All Chapters of รับจ้างรักฉบับมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

ในห้องทำงาน ชารัณนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวหนานุ่ม ดวงตาของชายหนุ่มกำลังไล่ดูภาพถ่ายในซองเอกสาร ที่เขาได้เก็บมันเอาไว้เป็นอย่างดี ซึ่งมันคือสำนวนของทางตำรวจที่ลูกน้องของเขาได้รวบรวมมาให้ในมือใหญ่ถือรูปถ่ายใบหนึ่งค้างไว้ แล้วภาพที่อยู่ด้านในมันคืออะไรสักอย่าง ซึ่งมีลักษณะรูปร่างคล้ายกับถูกไฟเผาเสียจนไหม้ดำ และทำให้มองไม่แทบออกเลยว่า มันเคยเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์มาก่อนหน้านั้น ที่สำคัญหลังจากตรวจดีเอนเอจากก้อนเนื้อชิ้นนี้ ถึงได้รู้ว่าเป็นของกันต์ธีลูกน้องมือดีของเขานั่นเอง ช่วงนั้นชารัณได้ข่าวมาว่าแก๊งของลลิตา กำลังทำท่าจะรวมเข้าเป็นแก๊งเดียวกันกับพวกมาเฟียต่างชาติ ซึ่งแก๊งต่างๆ ทั้งเล็กใหญ่อาจอยู่กันอย่างหวาดผวาหากถ้าลลิตาทำได้ และชารัณก็ต้องการข้อมูลเหล่านั้น เพื่อนำมันมาคลี่คลายปัญหา กันต์ธีจึงขออาสาแฝงตัวเข้าไปเพื่อล้วงเอาความลับ จากนั้นจึงส่งกลับมาให้คนเป็นนาย แต่ทุกอย่างได้สะดุดลงกลางคัน เมื่อการติดต่อสื่อสารจากกันต์ธีได้หายไป ต่อมาชารัณจึงได้ข่าวว่าลูกน้องของเขาถูกนำไปเผานั่งยาง ความแค้นของเขาจึงรอวันสะสาง เพื่อหวังล้างแค้นให้กับคนของตนเอง“แกสบายใจได้กันต์ธี ตอนนี้

เมื่อคิดได้ดังนั้น กุลธิดาจึงมายืนดักรอขวัญยิหวา หลังจากที่รู้ว่าหญิงสาวเรียนจบในชั่วโมงสุดท้าย และกำลังเดินออกมาจากห้องเรียน“ยิหวา..."ขวัญยิหวาหันขวับพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูงเชิงสงสัย เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่เรียกชื่อเธอกุลธิดา!"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอยิหวา เราไปหาร้านนั่งดื่มชิลล์ชิลล์ แล้วดิวเรื่องงานกันหน่อยไหม?”“ฉันยังจะคุยอะไรกับเธอได้อีก ในเมื่องานแรกของฉันเธอก็ทำกันซะแล้ว”“อย่าพูดแบบนั้นสิ มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ดี แต่ครั้งนี้ไม่น่ามีปัญหา ถ้าเราคุยกันเรื่องผลประโยชน์ให้มันชัดเจนและลงตัว...”“หมายความว่ายังไง เธอจะให้ฉันไปรับงานแบบนั้นอีกน่ะเหรอ ไม่ล่ะ...แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ”“แต่ลูกค้ารายนี้ ให้มากกว่าคนก่อนๆ อีกนะ มากกว่าหลายท่าตัวเชียวล่ะ”เงินที่ขวัญยิหวาได้มาจากชารัณมันก็มากพอแล้วนั่นแหละ แต่เธอไม่ต้องการเป็นนางบำเรอของเขา ไม่อยากเอาใจเข้าไปผูกพันแล้วรอวันที่เขาเบื่อหน่าย จากนั้นก็เขี่ยเธอทิ้งไปก่อนรับผู้หญิงคนใหม่เข้ามาแทน หากเธอหาเงินไปคืนเขาได้ เท่ากับจำนวนเงินที่เธอแบ่งเอาไปใช้หนี้ เธออาจกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติดังเดิมเมื่อคิดอย่างนั้น

