Semua Bab หนี้หัวใจใต้กลลวง: Bab 71 - Bab 80

ห้องพักชั้นบนสุดของคลับ เวลาเกือบตีหนึ่ง บรรยากาศในห้องเงียบสงัด กลิ่นน้ำยาทำแผลยังอวลอยู่ในอากาศ เสียงฝีเท้าเบาของหมอค่อย ๆ จางลงไปนอกประตู ประตูห้องถูกปิดสนิท ทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบา… กับความเงียบที่หนาทึบราวกับผ้าม่านดำ ลาริสานั่งนิ่งอยู่ตรงปลายเตียง แผ่นหลังเธอแข็งตึง มือที่ประสานบนตักยังสั่นระริก ภาพเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังติดตา เสียงปืน เสียงกรีดร้อง เสียงร่างกระแทกพื้น เสียงของคนที่เคยดูแลเธอมาทั้งชีวิต… สิ้นลมต่อหน้า แม้ร่างจะกลับมาสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย แต่ใจเธอ… ยังลอยอยู่ในรอยแผลของความตาย ลาริสาก้มหน้ามองมือเปลือยของตัวเอง เล็บเธอมีรอยเลือดที่พยายามล้างออกแล้วแต่ยังติดแน่น เหมือนความรู้สึกผิดที่กำลังกัดกินอยู่ในอก เธอพยายามหายใจลึก พยายามสงบ แต่ทันทีที่หันไป… สายตาของเขา ภานุวัฒน์ กำลังมองเธออยู่ ไม่ใช่สายตาเย็นชา ไม่ใช่สายตาโกรธเกรี้ยว แต่เป็นสายตาที่เธอไม่กล้าเผชิญหน้า มันมีทั้งคำถาม… ความเจ็บ… และบางอย่างที่ลึกกว่านั้น เธอสะดุ้งเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะกลัวเขา แต่เพราะ… รู้สึกผิด เธอหนีจากเขา เ

ภานุวัฒน์ไม่ได้ตอบ​ เขาแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนภาพสะท้อนของชายคนหนึ่งที่เพิ่งพบว่าทุกอย่างในมือ… ร่วงลงหมดแล้ว “ฉันไม่ต้องการคำอธิบาย” “ไม่ต้องการคำขอโทษ และไม่ต้องการความรู้สึกใด ๆ จากคุณอีก” เธอพูดอย่างนิ่งเฉียบ ทุกถ้อยคำราวกับตะปูที่ตอกลงกลางใจของคนตรงหน้า “พ่อของฉัน… ได้จ่ายหนี้แค้นให้คุณแล้ว ด้วยชีวิตของเขาเอง” “ส่วนฉัน…” เธอหลุบตา แล้วเงยหน้าขึ้นใหม่ด้วยแววตานิ่งราวกับภาพวาดที่ไร้วิญญาณ “ก็ถูกคุณทำลาย… จนไม่เหลืออะไรอีก” “เพราะงั้น​ เราไม่ต้องมีอะไรต่อกันอีกแล้ว” ภานุวัฒน์เม้มริมฝีปากแน่น แต่ไม่พูดอะไร ลาริสายังพูดต่อ น้ำเสียงของเธอนุ่มลง แต่น้ำหนักกลับยิ่งหนักแน่นกว่าเดิม “ฉันจะไม่โกรธคุณ… ที่ทำลายครอบครัวของฉัน เพราะมันคงเป็นการชดใช้… ให้กับครอบครัวของคุณ” “ฉันจะไม่เกลียดคุณ… ที่ทำลายหัวใจฉัน เพราะคุณก็เคยช่วยฉันออกมาจากน้ำมือของคนชั่ว” “ถือว่า… เราต่างตอบแทนกันคนละหนึ่งครั้ง” “ตั้งแต่นี้ไป… ฉันไม่เป็นหนี้อะไรคุณอีก และคุณ… ก็ไม่ต้องทวงอะไรจากฉันอีกเช่นกัน” ภานุวัฒน์หลุบตา เหมือนทุกคำที่เธอพูด… เผาเขาทีละหยด “พรุ่งนี้ ฉันจะกลับ” “กลับไปหาคนที่ยังเ

รถกระบะสีดำเคลื่อนตัวผ่านด่านป่าเก่า เมื่อมันจอดหน้าซ่องเถื่อนที่พังบางส่วนจากการปะทะในคืนก่อน ประตูเหล็กขึ้นสนิมก็เปิดออก คนในเงามืดเดินออกมารับ 'ของ' ที่ถูกทิ้งไว้ท้ายกระบะ แยมถูกดึงลงมาอย่างแรงจนล้มคะมำหน้าคว่ำลงดิน มือถูกมัดไว้ด้านหลังจนข้อมือเปื้อนเลือดแห้ง ชายฉกรรจ์สองคนลากเธอเข้าด้านใน เสียงขูดพื้นจากรองเท้าหนัก ๆ สะท้อนในโถงซีเมนต์ที่ยังมีกลิ่นควันไฟและเลือดจากการปะทะครั้งล่าสุด เธอพยายามจะอ้าปากพูด แต่ฝ่ามือหยาบตบซ้ายขวาจนหัวแทบหมุน “ยังจะกล้าพูด?” เสียงเหี้ยมของชายคุมซ่องดังขึ้นจากปลายทางเดิน เขาเดินเข้ามาช้า ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยเพลิงแค้น ในดวงตานั้นไม่มีคำว่ามนุษย์อยู่เลย เพราะที่เขาเห็นตรงหน้า… ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อแยม แต่คือ เศษซากของยุ้ย ที่ตายไปซะก่อนที่เขาจะได้ล้างแค้นจนสาสม “พี่สาวของแกทำให้ที่นี่แทบจะพัง… ทำให้พรรคพวกฉันตายไปเกือบสิบ ทำให้ลูกค้าแตกตื่น ทำให้ฉันต้องก้มหน้ารับศพแทนเงิน” เสียงของเขาเหมือนกรวดในลำคอ—แหบ แข็ง และปักแน่นในอก “แต่วันนี้… ฉันได้ค่าตอบแทนมาแล้ว แก​ จะต้องเป็นนางบำเรอให้กับพวกเดนตาย พวกกองกำลังติดอาวุธที่อยู่ตามตะเข็บชายแดน”

