All Chapters of หนี้หัวใจใต้กลลวง: Chapter 91 - Chapter 100

ยอดอกเธอแข็งสู้ปลายลิ้นเขาราวกับตอบรับ เสียงครางเบา ๆ หลุดลอดจากริมฝีปากของเธอ มือบางยกขึ้นมาสอดเข้ากับเส้นผมเขา กดรั้งให้เขาแนบชิดมากขึ้น เขาเลื่อนจูบลง ไล้ไปตามแนวเอว จนถึงสะโพกโค้งเว้า ก่อนจะขยับตัวขึ้นมาใหม่…ให้สายตาของเขาอยู่ตรงกับดวงตาเธอ ในวินาทีนั้น เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ดวงตาเธอสื่อคำพูดหนึ่งเดียว…'ฉันเป็นของคุณ' ภานุวัฒน์โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูเธอ “ผมจะไม่ให้คุณไปไหนอีกแล้ว...ริสา” แล้วเขาก็ค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าหา ปลายทางของเขาสัมผัสกับความอบอุ่นของเธอ เธอสะดุ้งนิดหนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาเปียกชื้น เขาจับสะโพกเธอไว้เบา ๆ และค่อย ๆ ขับดันตัวเองเข้าสู่ความลึกนั้น…ช้า…มั่นคง…เต็มไปด้วยอารมณ์ที่สั่นสะเทือน เสียงลมหายใจเธอสะท้อนกลับมาที่อกเขา ขณะที่เขากดตัวลึกลงไป ลึกจนเธอครางออกมาพร้อมชื่อเขา เขาขบกรามแน่น มือประคองแก้มเธอไว้ แล้วโน้มตัวลงจูบอีกครั้ง ในจังหวะที่เขาดันตัวเข้าสุด เธอก็สั่นสะท้านราวกับถูกโอบล้อมด้วยเปลวไฟ เสียงเนื้อกระทบกันเบา ๆ ดังขึ้นในห้อง สม่ำเสมอ…และร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกจังหวะที่เขาขยับเข้าออก เธอก็ร้องครางเสียงแผ่วขึ้นทุกคร

ลาริสาเบิกตาเล็กน้อย​ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด รอยยิ้มแรกของเช้านี้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว “จริงเหรอคะ…ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ!” เธอกดวางสาย และทันทีที่ความดีใจจู่โจมหัวใจ มันก็บรรเทาความหนักหน่วงในอกได้ชั่วขณะ ราวกับชีวิตที่เคยหล่นหาย…กำลังค่อย ๆ กลับมา เธอเดินลงบันไดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ แต่เมื่อก้าวถึงพื้นล่าง…กลับไม่เห็นใครเลย ไม่มีเสียงกระทะ ไม่มีกลิ่นข้าว ไม่มีเงาแม่กับป้านวล บ้านดูเงียบจนผิดปกติ หัวใจเธอเต้นช้าลงนิดหนึ่ง…เหมือนกลัวจะต้องอยู่คนเดียวกับความคิดตัวเอง เธอจึงรีบเดินย้อนกลับขึ้นไปข้างบน คิดว่าเดี๋ยวทั้งคู่คงออกไปตลาด หรือทำอะไรอยู่ข้างหลังบ้าน ... หนึ่งชั่วโมงต่อมา กลิ่นต้มจืดหอมลอยมาก่อนใครจะปรากฏตัว เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยแผ่วเบากลับเข้ามาในบ้าน ลาริสารีบลงมา คราวนี้เจอทั้งแม่และป้านวลที่เพิ่งเข้าครัว เธอก้าวเข้ามาเงียบ ๆ แม่เงยหน้ามอง แล้วส่งยิ้มจาง ๆ ให้​ ในแววตามีบางอย่างแปลกไป ป้านวลเองก็มองเธอ แล้วหัวเราะเบา ๆ เหมือนรู้ทันบางอย่าง “เมื่อคืน…ขอโทษนะคะแม่ ริสากลับดึก แล้วเลยไม่ทันโทรบอก” แม่เงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน

หลายวันต่อมา ในห้องพัสดุการศึกษา โรงเรียนจัดให้ครูแต่ละสายชั้นจัดกิจกรรมประจำเดือน ลาริสาต้องประสานงานเอกสารกับฝ่ายบริหารโดยตรง เมื่อเปิดประตูห้องพัสดุเข้าไป เธอเจอเขายืนอยู่ก่อนแล้ว กำลังตรวจเอกสารอยู่กับเจ้าหน้าที่ เขาเงยหน้าขึ้นพอดี แววตาเขา…ไม่มีอารมณ์ ไม่หลบ ไม่จ้อง ไม่อุ่น ไม่เย็น​ แค่ 'นิ่ง' “มีอะไรให้ช่วยครับ อาจารย์ลาริสา?” เสียงเขานุ่ม แต่สุภาพจนเหมือนเป็นระยะห่าง เหมือนกำแพงที่มองไม่เห็น แต่สูงจนเธอก้าวข้ามไม่ไหว เธอยื่นเอกสารไปช้า ๆ “กิจกรรมห้อง ป.2 ค่ะ ขอเซ็นรับรองค่าใช้จ่าย” เขารับไป อ่านอย่างรวดเร็ว แล้วเซ็นชื่อ “เรียบร้อยครับ” ไม่มีคำถาม ไม่มีการทัก ไม่มีบทสนทนาต่อ เธอยิ้มบาง ๆ แล้วรับเอกสารกลับ แม้มือจะมั่นคง…แต่หัวใจกลับสั่นระรัวอย่างไม่มีเหตุผล เพียงประโยคเดียวที่เขาพูด “ขอบคุณครับ อาจารย์ลาริสา” อาจารย์ลาริสา… ไม่ใช่ริสา ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่คนที่เขาเคยเอ่ยชื่อด้วยแววตาอ่อนโยนในคืนนั้น เขาหันไปคุยกับเจ้าหน้าที่ต่อเหมือนเธอไม่เคยมีอยู่ตรงนี้ เหมือนที่ผ่านมาทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น เธอเดินออกจากห้องมาอย่างนิ่ง แต่เมื่อพ้นประตู ความแน่นในอกก็พุ่งข

