Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 27

บทที่ ๖หอหงเฟยตลอดชีวิตของซูอวี้เหยียนตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงยามนี้ ล้วนมีเหล่าสาวใช้ห้อมล้อมคอยปรนนิบัติไม่เคยห่างกายอยู่เสมอทว่าเช้าวันนี้ เมื่อนางลืมตื่นขึ้นกลับพบเพียงความเงียบงันวังเวง ไร้แม้เสียงฝีเท้าของสาวใช้ที่เคยยกน้ำมาให้ล้างหน้า บ้วนปาก หรือเตรียมเสื้อผ้าให้อย่างเคยและย่ำแย่ยิ่งกว่านั้น…สภาพของนางในยามนี้คล้ายจะผ่านไปหลายวันแล้วที่มิได้อาบน้ำหรือพลัดเปลี่ยนอาภรณ์แต่อย่างใดนางจึงอยู่ในสภาพมอมแมมจนแทบไม่ต่างจากขอทานหรือบางทีอาจย่ำแย่ยิ่งกว่านั้นเสียอีกซูอวี้เหยียนขยับตัวพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองไปรอบห้องไม้เก่าโทรมที่เป็นที่หลบซ่อนและเกรงว่าคงตลอดไป กลิ่นอับชื้นของไม้ผุผสมกลิ่นฝุ่นคลุ้งลอยแตะจมูกทันทีที่ขยับผ้าห่มเก่าๆ ออก“ไม่คิดว่า...วันหนึ่งข้าจะต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้” น้ำเสียงหวานพึมพำกับตนเอง ซูอวี้เหยียนตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจลุกจากเตียง นางกวาดตามองไปรอบห้องอย่างสังเกต…เรือนเล็กแห่งนี้ช่างคับแคบเสียยิ่งกว่าเรือนสาวใช้ในจวนเสียอีก…ทว่าก็ช่างเถอะ หากแลกกับหนีให้พ้นจากขุนนางหลี่ได้ เช่นนั้นนางก็ยินดีหากเมื่อใดที่เรื่องนี้เงียบลง

ปกติแล้วนางไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนฮั่วซูเม่ยทั้งคลื่นไส้ทั้งอาเจียนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดไส้หมดพุงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า ใบหน้าคนงามฉายแววความอิดโรย“หวางเฟยเป็นอย่างไรบ้างเพคะ” ชิงอันคอยดูแลปรนนิบัติรับใช้ข้างกายอยู่ไม่ห่างลักษณะท่าทางของนายหญิงที่เป็นอยู่เช่นนี้หากนางคาดเดาไว้ไม่ผิดคืออาการแพ้ท้องของสตรีตั้งครรภ์แน่แต่ถึงว่าอย่างไรสมควรให้หมอหลวงมาตรวจให้แน่ชัดน้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างหมดแรง “ข้ากำลังจะตายหรือ”แพขนตาของนางสั่นไหวระริก ฮั่วซูเม่ยไม่มีเรี่ยวแรงจะลืมตาเลยด้วยซ้ำในขณะเดียวกันนั้นเซียนหยางพลันได้แต่ยืนมองสตรีตรงหน้าด้วยความกระวนกระวายใจ แม้อยากจะเข้าไปช่วยเหลือมากเพียงใดแต่กลับไม่สามารถทำได้ “ชิงอันไปตามหมอ”หากจะปล่อยให้นางรู้สึกดีขึ้นเองเกรงว่าเขาคงทนมองนางในสภาพเช่นนี้ไม่ได้ชิงอันมองผู้เป็นนายหญิงด้วยความไม่ไว้วางใจ “แต่นายหญิงยังอาการไม่ดีขึ้น…”“ข้าจะดูแลนางเอง”“เจ้าค่ะ” พอได้ยินประโยคนี้ชิงอันจึงตกปากรับคำช่วงจังหวะที่กำลังจะเดินผ่านเซียนหยางชินอ๋องนั้นจึงต้องหยุดลงก่อนจะเปิดปากพูดกระซิบกระซาบ “สตรีตั้งครรภ์นั้นมีความรู้สึกละเอียดอ่