วันนั้นเธอถือเอกสารเข้าไปที่ฝ่ายบุคคล เดินตรงไปที่โต๊ะเจ้าหน้าที่ แต่เสียงกระซิบจากโต๊ะหลัง… ดังพอจะให้หัวใจหยุดเต้น > “ใช่ยัยนั่นหรือเปล่า… ลูกสาวของรัฐมนตรีที่โดนจับคดียาไง” > “ตายไปแล้วนี่… ในคุกด้วยมั้ง โคตรอัปยศ” ลาริสาไม่หันกลับไป มือยังยื่นแฟ้มให้เจ้าหน้าที่ แต่ในอก... เหมือนบางอย่างขาดสะบั้น เสียงข้างหลังยังดังต่อ > “เห็นอยู่แต่ในข่าว หรูหราเว่อร์ ๆ … สุดท้ายกลายมาเป็นแค่ลูกจ้างส่งเอกสาร” “กรรมตามทันรึเปล่า…” ทุกคำำ​ เหมือนหมุดที่ตอกลงบนกระดานใจ ไม่ใช่เพราะเธอไม่รู้ว่าคนพูดหมายถึงใคร แต่เพราะเธอรู้… ว่าทุกคำมัน “จริง” วันต่อมา เธอพยายามเดินให้มั่นคงกว่าเดิม ยิ้มให้ทุกคน ตอบรับคำทักอย่างเรียบร้อย แต่ไม่มีใครมองเธอแบบเท่ากันอีก บางคนรับเอกสารจากเธอด้วยปลายนิ้ว บางคนพูดต่อหน้ากันว่า ลูกไม้คงหล่นไม่ไกลต้น เธอเดินกลับบ้านในเย็นวันนั้น ร่างกายไม่เจ็บ แต่หัวใจ… แทบไม่มีแรงจะยืน ในห้องนอนเล็ก ๆ ของบ้านปูนหลังนั้น เธอนั่งอยู่ปลายเตียง มองสมุดบัญชีที่เปิดค้างไว้ ยอดเงินเหลืออยู่ไม่ถึงสามหมื่น เพียงพอสำหรับชีวิตของคนสามคนอีกไม่เกินสองเดือน เธอปิดสมุดลง แต่ไม่ปิด

เขาเอื้อมมือมาแตะแขนเธอเบา ๆ “มาอยู่กับผมสิ… เป็นคนของผม ผมจะดูแลคุณอย่างดี” วินาทีนั้น​ ร่างกายของลาริสาเย็นชืด ขาแข็งเหมือนจะล้ม​ หัวใจเต้นแรง​ ไม่ใช่ด้วยความตื่นเต้น แต่ด้วย​ความกลัว กลัวว่าวันที่เธอพยายามเป็นคนธรรมดา​ จะจบลงด้วยการโดนลากกลับสู่ฝันร้ายอีกครั้ง เธอสะบัดแขนออกทันที​ เสียงดัง "ผึง" ของแฟ้มหล่นกระทบพื้น “คุณไม่มีสิทธิ์พูดกับดิฉันแบบนี้!” เสียงเธอสั่น​ แต่ชัดเจน หัวหน้าคนนั้นชะงักเล็กน้อย ก่อนยิ้มเยาะ “หึ… ทำมาเป็นถือดี ทั้งที่…เป็นลูกสาวของคนแบบนั้น” ลาริสาหายใจถี่​ ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาคลอ แต่เธอยังยืนอยู่​ ยังยืนอยู่ได้ แม้จะเจ็บ เธอหมุนตัวเปิดประตูออกทันที ทิ้งเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาไว้ข้างหลัง เสียงที่ทั้งสกปรก และเจ็บแสบเหมือนคมหนามในอก ................. หลังจากได้ข้อมูลจากธีภพ ภานุวัฒน์ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการวางแผนเข้าถึงหน่วยงานราชการแห่งนั้น ไม่ใช่ในฐานะคนธรรมดา แต่ในฐานะ 'ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทซาเลียน อินโนเวชั่น' เขายื่นข้อเสนอความร่วมมืออย่างเป็นทางการ โดยมีหัวข้อหลักคือ การสนับสนุนทุนพัฒนาระบบสารสนเทศของหน่วยงาน พร้อมแนบท้ายด้ว