Semua Bab จะรักแม้จะร้าย: Bab 21 - Bab 29

ซูเหยาในอาภรณ์สวยสด หน้าท้องเริ่มป่องนูนออกมาให้เห็นนั่งเย็บถุงหอมอยู่ไม่ไกลนัก ซูซานเหลี่ยงยืนยิ้มมองดูซูเหยาด้วยแววตาเปี่ยมสุข“เจี้ยนหยาเจ้าไม่ให้ข้าพูดถึงเรื่องการตั้งครรภ์ของซูเหยาเพราะเหตุใดกัน ข้าเป็นถึงฮ่องเต้แม้จะไม่มีใครรับเป็นพ่อหรือไม่ แต่ทว่าข้าก็เลี้ยงดูหลานของข้าได้”“ฝ่าบาท ซูเหยาอาภัพนักมอบกายมอบใจให้คนผู้หนึ่ง แต่เขากลับลืมเลือนนางไปจนสิ้น”“เราสองคนมีเพียงต้องดูแลนางและหลานใช่หรือไม่ ต่อจากนี้” เจี้ยนหยายิ้ม“บางครั้งการนิ่งเฉยก็ใช่ไม่รู้สึก ข้าเดิมไม่คิดจะกลับมาที่แคว้นฉีแต่เมื่อมอง ใบหน้าเศร้าสร้อยของนาง กลับทำให้เกิดแรงผลักดัน ลูกในท้องของซูเหยาจะต้องมีคนรับผิดชอบ”“ไหนเจ้าบอกว่าไม่ให้ข้าพูดถึงมันอีก”“เจี้ยนหยารอเวลาที่สมควร ฝ่าบาทหากคนผู้นั้นเป็นถึงฮ่องเต้และข้างกายเขามีฮองเฮาที่รักเคียงข้าง เราสมควรจะทำเช่นไร”“ฮ่องเต้ของแคว้นไหนกันที่บังอาจ ไม่รับลูกสาวข้า”“ฝ่าบาท ฮ่องเต้แคว้นหาน” ซูซานเหลี่ยงขมวดคิ้ว“เขารังเกียจลูกสาวของเราหรือไร”“เขาจำนางไม่ได้ ลืมเลือนนางทั้งที่ข้าพยายามแล้ว ฝ่าบาทก็รู้ว่าเจี้ยนหยาเป็นหมอยังไม่สามารถให้เขาฟื้นความทรงจำกลับมาได้ ยิ่งแย่ไ

“เจ้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของฮ่องเต้แคว้นฉี ซูเหยาเจ้าหาใช่ซูเหยาคนเดิมไม่ต่อไปจนทะนงตนว่าตัวเองมิใช่ซูเหยาที่เคยอาศัยอยู่เรือนแพเร้นกายจากผู้คน มีฮ่องเต้ที่รักเจ้าเมตตากับเจ้ายิ่งกว่าผู้ใด”ที่ตลาดนอกเขตวังหลวงแคว้นฉี ซีซวน ตงฟางชิงและเป่ยเปยมาถึงบริเวณตลาดแล้ว เป่ยเปยกับท่าทีเคอะเขิน นั่งลงข้างๆ ซีซวน และตงฟางชิงขนาบซ้ายขวา“อีกสองวันจะถึงวันประลองแล้ว พวกเจ้าซ้อมมือไว้หรือยัง”“ฝีมืออย่างข้าจะหาญกล้าไปสู้กับองค์ชายต่างแคว้น”“อาศัยสวรรค์เมตตาไม่แน่บางที่วาสนาเช่นพวกเราอาจได้องค์หญิงของแคว้นฉีมาครองคู่”“ข้าได้ยินมาว่านางตั้งครรภ์ หาพ่อเด็กไม่ได้ฮ่องเต้เกรงว่าจะขายหน้าจึงได้บัญชาให้มีการประลองยุทธเพื่อคัดเลือกเป็นราชบุตรเขย เกรงว่า...งานนี้จะไม่กล้าพิถีพิถันเลือกมากอย่างที่คิด เพียงแค่ให้มีใครสักคนยอมเป็นราชบุตรเขย เป็นพ่อของหลานก็พอ555”เหล่าบุรุษผู้ถือกระบี่มากหน้าหลายตาต่าง คุยกันถึงเรื่องเลือกคู่อย่างออกรสทุกคนล้วนเดินทางมาที่นี่เพียงเพื่อการประลองครั้งนี้“ฝ่าบาท องค์หญิงของแคว้นฉี ฝ่าบาทคิดเห็นเช่นไร”“นางน่าสงสารไม่น้อย”“นายท่าน นางน่าสงสารจริงๆ แต่เดิมต้องเร้นกายออกจากวังห

