่องรักที่ตอดตุบๆอยู่ตรงหน้าและมีน้ำรักไหลเยิ้มออกมาไม่ขาดสาย ก่อนจะยืดตัวขึ้นจ่อแกนกายที่แข็งขืนแทงเข้าไปทันทีจนพายหวีดร้องลั่นห้อง ปึก! “อ๊าา พอร์ช” เธอหูอื้อตาลายไปหมดเพราะยังไม่เสร็จดี แทนที่จะรอให้พายสงบก่อนพอร์ชกลับใช้จัง

“มาแล้วเหรอ เรากำลังจะกลับพอดีเลย” บีกระตุกยิ้มพลางขยับตัวลุกขึ้นเดินมาหา ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าแล้วเงยขึ้นมองตาคมแข็งกร้าวของพอร์ชอย่างไม่กลัวเกรง เพราะเธอรู้จักพอร์ชดียิ่งกว่าใครว่าต่อให้โมโหยังไงก็ทำแค่เสียงดังใส่แบบนี้เท่านั้นแหละ “เราถามว่ามาทำไมไง ไม่ได้ยินเหรอ!” พอร์ชตะคอกถามเสียงดังเมื่ออีกคนทำนิ่งเฉยใส่ ไม่คิดจะถามด้วยซ้ำว่ามาที่นี่ถูกได้ยังไงเพราะรู้ว่าสำหรับคนอย่างหมอบีแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยที่จะสืบหา และท่าทางของทั้งสองคนที่เห็นตรงหน้าทำให้พายยิ่งกังวลจนต้องเรียกพอร์ชเสียงเบาเพื่อเตือนสติ “พอร์ช…”พอร์ชหันไปมองพายที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆเพื่อระงับอารมณ์ ก่อนจะกดเสียงต่ำบอกบีอีกครั้ง “บอกว่าอย่ามายุ่งไง” “ไม่เห็นต้องโมโหเลย แค่เอาการ์ดมาให้ดูเอง” หมอบีก้มลงค้นกระเป๋าใบเล็กที่สะพายอยู่ ก่อนจะหยิบซองสีชมพูอ่อนที่บรรจุการ์ดเอาไว้ข้างในออกมาแล้ววางทาบลงบนอกแกร่ง “การ์ดอะไร…” พอร์ชถามพลางจับซองนั้นเอาไว้แล้วถอยหลังให้ห่างจากอีกคน คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อมองดูซองในมือสลับกับหน้าของบีอย่างสงสัย บีมองดูอาการงุนงงของพอร์ชก็กระตุกยิ้มแล้วพูดต่อ

