Semua Bab หนี้หัวใจใต้กลลวง: Bab 81 - Bab 90

เธอพูดจบ​ก็ก้าวลงจากรถทันที ปิดประตูเบา ๆ เหมือนกลัวว่าหากเสียงนั้นดังเกินไป… น้ำตาจะร่วงตาม เธอไม่หันกลับมาแม้แต่วินาทีเดียว และเขา...ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม​ เงียบแน่นิ่ง​ ไม่แม้แต่จะถอนหายใจ เพียงแค่มองผ่านบานกระจกใส​ มองแผ่นหลังของเธอที่เดินห่างออกไป ละทิ้งเขาไว้กลางความเงียบที่หนาแน่นยิ่งกว่ากำแพง หัวใจของเขาคล้ายมีอะไรจุกอยู่กลางอก ไม่มีคำไหนจะพูดได้​ ไม่มีเหตุผลไหนจะยกขึ้นมาอธิบาย เพราะในวินาทีที่ประตูรถปิดลง​ มันก็คือจุดสิ้นสุดของทุกสิ่ง เธอจากไปพร้อมกับทุกความหวังที่เขาเก็บรักษามาโดยไม่กล้าแตะต้อง ไปพร้อมกับคำว่า 'โอกาส' ที่เขาหวังจะเอ่ย ไปพร้อมกับทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น… และจะไม่หวนกลับมาอีก เขาเพียงนั่งมอง​ ปล่อยให้เธอเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น​ บ้านหลังเล็กที่ดูเงียบสงบแต่ห่างไกลจากโลกของเขาราวฟ้ากับเหว ไม่มีเสียงเรียกไม่มีคำอ้อนวอน​ มีเพียงสายตา… ที่เฝ้าส่งเธอในระยะสุดท้ายของปลายน้ำตา ... เสียงเปิดประตูบ้านดังเบา ๆ ในช่วงบ่ายอึมครึม ลาริสาก้าวเข้ามาด้วยท่าทางเงียบสงบ แต่เสื้อผ้าที่ยับยู่ย่นและกระดุมที่ขาดไปสองเม็ด กลับเล่าเรื่องบางอย่างที่เธอไม่อยากให้ใครได้ยิน

เวลาล่วงเลยผ่านมากว่าสามสัปดาห์​ ลาริสาเริ่มปรับตัวเข้ากับที่ทำงานได้ดี หน้าที่ส่งเอกสาร ตรวจเช็ก และช่วยเหลืองานสำนักงาน แม้จะไม่ใช่งานในฝันของเธอ​ แต่เธอก็ทำด้วยใจจริง วันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเดินกลับโต๊ะ กล่องขนมเล็ก ๆ พร้อมโน้ตแผ่นเล็กก็วางอยู่บนนั้น > “วันนี้ยังไม่เห็นคุณได้พักเลยนะ เห็นคุณวิ่งเอกสารตั้งแต่เข้างานมา เลยฝากสิ่งนี้ไว้ให้ครับ — เอก” เธอชะงักเล็กน้อย​ ก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบโต๊ะ แล้วก็เห็นใบหน้าของเขา​ ชายหนุ่มที่นั่งโต๊ะฝั่งตรงข้าม คนที่ชื่อว่า เอกภูมิ รุ่นพี่ในแผนก ชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้น ๆ บุคลิกนุ่มนวล สุภาพ พูดน้อยแต่รอยยิ้มอบอุ่นจนใครก็วางใจได้ เขาเป็นคนที่ช่วยเธอตั้งแต่วันแรกที่มาทำงาน ให้คำแนะนำเรื่องงาน เอกสาร ระบบจัดเก็บ รวมไปถึงทางลัดเล็ก ๆ ที่ช่วยให้เธอทำงานง่ายขึ้น และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่... ทุกเช้าเขามักมีของเล็ก ๆ มาวางไว้ให้เธอบนโต๊ะเสมอ บางวันเป็นกาแฟเย็น​ บางวันเป็นขนมปัง​ บางวันก็เป็นผลไม้หั่นพอดีคำ เพื่อนร่วมงานหลายคนเริ่มแซว โดยเฉพาะ ฝน เพื่อนสนิทของลาริสาในแผนก “พี่เอกนี่ก็ดีเนอะ ช่วยทุกอย่าง ไม่เคยปริปากบ่นเลย ฉันยังไม่เคยเห็

