บททั้งหมดของ จะรักแม้จะร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตงฟางชิงมองตาสบซูเหยายิ้มๆ เป่ยเปยจากไป“ใครกันที่ไม่น่าไว้ใจเขาต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ อ้างว่าเป็นพี่บุญธรรมเจ้าอาศัยข้อนี้แวะเวียนมาทุกวัน”“ท่านพี่เป่ยเปย จริงไจไม่น้อยซูเหยารู้สึกซาบซึ้งใจทั้งท่านพี่และท่านหัวหน้าองครักษ์ที่คอยดูแลห่วงซูเหยาตั้งแต่เข้ามาที่นี่”“ข้านะห่วงเจ้าด้วยความจริงใจ แต่เจ้านั่นข้ามองสายตาเขาออก” ซูเหยาอมยิ้มจากที่่ซเหยามองสายตาของท้้งคู่ไม่ต่างกันนั้นคือทั้งห่วงใยและสงสาร ซูเหยาแทบจะไม่มีอะไรผิดแผกกันแม้แต่น้อยเป่ยเปยเดินไปบ่นไป“คนอะไรไล่คนอื่นเขา แต่ตัวเองกับไปนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อเอาใจนาง อย่าให้ข้าได้เป็นหัวหน้าองครักษ์บ้างก็แล้วกัน คอยดูข้าสั่งให้ฮ่องเต้จับเจ้าไปโกยขี้หมูเสียให้เข็ดหรือว่าจะให้ไปเลี้ยงม้าดี” ”ซีซวน ก้าวขามาพร้อมกับขันทีข้างกาย“ครกำลังจะสั่งข้า”“ถวายพระพรฝ่าบาท” เป่ยเปยเผลอย่อตัวเหมือนดังเช่นหญิงงาม “เจ้า องครักษ์เหตุใด ...เจ้าถึงได้” ยืนขึ้นทำท่าทีผึ่งผายหัวเราะแฮะๆๆ“บุตรชายใต้เท้าเว่ยใช่หรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะ”“อืมเช่นนั้นคอยตามข้าจะดีไม่น้อย ระหว่างที่เป็นองครักษ์ฝึกหัด คอยอารักขาข้าต่อจากนี้” เป่ยเปยยิ้มกว้าง ตามฮ่องเต้แบบนี้หากท่าน

“จื้อฟางน้อมบัญชาฝ่าบาท” องครักษ์หนุ่มน้อยในวันนั้น บัดนี้กับอยู่ข้างกายฮ่องเต้แคว้นฉี“ได้ข่าวคราวของเจี้ยนหยาและองค์หญิงน้อยหรือยัง”“กระหม่อมเฝ้าติดตามถามข่าวไปทั่วแคว้นกลับไม่มีข่าวคราวนี่ก็ผ่านไปสิบหกปีแล้วเห็นทีจะต้อง ไปยังแคว้นติดกันเพื่อสืบข่าวเผื่อว่าจะได้ข่าวองค์หญิง”“ดีเอาตามนี้นำคนออกคนหาแคว้นข้างๆ บางทีเจี้ยนหยาอาพำนักอยู่ต่างแคว้นเจี้ยนหยาหาใช่ผู้ที่โง่งม นางฉลาดคงยากที่จะหานางพบ”“ฝ่าบาทวางพระทัย กระหม่อมจะทำจนสุดกำลัง” ประสานมือเก้าขายาวๆ ออกมา สิบหกปีแล้วที่เขาเฝ้าตามหาเจี้ยนหยาและองค์หญิงน้อยที่ถูกสังหาร เดิมเชื่อว่าทั้งสองแม่ลูกจากโลกนี้ไปแล้ว