All Chapters of วุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่) : Chapter 1 - Chapter 10

@บริษัทมาร์ตินกรุ๊ป ประเทศไทยก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำงานของฟาเบียนดังขึ้นก่อนที่จะถูกเปิดออกโดยหญิงสาวลูกครึ่งหน้าตาสะสวย เธอก้าวเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลง ร่างสูงหุ่นดีในชุดนักศึกษาเดินตรงเข้ามาหาชายหนุ่มรูปหล่อที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน"เฮียฟาขาาาาา" เสียงหวานของเธอเอ่ยเรียกชายหนุ่มพร้อมกับทิ้งสะโพกนั่งลงที่ตักแกร่งของเขาทันที"แอลลี่ เฮียบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ ตอนนี้เธอโตเป็นสาวอายุยี่สิบสองแล้ว ไม่ใช่เด็กสองขวบเหมือนเมื่อก่อนนี้นะ" ฟาเบียนบอกแอลลี่พร้อมกับจับเอวคอดให้ลุกขึ้นจากตักแกร่ง"เฮียฟาดุอีกแล้ว แอลลี่น้อยใจนะคะ" หญิงสาวลุกขึ้นยืนทำหน้ายู่ใส่ชายหนุ่ม"เฮียไม่ได้ดุแอลลี่นะ แต่มันไม่เหมาะจริงๆ" ฟาเบียนถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แอลลี่ติดเขาแจตั้งแต่ตอนเป็นเด็กจนตอนนี้เธอเป็นสาวอายุยี่สิบสองปี ส่วนเขาอายุจะยี่สิบห้าปีแล้ว แต่เธอก็ยังติดเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน"แหม!!! เด็กมันยั่วขนาดนี้ เฮียก็น่าจะสงเคราะห์สักหน่อย จะได้สมใจ" เสียงฟาบริซเอ่ยขึ้นหลังจากที่เมื่อสักครู่เขาคุยงานกับพี่ชายและขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่พอออกมาก็เห็นคู่ปรับตลอดกาลอย่างแอลลี่ กำลังออด

"ทำไมคะ แอลลี่ไม่สวย ไม่ดี หรือว่าบกพร่องตรงไหน เฮียฟาถึงปฏิเสธความรักของแอลลี่" เด็กสาวกำมือเล็กๆ ทั้งสองข้างแน่น เธอสะอื้นไห้ด้วยความปวดร้าวใจเมื่อผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูนเขามาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต แต่วันนี้เขากลับปฏิเสธความรักของเธอ"แอลลี่สวย น่ารัก ไม่มีอะไรบกพร่องเลย เฮียเองก็รักแอลลี่มากนะ แต่เฮียรักเราในฐานะน้องสาวเท่านั้นไม่อาจจะคิดเป็นอื่นได้จริงๆ" ฟาเบียนเอ่ยออกมาอย่างหนักใจ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าแอลลี่รู้สึกยังไงกับเขา เขาจึงพยายามรักษาระยะห่างกับเธอมาโดยตลอดเพราะไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ แต่แล้ววันนี้มันก็มาถึงจริงๆ จนได้ เมื่อแอลลี่ เด็กสาวที่เขารักเหมือนน้องสาวแท้ๆ มาสารภาพรักกับเขา"เฮียไม่ต้องพูดให้แอลลี่รู้สึกดีหรอกค่ะ ในเมื่อท้ายที่สุดแล้วความรักของแอลลี่ก็เป็นได้แค่ขยะที่เฮียไม่ต้องการมันอยู่ดี" แอลลี่ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของฟาเบียน ผู้ชายที่เธอเฝ้ารักมาตลอดยี่สิบกว่าปี กว่าเธอจะรวบรวมความกล้ามาสารภาพรักกับเขาได้ก็คิดแล้วคิดอีกอยู่หลายรอบ ทั้งๆ ที่เขาก็บอกเองว่าตอนนี้เธอก็อายุยี่สิบสองปีแล้ว และอีกแค่เทอมเดียวเธอก็จะเรียนจบปริญาตรี สมควรแก่เ

"ทำแบบนี้กับน้องได้ยังไง น้องเป็นผู้หญิง น้องเสียหายนะ ทำไมไม่เกรงใจแด๊ดแอลกับมัมป่านบ้าง" แด๊ดเซดริกต่อว่าลูกชายด้วยความโมโหที่ฟาบริซทำอะไรไม่ไว้หน้าพ่อแม่ของตัวเองและพ่อแม่ของฝ่ายหญิงเลย"ทีไอ้เพื่อนเฮงซวยนั่นมันยังจูบแอลลี่ได้เลย แล้วทำไมผมจะทำบ้างไม่ได้" ฟาบริซบอกแด๊ดเซดริกที่ตอนนี้หน้าหงิกเป็นมะเหงกก็ไม่ปาน ฟาบริซเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้นลงไป"อย่าไปฟังนะคะแด๊ด มัม ไนซ์เขาไม่ได้จูบหนูสักหน่อย ฟาบริซคิดไปเองแล้วก็ไปต่อยเขา" แอลลี่พยายามอธิบายให้แด๊ดกับมัมของเธอเข้าใจ"คิดไปเองเหรอ ถ้าฉันไม่ไปห้ามมันคงจูบเธอจนปากเปื่อยไปแล้วมั้ง" ฟาบริซกัดฟันกรอดด้วยความโมโหแอลลี่เม้มปากแน่น เธอปรายสายตามองไปที่ฟาเบียน ขนาดฟาริซจูบเธอต่อหน้าแบบนี้แต่เขาก็ยังมองเธอนิ่งๆ ด้วยแววตาที่ไม่ได้แสดงความรู้สึกหึงหวงใดๆ เด็กสาวน้ำตาคลอเบ้า รีบหลุบสายตาลงเพื่อแอบซ่อนน้ำตาและความรู้สึกลึกๆ ในใจของตัวเอง ถ้าผู้ชายที่กำลังคุ้มคลั่งแล้วโกรธเธอหัวฟัดหัวเหวี่ยงในตอนนี้คือฟาเบียน ผู้ชายที่เธอรักหมดทั้งหัวใจ เธอคงจะรู้สึกดีไม่น้อย แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพราะเธอรู้แล้วว่าในสายต

