บททั้งหมดของ หนี้หัวใจใต้กลลวง: บทที่ 61 - บทที่ 70

ลาริสาค่อยๆ ยื่นมือออกไป นิ้วเรียวสัมผัสปลายนิ้วของเขา ก่อนจะสอดประสานเข้าหาเบา ๆ “ริสาไม่เข้าใจทั้งหมด...” เธอพูดเสียงเบา แต่อบอุ่น “แต่ริสา... เชื่อว่าคุณมีเหตุผลของคุณ แล้วก็รู้ว่า... คุณไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่ตัวเองคิด” เขานิ่งไป มองมือนุ่มที่ประสานกับมือเขา แล้วก็ยกมือเธอขึ้นแนบอกแน่น ตรงตำแหน่งหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ “ขอบคุณ...” เสียงเขาแผ่ว แทบจะเป็นลมหายใจ ก่อนจะโน้มตัวลง จูบหน้าผากเธอเบา ๆ แนบสนิท และยาวนาน สัมผัสนั้น... ไม่ได้วาบหวาม แต่มันอ่อนโยน ร้อนราวกับคำสัญญาที่สลักไว้ในเนื้อใจ ... วันเวลาละลายไปช้า ๆ ท่ามกลางม่านหมอกบนขุนเขา ไม่มีเสียงรถ ไม่มีแสงหน้าจอ ไม่มีข่าวสารใดจากโลกภายนอกเล็ดลอดขึ้นมาถึงที่นี่ ในโลกใบเล็กที่ไร้สัญญาณ ไร้ปฏิทิน มีเพียงเขา... และเธอ ผู้เป็นดั่งเงาสะท้อนของกันและกันในทุกลมหายใจ ที่นี่ไม่มีนิยามของความรัก ไม่มีคำว่าคู่ชีวิต แต่ทุกย่างก้าว ทุกการหันมอง กลับชัดเจนเสียยิ่งกว่าคำเรียกขานใดในโลกใบนี้ ภานุวัฒน์มักตื่นก่อนฟ้าเปิดเสมอ ร่างสูงในเสื้อผ้าธรรมดา เดินลัดเลาะทางดินไปตักน้ำจากลำธาร สายลมยามเช้าทำให้ผิวของเขาเย็นเยียบ

ลาริสาพยักหน้า ไม่ซักถาม ไม่มีคำวางใจให้ได้ยิน แต่การพยักหน้านั้นคือคำตอบที่มากพอสำหรับเขา เขาโน้มตัวเข้ามา​ ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมข้างแก้มของเธอออกอย่างเบามือ และแม้ไม่เอ่ยคำใด แต่แววตานั้นกลับบอกว่า เขาไม่อยากไปไหน หากไม่จำเป็น เสียงประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอุ่นของความไว้ใจที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ภายในห้องนั้น ... ขณะเดียวกันในชั้นล่างสุด แยมยังคงยืนอยู่ตรงระเบียงด้านใน แววตาทอดมองขึ้นไปเบื้องบนอย่างแน่นิ่ง ครึ่งเดือนที่ลาริสาหายไปจากคลับ เธอไม่ได้ใช้เวลาไปกับความสงสัย​ แต่เลือกที่จะค้นหาความจริง จนเธอรู้ว่า… ผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของรัฐมนตรีผู้ล่วงลับ คนที่เพิ่งตกเป็นข่าวใหญ่ไปทั้งประเทศ และคำถามที่กัดกินใจเธอมากที่สุดคือ​ ลาริสา รู้หรือไม่ ว่าพ่อของเธอเสียชีวิตแล้ว เธอไม่อาจทนอยู่นิ่ง​ หากยังไม่ได้ลองดูด้วยตัวเอง มือเรียวถือถาดอาหารอย่างมั่นคง ใบหน้าแต้มรอยยิ้มพอประมาณเมื่อเดินผ่านการ์ดตรงทางขึ้น “ฉันเอาอาหารมาให้คุณลาริสาค่ะ” เสียงเธอนิ่ง เรียบ แต่เฉียบคม ไม่กี่อึดใจ เสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้องที่เงียบสงบ ลาริสาหันมองอย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินไปเปิดด้วยส

เขาเคยปลูกผักกับเธอ เคยห่มผ้าให้ตอนกลางคืน เคยจูบหน้าผากเธอเบา ๆ ทุกครั้งก่อนนอน เธอเคยหลับในอ้อมแขนของเขา อย่างเชื่อมั่นว่าเขาคือที่พักพิง และหัวใจของเธอ... ก็เคยคิดว่าเขาคือคนของเธอ แต่แล้ว เสียงของแยมก็แทรกเข้ามาในภาพเหล่านั้นอย่างโหดร้าย > “เขาไม่เคยรักเธอ” “เธอก็แค่ทางผ่าน...” “เขารู้เรื่องพ่อเธอ แต่ไม่เคยบอกเลยใช่ไหม?” ภาพที่เธอเคยวาดไว้ในใจ ค่อย ๆ ร้าว พัง และหล่นลงมาทีละชิ้น จนเธอไม่เหลืออะไรให้ยึดไว้ได้เลย เธอเห็นหน้าพ่อในความคิด พ่อที่เธอเฝ้ารอจะได้กลับไปเจอ แต่สิ่งที่ได้เจอ... กลับเป็นข่าวคดีอื้อฉาว ความตายในห้องขัง และความล่มสลายของทั้งตระกูล โดยที่เธอ ลูกสาวคนเดียว ไม่รู้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านต้องเผชิญอะไร... ทรมานแค่ไหน... ตายไปพร้อมกับอะไรในใจ และคนที่เธอเชื่อว่าอยู่ข้างเธอ คนที่บอกว่าอยากให้เธอไว้ใจ กลับเลือกที่จะเก็บความจริงไว้เงียบ ๆ ปล่อยให้เธอใช้ชีวิตกับความฝัน ในขณะที่โลกทั้งใบของเธอกำลังพังทลาย เธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่ เป็นคนที่เขารัก... หรือแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาอยากควบคุม เป็นภรรยาในหุบเขา หรือแค่ตัวละครในเกมที่เขาวางแผนมาแต่ต้น ลาร