“ไหนมึงบอกตัดขาดกันแล้ว” “กูตัดแล้ว แต่เหมือนมีคนอยากชะตาขาดแทน” พอร์ชบอกออกมาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด แค่พายเล่าให้ฟังว่าหมอบีมาพูดอะไรด้วยบ้างก็หัวร้อนจนเกือบจะบึ่งรถไปเอาเรื่องแล้ว กล้าดียังไงมาพูดแย่ๆใส่คนที่เค้ารักแบบนั้นกัน คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชีวิตคนอื่นหรือไงถึงได้เสนอหน้ามาสอนความถูกต้อง อุตส่าห์ไว้หน้าเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนและเห็นใจที่ไม่อาจตอบรับความรู้สึกอีกคนได้ แต่พอร์ชไม่ใช่คนที่ใจดีกับคนที่มาล้ำเส้นก่อนหรอกนะ เพราะงั้นจากนี้หมอบีต้องได้รับกลับไปอย่างสาสมเหมือนกัน “อย่าบอกนะว่า…” “ช่วยกูหน่อย” “กูละหวั่นใจ…” อนาคินกรอกตาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ไม่น่าต้องเดาแต่แรกอยู่แล้วเพราะคนอย่างพอร์ชจะไม่ร้ายถ้าไม่มาทำมันก่อน คงได้แค่ภาวนาให้คนที่มันเอาคืนอยู่รอดปลอดภัยและไม่กลั้นใจตายไปซะก่อนเท่านั้น มันจะทำทุกอย่างให้คนที่อยากเหยียบต้องจมดินนั่นแหละ “ส่งคนไปทำงานให้กูหน่อย ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็จบ” “มึงจะไม่ฆ่าใครตายใช่มั้ยวะ” “กูเป็นหมอนะจะฆ่าคนได้ไง เอาแค่ไม่กล้าโผล่หน้ามาให้กูกับแฟนรำคาญอีกก็พอ” “งั้นก็โอเค มีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกกูนะ” อนาคินพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“พอร์ช เดี๋ยวสิ” พายยื้อตัวไว้เมื่อถูกคนตัวสูงดึงให้เดินตามจนแทบสับขาไม่ทัน ตั้งแต่ที่เข้าไปในร้านแล้วทำทุกคนอึ้งกริบไปทั้งโต๊ะ พอร์ชก็ขอตัวพาพายกลับบ้านอ้างว่ามีเข้าเวรตอนเช้าต่อ พายเลยหลุดจากสถานการณ์น่าอึดอัดตรงนั้นมาได้ ถึงจะรู้ว่าถ้าไปทำงานเมื่อไหร่ต้องโดนซักไม่หยุดแน่ๆก็ตาม แล้วถึงจะรอดจากตรงนั้นมาได้ พายก็ยังต้องมาเผชิญกับพอร์ชในเวอร์ชั่นที่ไม่ได้เห็นมานานอีกด้วย ใบหน้าที่ดูดุดันขึ้นมากับความนิ่งเงียบที่ทำเอาพายใจคอไม่ดีเลยสักนิด ตลอดทางกลับบ้านพอร์ชเอาแต่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ถามคำตอบคำจนไม่รู้จะชวนคุยยังไงเลยได้แต่เงียบตาม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพอร์ชหงุดหงิดเรื่องอะไร จนมาถึงบ้านเธอก็โดนดึงมือให้เดินตามเข้ามาแล้วดันเข้าไปชิดผนังทันที พอร์ชกักคนตัวเล็กเอาไว้ด้วยแขนสองข้าง ใช้มือหนาทุบลงไปที่ผนังอย่างหงุดหงิดไม่หาย ก่อนจะซบหน้าลงไปที่ไหล่เล็กแล้วบ่นออกมาทั้งที่รู้ว่าพายไม่ได้ผิดอะไรเลย ถ้าจะผิดก็คงเป็นเพราะสวยสะดุดตาเกินไปจนต้องคอยตามหวงแทบบ้าแบบนี้ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย“ไอ้หน้าหม้อนั่น ทำไมต้องมายุ่งกับพี่วะ” “พอร์ช ใจเย็นๆสิเค้าไม่รู้นี่นา” “เย็นไม่ไหวแล้ว ไฟจะ

“นี่บ้านพอร์ชจริงๆเหรอ” พายถามพลางเบิกตาโตอย่างตื่นเต้นและไม่อยากเชื่อ บ้านหลังโตโทนสีขาวเทาสไตล์ยุโรปมีสวนดอกไม้หลากสีอยู่ด้านหน้า มองเลยไปด้านหลังมีชายหาดที่ไม่ห่างจากทะเลมากนัก มันสวยเหมือนกับบ้านในฝันที่เธอเคยบอกพอร์ชเลย ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าอีกคนจะถามไปทำไมเพราะพายก็บอกไปแล้วว่าบ้านของเธอก็อยู่ได้สบาย แต่พอร์ชก็บอกว่าแค่อยากรู้เท่านั้น ไม่คิดว่าย้ายมาทำงานที่นี่ได้แค่ครึ่งปีพอร์ชก็สร้างมันเสร็จซะแล้ว อีกอย่างที่ทึ่งกว่าคือที่ดินที่สร้างบ้านหลังนี้นี่แหละ ราคามันน่าจะแพงมากจนไม่กล้าคิดถึงเลยเพราะที่ดินติดทะเลแบบนี้ในชลบุรีไม่ได้หาง่ายๆ “ไม่ใช่ครับ นี่บ้านเราสองคนต่างหาก” พอร์ชแก้พลางจับมือบางมากุมไว้แน่น บนใบหน้าเจือด้วยรอยยิ้มตลอดเวลาเพราะมีความสุขมากๆที่ทำบ้านหลังนี้เสร็จแล้ว มันคือสิ่งที่พอร์ชแอบทำมานานมากเพื่อจะเอาไว้เป็นของขวัญให้คนรัก พอความตั้งใจมันสำเร็จก็อดจะภูมิใจไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นว่าพายตื่นเต้นและมองมันด้วยความชื่นชมขนาดไหน ใจก็ยิ่งพองฟูอีกหลายเท่า “เป็นไปได้ยังไง มันน่าจะแพงมากเลยนะ” “พอร์ชแอบมาสร้างไว้นานแล้วครับ ตั้งแต่ที่รู้ว่าบ้านพี่อยู่ที่นี่พอร์ชก็มาหาที่ไว