All Chapters of หนี้หัวใจใต้กลลวง: Chapter 51 - Chapter 60

แยมก้าวเข้ามาอย่างเรียบเฉย แต่การวางถาดลงบนโต๊ะมีแรงมากกว่าปกติเล็กน้อย “อาหารที่สั่งค่ะ ต้มยำกุ้งกับข้าวสวยร้อน ๆ” เธอพยายามไม่มองลาริสา แต่ในแววตาที่หันไปมองภานุวัฒน์...มีบางอย่างปะทุเงียบ ๆ “วางไว้” เขาพูดเสียงเรียบ ยังคงนั่งพิงพนักโซฟาอย่างสงบ เหมือนคนไม่รู้สึกรู้สากับสายตาใคร ในจังหวะที่แยมกำลังหมุนตัวเพื่อกลับ เขาเอื้อมมือแตะขอบหม้อไฟเบา ๆ ซ่า! น้ำต้มยำเดือดจัดสาดกระเซ็น ร้อนวาบไปตามผิว แยมร้องเสียงหลง รีบถอยกะทันหันจนถาดตกกระทบพื้นกระเบื้องเสียงดัง เธอก้มหน้าลงทันที แขนแดงเถือกเป็นแนวยาว ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ไม่กล้ามองตรง “ของร้อน…” เสียงเขาดังขึ้นอย่างช้า ๆ “บางทีมันก็ช่วยให้สำนึกผิดได้เร็วขึ้น” แยมยืนนิ่ง เหมือนกลืนคำบางอย่างลงไปทั้งที่ยังไม่เคี้ยว เธอไม่เถียง ไม่สบตาใคร เพียงแต่ก้มหน้า ก้าวถอยออกไปจากห้องอย่างเงียบงัน หลังประตูปิดลง ภานุวัฒน์หันมาหาลาริสา หยิบผ้าเย็นจากถาด แล้วยื่นให้เธอเงียบ ๆ “คุณโอเคใช่ไหม?” น้ำเสียงเขายังคงนิ่ง แต่ในแววตานั้นกลับนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด ลาริสารับผ้ามาอย่างเบามือ มือเธอสั่นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรง ไม่ใช่เพราะ

มือของเขาเลื่อนมาประคองท้ายทอยเธอ ขณะที่ริมฝีปากเฉียดริมฝีปากของเธอเพียงเสี้ยววินาที สัมผัสเบาที่ไม่ถึงขั้นจูบ ...แต่เพียงพอจะปลุกบางอย่างในกายให้ตื่นขึ้นพร้อมกันทั้งใจ ลาริสาหลับตาลง ยอมปล่อยให้ตัวเองล่องลอย ยอมให้ความกล้าแบบเมา ๆ พาเธอเดินเข้าสู่พื้นที่ที่ไม่เคยเหยียบย่างมาก่อน แต่ทันใดนั้น...ทุกอย่างหยุดลง ปลายนิ้วที่เคยสัมผัสกลับชะงัก ลมหายใจเขาขยับห่าง สัมผัสร้อนที่แนบผิวก็ผละออกไปเหมือนถูกตัดขาดทันที ลาริสาลืมตาขึ้นช้า ๆ งุนงง และว่างเปล่า ก่อนจะพบว่าเขากำลังมองเธออยู่นิ่ง ๆ แววตาคู่นั้นยังคงลึก... แต่ไม่ได้ลุกโชนอย่างเมื่อครู่ กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่หนักแน่น ...เหมือนคนที่เลือกจะถอย ทั้งที่มีโอกาสจะก้าวต่อได้ทุกเมื่อ “พอแล้ว” เขาเอ่ยเบา ๆ แต่มั่นคงจนทำให้เธอขนลุกไปทั้งร่าง เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับยกนิ้วขึ้นแตะแผ่วที่ริมฝีปากเธอ สายตาแน่นิ่งนั้นราวกับบอกว่า เขารู้ รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอะไร… แต่เขาเลือกจะไม่ปล่อยให้มันเลยไป “ผมจะพาคุณกลับไปนอน” เขาว่าช้า ๆ ราวกับกลั่นทุกถ้อยคำออกมาจากความอดทน จากนั้น เขาก็ช้อนตัวเธอขึ้นอย่างเบามือ อ้อ