แอลลี่ลุกขึ้นแล้วก้าวลงจากเตียงนอน เธอหันไปหยิบกุญแจรถที่ฟาบริซวางไว้ที่หัวเตียง แล้วก้าวเท้าออกจากห้องทันที แต่ฟาบริซรีบวิ่งไปกอดร่างเล็กไว้ไม่ให้เธอเดินออกไป"หยุดเลยแอลลี่ เธอจะไปไหน มันดึกมากแล้วนะ ไปนอนเดี๋ยวนี้เลย" ฟาบริซสั่งเสียงดุ แล้วหยิบกุญแจรถจากมือของเธอโยนไปยังโซฟาที่ห่างออกไป"ฉันก็แค่อยากรู้ว่านอกจากนายสองคนพี่น้องแล้วผู้ชายคนอื่นจะปฏิเสธฉันเหมือนกันทุกคนไหม ฉันมันน่ารังเกียจจริงๆ หรือเปล่า?" แอลลี่พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรู ฟาบริซถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยใจในความดื้อรั้นของเธอ"เลิกบ้าแล้วตั้งสติเดี๋ยวนี้!! ฟังนะแอลลี่ เธอสวย น่ารักมาก น่าเอามากๆ ด้วย ไม่มีผู้ชายหน้าโง่คนไหนไม่อยากได้เธอหรอก แต่ที่เฮียฟาทำอย่างนั้นเพราะเขารักเธอเกินกว่าที่จะทำลายเธอได้ เพราะเธอมีค่ากับเฮียฟามากกว่าความใคร่แค่ชั่วครั้งชั่วคราว เข้าใจหรือยัง?" ฟาบริซพูดในขณะที่แอลลี่เองก็ตั้งใจฟัง เธอยืนจ้องเขาตาแป๋ว"แล้วที่นายบอกว่าฉันสวย น่ารักมาก น่า..เอ่อ..น่าเอามากๆ แล้วทำไมนายถึงปฏิเสธฉันล่ะ?" แอลลี่ยังไม่หายสงสัย"เห้อ!!... เธอนี่มันเซ้าซี้จริงๆ เลย"ฟาบริซจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด ปกติเขาไม่เคย

รถสปอตคันหรูขับลัดเลาะมาตามถนนเลียบชายหาด วันนี้อากาศดี ไม่ร้อนมาก ฟาบริซขับรถมาจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากริมหาดมากนัก เป็นร้านอาหารแบบธรรมดาๆ แต่ดูสะอาดสะอ้านและบรรยากาศดี"สวัสดีค่ะคุณฟาบริซ หายไปนานเลยนะคะ ป้านึกว่าลืมป้าเสียแล้ว" ป้าเจ้าของร้านยิ้มให้และพูดคุยทักทายกับฟาบริซด้วยท่าทางสนิทสนม แสดงว่าเขาคงมาฝากท้องที่ร้านนี้บ่อยแน่ๆ"ของผมขอเหมือนเดิมนะครับแล้วขอเพิ่มข้าวผัดปู ต้มยำกุ้งน้ำข้น ปลาหมึกนึ่งมะนาว ห่อหมกลูกชิ้นปลากราย แล้วก็ทอดมันกุ้งครับ" ฟาบริซสั่งอาหารกับป้าเจ้าของร้านที่ท่าทางใจดีคนนั้นโดยที่ไม่ถามความเห็นของฉันสักคำ แต่ดูๆ แล้วเมนูที่เขาสั่งมันเป็นเมนูโปรดของฉันทั้งนั้นเลยนะ เอ๊ะ! แล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันชอบกินอะไร หรือเขาเองก็ชอบกินเหมือนฉันความจริงเรื่องอาหารที่ทั้งสองครอบครัวของเราชอบทานมันก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่หรอก เพราะมัมของเราทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน แล้วก็เป็นคนไทยเหมือนกันแถมทั้งสองครอบครัวจะมีนัดทานอาหารด้วยกันทุกสัปดาห์ ถ้าใครจะสังเกตว่าคนไหนชอบอะไรก็คงรู้ได้ไม่ยาก เพียงแต่ที่ผ่านมาฉันไม่เคยใส่ใจใครนอกจากเฮียฟาคนเดียวเท่านั้นเพียงครู่เดีย