Semua Bab วุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่) : Bab 31 - Bab 40

หลังจากทำอาหารเรียบร้อยแล้ว ฉันกับหม่ามี๊ก็เตรียมจัดโต๊ะอาหารไว้รอเวลานัดทานข้าว ปกติพวกเราจะมาพร้อมกันที่โต๊ะอาหารราวๆ หกโมงเย็น "ยังมีเวลาเหลือ งั้นแอลลี่ขอขึ้นไปอาบน้ำหน่อยนะคะหม่ามี๊ เหนียวตัวจัง" ฉันกลับลงมาอีกครั้งด้วยชุดเดรสผ้าชีฟองลายดอกไม้แขนตุ๊กตาสีชมพูหวานแหววซึ่งขัดกับลุคของฉันอย่างแรง ชุดนี้เป็นหนึ่งในชุดที่ฟาบริซสั่งมาให้เมื่อเช้า วันนี้ฉันอยากลองเปลี่ยนลุคเป็นสาวหวานดูบ้างเลยหยิบติดมือมาด้วย "โอ้โหเจ๊ วันนี้ฝนจะตกมั้ย หวานเวอร์" ยัยไอด้าที่เดินมากับเซลลีนเอ่ยแซวทันที ฉันเชิดหน้าใส่ไม่ยี่หระ คนสวยทำอะไรก็สวยอยู่แล้ว "ก็แค่อยากเปลี่ยนสไตล์ดูบ้าง เป็นยังงัยน่ารักใช่มั้ยล่ะ" ฉันหมุนตัวไปรอบๆ ให้น้องสาวดู "ก็แปลกตาดีนะเจ๊ ลุคหวานๆ แบบนี้ แต่ถ้าจะให้หวานหยดย้อยต้องผูกโบว์ที่ผมอีกสักหน่อย" ยัยเซลลีนพูดพร้อมกับดึงโบว์ผ้าสีชมพูที่ผูกอยู่บนศรีษะทุยของเธอออกมา "หันหลังมาค่ะ เดี๋ยวเซลลีนผูกให้" เธอจับไหล่ฉันหมุนหันหลัง ฉันยืนอยู่นานก็ยังไม่เห็นว่าเธอจะผูกให้สักที "เอ๊า! ยังไง จะผูกมั้ยเนี่ย รอนานแล้วนะ" หลังจากพูดจบผมของฉันที่มัดไว้หลวมๆ ก็ถูกยกขึ้นแล้วโบว์ผ้าสีชมพูก็ถูกผ

(Fabriz)ผมมองดูแอลลี่โผเข้ากอดเฮียฟาแล้วพากันเข้าไปในห้อง ผมถึงกับสตั๊นไปหลายวิ ทำอะไรไม่ถูกเลย เมื่ออาทิตย์ก่อนผมเห็นเขาสองคนกอดกันและพูดคุยกัน พวกเขาอาจจะปรับความเข้าใจกันแล้วก็ได้ เพราะหลังจากวันนั้นตอนอยู่ออฟฟิศผมเห็นแอลลี่โทรหาเฮียฟาบ่อย ๆผมรู้ว่าแอลลี่รักเฮียฟามาก ที่ผ่านมาถึงเธอจะเสียใจที่ถูกปฏิเสธแต่ผมก็รู้ว่าเธอยังรักพี่ชายผมอยู่ ส่วนพี่ชายของผมรู้สึกอย่างไรผมเองก็ไม่กล้าถาม บางทีเฮียฟาอาจจะเห็นใจในความรักที่แอลลี่มีต่อเขาจนตกลงคบกันแล้วก็ได้ จะว่าผมขี้ขลาดที่ไม่ถามเฮียฟาผมก็ยอมรับครับ ยอมรับว่าผมกลัวคำตอบ เพราะจากการที่ผมเห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกันมันสนิทสนมแนบแน่นเหมือนเดิมไม่มีผิด ดูอย่างเมื่อครู่นี้ประไร แค่เห็นหน้ากันแอลลี่ก็กระโดดกอดพี่ชายผมแล้ว แล้วแบบนี้จะให้ผมทำยังไงถ้าแอลลี่กับเฮียฟาตกลงคบกันจริง ผมควรจะรีบถอยห่างออกมาเพื่อให้เขาทั้งสองคนสมหวัง ถึงแม้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงผมมันโครตจะเจ็บปวดก็เถอะ แต่ผมก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องเจ็บเมื่อเห็นเธอกับพี่ชายผมแสดงความรักต่อกันจะว่าผมรักเธอมันก็ไม่น่าใช่เพราะมันดูรวดเร็วเกินไป หรือจะเป็นเพราะติดใจในรสรั

