Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

ตอนที่ 12.พิมพิชชารู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิง ความร้อนจากตัวเขาแผ่ซ่านเข้าสู่กายของหล่อน จนไม่อาจหาหนทางหนีได้และที่สำคัญ... หล่อนไม่อยากให้สิ่งนี้ยุติลงเลยเวลาผ่านไป คีรีธารค่อยๆ ผละออกเพียงเล็กน้อย สายตาคมจับจ้องริมฝีปากแดงระเรื่อของหล่อนที่บวมเจ่อเพราะสัมผัสของเขาดวงตาลึกซึ้งและคุกรุ่นไปด้วยแรงปรารถนาตอนนี้... เจ้าหล่อนสวยสะพรั่งที่สุดในสายตาเขา สวยจนเขาแทบจะลืมหายใจ“พิมพิชชา...”เสียงแหบพร่าของเขากระซิบ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กำลังถูกข่มกลั้นไว้สุดความสามารถคีรีธารสูดลมหายใจลึก ราวกับต้องการควบคุมตัวเอง ก่อนจะผลักหล่อนออกเล็กน้อย“ออกไปเถอะ”หล่อนกะพริบตาช้าๆ มองสบตาเขาด้วยความสับสน ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มของเขาจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง“ผมไม่ต้องการทำอะไรคุณในห้องน้ำ”พิมพิชชาเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นแววตาของเขา แววตาที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา แต่พยายามระงับมันไว้ด้วยแรงใจมหาศาลแววตาที่ทำให้หัวใจของหล่อนสั่นสะท้าน...หล่อนไม่กล้าสบตาเขานานกว่านี้ จึงรีบหมุนตัวออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงบรรยากาศที่ยังอบอวลไปด้วยความร้อนแรงของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่คีร

ตอนที่ 14.หล่อนพยายามเบือนหน้าหนี แต่เขากลับขยับเข้ามาใกล้ ระยะห่างระหว่างพวกเขาหดสั้นลงทุกที... ทุกที...“ผมบอกแล้วไงครับ...”เสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ข้างแก้มร้อนผ่าวของหล่อน“เราจะเป็นสามีภรรยากันจริงๆ เพราะผมไม่ชอบอะไรปลอมๆ”คำพูดของเขาทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่างความอบอุ่นจากกายแกร่งแผ่ซ่านเข้ามาโดยไม่ต้องสัมผัส หล่อนหายใจติดขัด รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในสนามแม่เหล็กที่ทรงพลังและที่แย่กว่านั้น...หล่อนไม่อยากหนีเลยสักนิด!บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทจนหล่อนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระรัวเหมือนกลองรบ“ฉัน... ร้อน... ลงรถกันเถอะ”หล่อนรีบตัดบท พยายามดึงตัวเองออกจากแรงดึงดูดที่ร้อนระอุ กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันจะก้าวลงไปเลย มือหนาของคีรีธารก็คว้ามือหล่อนเอาไว้ก่อนสัมผัสนั้นทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งตัว!“จะ... ทำอะไร...”“วันนี้ผมเห็นคุณมองปากผมทั้งวัน...”เสียงทุ้มพร่าและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้หล่อนหน้าแดงซ่าน“ปะ... เปล่านะ...”หล่อนรีบเบือนหน้าหนี แต่ไม่ทันแล้ว...คีรีธารโน้มตัวลงมา สายตาคมดูลึกซึ้งและทรงอำนาจอย่างอันตรายและเสี้ยววินาที ริม

ตอนที่ 16.ผิวกายของหล่อนเปลือยเปล่าทีละน้อย ทว่า ทุกสัมผัสของเขา กลับทำให้ร่างกายของหล่อนร้อนรุ่มยิ่งขึ้นคีรีธารผละริมฝีปากออกเล็กน้อย สบประสานสายตากับหล่อน แววตาของเขาเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่แสนอันตรายและจากนั้น เขาก็ค่อยๆ ผ่อนร่างเปลือยเปล่าท่อนบนของหล่อนลงบนเตียงช้าๆ เต็มไปด้วยความอ่อนโยนดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องหล่อนไม่วางตาพิมพิชชาเอียงอาย หันหน้าหนี แก้มแดงระเรื่อ หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบจะหลุดออกจากอก ไอร้อนจากร่างกายแกร่งของเขา โอบล้อมหล่อนเอาไว้ทุกอณูหลอมละลายสติของหล่อนไปทีละนิด...ทีละนิด...และเมื่อเขาทาบทับลงมาหา…ความแตกต่างระหว่างชายหญิงก็ยิ่งชัดเจนขึ้นไออุ่นจากเรือนกายแข็งแกร่งแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างของหล่อนอย่างบ้าคลั่งพิมพิชชาไม่รู้ตัวเลยว่า มือเล็กๆ ของตัวเองยกขึ้นกอดเขาเอาไว้แน่น“คุณต้องการให้ผมหยุดไหม”เสียงของเขาทุ้มต่ำ พร่า และร้อนแรง สะกิดปลายประสาทของหล่อนให้สั่นไหวพิมพิชชาค่อยๆ หันหน้ากลับมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาสายตาของเขาดึงหล่อนให้จมลึกลงไปยิ่งกว่าเดิมดวงตาของเขา...มัน ลึกซึ้ง ทรงพลัง และมีแรงดึงดูดร้ายกาจ เสียจนหล่อนไม่อาจต้านทานได้“ถ้าคุณไม่พูดอะไร

