All Chapters of เลขาบนเตียง: Chapter 121 - Chapter 125

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 25.ชยางกูรจะก้าวตาม แต่กลับถูกปรัชญาขวางทางเอาไว้ “หลีกไป”น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นจนน่าขนลุก ดวงตาเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่เก็บไว้ไม่อยู่“คุณพราวรักคุณก็จริง...”ปรัชญาพูดอย่างใจเย็น“แต่เธอก็สามารถหยุดรักคุณได้เหมือนกันครับ” ดวงตาของชยางกูรแข็งกร้าวขึ้นทันที“นี่คุณจะแย่งเมียผมให้ได้เลยใช่ไหมวะ!”“ผมไม่ได้จะแย่ง...”ปรัชญาตอบเรียบๆ ก่อนจะพูดต่อ“แต่ถ้าคุณพราวเลือกผม... ผมก็พร้อมจะดูแลเธอ ในแบบที่คุณไม่เคยทำครับ”ชยางกูรหน้าตึง ความอดกลั้นพังทลายหมัดของเขาเหวี่ยงออกไปอย่างรวดเร็ว แต่... ปรัชญาหลบได้อย่างฉิวเฉียดดวงตาทั้งคู่สบกันอีกครั้ง คราวนี้...มันไม่ใช่แค่ความไม่พอใจ แต่มันคือศึกระหว่างชายสองคนที่มีใจให้ผู้หญิงคนเดียวกัน“หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ!”พราวพิลาศวิ่งกลับเข้ามา และดันอกของชยางกูรออกแรงพอควร“คุณช้าง อย่าทำตัวเป็นนักเลงแบบนี้ได้ไหมคะ!”เขาจ้องหน้าหล่อน ดวงตาทั้งโกรธ ทั้งปวดร้าว ก่อนจะหันหลังกลับไปขึ้นรถโดยไม่พูดอะไรเสียงประตูปิดดัง ปัง! ก่อนที่รถหรูจะเคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วและแรงเมื่ออยู่กันเพียงสองคน พราวพิลาศหันไปมองปรัช

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 27.“ครับ คุณปู่”“แกมีอะไรอยากพูดกับหนูพราวไม่ใช่เหรอ”ชยางกูรขยับริมฝีปากเล็กน้อย ราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับต้องกลืนคำเหล่านั้นลงคอไปพร้อมกับความกลัวที่บีบหัวใจเขาเลื่อนสายตาไปสบตากับหญิงสาวตรงหน้า... หญิงสาวที่เขาเคยผลักไสไล่ส่ง และกำลังจะเสียหล่อนไปตลอดกาล“ผม... ไม่มีครับ”เสียงเขาเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ทว่าในใจกลับตะโกนอยากพูดสิ่งที่ตรงกันข้ามออกไปจนแทบบ้า“เจ้าช้าง”เสียงของคุณปู่คราวนี้แข็งขึ้นเล็กน้อย คล้ายตำหนิ แต่ชยางกูรก็ยังคงนั่งก้มหน้านิ่ง กินข้าวนิ่งเฉย ไม่พูดไม่จาอะไรพราวพิลาศเห็นบรรยากาศค่อนข้างอึดอัด จึงคิดว่าเป็นเพราะตัวเอง ที่ทำให้ชยางกูรเงียบงันไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ดังนั้นหล่อนจึงเลือกที่จะปลีกตัว“หนูอิ่มแล้วค่ะคุณปู่”“อ้าว ทำไมอิ่มเร็วจังเลยหนูพราว หนูเพิ่งกินนิดเดียวเองนะ”“หนู... อิ่มจริงๆ ค่ะ”หล่อนยิ้มออกมา ทั้งที่รอยยิ้มนั้นช่างเจือจางและบิดเบี้ยว “ขอบคุณคุณปู่มากนะคะที่ชวนหนูมากินอาหารอร่อยๆ แบบนี้”หล่อนยังคงฝืนยิ้มต่อ แม้ว่าหัวใจจะเจ็บหนึบก็ตาม“ไว้วันหลัง หนูจะเชิญคุณปู่ไปทานข้าวบ้านหนูบ้างนะคะ หนูจะเข้าครัวเพื

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 29.อวสาน“ไม่นะคะ พราวต้องกลับบ้าน!”“ไม่ให้กลับ”เขาตอบทันควัน ไม่มีแม้แต่จังหวะลังเล เสียงนั้นหนักแน่นแบบที่หล่อนรู้เลยว่า... ไม่มีทางได้ลงจากอ้อมแขนง่ายๆ แน่“แต่พราวโทรบอกคนขับรถให้มารับแล้วนะคะ”“เดี๋ยวมาไม่เจอพราว เขาก็กลับไปเองแหละ”เขาพูดนิ่งๆ พร้อมยักคิ้วนิดๆ ท่าทางสบายใจเกินเบอร์ ขณะอุ้มหล่อนเดินตรงไปตามทางเดินยาวด้านหลังของตัวคฤหาสน์ ซึ่งมันมีทางเชื่อมขึ้นสู่ห้องนอนชั้นสองอีกทาง“แต่ว่า...”“ไม่มีแต่”หนุ่มหล่อก้มหน้าลงเล็กน้อย กระซิบชิดใบหูของหล่อน เสียงนั้นนุ่ม ลึก และเต็มไปด้วยแรงปรารถนา“ฉันอยากเป็นทาสสวาทของเธอใจจะขาดอยู่แล้ว พราว...”แก้มนวลของพราวพิลาศแดงดระเรื่อ ยิ่งสบตากับเขาในระยะใกล้แบบนี้ แถมใบหน้ายังคงอยู่ใกล้กันมากแบบนี้ หล่อนก็ยิ่งหวั่นไหวลมหายใจอุ่นๆ ของเขาแนบใกล้จนหล่อนรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจตนเอง“แต่... พราวอาย...”“ไม่มีอะไรต้องอายเลย”เขาพูดเบา แต่น้ำเสียงมั่นคง“เรารักกัน... และเราก็กำลังจะแสดงความรักกัน...”“แต่ว่า... เราเพิ่งทำไปเมื่อวานเองนะคะ...”“กับเธอ... กี่ครั้งก็ไม่พอหรอกนะ พราว...”เขาพูดเสียงแหบต่ำ และเต็มไปด้