ฉันเดินหน้าบูดเป็นตูดหมึกออกจาก Triple Pub แล้วไปขึ้นรถรถไฮเปอร์คาร์ Bugatti La Voiture Noire สีดำคันหรูราคา 598 ล้าน ของฟาบริซอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะพี่วิลเซอร์เดินตามออกมาส่งด้วยตัวเอง พร้อมกับออกคำสั่งให้บอดี้การ์ดขับรถฉันตามกลับมาส่งให้ แล้วบอดี้การ์ดอีกคนก็ขับรถตัวเองตามมาอีกคันเพราะพอส่งรถฉันเสร็จพวกเขาก็จะได้กลับไปด้วยกันอีกที งงมั่ยล่ะ..จะงงก็งงไปเถอะ เพราะฉันเองก็งงเหมือนกันว่าจะทำให้มันยุ่งยากวุ่นวายไปทำไม แต่ฉันก็ไม่กล้าคิดอะไรในใจอีกแล้วแหละ เพราะกลัวว่าจะหลุดปากปล่อยไก่อะไรออกมาอีกส่วนรถของฟาบริซนี่ก็ไม่รู้จะหรูไปไหน ราคาแพงแสนแพงก็ขยันซื้อจัง รถที่บ้านเขาเยอะแยะจนไม่มีที่จอด ทั้งซุปเปอร์คาร์ ไฮเปอร์คาร์ เกะกะเต็มบ้าน เอ่อ.. อันที่จริงเรื่องรถมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกเพราะมันเป็นเงินเขาไม่ใช่เงินฉัน แต่ฉันหงุดหงิดไง ก็เลยฟาดงวงฟาดงาไปทั่วบรรยากาศในรถเงียบสงัดเหมือนอยู่กลางป่าช้าตอนตีสอง เราต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไรกันเลยจนถึงคฤหาสน์ ใช่ค่ะ .. พี่วิลเซอร์ไม่อนุญาตให้ส่งฉันที่เพนท์เฮาส์เพราะกลัวฉันจะหนีออกไปเที่ยวอีก ฉันก็ต้องยอมเขาตามเคยเพราะพี่วิลเซอร์ค่อนข้างดุและเอาจ

(Ally) ฉันส่งยิ้มหวานให้พี่กองทัพ แต่ก็ลอบมองใบหน้าของฟาบริซอยู่เป็นระยะ แอบสะใจลึกๆ ที่ตอนนี้หน้าเขางอเหมือนปลาทูแม่กลองไม่มีผิด"วันนี้ผมอยากขออนุญาตคุณน้าพาน้องแอลลี่ออกไปทานอาหารกลางวันข้างนอกได้ไหมครับ?" พี่กองทัพเอ่ยขออนุญาตแด๊ดกับหม่ามี๊อย่างสุภาพ แต่ยังไม่ทันที่ท่านทั้งสองจะอ้าปาก ก็ดันมีเสียงจากคนข้างๆ ตอบออกมาเสียก่อน"ไม่อนุญาต" ฉันกรอกตามองบนทันที เขามีสิทธิ์อะไรมาไม่อนุญาติเนี่ย เป็นพ่อฉันเหรอ? ดูสิ ตอนนี้หน้าพี่กองทัพเจื่อนสนิทเลย น่าสงสารเชียว"แอลลี่ไปได้ค่ะ แค่ไปทานข้าวเอง" ฉันตอบกลับไปแบบเรียบๆ เพราะไม่อยากแปลงร่างแสดงอภินิหารต่อหน้าพี่กองทัพ ทั้งๆ ที่ในใจนี่เดือดปุดๆ แล้ว"โปรเจ็กต์จบทำเสร็จแล้วรึไง" ยัง... ยังไม่หยุดอีกนะอิฟาบริซ ฉันกำมือแน่นพยายามนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ ถึงเราจะไม่ถูกกันขนาดไหนแต่ก็ไม่ควรแสดงกิริยาที่ไม่ดีต่อหน้าแขก ฉันปรับสีหน้าให้เป็นปกติพร้อมกับยิ้มบางๆ กลับไปให้ผู้ชายหน้าบูดตรงหน้า"เสร็จหมดแล้วค่ะ เหลือแค่น้ำชากับแองจี้รับไปตรวจทานอีกที""วันนี้วันครอบครัว ไม่ควรออกไปไหน" นั่น.. เขายังไม่หยุดอีกค่ะทุกคน ... ตอนนี้ฉันโมโหจนอยากจะกระโดดข่วนหน้าเ

(Ally) ริมฝีปากนุ่มๆ ของเขาขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มของฉันพร้อมกับสอดแทรกเรียวลิ้นดุนดันเข้ามา มันเร่าร้อนเร่งเร้าในตอนแรกแล้วนุ่มนวลอ่อนหวานสลับกับอ้อยอิ่งในตอนท้ายก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกมาพร้อมกับโน้มหน้าผากของเขามาชนกับหน้าผากมนเราสองคนสบตากัน เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาเว้าวอน จนฉันแทบจะหลอมละลายไปกับสายตานั้น ลืมไปหมดแล้วความโกรธ ความโมโหหรืออยากเอาชนะต่างๆ นา ที่มีอยู่ในใจ"คิดถึงพี่บ้างไหมคนดี" ฟาบริซเอ่ยถามเสียงกระเส่า พร้อมกับใช้ปลายจมูกของตัวเองเขี่ยปลายจมูกเล็กของฉัน พี่...เมื่อฉันได้ยินคำว่าพี่ที่ออกมาจากปากของเขา หัวใจของฉันก็เต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก มันรู้สึกอบอุ่นและอ่อนโยนเหลือเกิน ... ฉะ..ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!!"เป็นของพี่นะ พี่ต้องการหนูจนจะขาดใจตายแล้ว" ฟาบริซกระซิบข้างหูพร้อมกับซุกไซร้ที่ซอกคอตายค่ะ..ตายๆ เจอชอตนี้เข้าไปฉันถึงกับระทวย สู่ขิต และตุยเย่ ตายอย่างสงบศพสีชมพูฝ่ามือหนาของเขาคลึงเคล้นสองเต้าแต่งตึงแล้วใช้ปลายนิ้วแกร่งเขี่ยไปมาที่ยอดอกจนมันแข็งชันสู้มือ ใบหน้าหล่อคมซุกต่ำลงและลากลิ้นเลียเชยชิมผิวกายสาว จนมาถึงเนินอกและอ้าปากเข้าครอบครองเม็ดทับทิมสีชมพูอ่อน