ตอนที่ 18.ปากของหล่อนแห้งผากโดยอัตโนมัติ เมื่อสมองกำลังจินตนาการถึงสิ่งที่กำลังซ่อนตัวอยู่ใต้กางเกงชั้นในของเขาแต่คีรีธารก็ไม่รอให้หล่อนต้องจินตนาการนานเกินไป เพราะอึดใจต่อมา มือใหญ่ก็รูดกางเกงชั้นในสีเข้มให้ผ่านสะโพกลงไป และในที่สุดมันก็ลงไปกองกับข้อเท้าของเขาโอ้...!!!“คุณ... ใหญ่เกินไปแล้ว!!!”หล่อนถึงกับเบิกตาค้าง ปากที่ถูกบดจูบจนบวมช้ำก็เผยอค้างไม่ต่างกัน เมื่อเห็นขนาดเครื่องเพศของคีรีธารชัดเจนเต็มตาแขนของหล่อนยังเล็กกว่ามันเลย!เขาไม่ได้ตอบ ระบายยิ้มร้อนฉ่า ขณะก้าวกลับขึ้นมาบนเตียง“มันกำลังจะเป็นของคุณ... พิมพิชชา...”และเขาก็ทาบทับลงมาหา แนบชิด แนบแน่น ทุกตารางนิ้วของร่างกาย โดยเฉพาะท่อนเอ็นของเขาที่เสียดสีกับร่องสาวของหล่อนอย่างอหังการ“คิณ... คุณใหญ่มาก ฉันกลัว...”แม้จะอยากถูกเขาเสียบ แต่ขนาดของเขาก็ใหญ่เกินไป มันทำให้หล่อนกลัวฉีก“ผมจะระวัง... คุณไม่ต้องกลัว...”เขาแตะปากลงกับปากของหล่อนเบาๆ ราวกับต้องการปลอบโยน“แต่ฉัน... ยังไม่... อุ๊บบบ...”หล่อนกำลังจะบอกว่าตัวเองยังสดยังซิงยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน แต่เขาก็จูบลงมาหาปิดปากหล่อนเสียสนิทพอถูกจูบ สติของหล่อนก็เริ่ม

ตอนที่ 20.“ผมจะไปถึงโรงแรมในอีกครึ่งชั่วโมง เตรียมชุดทำงานให้ผมด้วย”เสียงปลายสายตอบกลับมาทันที“ค่ะ ท่านประธาน”เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการแล้ว เขาก็วางสายสนทนา ก่อนจะก้าวขึ้นแท็กซี่ที่จอดรออยู่ข้างหน้าเสียงสายเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ขณะที่คีรีธารก้าวออกจากห้องประชุมหรูหราในโรงแรมระดับห้าดาวของตัวเองเขาเหลือบมองหน้าจอ...อนุวัติ...เขากดรับสาย แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เสียงโวยวายก็ดังขึ้นจากปลายสาย“ทำไมนายไม่รับสายฉันเลยวะ!”น้ำเสียงของอนุวัติร้อนรนกว่าปกติ แต่กลับพูดเบาเหมือนพยายามซ่อนอะไรบางอย่างคีรีธารขมวดคิ้ว “เพิ่งออกจากห้องประชุมน่ะ มีอะไร?”“มีน่ะสิ!”คำตอบสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความร้อนรนผิดปกติ“อะไร? หรือว่ามีโจรปล้นคาเฟ่นาย?”“โจรปล้นยังดีกว่านี้เลย ไอ้คิณ!”ฝีเท้าของคีรีธารชะลอลงทันที ความรู้สึกไม่สู้ดีเริ่มก่อตัว“แล้วอะไรวะ?”“พิมพิชชามานั่งรอนายที่คาเฟ่ครึ่งชั่วโมงแล้วโว้ย!”คีรีธารชะงักไปเหมือนโดนฟาดเต็มแรง หัวใจเต้นผิดจังหวะทันที“ว่าไงนะ?” เสียงของเขาทุ้มต่ำลงโดยอัตโนมัติ“อย่ามาทำเป็นตกใจ! ถ้าแกไม่รีบมานะ ความลับแตกฉันไม่รู้ด้วยนะโว้ย!”ให้ตายสิ...คีรีธ