เมื่อเดินถึงห้องอาหารด้านล่าง กลิ่นข้าวสวยหอมร้อน ๆ ตลบอบอวล กลุ่มพนักงานไม่กี่คนกำลังกินข้าว พูดคุยกันด้วยเสียงเบา ๆ ลาริสาเดินตามส้มไปนั่งยังมุมด้านในสุดใกล้หน้าต่าง เป็นมุมที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน มีผ้าม่านบางกั้นแสงแดดไว้ให้พอดีตา ระหว่างที่ตักข้าวอย่างเงียบ ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นถามอย่างพอเหมาะพอดี เสียงไม่สูงไม่ต่ำ “พี่ส้มคะ… พอจะรู้ข่าวคุณภานุวัฒน์บ้างไหมคะ?” ส้มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะวางช้อนลงข้างจาน เธอมองลาริสาอย่างลังเลในจังหวะหนึ่ง เหมือนชั่งใจว่าควรพูดมากแค่ไหน “พี่ก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากหรอกนะ แต่เมื่อวานตอนพี่ขึ้นไปพบคุณอคิน... เขาบอกว่าตอนนี้ทางฝั่งเบื้องหลังคลับ คนที่มีอำนาจที่อยู่ในประเทศเพื่อนบ้าน กำลังมีปัญหานิดหน่อย” “ปัญหา...?” ลาริสาถามเบา ๆ เสียงเธอนิ่งพอจะฟังว่าใส่ใจ ไม่ใช่แสดงออกเกินจริง ส้มพยักหน้า ช้อนตามองรอบห้องเบา ๆ ก่อนพูดต่อ “เรื่องนี้พี่ก็ไม่รู้เยอะหรอกนะ แต่เหมือนจะมีคนพยายามลอบเข้าเขตนี้บ่อยขึ้น คุณภานุวัฒน์เลยต้องไปจัดการเรื่องพวกนั้นเอง ข้ามไปฝั่งโน้นเลยล่ะจ้ะ” ลาริสาเงียบไป มือที่จับช้อนค้างอยู่กลางอากาศเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อ

ในที่แห่งนั้น เธอถูกกระชากศักดิ์ศรี ถูกทุบร่าง ถูกบังคับให้ยิ้ม ใช้ร่างกายแลกกับลมหายใจ ทุกคืน เธออธิษฐานให้ตาย แต่ทุกเช้า… เธอกลับยังหายใจ เจ็บ และอยู่​ อยู่… เพื่อรอวันล้างคืนทุกหยาดน้ำตาที่เคยกลืน แล้ววันหนึ่ง​ เธอก็ลุกขึ้น เดินไปหาคนคุม และพูดกับเขาด้วยเสียงเรียบเย็นว่า “ฉันจะหาผู้หญิงไทยให้คุณ พวกที่สวยกว่า ดีกว่าเด็กที่คุณมีอยู่ตอนนี้ ขอแค่… ฉันไม่ต้องนอนกับใครอีก” และเธอก็ทำได้​ เธอล่อเหยื่อจากชายแดนไทยมานับสิบ บางคนหลงเชื่องานเงินดี บางคนถูกขายมาโดยครอบครัว บางคน… ถูกทรยศโดยเพื่อน และตอนนี้… เป้าหมายต่อไปของเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา “ลูกสาวรัฐมนตรีที่ตายไปแล้ว” “นังคุณหนูผู้สูงส่งที่ทำให้ฉันต้องกลายเป็นสัตว์” “มันจะต้องจบที่นี่” เสียงยุ้ยแหบต่ำขณะพูดกับตัวเอง นิ้วเธอกำแน่นราวกับจะบดมือถือให้แหลก ... ในปลายสาย แยมยังคงเงียบ​ ไม่ใช่เพราะลังเล แต่เพราะนี่คือข้อตกลงที่เธอตัดสินใจตั้งแต่แรก เธอไม่ได้ช่วยลาริสา ก็แค่ ปล่อยเธอให้เดินเข้ากับดัก เพราะในวันที่เธอเห็นลาริสาถูกอุ้มไปอยู่ข้างบน… วันที่ภานุวัฒน์ทำร้ายเธอเพื่อผู้หญิงคนนั้น ในวันที่เธอได้แต่ยืนมอง ข