Semua Bab เลขาบนเตียง: Bab 101 - Bab 110

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 6“หรือว่าเธอให้มันมากกว่านั้นแล้ว?”“คุณช้างไม่ควรพูดกับฉันแบบนี้นะคะ...”เสียงของหล่อนสั่นเครือ หล่อนพยายามสะกดกลั้นความรู้สึก แต่ดวงตาคู่สวยก็แดงจัด ริมฝีปากสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่พราวพิลาศเม้มปากแน่น ก้มหน้าหลบแววตาร้ายกาจของเขา แต่น้ำตาหยดหนึ่งก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาจนได้ชยางกูรนิ่งไปเสี้ยววินาทีเขาเห็นมัน... น้ำตานั่น แต่กระนั้นน้ำเสียงของเขา ก็ยังแข็งกระด้างเหมือนเดิม“ถ้าไม่อยากฟังคำพูดร้ายๆ ของฉัน... ก็หย่าให้ฉันเสียทีสิ”พราวพิลาศไม่พูดอะไรอีก หล่อนเพียงหันหลังให้เขาอย่างเงียบงัน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเสียงล็อกประตูดัง แกร๊ก! จากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบสนิทชยางกูรยืนอยู่กลางห้อง สายตาจับจ้องไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทแม้มองไม่เห็น สองมือกำแน่นอยู่ข้างลำตัว หัวใจเต้นแรงผิดปกติความรู้สึกบางอย่างตีวนอยู่ในอกความขุ่นเคืองที่อธิบายไม่ได้ทำไมแค่เห็นพราวพิลาสเดินกับผู้ชายคนอื่น เขาถึงได้อยากลากหล่อนกลับบ้านทำไมแค่ได้ยินเสียงหัวเราะของหล่อนกับคนอื่น เขาถึงได้อยากจะระเบิดอารมณ์ออกมานักและทำไม...ทำไมแค่เห็นน้ำตาข

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 8.หล่อนลืมตาโพลง เมื่อหัวนมของตัวเองถูกบี้แรงๆ ด้วยปลายนิ้วยาวและแข็งแรงของผู้ชายไร้หัวใจอย่างชยางกูรเขายิ้มเยาะ คลายนิ้วที่บิดหัวนมของหล่อนอยู่เมื่อครู่นี้ออก และถอยห่างจากเตียงไปหนึ่งก้าว จากนั้นก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อที่ค้างอยู่ต่อไป“มองฉัน... ห้ามหลับตาอีกเด็ดขาด...”หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ แต่พอสบตากับดวงตาป่าเถื่อนของเขาเข้า หล่อนก็รู้ดีว่า ไม่สามารถขัดคำสั่งนี้ได้“ลืมตากว้างๆ มองมาที่ฉัน... หึหึ...”เขาหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ แววตาคมเข้มเต็มไปด้วยเพลิงร้ายนิ้วยาวของเขาค่อยๆ ขยับ ปลดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายอย่างช้าๆ ก่อนที่สาบเสื้อเชิ้ตสีเข้มจะแยกออกจากกัน เผยให้เห็นแผงอกที่เปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดและอำนาจผิวสีขาวสะอาดสะอ้านเนียนแน่นของเขา ดูแข็งแกร่งเกินต้าน ราวกับหล่อหลอมจากเหล็กกล้าและไฟราคะทุกอณูเนื้อของเขาดูเย็นชา แต่ร้อนแรงในเวลาเดียวกัน ราวกับว่าร่างกายของเขาถูกปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อย้ำเตือนหล่อนให้รู้ว่า หล่อนคือข้าทาสที่พร้อมจะทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการลำคอของหล่อนแห้งปาก ปากก็แห้งจนต้องแลบลิ้นออกมาเลียให้ความชุ่มชื้นหล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบเสมอเพียง

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 10.เมื่อติดกระดุมเสื้อเสร็จแล้ว เขาก็หันมามองร่างแน่งน้อยที่ยังคงนอนแผ่หลาอยู่ในสภาพเดิมด้วยสายตาพึงพอใจแต่ถึงเขาจะพึงพอใจแค่ไหน ปากของเขาก็ยังคงร้ายกาจกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยรักเสมอ“สนุกใช่ไหมล่ะ หึหึ”แล้วชยางกูรก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องนอน ทิ้งหล่อนให้นอนซมอยู่บนเตียงในสภาพยับเยินไร้ค่าหญิงสาวยังคงนอนนิ่ง น้ำตาไหลออกมาเปื้อนเปรอะสองแก้มโดยไม่อาจจะห้ามได้ เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ ในลำคอ แต่กระนั้นหล่อนก็ยังคงไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว แสงเช้ายามสายลอดผ่านม่านผ้าสีครีมเข้ามาในห้องนอนเงียบสงบ อากาศอบอุ่นกำลังดี แต่ร่างบางใต้ผ้าห่มกลับรู้สึกปวดระบมไปทั้งตัว พราวพิลาศขยับตัวช้าๆ พยายามจะลุกขึ้น แต่แผ่นหลังก็สัมผัสเข้ากับหน้าอกแน่นหนั่นและอบอุ่นของใครบางคนเข้าเสียก่อน แขนแกร่งพาดทับตรงเอว พลิกให้ร่างของหล่อนนอนหงาย ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มลงมาใกล้ ริมฝีปากเฉียดแก้มเพียงเสี้ยวลมหายใจของเขาร้อนผ่าวเกินกว่าจะเป็นเพียงการปลุกธรรมดา“อย่าเพิ่งลุก”เสียงของเขาทุ้มต่ำ แหบพร่าแต่ฟังดูแผ่วอย่างประหลาด“ฉันจะเอาเธออีก”“คุณช้าง...”หล่อนพ

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 12. “ใครเหรอคะ” “เมีย... ที่ยังไม่ยอมหย่าสักทีน่ะ”ชยางกูรตอบกลับเสียงเบา แต่ก็จงใจให้พราวพิลาศได้ยิน “อุ๊ย ตาย... เมียที่คุณไม่รักน่ะเหรอคะ” เสียงผู้หญิงสองสามคนหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน แต่สำหรับพราวพิลาศแล้ว หล่อนกำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมาน “พราว... ขอโทษ... ที่โทรมารบกวนค่ะ...” “รู้แล้ว ก็อย่าโทรมาอีก” เสียงสุดท้ายของชยางกูรยังคงราบเรียบ และเย็นชา แล้วสายก็ถูกตัดไปโดยไม่มีคำลาพราวพิลาศมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ดับลงทั้งน้ำตา มือยังค้างอยู่กับโทรศัพท์ ก่อนจะค่อยๆ วางมันลงบนตักอย่างสิ้นแรงไม่มีประโยชน์อะไร ที่ต้องทนอีกแล้วล่ะ...จริงไหม... พราวพิลาศ...หล่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาบนแก้มจนแห้ง ก่อนจะลงจากเตียง และเดินไปข้างหน้าช้าๆ เงียบๆ ราวกับว่าทุกอย่างในหัวใจตอนนี้ มันได้ตายดับไปหมดแล้วเสียงเครื่องยนต์ของแท็กซี่เงียบลงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่พราวพิลาศเปิดประตูลงจากรถอย่างช้าๆ มือข้างหนึ่งถือถุงยา และเอกสารจากโรงพยาบาลแนบไว้กับอกร่างบางเดินขึ้นบันไดด้วยท่วงท่าที่ดูเหนื่อยล้าเกินกว่าปกต

เมียตีทะเบียนที่เขาไม่รัก 14.รถยนต์ค่อยๆ แล่นออกไปช้าๆ หล่อนอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองด้านหลัง คฤหาสน์หลังงามที่หล่อนเคยอยู่ร่วมกับชยางกูร กำลังเลือนหายไปจากสายตาทีละน้อยมันช่างเหมือนกับความฝันของหล่อน ความฝันที่เคยงดงาม และเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง แต่ตอนนี้มันกำลังสลายหายไป ไม่ต่างจากสายหมอกยามเช้า ที่ถูกแสงแดดร้อนแรงกลืนกินจนหายไปอย่างไร้ร่องรอยพราวพิลาศสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ขณะพร่ำบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า ต้องอยู่ให้ได้ ต้องอยู่ให้ได้แม้ว่าต่อจากนี้ไป โลกของหล่อนจะไม่มีผู้ชายที่ชื่อชยางกูรอีกแล้วก็ตาม เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าคฤหาสน์หรู ชยางกูรผลักประตูรถเปิดออกด้วยท่าทีเหนื่อยล้า แววตาเรียบเฉย แต่กลับซ่อนความหงุดหงิดเอาไว้ไม่มิดเขาก้าวขึ้นบันไดโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ภายในบ้านเงียบผิดปกติกว่าทุกวันที่ผ่านมา แต่เขาก็ยังไม่ได้สนใจอะไร ยังคงก้าวเท้ามุ่งหน้าขึ้นไปบนชั้นสองของตัวคฤหาสน์เมื่อมาหยุดหน้าห้องนอน เขาเพียงแค่บิดลูกบิดประตูเบาๆ ก่อนจะดันให้มันเปิดออก และก้าวเข้าไปด้วยความเคยชินแสงไฟสีอุ่นจากโคมหัวเตียงยังเปิดทิ้งไว้ สาดทาบไปทั่วห้องท