“คุณรู้จักที่นี่ด้วยเหรอ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ขณะเดินลงจากรถ “นิดหน่อย” เขาตอบเรียบ ๆ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถามต่อ เสียงทักทายจากชาวบ้านก็ดังขึ้นเป็นระลอก เด็กเล็กสองคนวิ่งมาคว้าแขนเขา หัวเราะเสียงใส หญิงชราในชุดชนเผ่าเข้ามาทักทาย พร้อมคำพูดที่เธอฟังไม่ค่อยออก และชายสูงวัยที่ดูเป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็เดินเข้ามาตบไหล่เขาแน่น ๆ ด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า “โอ้! คุณภานุวัฒน์ หายไปซะนานเลยนะครับ เราคิดถึงกันจะแย่” ลาริสายืนนิ่ง…ตะลึงกับภาพตรงหน้า เขายืนท่ามกลางผู้คนอย่างกลมกลืน ไม่ใช่ในฐานะคนที่ถืออำนาจ แต่ในฐานะคนที่ ‘รู้จักและเป็นที่รัก’ เธอไม่เคยเห็นเขาแบบนี้ ไม่เคยเห็นรอยยิ้มบาง ๆ ของเขาที่ไม่ได้เจือความระวัง ไม่เคยเห็นเขารับขนมจากมือเด็กเล็กด้วยท่าทีอ่อนโยน ...และไม่เคยรู้เลยว่า ผู้ชายที่เย็นชาจนน่าหวั่น กลับอบอุ่นได้ถึงเพียงนี้ เขาพาเธอเดินตามเส้นทางดินอีกเส้น หมู่บ้านเล็ก ๆ เริ่มเงียบลงเมื่อผู้คนกลับไปสู่กิจวัตร หัวหน้าหมู่บ้านเดินนำพวกเขาไปยังบ้านหลังหนึ่ง ปลูกด้วยไม้ท่อนใหญ่ เรียบง่ายแต่มั่นคง ก่อนจะเปิดประตูไม้หนา ๆ ออกให้ แสงแดดลอดผ่านช่องไม้เผยให้เห็นฝุ่นจาง ๆ ลอยอยู่ในอา

เขาไม่ได้หยุด... แต่กลับเร่งจังหวะสัมผัสให้แนบแน่นขึ้น นิ้วมือที่ยังคงวนเวียนอยู่ในซอกลึกค่อยๆ แทรกเข้าไปอีกนิ้วอย่างเชื่องช้า จนเธอสะดุ้งเฮือก ใบหน้าหวานแหงนเงย สะท้านไปทั้งร่าง เสียงหอบหายใจขาดห้วงระคนเสียงน้ำที่กระเพื่อมรอบตัวดังระงม “อย่าทำแบบนี้... ฉัน...” คำพูดของเธอขาดหาย ร่างที่อ่อนระทวยเกร็งสะท้าน ขณะที่เขาช้อนตัวเธอขึ้นในอ้อมแขน จับเธอให้หันหน้าเข้าหาเขา เนื้อกายที่เปลือยเปล่าสัมผัสแนบแน่นทุกส่วน ท่อนลำแข็งแกร่งของเขาแนบเข้ากับจุดที่ชื้นฉ่ำจนไม่ต้องเอ่ยคำใด เธอรีบก้มหน้า หลบสายตาแน่วแน่ของเขา ใบหน้าร้อนวูบจนถึงใบหู ลมหายใจสั่นกระทบอกเปลือยของเขาเหมือนจะขอให้เขาปรานี แต่เขากลับโน้มหน้าเข้ามา ซุกไซ้ที่ข้างแก้มก่อนกระซิบชิดหูด้วยเสียงทุ้มต่ำ “อย่าบอกให้หยุด... ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ” เธอกัดริมฝีปาก หลับตาแน่น ใบหน้าฝังอยู่ตรงไหล่เขา ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาเผชิญความจริงว่า…เธอยอม เขาค่อยๆ กดสะโพกเข้าแนบกับเธออีกครั้ง ท่อนลำใหญ่โตของเขาเสียดสีกับช่องทางที่สั่นระริก จนกระทั่งปลายหัวหยักดุนจ่ออยู่ตรงปากทางเข้าสีชมพูที่ปิดแน่น ในขณะที่เธอกำลังจะเปล่งเสียงค้

“คุณ...” เสียงเธอแผ่ว “ริสาขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมคะ ถ้าคุณยังไม่อยากให้ริสากลับบ้านตอนนี้... อย่างน้อย... ให้ริสาโทรหาแม่ได้ไหม” แววตาเธออ่อนโยน สั่นไหว “ริสาจะไม่บอกใคร... ไม่บอกว่าอยู่ที่ไหน หรือว่ากับใคร แค่ได้ยินเสียงแม่สักนิดก็พอแล้วค่ะ” เขาชะงัก มือที่กำลังตักข้าวค้างกลางอากาศ แววตานิ่งเฉียบของเขาแปรเปลี่ยนไปในเสี้ยววินาที คล้ายบางอย่างในใจถูกกระทบ… แต่เขาไม่ยอมให้เธออ่านมันออก เขาไม่สบตา เพียงแค่หันไปมองนอกหน้าต่าง แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด “ไว้กลับไปก่อน... ค่อยว่ากันนะ ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์” ลาริสาพยักหน้าทันทีอย่างตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา “จริงเหรอคะ? งั้นกลับไปเมื่อไหร่ริสาจะได้โทรเลยใช่ไหม?” เขาไม่ได้ตอบ เพียงหันกลับมาหาเธอ แล้วยิ้มมุมปาก และในความตื่นเต้นนั้น เธอก็โน้มตัวเข้าไปหา ก่อนจะหอมแก้มเขาเบา ๆ อย่างลืมตัว “ขอบคุณนะคะ... คุณน่ารักที่สุด” เขานิ่งไปชั่วครู่ ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มบาง ๆ แต่ในดวงตากลับปิดซ่อนบางอย่างไว้ลึกมาก ลึกเกินกว่าที่เธอจะสัมผัส หรือแม้แต่รู้... ว่ามีความจริงบางอย่าง ที่เขาไม่กล้าพูดออกไป ............... กลิ่น