แต่เมื่อได้พบกับจื้อฟางเขากลับพูดไปอีกอย่าง แสงสว่างและความหวังจึงบังเกิดขึ้นในทันที จะชดเชยให้อย่างไรในสิ่งที่เขาทำพลาดไปไม่อาจดูแลนางและลูกให้ปลอดภัย เพราะไว้ใจฮองเฮาในตอนนั้นจนเกินไปในวันที่เขาไปประพาสป่าทั้งคู่จึงถูกมือสังหารตามไล่ล่า ดีที่ยังมีจื้อฟางคอยขว้างและเขาก็หายไปนับสิบปีตอนนี้กลับมาอีกครั้งเพราะบัญชาของเขาวังหลวงแค้วนหานที่ตำหนักชิงหนิงกง“ครรภ์ของฮองเฮาตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นที่รักษาไว้ไม่ได้ ข้าน้อยเจียดยาบำรุงคร

เป่ยเป่ยยกจอกสุรา กรอกลงคอง่ายดายเหมือนน้ำ ซูเหยาน่าสงสารเขาจะต้องปกป้องนางยิ่งชีวิต เงาวูบวาบที่กำแพง ร่างสูงของใครบางคน“ท่านพ่อเคยบอกว่าตงฟางชิงจะต้องทำให้ซูเหยาลำบากใจ“เจ้าองครักษ์ฝึกหัด” น้ำเสียงแม้จะเรียบเฉยทว่า เป๋ยเปยกับรู้สึกว่ามีบางอย่างในน้ำเสียง“เรียกข้า”“เรียกเจ้า ฝ่าบาทให้อารักขาที่ตำหนักของฝ่าบาทเหตุใดถึงได้มาร่ำสุรา อยู่ที่พำนักของหมอหญิงข้ารึอุตส่าห์ใจดีให้มาหานางเจ้ากลับมาทำเหลวไหลอยู่ที่นี่”“ข้าเป็นพี่บุญธรรมย่อมห่วงใยน้องสาวเป็นธรรมดา จะอยู่นานหน่อยก็ไม่แปลกแต่เจ้าสิมาทำอะไรค่ำมืด”“ห่วงใย เกรงว่าฝ่าบาทจะทรงกริ้วไม่จำเป็นต้องเฝ้านาง ข้าจะดูแลนางเองต่อจากนี้”“อะฮ้า ท่านพ่อพูดไว้ไม่ผิดท่านคิดจะทำอะไรกันแน่” ตงฟางชิง ขมวดคิ้วไม่เข้าใจเป่ยเปยพูด“เจ้าต้องลับลมคมในบอกมามีเรื่องใดกันแน่” ตงฟางชิงส่ายหน้า เอามือไพล่หลังเดินจากไปเป่ยเปยเมามายด้วยฤทธิ์สุรา คว้าแขนของตงฟางชิงกระชากอย่างแรงจนร่างสูง เซถลาแต่ตงฟางชิงกลับไหวตัวทันคว้าร่างเล็กของเป่ยเปยไว้แน่นแทบจะกลายเป็นกอด แต่กลับลงลงลงไปบนอกกว้างริมฝีปากนุ่มกดลงบนริมฝีปากอุ่นของตงฟางชิง สบตาคมอยู่อย่างนั้น“เฮ้ยย ..” เป

“ฝ่าบาทอย่าได้แค้นเคืองไปปล่อยพวกนางไปเถิด ฝานฝานไม่ติดใจเอาความรอดมาได้เพียงนี้ ถือเสียว่าโชคเข้าข้าง ดีที่ฝาฝานยังได้พบหน้าฝ่าบาททีแรกนึกว่าจะไม่ได้พบหน้าฝ่าบาทเสียแล้ว” ดวงหน้าเศร้าสร้อย ซบใบหน้าลงบนอกกว้างซีซวนยกมือขึ้นกอดปลอบโยน“ข้าสั่งให้ท่านหมอหายาบำรุงอย่างดีให้เจ้าอีกไม่นานเมื่อเจ้าแข็งแรง” เชยคางมนขึ้นสบตาสื่อความหมายโดยนัย“เราสองคน