ภานุวัฒน์ หยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นแกะ แล้วค่อย ๆ ใส่เข้าปาก เขาเคี้ยวช้า ๆ คล้ายตั้งใจให้ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยนัยยะแฝง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ถูกใจครับ…” แววตาของเขายังคงจับจ้องไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ใกล้โต๊ะ “คุณลาริสานี่...รู้ใจผมตลอดเลยนะครับ” เสียงทุ้มที่เจือรอยยิ้มบาง ๆ ทำเอาอุณหภูมิในห้องเหมือนลดลงทันตา ไม่ใช่เพราะความเย็น… แต่เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ปะทะกันเงียบ ๆ ระหว่างคนสองคน ลาริสาหายใจติดขัดไปชั่ววูบ คำพูดนั้นเหมือนเป็นการหยอกล้อ แต่ก็มีบางสิ่งแฝงอยู่ในเสียงเนิบช้าแบบนั้น ‘รู้ใจผมตลอดเลย’ มันไม่ใช่แค่การแซวเล่นธรรมดา... แต่มันเจาะจง​ จงใจ​ และแฝงความหมายบางอย่างที่ตีกรอบเธอเอาไว้จนแน่น หัวใจเธอกำลังสับสน เหมือนจะอาย​ แต่ไม่ใช่ความเขินแบบหญิงสาวที่ถูกเย้าแหย่ แต่มันคือความอายที่รู้ว่าถูกมอง เห็น​ และบางทีอาจกำลังถูกตัดสินอยู่เงียบ ๆ ในขณะเดียวกัน​ ความโกรธเล็ก ๆ ก็ก่อตัวขึ้นในอก เพราะเขาพูดอย่างนั้นต่อหน้าคนอื่น เพราะเขาทำเหมือนเธอ ‘เป็นของเขา’ ทั้งที่เธอไม่มีสิทธิ์จะรู้เลยว่า เขาคิดแบบนั้นหรือเปล่า ลาริสากำมือแน่นเล็กน้อยข้างลำตัว แล้วก็วางถาด

“ว่าแต่...จะเปิดแชมเปญเลยไหมคะ?” นาราถามพลางมองไปทางคีรณัฐกับพราวฟ้า ธีภพพยักหน้า “เอาเลย เปิดเลย จะได้ฉลองพร้อมกันทีเดียว” คีรณัฐหยิบขวดแชมเปญขึ้นมายกเล็กน้อย “งั้นถือโอกาสบอกพร้อมกันเลยแล้วกัน” เขาหันไปสบตาพราวฟ้า สื่อความหมายบางอย่างแบบที่ไม่ต้องพูดให้มากความ “เราสองคนตกลงจะแต่งงานกันแล้วนะทุกคน” เสียงหัวเราะกับคำอวยพรดังขึ้นรอบโต๊ะ นาราตบมือเบา ๆ ด้วยความยินดี “ในที่สุด” คุณสุวิมลแม่ของธีภพยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะพูดเสียงละมุน “แม่ไม่แปลกใจเลย...พอเห็นสายตาที่ทั้งสองคนมองกันเมื่อกี้” พราวฟ้าเขินจนต้องหลบตา ขณะที่คีรณัฐยิ้มบาง ๆ แต่จริงใจ ทุกคนเริ่มยกแก้วแชมเปญขึ้นพร้อมกัน บรรยากาศอบอุ่นไปทั่ว และในตอนนั้นเอง​ ภานุวัฒน์ก็เดินเข้ามาพอดี ธีภพหันไปเห็นเขาเข้า จึงเดินเข้าไปใกล้ “มาไวเหมือนรู้ว่ากำลังจะชนแก้วพอดีเลยนะ” “กลิ่นหอมล่อให้เลี้ยวเข้ามาเองน่ะ” ภานุวัฒน์ตอบยิ้ม ๆ “ดีเลย” คีรณัฐพูดขึ้น “วันนี้มีเรื่องให้ฉลอง พราวฟ้ากับฉันกำลังจะแต่งงาน” ภานุวัฒน์พยักหน้าช้า ๆ “ดีใจด้วยจริง ๆ เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก ๆ ” คำพูดของเขาฟังดูปกติ​ แต่สายตาที่ทอดมองกลับแฝงอะไรบางอย่างไว้...ลึก

และไม่กี่นาทีต่อมา​ เธอก็เริ่มรู้สึกว่าแสงไฟในร้านพร่าลง เสียงรอบข้างเบาลง จิตใจเธอเต้นแรงจนร่างกายเริ่มโอนเอน “ริสา ไปล้างหน้าไหม?” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น เธอพยักหน้า และค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทว่า...จังหวะที่เธอก้าวเดิน ขากลับอ่อนแรงจนร่างเธอเซไปข้างหน้า พี่เอกรีบเอื้อมมือจะรับไว้ แต่ไม่ทัน มีใครอีกคนพุ่งเข้ามาเร็วกว่า... คว้าตัวเธอไว้แน่นในอ้อมแขน “ระวัง” เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบอยู่ข้างหูเธอ ทั้งนุ่มและลึก กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่เธอคุ้นเคยจนฝังใจ ...ทำให้เธอไม่ต้องแม้แต่จะลืมตาชัด ๆ ก็รู้ว่าเป็นใคร ลาริสาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ถึงตาจะพร่า...แต่หัวใจจำเขาได้ทันที ภานุวัฒน์ โต๊ะข้าง ๆ เริ่มลุกขึ้นตามเสียงโกลาหล บางคนรีบเข้ามาช่วย บางคนยืนงง ขณะที่พี่เอกขยับเข้ามาก้าวหนึ่ง พลางเอ่ยด้วยเสียงแข็ง “คุณปล่อยเธอได้แล้ว!” ภานุวัฒน์เอ่ยตอบเสียงเรียก "ผมจะพาเธอกลับ" “ลาริสามากับพวกเรา ถ้าจะกลับ...เราจะไปส่งเอง” ภานุวัฒน์หันมา แววตาของเขานิ่งสนิท เยือกเย็น แต่หนักแน่นอย่างไม่เปิดช่องให้ใครโต้แย้ง เขาพูดเพียงประโยคเดียว... แต่ทั้งร้านกลับเงียบราวกับถูกปิดเสียง “ผมจะพาเธอกลับ...