Semua Bab วาสนานี้เป็นของข้า: Bab 11 - Bab 20

แม้ว่าช่วงสามสี่วันมานี้ข่าวลือของคุณหนูใหญ่ตั้งครรภ์กับเซียนหยางชินอ๋องจะแผ่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว แต่เขากลับไม่สนใจจากนั้นสองวันต่อมาจึงยกแม่สื่อมาสู่ขอคุณหนูรองสกุลฮั่วอีกครั้งพร้อมทั้งยกสินสอดมาตั้งมากมายแม่สื่อยกยิ้มหน้าระรื่น “คารวะนายท่านฮั่ว ฮั่วฮูหยินและคุณหนูรองเจ้าค่ะ”ในตอนแรกนั้นนางคิดว่าตนเองจะเสียลูกค้ารายใหญ่ไปเสียแล้วจึงไปทำการป่าวประกาศเรื่องน่าอับอายของจวนสกุลไปทั่วทั้งเมืองหลวงอีกทั้งยังใส่ไฟไปต่าง ๆ นานาไฉนได้พอหลายวันต่อมาก็มีคนจากจวนชินอ๋องเรียกพบต้องการให้ไปทำหน้าที่แม่สื่ออีกครั้งดังนั้นอารมณ์ของนางจึงเบิกบาน“ลำบากแม่สื่อ” ฮั่วฮูหยินเดินมาจับมือถือแขนของแม่สื่อก่อนจะพาไปยังตำแหน่งที่เหมาะสมเดิมที่นางเองก็คิดว่าเซียนหยางเห็นความวุ่นวายของจวนฮั่วไปแล้วคงต้องถอดใจหายเข้ากลีบเมฆไปแล้วแน่ ๆ ในตอนนี้ที่กำลังผ่อนคลายอยู่นั้นกลับมีแม่บ้านวิ่งแจ้นหน้าตั้งเข้ามาแจ้งข่าวดีนางได้ยินแล้วก็พลันอยากป่าวประกาศให้ผู้อื่นได้รู้ไปถ้วนหน้าว่าคุณรองสกุลฮั่วกำลังจะได้เป็นหวางเฟยจริง ๆ แล้ว“ข้าหาได้ลำบากฮูหยิน!”เงินที่นางได้รับมาย่อมมากพอคุ้มค่ากับความเหนื่อยไม่น้อย!

ยามนี้เป็นช่วงเวลาจัดเตรียมสินสมรสของฮั่วซูเม่ยแต่ผู้คนในจวนสกุลฮั่วกลับไม่มีผู้ใดกล้ายุ่งหรือสอดมือเข้ามาช่วยเหลือ ด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะฮูหยินใหญ่ฮูหยินรองหรือพวกที่ฐานะต่ำลงมาต่างทำเป็นเสแสร้งไม่รู้เรื่องจนสุดท้ายฮูหยินผู้เฒ่าเช่นนางเห็นแล้วทนไม่ไหวจึงอาสาเป็นญาติฝ่ายเจ้าสาวให้กับหลานสาวผู้นี้เองฮูหยินผู้เฒ่าส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “หากจัดการเรื่องของ ซูเออร์เสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะไปอยู่อารามหลวงตายที่นั้นและฝังที่นั้นไม่ให้มีเรื่องยุ่งยากตามมาให้พวกเจ้าจัดการ”“ท่านแม่!” นายท่านฮั่วเงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยความตกใจ“ตกใจหรือโกรธที่ข้ายื่นมือช่วยเหลือซูเออร์” ฮูหยินผู้เฒ่าเลิกคิ้วถามบุตรชายนายท่านฮั่วไม่คิดเลยว่ามารดาจะพูดจาเช่นนี้ “ท่านจะไปอยู่อารามผู้เดียวได้อย่างไรกัน”ฮั่วฮูหยินนั่งอยู่ตรงข้ามหญิงชราย่อมมองออกว่าสีหน้าและท่าทางล้วนเต็มไปด้วยความจริงจัง “เกรงว่าคำพูดของท่านแม่คงทำให้ท่านพี่เสียใจไม่น้อยเจ้าค่ะ”“เหอะ!” ฮูหยินผู้เฒ่าปรายมองลูกสะใภ้ตาขวางก่อนจะละความสนใจคีบเนื้อชิ้นโตให้หลานสาวข้าง ๆ แทน “เอานี่! กินเนื้อเสียบ้างมิใช่วัน ๆ กินแต่เศษผักเศษหญ้า”ฮั่วซูเม่ยพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้

เซียนหยางสีหน้าย่ำแย่ลงเกิดความไม่พอใจขึ้นมาทันที “ข้าหรืออยากจะมาหานาง หากไม่ใช่เพราะเจ้าลากข้าออกมาปานนี้ข้าคงนอนหลับอยู่บนเตียงแล้ว!”ไหวห่าวซีหันไปมองสหาย “เจ้าคนผู้นี้! หากไม่ใช่เช่นนั้นก็สมควรปฏิเสธแต่แรกไฉนต้องโมโหเช่นนี้ด้วย”เขาไม่เข้าใจจริง ๆฮั่วซูเม่ยพยักหน้าหงึก ๆ ราวกับไม่ใส่ใจ “หนาวเพียงนี้แล้วไม่ทราบว่าคุณชายและชินอ๋องอยากเข้าไปชิมชาอุ่น ๆ ในโรงเตี๊ยมของข้าหรือไม่” ยามที่สายลมโชยมานางรู้สึกหนาวสะท้านขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง เกรงว่าหากยังยืนอยู่ตรงนี้ต่ออีกหน่อยคงได้แข็งกระด้างแน่ ๆ“ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไรกัน”“ไม่รู้หรือไรว่าอากาศหนาวสมควรสวมใส่เสื้อผ้าให้หนากว่านี้หน่อย” น้ำเสียงทุ้มบ่นพึมพำ ครู่ต่อมาเซียนหยางจึงถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ออกก่อนจะวางบนไหล่ให้สตรีตรงหน้าไม่พูดไม่จาอันใดนางได้แต่มองตามการกระทำนี้ตาปริบ ๆ “ขอบ…” พอจะเอ่ยขอบคุณนั้น เขาพลันเดินจากไปลิ่ว ๆ แล้วไหวห่าวซีเห็นแล้วจึงระเบิดหัวเราะออกมา “ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”“ไม่ทราบว่าระหว่างทางมานี้สหายของคุณชายได้หกล้มหัวกระแทกพื้นหรือไม่” นางเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจฮั่วซูเม่ยนึกว่าเซียนหยางจะเป็นบุรุษประเภทหยาบกระด้างแข็ง

