All Chapters of ของเล่นคนโปรดคุณหมอ: Chapter 1 - Chapter 10

ช่วงเวลาที่ความเย็นเฉียบจากเครื่องมือบางอย่างแตะลงผิว ร่างกายบอบบางก็สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนทุกครั้ง เสียงเพลงแจ๊สแผ่วเบากับกลิ่นหอมอ่อนๆในห้องสร้างบรรยากาศผ่อนคลาย แต่ดันสวนทางกับร่างกายที่กำลังเกร็งทั้งตัวด้วยความตื่นเต้น ใครบางคนกำลังสนุกกับการหยอกล้อร่างกายขาวเนียนตรงหน้า ขณะที่ใครบางคน กำลังใจเต้นรัวและสะดุ้งเป็นระยะเมื่อถูกสัมผัสในทุกครั้ง “อื้อ” เสียงหวานที่ครางแผ่ว ยามนิ้วยาวลากไล้เข้าใกล้จุดที่ไวต่อความรู้สึกและเปลี่ยนเป็นเสียงหวีดครางดังขึ้นเมื่อเครื่องมือเย็นเฉียบชิ้นนั้นแตะลงบนเนินเนื้อกลางกาย และกรีดลงมาตามร่องจนพาให้บิดเร่าไปทั้งตัว “อ๊าา” “ชู่วว คนไข้อย่าเกร็งสิครับ แล้วก็เลิกส่งเสียงแปลกๆแบบนั้นด้วยหมอไม่มีสมาธิเลย” “อึก อื้อ” ร่างบางจิกมือกับขอบเตียงแคบๆก่อนจะกัดปากกลั้นเสียงครางน่าอายสุดชีวิต ขณะที่ต่อสู้กับความเสียดเสียวที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาไม่สมควรแบบนี้ “อย่าคิดเรื่องลามกสิครับ หมอกำลังตั้งใจตรวจอยู่นะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเย้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนไข้ที่นอนหน้าแดงก่ำบนเตียงอย่างชอบใจ แล้ววกกลับไปใช้เครื่องมือชิ้นนั้นเขี่ยเข้าที่น้ำคาวสีขาวขุ่นที่ไหลเย

พายรับคำก่อนจะมองตามร่างสูงไปด้วยใจที่หวาดหวั่น เดาใจอีกคนไม่ถูกเลยว่ามีเรื่องอะไรกับเธอ หรือแค่จะเรียกไปเพื่อทำตามใจตัวเองเหมือนเมื่อวานอีกก็ไม่รู้ คนตัวเล็กหยิบเอาแฟ้มที่อยู่ใกล้ๆติดมือไปด้วยเพื่อให้เหมือนว่าเป็นเรื่องงาน เธอเดินตามไปช้าๆขณะที่ในใจนั้นระแวงไปหมดเพราะไม่รู้ว่าต้องเจอกับหมอพอร์ชเวอร์ชั่นไหน นอกจากเธอแล้วคนที่นี่คงไม่มีใครรู้ ว่าหมอพอร์ชที่อบอุ่นแสนดีคนนั้น ยังมีอีกหลายด้านที่ไม่เคยมีใครได้เห็น และคงมีแค่เธอคนเดียวที่ได้อภิสิทธิ์นั้นแม้จะไม่ต้องการเลยก็ตาม“มีอะไรให้พี่ทำคะ”พายถามทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องพักของหมอพอร์ช ห้องเย็นฉ่ำที่ทำเอาคนเข้ามาหนาวเหน็บจนอยากออกไปไวๆ หมอพอร์ชเป็นคนขี้ร้อนมากๆและชอบฟังเพลงจนต้องเปิดคลอเบาๆตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน และเพราะเสียงเพลงพวกนั้นเลยทำให้อีกคนดูเป็นผู้ชายที่ใจเย็นและอบอุ่นขึ้นมาอีกด้วย ทั้งที่เธอรู้ดีกว่าใครว่าไม่จริงเลย…“ล็อกประตูด้วยครับ”คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานสั่งออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้รอยยิ้มอบอุ่นอย่างก่อนหน้า และแววตาก็เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธที่ทำเอาพายเริ่มหวาดหวั่นในใจ เธอรวบรวมความกล้าก่อนจะก้มหน้าพู