ขวัญยิหวาสะดุ้งสุดตัวและรู้สึกหวาดกลัวเขาจนตัวสั่น ก่อนจะตอบคำถามนั่นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ยิหวาก็แค่คิดว่าถ้าขืนอยู่กับคุณต่อไป ชีวิตคงหาความปลอดภัยอะไรไม่ได้ ยิหวาก็เลยคิดหาวิธีที่จะ...”“หาวิธีที่จะรับงานซ้อน แล้วหากได้เงินมากพอ เธอก็คงเอาเงินส่วนนั้นมาคืนฉันแล้วจากไป...เพราะเธออยากได้รับอิสระภาพ...อย่างนั้นใช่ไหม?”เขาพูดต่อโดยที่ไม่รอฟังเหตุผลของอีกคนให้จบ ขณะสบตากับหญิงสาวที่กำลังยืนตัวสั่นเทา ด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง แต่ไม่แสดงความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ ออกมาให้ใครได้เห็น“ต่อให้เป็นลูกน้องคนสนิทมากแค่ไหน หากกล้าขัดคำสั่งของฉัน ยังไงมันก็ต้องได้รับโทษทัณฑ์”ขวัญยิหวาก้มหน้าพร้อมกับหลุบตาคู่สวยลงต่ำด้วยรู้สึกสำนึกผิด ใบหน้าที่ซีดขาวราวกระดาษทำเอาชารัณไม่อาจทนดูได้ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันต่อ เมื่อชารัณหันไปเห็นธันวายืนรออยู่หน้าประตู"ขออนุญาตครับเจ้านาย"เมื่อชารัณพยักหน้ารับ ธันวาจึงเดินเข้ามาพร้อมกับนำของสิ่งหนึ่งไปวางไว้บนโต๊ะกลาง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่แทบเท้าของคนเป็นเจ้านายชารัณมองทะลุถุงเข้าไปก็รู้ได้ทันที ว่าของสิ่งนั้นมันคือ‘นิ้วมือของมนุษย์’ ที่เคลือบไปด้วยเลือ

ในเสี้ยววินาทีนั้น ขวัญยิหวาถึงกับเบิกตากว้างอย่างรู้สึกตกใจ ที่ในนั้นมีสภาพศพของคนตาย ด้วยการถูกเผานั่งยางอย่างทารุณ หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเพราะขาสั่นจนยืนไม่อยู่...ทั้งที่เหมือนจะรู้อยู่แก่ใจ แต่เจ้าของร่างบางก็ยังไม่กล้าที่จะยอมรับกับความจริง...มันโหดร้ายและทารุณเกินกว่าที่เธอจะรับไหวขวัญยิหวาปากคอสั่น แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังย้อนกลับไปอ่านเอกสารในช่วงต้นๆ ซึ่งในสำนวนได้บ่งบอกชื่อสกุลของบุคคล อีกทั้งยังแนบบัตรประชาชน เพื่อเป็นการยืนยันตัวตนเอาไว้อย่างชัดเจนหญิงสาวตัวชาวาบกับสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้ น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย มันคล้ายกับมีน้ำวงใหญ่ที่หมุนวนอยู่ในศีรษะ อยากจะกรีดร้องออกมาแต่กลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ‘นี่มันเรื่องอะไร?''ไม่จริงใช่ไหม?' 'พี่กันต์ตายแล้วงั้นเหรอ?''ทำไมพี่ชายถึงได้ตายแบบนั้น?'...'แล้วพี่กันต์รู้จักกับชารัณได้ยังไง?''ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที!?’คำถามมากมายที่อยู่ในหัว ประสานกับเสียงร้องไห้ของเจ้าตัวที่ดังไปทั่วทั้งห้อง และมันดันไปเข้าหูของธันวา ขณะที่เขากำลังเดินตรวจตราอยู่บริเวณนั้นพอดีเมื่อธันวาเดินข้ามาด้านใน สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นขวัญ

ขวัญยิหวาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกมาทางด้านหลังของร้าน พร้อมกับถอดชุดฟอร์มพนักงานของทางร้านออกไป รองเท้าที่ไม่ได้ขนาดถูกเตะใส่ถังขยะ ขณะวิ่งหนีเอาตัวรอดและเพื่อให้ตัวเองปลอดภัย ซึ่งแลดูคล้ายกับหมาที่ถูกไล่ล่าจากเจ้าถิ่น หูก็ได้ยินพวกของอนาวินที่วิ่งไล่ตามกันมา ขณะวิ่งก็ปาดน้ำตาทิ้งไปด้วยความเสียใจ เมื่อย้อนนึกถึงการตายอย่างทรมานของคนเป็นพี่ชายเสียงฝีเท้าของคนเหล่านั้น ยังคงวิ่งไล่หลังตามมาติดๆ เมื่อหาทิศทางไปทางไหนไม่ได้เธอจึงกระโดดเข้าไปในกองขยะ ที่อยู่ข้างตรอกคับแคบแล้วนั่งแอบซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น พร้อมกับลุ้นระทึกจนใจสั่น แต่เมื่อเห็นว่าพวกมันผ่านเลยไป เธอถึงกับถอนหายใจโล่งอกออกมานาทีชีวิตผ่านพ้นไป กับความจริงที่ได้รับฟังมาจนเต็มสองหู และได้รับรู้แล้วว่าใคร...ที่เป็นคนทำให้ชีวิตของเธอต้องมืดมน ซ่า!สายฝนโปรยปรายโดยไม่มีใครบอกได้ว่า มันจะสามารถชะล้างบางสิ่งที่กำลังลุกไหม้อยู่ในใจของหญิงสาวได้หรือเปล่า..ขวัญยิหวานั่งกอดเข่าร้องไห้ตามลำพังด้วยความอ้างว้างและเดียวดาย หากคิดจะแก้แค้นให้คนเป็นพี่ชาย ก็คงต้องพึ่งพาอำนาจของคนที่อยู่เหนือกว่าซึ่งนั่นก็คือชารัณ แต่หากไม่ต้องการทำอย่างนั้น หน