“อื้ออ!...”ริมฝีปากหนาประกบจูบสตรีใต้ร่างอย่างรุนแรงด้วยความหื่นกระหายเต็มเปี่ยม ไหวห่าวซีหาได้มีความอดทนมากพอเพียงมีหญิงงามอยู่ตรงหน้าเหม่ยฮวายกมือขึ้นคล้องคอบุรุษผู้นี้แน่นไม่ขัดขืนพลางหลับตาพริ้มรับจูบที่ถูกปรนเปรอลิ้นร้อนกวาดเลียทั่วโพลงปากหวานอย่างดูดดื่มนานชั่วขณะหนึ่งก่อนที่ไหวห่าวซีจะผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง“อืม..” น้ำเสียงทุ้มครางแหบพร่าอย่างพึงพอใจนางจงใจยั่วยวนเขาอยู่ใช่หรือไม่สายตาคมกริบสบเข้ากับแววตาหวานเยิ้มของนางราวกับกำลังเชิญชวน มุมปากหนายักยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“หากแม่นางไม่ชอบข้าจะหยุด…”“มาถึงเพียงแล้วแน่ใจหรือว่าคุณชายอยากจะหยุด” เพียงชั่วพริบตาเหม่ยฮวาพลันพลิกเรือนร่างตนเองเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมบุรุษผู้นี้ไว้ใต้เรือนร่างสองมือข้างนางกระตุกปลดผ้าคาดเอวออกไหวห่าวซีจดจ้องมองการกระทำของนางด้วยความลุ้นระทึกปนความตื่นเต้น ท่าทางของนางที่กำลังนั่งอยู่ตอนนี้พลันทาบทับแก่นกายของเขารู้สึกเสียววาบจนปวดหนึบใบหน้าหล่อเหล่ากัดฟันกรอด “อ่าาส์! เจ้าหาใช่ดอกไม้งามแต่เป็นสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง!”เหม่ยฮวาได้ยินแล้วจึงหัวเราะคิกคัก เกรงว่าคงมีเพียงบุรุษผู้นี้กระมังที่ช่างเปรียบเปร

“อึก! อ่อย! ข้า!”“ฐานะของข้าไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ย่อมสูงส่งกว่าแม่บ้านอยู่หลายสิบขั้น!” ดวงตาของนางต้องมองหญิงชราตรงหน้าอย่างเยือกเย็น ฮั่วซูเม่ยเลื่อนฝ่ามือลงมาบริเวณลำคอก่อนที่จะออกแรงบีบมากขึ้น“อึกก!!!”นางจำได้ดีว่าพวกคนเหล่านี้ปฏิบัติต่อนางอย่างไรบ้าง“กล้าดีถึงแสดงกิริยาต่ำทรามกับข้า!”สีหน้าของแม่บ้านซีดเผือดลงอยู่หลายส่วน ความอวดดีฝีปากกล้าก่อนหน้านี้พลันหายไปหมดสิ้นเหลือไว้เพียงแค่แววตาอ้อนวอนร้องของชีวิตอย่างนางสงสารแม่บ้านรังแกฮั่วซูเม่ยมานานหลายปีทว่าผู้ใดจะคิดเหล่าว่าวันหนึ่งสตรีผู้นี้จะเหนือกว่าแล้วกลับมาเอาคืน“แค่กก ๆ แค่ก!!”เพียงชั่วพริบตานั้นฮั่วซูเม่ยพลันปล่อยมือออกจากลำคอของอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะดังลั่นอย่างสนุกสนานด้วยความสะใจ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”แม่บ้านเห็นท่าทางเช่นนี้แล้วหวาดกลัวจนหัวหดรีบคุกเข่ากระแทกพื้นจนเสียงดัง ปั่ก เพื่อแสดงความจริงใจต่อสตรีตรงหน้า “คุณหนูข้าผิดไปแล้ว! ผิดไปแล้วเจ้าค่ะ!” สองมือของนางประสานยกขึ้นถูไถไปมาอย่างวิงวอนสตรีตรงหน้าน่ากลัวเกินไปแล้ว!!“คุณหนูหรือ?” ฮั่วซูเม่ยเลิกคิ้วถามก่อนจะปรายสายตาไปยังบ่าวรับใช้ของเองสถานการณ์ราวกับเป็นใจนางกำน