เช้าวันอาทิตย์ แสงแดดอ่อนลอดผ่านบานเกล็ดหน้าต่าง บรรยากาศในบ้านเงียบสงบ ไม่มีเสียงทีวี ไม่มีวิทยุ ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ที่รบกวนความนิ่งของเช้านี้ มีเพียงเสียงไหมพรมเสียดสีเบา ๆ บนปลายนิ้วของหญิงวัยกลางคน ที่นั่งอยู่บนรถเข็นหน้าโต๊ะตัวเล็ก มีผ้าโครเชต์ผืนหนึ่งวางอยู่บนตัก คุณภาวินียังคงถักต่อเงียบ ๆ อย่างใจเย็น แม้สายตาจะไม่จดจ่อกับลวดลายเท่าความคิดที่กำลังเวียนวนอยู่ในหัว และแล้วเสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ดังขึ้นจากบันได ลาริสาค่อย ๆ เดินลงมาอย่างเงียบงัน เสื้อยืดเรียบง่ายกับผิวหน้าเปลือยเปล่าไม่แต่งแต้ม แต่สิ่งที่ฉายชัดที่สุดคือร่องรอยของน้ำตาบนใบหน้า และบวมช้ำที่ใต้ดวงตาทั้งสองข้าง คุณภาวินีละมือจากผ้า เงยหน้าขึ้นมองลูกสาวเพียงครั้งเดียว​ แต่แววตานั้นพูดได้มากกว่าคำใด ลาริสาชะงักนิดหนึ่ง พยายามฝืนยิ้ม แต่ก็เหมือนรอยยิ้มนั้นไม่สามารถผ่านขึ้นมาถึงดวงตาได้เลย เธอกำลังจะเดินผ่าน แต่เสียงของแม่ที่เอ่ยออกมาช้า ๆ กลับดึงเธอให้หยุดอยู่ตรงนั้น “ลูกรัก…” เสียงนั้นนุ่มนวล เต็มไปด้วยความเข้าใจ มากพอจะทลายกำแพงบาง ๆ ที่ลาริสาสร้างไว้ทั้งคืน “ริสา ลูกไม่ต้องฝืนก็ได้นะ วันนี้ไม่มีใคร

“ริสา…เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงของครูน้ำฝนดังขึ้นข้างหู เธอหันไปยิ้ม ฝืนยิ้มด้วยริมฝีปากที่ไม่เหลือแรง “…นิดหน่อยค่ะ แค่ไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวทานเสร็จเรากลับโรงเรียนเลยนะคะ” เธอก้มหน้าลงกับจานอาหาร อาหารตรงหน้าเคลื่อนไหวแต่ไม่มีรส ไม่มีเสียง ไม่มีความหมาย ทุกคำที่ตักเข้าปาก เหมือนกลืนความรู้สึกที่แตกละเอียดลงไปกับความจริงที่ไร้คำอธิบาย เธอไม่พูด ไม่กล้าแม้แต่จะถามตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร เพราะแค่คิด หัวใจก็ปวดร้าวเกินทน และเมื่อเดินกลับออกจากร้านพร้อมกล่องอาหารที่แทบไม่ถูกแตะ ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า ในใจของเธอมีเพียงประโยคเดียวที่เอาแต่สะท้อนกลับมาอยู่เงียบ ๆ บางที…มันก็อาจจะสายเกินไปแล้วจริง ๆ ........ เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ ดังขึ้นเบา ๆ เมื่อประตูกระจกของร้านเวดดิ้งเปิดออก แสงแดดยามบ่ายสาดผ่านม่านลูกไม้สีขาวที่ปลิวเบา ทำให้บรรยากาศภายในร้านดูอบอุ่นและละมุนขึ้นอย่างประหลาด กลิ่นแป้งฝุ่นและดอกไม้แห้งแตะจมูกบางเบาเหมือนต้อนรับผู้มาเยือนด้วยความเรียบง่ายและสุภาพ ภานุวัฒน์ก้าวเดินดูรอบ ๆ ร้านอย่างช้า ๆ ฝีเท้าแนบเนียนกับพื้นไม้เคลือบเงา สายตาคมกวาดมองโดยไม่ได้จดจ่อกับรายละเอียดใด