“ใครกันเจ้าข้าวต้มปลา” ซูซานเหลี่ยงถามขึ้นเบาๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่เจี้ยนหยาพูดกับซูเหยาชัดเจน“เจ้าข้าวต้มปลา ผู้นั้นฝ่าบาททรงสังเกตเห็นคนผู้นั้นหรือไม่ ร่างสูงใบหน้าองอาจ ผึ่งผาย ที่ยืนอยู่ในอาภรณ์สีฟ้าขาวสะดุดผู้นั้น คือผู้เข้าประลองกิตติมศักดิ์ที่เป็นถึงฮ่องเต้แคว้นหาน”“เอาเปรียบผู้อื่นเพียงนั้นทั้งรูปร่างหน้าตา และยังถือโอกาสนำคนมาคุ้มกัน เช่นนี้สมควรปรับให้ออกจากการประลอง” ซูซานเหลี่ยงพูดขึ้นเบาๆ“เสด็จพ่อ” ซูเหยารีบท้วงไว้ เจี้ยนหยาอมยิ้ม“ทำไม หรือเจ้าอยากให้เขาชนะ”“เสด็จพ่อลูกๆๆ ” “555 องค์หญิงของพ่อยอมใจอ่อนให้เขาเกรงว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจึงเห็นใจเขา ยอมให้ทำผิดกฎ ในเมื่อองค์หญิงมีใจให้เขาเพียงนี้ พ่อจะใจร้ายได้อย่างไรกัน” พูดยิ้มๆ“ฝ่าบาท เขาเอาเปรียบผู้อื่น”“เจี้ยนหยา เจ้าลองสังเกตให้ดี เหล่าองค์ชายจากแคว้นต่างๆ หรือบรรดาลูกขุนนางล้วนแต่มีลูกคู่หรือคู่หูมา พร้อมเพรียงถ้าสังเกตดีดี จะเห็นว่าแต่ละคนพร้อมปกป้องคนของตัวเองอย่างถึงที่สุด ข้าจึงบัญชาให้ไม่มีการมุ่งเน้นไปที่ร่างกายและชีวิตเพื่อให้ไม่ต้องมีใครมาได้รับบาดเจ็บหรือล้มตาย” เจี้ยนหยายิ้ม"ฝ่าบาททรงรอบคอบไม่น้อยเจี้ยน