“พอร์ช อื้อ พอร์ช” พายกอดคอหนาครวญครางอย่างกระสันเสียว ใบหน้าสวยแหงนเงยตาปรือปรอยกับความสุขสมที่คนตัวโตมอบให้ เธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของพอร์ชที่กำลังเด้งเอวขึ้นมาหาแรงๆ น้ำในอ่างกระเพื่อมไปตามแรงเคลื่อนไหวของคนทั้งคู่จนกระฉอกออกมาข้างนอกตลอดเวลา “อย่าทำหน้ายั่วสิพี่พาย มันดูร่าน” “ฮึก จุก พี่จุก” พายสะอื้นเมื่อมือหนาจับเอวเธอกดลงมารับแกนกายจนมันเข้าไปลึกและเน้นหนักกว่าเดิม ความเสียดเสียวปนเปกับความจุกแน่นจนต้องซบหน้าลงไปที่ไหล่หนา พอร์ชกระตุกยิ้มก่อนจะกระซิบที่ใบหูขาวเสียงพร่า “เสียวก็บอกเสียว จะโกหกทำไม” จากนั้นคนตัวโตก็เร่งจังหวะถี่ยิบจนพายกระตุกเสร็จสมออกมา “อ๊ะ อ๊าาา” น้ำรักอุ่นร้อนจากแกนกายใหญ่ฉีดพ่นเข้าไปในรูคับแคบ พอร์ชกระแทกเข้าไปหนักๆอีกไม่กี่ทีก็รีดน้ำออกจนหมดก่อนจะถอนตัวตนออกมา พายที่คิดว่าอีกคนน่าจะพอใจแล้วเลยลุกขึ้นยืนขาสั่นเพื่อจะไปอาบน้ำอีกรอบ แต่เสียงดุๆก็ถามขึ้นจนชะงัก “จะลุกไปไหนครับ” “ไปอาบน้ำไง พี่ง่วงแล้วพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้า” “มันยังไม่ดึกเลย ที่จะออกแต่เช้านี่นัดใครไว้เหรอ” พอร์ชถามพลางกระตุกร่างบางให้ลงมานั่งที่ตักเหมือนเดิม พายส่ายหน้าปฏิเสธขณะที่พ

“หมอบีพูดอะไรกับพี่ครับ”พอร์ชจับพายมานั่งที่เก้าอี้ ส่วนตัวเองนั้นโน้มลงมาจับที่พักแขนทั้งสองข้างไว้ไม่ให้พายลุกหนีไปไหนได้ ถึงความจริงพายไม่ได้คิดจะหนีอยู่แล้วก็ตาม “ไม่มีอะไรหรอก” พายก้มหน้าหลบสายตาคู่คมที่จ้องกดดันกันอยู่ จะให้บอกไปได้ยังไงในเมื่อสิ่งที่หมอบีพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น เธอไม่มีได้มีสิทธิ์อะไรไปโต้แย้งและควรทำตามแต่โดยดี อยู่เงียบๆและหายไปเงียบๆเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด “อย่าโกหก พอร์ชไม่ชอบ” พอร์ชก้มลงไปพลางจับคางเล็กให้หันมาสบตา ยิ่งเห็นความสั่นไหวในดวงตากลมโตปริ่มน้ำก็ยิ่งโมโหมากขึ้น กล้าดียังไงมาทำให้คนของเค้าเสียใจ คนที่พายต้องเชื่อฟังมีแค่เค้าคนเดียวเท่านั้นคนอื่นไม่มีสิทธิ์ “เค้าจะหมั้นกับหมอพอร์ชเร็วๆนี้แล้ว” “แล้วไง เค้าสั่งให้เลิกกับพอร์ชงั้นสิ” พอร์ชถามพลางยิ้มเยาะออกมาเพราะรู้ดีว่าคนอย่างหมอบีจะพูดอะไร ความนิ่งและรอยยิ้มใจดีที่ใครๆเห็น เบื้องหลังก็เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวที่น่ารังเกียจนั่นแหละ คนที่คล้ายๆกันจะมองกันไม่ออกได้ยังไง “ที่จริง…เราก็ไม่เคยคบกันด้วยซ้ำเนอะจะบอกว่าให้เลิกก็ไม่น่าใช่” “พี่พาย” พอร์ชกดเสียงต่ำเมื่อได้ยินประโยคที่ไม่น่าฟังจาก

“พอร์ช…” เสียงเรียกที่คุ้นเคยจากด้านหลังทำเอาร่างสูงชะงักก่อนจะเบิกตากว้างแล้วหันกลับไปมองพายที่ยืนอยู่ไม่ไกล พอร์ชเรียกอีกคนเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดด้วยความดีใจ “พี่พาย!” “หายไปไหนมาครับ พอร์ชจะบ้าตายอยู่แล้วนะ” พอร์ชถามพลางใช้สองแขนรัดร่างบางเข้ามากอดแน่น ความโกรธความกังวลเมื่อครู่หายไปจนหมดกลายเป็นความโล่งใจเข้ามาแทนที่ ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าขับรถออกไปตอนนี้จะรอดชีวิตไปเจอพายรึเปล่า โชคดีที่อีกคนกลับมาหากันซะก่อน พอร์ชรีบจับมือคนตัวเล็กให้เดินเข้ามาในมุมที่ลับตาคนเพราะตรงลานจอดรถค่อนข้างมีคนพลุกพล่าน “คือพี่…” “ไม่ได้คิดจะหนีไปจริงๆหรอกใช่มั้ย พี่พายแค่ออกไปข้างนอกมาใช่รึเปล่า ทำไมเก็บของออกไปหมดเลยล่ะ หรือว่าไม่ชอบห้องนี้แล้วพอร์ชหาห้องให้ใหม่เอามั้ย เราไปกันตอนนี้เลยก็ได้นะ” พอร์ชยังคงพูดต่อโดยไม่รอให้อีกคนพูดจบ ท่าทางอ้ำอึ้งของพายมันทำให้พอร์ชกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากฟังอะไรเลยนอกจากเราจะกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เท่านั้นพอร์ชก็พอใจแล้ว“พอร์ช” “พอร์ชจะไม่โกรธอะไรเลยแค่กลับมาก็พอแล้ว ก็รู้นี่นาว่าพอร์ชอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่พาย ใช่มั้ยครับ” พอร์ชจับไหล่เล็กไว้แน