อุ่นเตียงกันบ่อยหน่อยไม่แคล้วเจ้าจะต้องตั้งครรภ์อีกจนได้” อิงฝานยิ้มเอียงอาย ซีซวนกดริมฝีปากกับปากบางบดจูบอ่อนโยน ทว่าในใจเขากลับคิดถึงใบหน้าเศร้าสร้อยของซูเหยาที่รบกวนจิตใจเขาในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไรกลางป่า“ท่านแม่ทำไมต้องเป็นแคว้นฉี” เจี้ยนหยา เลื่อนหมั่นโถวไปตรงหน้าซูเหยาตัวเองยอมอด“แคว้นฉีที่นั่นอย่างน้อยก็...เป็นที่คุ้นเคย...ของแม่” กลืนน้ำลายลงคอยากเย็นที่สุดอย่างน้อยก็กลับมาตายรัง แม้จะลงทุนสัญญาไว้กับจื้อฟางทว่าในเวลาเช่นนี้จะไปไหนได้อีก“ท่านไม่กินเสียด้วยกัน” บิหมั่นโถวส่งให้มารดาครึ่งหนึ่ง“การเดินทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลเจ้ามิใช่ตัวคนเดียวยังมีลูกในท้องไม่รู้ว่าข้างหน้าจะสามารถหาอะไรให้เจ้าได้อิ่มท้องหรือไม่ เช่นนั้นหมั่นโถวครึ่งลู

“อึ้ยยย...อย่านะ” ซัดฝ่ามือไปบนอกกว้างของตางฟางชิงที่แกล้งล้มลงไปกองกับพื้น“คราวหลังห้ามเข้าใกล้ข้าอีกเป็นอันขาดจะหาว่าไม่เตือน” สะบัดชายเสื้อเดินจากไป ตงฟางชิงอมยิ้ม“เจ้าเด็กบ้า หึหึคิดว่าจะห้ามข้าได้หรือ” ตะโกนตามหลังเป่ยเปยไปตำหนักฮ่องเต้“ตงฟางชิง นายกองที่ด่าน เข้ามาพบข้าเมื่อเช้า” ตงฟางชิงทรุดกายลงกับพื้นคุกเข่าตรงหน้า“ฝ่าบาท”“ข้าไม่อาจรับฟังสิ่งที่นายกองเล่าให้ฟังได้ บอกข้ามาเจ้าเป็นผู้ที่ปล่อยนางกับท่านหมอหญิงไปใช่หรือไม่ บอกข้ามา” ปลายเสียงตวาดลั่น“ฝ่าบาทโปรดลงทัณฑ์” โขกศีรษะลงกับพื้น ซีซวนถอนหายใจยาวเหยียด“ทำไมกัน ตงฟางชิงทำไมกัน เรื่องนี้ไม่น่าเป็นท่านที่ทำผิดเสียเอง”“โปรดลงทัณฑ์อย่าได้ถามเหตุผล”“เจ้าก็เป็นอีกคนที่พึงใจนางอย่างนั้นหรือ”“ข้าพระองค์ไร้คำกล่าว เพียงแต่ซูเหยานางช่างน่าสงสาร”“เจ้าจึงสงสารนาง องครักษ์คุมตัวตงฟางชิงไปยังคุกหลวง” เกิดอาการไม่พอใจที่ตงฟางชิงไม่ปฏิเสธว่าพึงใจซูเหยา“ฝ่าบาทโปรดประทานอภัย” เป่ยเปยถลาเข้ามาขว้างไว้“เป่ยเปยเป็นคนปล่อยพวกนางไปเอง” ตงฟางชิงเหลือบตามองเป่ยเปย“บอกมาใครกันแน่ที่ทำเรื่องนี้” น้ำเสียงคาดคั้น“ข้า..” พูดขึ้นพร้อมกั