“ฝ่าบาท ซูเหยา ซูเหยา” ปากอวบอิ่มถูกปิดลงเสียก่อนที่จะได้พูดอะไร มืออุ่นลูบไล้ทั่วผิวเนียนหยุดอยู่ที่หน้าท้องป่องนูน“พ่อกับแม่ยังไม่ทันได้อุ่นเตียงกันเท่าไหร่ ลูกตัวน้อยของข้าก็กำลังจะออกมาดูโลก ว่าแต่เจ้าข้าวต้มปลาช่างไวไฟเสียจริง อุ่นเตียงกับเจ้าเพียงครั้งเดียวก็ให้กำเนิดทายาท เช่นนั้นเห็นจะต้องอุ่นเตียงบ่อยๆ ให้ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”“ไม่พูดอีกแล้ว สงสัยจะให้ทำเสียมากกว่าไม่อยากพูดกับข้าก็ไม่เป็นไรให้ความจริงใจของข้าแสดงออกทางกาย” โน้มร่างบางลงบนแท่นนอนกดริมฝีปากปิดปากอวบอิ่มบดเบียดนุ่มนวล อาภรณ์ถือถอดกองไว้ที่ปลายเท้า โถมร่างใหญ่เข้าใส่ ซูเหยายกมือดันอกกว้าง“ฝ่าบาทเอาเปรียบซูเหยา”“เช่นไรกัน”“ก็เอาเปรียบที่มาถึงก็ไม่พูดพล่าม ตั้งใจรังแกซูเหยาเพียงอย่างเดียว”“รักเจ้าเพียงนี้อุตส่าห์ตั้งใจชดเชยให้รู้ไหมที่ผ่านมามีบางอย่างบอกข้าว่า… หญิงงามนามซูเหยา น่าฟัดที่สุด วนเวียนไปมาเหมือนกับอยากจะได้เจ้ามาครอบครองแม้จะจำอะไรไม่ได้แต่ความรู้สึกในใจลึกๆ บอกข้าว่าซูเหยาคนนี้ หากได้ทาบทับไว้เช่นนี้คงเป็นสุขไม่น้อย แล้วความคิดของข้าหาผิดไม่อาจเป็นเพราะข้ายัง ไม่อิ่มหนำกับรสสวาทกับเจ้าในตอนน

ตำหนักชิงหนิงกง“ฝ่าบาท ยังอยู่กับกุ้ยเหรินอย่างนั้นหรือ”“เจ้าค่ะ” ดวงตาเหม่อลอย“ฝ่าบาทตรัสหรือไม่ว่าจะมาหาข้าในตอนไหน”“เอ่อ เอ่อ”“จริงสิฝ่าบาทมีสนมนางในตั้งมากมายก็คงต้องแวะเวียนไปหาพวกนางบ้างเป็นธรรมดาใช่ไหมหรือไม่”“ฮองเฮา ฝ่าบาททรงสั่งปลดพวกนางให้เงินทุนและส่งนางกลับไปยังตระกูลจนสิ้น ไม่เหลือใครไว้แม้แต่คนเดียวตอนนี้ฝ่าบาทใช้เวลาส่วนใหญ่กับซูเหยากุ้ยเหริน” อิงฝานยิ้มขมขื่น“เจ้าออกไปเถอะไปคอยดูว่าฝ่าบาท จะ่หาข้าเมื่อไหร่”ท้องพระโรง อิงฝานนุ่งขาวห่มขาวย่อกายลงเบื้องหน้าบัลลังก์สูง“ฝ่าบาทอิงฝานขอประทานอนุญาตจากฝ่าบาทออกบวชที่วัดบนเขาต่อจากนี้และคืนตำแหน่งฮองเฮา” ซีซวนขมวดคิ้ว“เจ้าแน่ใจแล้วหรือ”“ฝ่าบาททรงพระเมตตายิ่งแล้วอิงฝานซาบซึ้งเหลือเกินในตอนนี้อยากจะทำในสิ่งที่คิดว่าทำให้จิตใจสงบในเมื่อฝ่าบาทมีคนคอยปรนนิบัติแล้วอิงฝานจึงไม่มีสิ่งใดต้องกังวลอีกต่อไป กุ้ยเหรินจึงจะได้รั้งตำแหน่งฮองเฮา เสียที”“ขอบใจเจ้ามากอิงฝาน” อิงฝานยิ้มบางๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากท้องพระโรงไปอย่างไม่ลังเล“อุ๊แว๊ อุ๊แว้ๆๆๆๆๆ ” เสียงเล็ดลอดออกมาจากห้องบรรทมของฮองเฮา ซีซวนถลาเข้าไปในทันที“ฝ่าบาท ฮองเฮา