ฮั่วหลิงเฟยขมวดคิ้วมุ่นสีหน้าย่ำแย่ลงไปทันที นางย่อมจดจำน้ำเสียงนี้ได้ในจังหวะที่นางเหลียวมองไปทางต้นเสียงนั้น ฮั่วหลิงเฟย สังเกตเห็นว่าฮั่วซูเม่ยยังมีชีวิตอยู่ซ้ำยังข้างกายเซียนหยางชินอ๋องคอยประคองไว้ไม่ไม่ห่างอีก โทสะภายในใจของนางจึงพลุ่งพล่านด้วยความโกรธทันที ดวงตาเมล็ดซิ่งฉายแววความเคียดแค้นอย่างปิดไม่มิด มือทั้งสองข้างกำแน่นจะเป็นไปได้อย่างไรกัน!ก่อนที่จะจากมานั้นสายตาของฮั่วหลิงเฟยมองเห็นเพลิง ไฟลุกไหม้โหมกระหน่ำจนทั่วทั้งจวนแล้ว“อันใดกัน..ตกใจราวกับเห็นผีน้องหญิง” น้ำเสียงหวานเอ่ยด้วยความแข็งกร้าวไม่เหลือเค้าโครงความอ่อนแอปรากฏให้เห็น “อ่อ! คิดว่าข้าถูกไฟคลอกตายในเรือนแล้วอย่างงั้นหรือ”“ซูเออร์!” ฮูหยินผู้เฒ่าร้องด้วยความตกใจปนดีใจ “สวรรค์! เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย” พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ใบหน้าของนางระบายยิ้มจาง ๆ ก่อนจะหันขวับมองคนข้างกาย “ขอบคุณสวรรค์อันใดกันท่านย่า! ท่านสมควรขอบคุณเซียนหยางชินอ๋องไม่ดีกว่าหรือ” ฮั่วซูเม่ยไม่สนใจว่าผู้คนจวนสกุลฮั่วจะมองนางด้วยสายตาอย่างไร แค่นับว่ามีชีวิตรอดออกมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกคนเหล่านี้ก็คงสร้างความประหลาดอยู่มากพอแล้วฮั่วหลิงเฟยกัดฟันกร

ฮั่วซูเม่ยนอนรออยู่บนเตียงร่างกายห่อหุ้มด้วยผ้านวมอุ่นผืนใหญ่โตเหลือเพียงใบหน้าที่โผล่พ้นออกมาอย่างน่าเอ็นดูเท่านั้น “หากเจ้าไม่สบายใจก็ไปนอนที่อื่นเถอะ” สายตาของนางจ้องมองบุรุษตรงหน้าตาปริบ ๆพอเซียนหยางได้ยินประโยคนี้แล้วเขาพลัยขมวดคิ้วมุ่นมิใช่เขาหรือที่สมควรพูดเช่นนั้น?“จวนชินอ๋องเป็นของข้าหากข้าอยากนอนที่ใดก็ย่อมได้”“เช่นนั้นก็ดับตะเกียงขึ้นเตียงนอนเถิด” ฮั่วซูเม่ยเอ่ยขึ้นพลางยกมือขึ้นปิดปากห้าวด้วยความง่วงงุนนางรู้สึกว่านอนหงายเช่นนี้หายใจลำบากติดขัดนักที่ตะแคงข้างหันใบหน้าไปมองทางเซียนหยางที่ยื่นแข็งทื่ออยู่ข้าง ๆ เตียงดังเดิม “เร็ว ๆ เข้า”สตรีผู้นี้ไร้ยางอายเกินไปจริง ๆเซียนหยางเองก็ไม่ใช่บุรุษไร้เดียงสาหรือใสซื่อทว่าเขากับไม่เคยเห็นสตรีแปลกประหลาดเช่นนางมาก่อนถึงขั้นกล้าเอ่ยเรียกบุรุษนอนร่วมเตียงด้วยท่าทางเกียจคร้านไม่ใส่ใจเช่นนี้“…..”ฮั่วซูเม่ยปิดเปลือกตาลงไปแล้วครู่หนึ่ง ทว่ายังคงมองเห็นแสงเล็ดลอดอยู่จึงลืมตาขึ้นจ้องมองเซียนหยางตาเขม็ง “หากไม่นอนก็ออกไปซะ”นางกล่าวอย่างเอาแต่ใจพอหนังท้องตึงหนังตาของนางก็เริ่มหย่อนคล้อยเกินกว่าจะฝืนอยู่ต่อได้เซียนหยางถอนหายใจเฮือกห