Semua Bab วุ่นนักรักอลเวง (ฟาบริซ-แอลลี่) : Bab 41 - Bab 50

(Fabriz)ผมนั่งมองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ตอนนี้เธอหน้าแดงปลั่งด้วยความเขินอาย ฝ่ามือเล็กที่จับมือผมอยู่ค่อย ๆ วางลงและส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กับพวกเราทุกคน ผมเห็นแด๊ดกับมัมนั่งอมยิ้ม ส่วนแด๊ดแอลตัน น้าป่าน และเฮียฟาก็อยู่ในอาการเดียวกันแอลลี่บรรจงปอกเปลือกไข่ทรงเครื่องใส่จานให้ผมโดยไม่ยอมให้ผมจับไข่อีกเลย (หมายถึงไข่ทรงเครื่องนะครับ อย่าคิดลึก) พวกเราทุกคนทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย โดยเฉพาะผมที่นอกจากอร่อยแล้วยังมีความสุขมาก ๆ อีกด้วย"แด๊ดขา หม่ามี๊ขา เดี๋ยวแอลลี่ทานข้าวเสร็จแล้วคงต้องขอตัวกลับเพนท์เฮาส์นะคะ พรุ่งนี้วันจันทร์ มีเรียนเช้าด้วยค่ะ" แอลลี่พูดพร้อมกับช่วยเก็บของไปด้วย"ถ้าอย่างนั้นไปเลยก็ได้ลูก ที่เหลือเดี๋ยวน้ารินทร์กับหม่ามี๊ของหนูช่วยกันเก็บเองค่ะ" มัมรินทร์บอกกับแอลลี่ เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้มัมของผม"แล้วฟาเบียนกับฟาบริซล่ะลูก คืนนี้จะนอนบ้านหรือกลับเพนท์เฮาส์" มัมผมเอ่ยถาม"ผมกลับไปนอนเพนท์เฮาส์ดีกว่าครับ ขี้เกียจขับรถไปทำงานไกล" ผมตอบมัม ส่วนเฮียฟาก็จะกลับเพนท์เฮาส์ของตัวเองเช่นกัน พวกเราเลยแยกย้ายกับพวกผู้ใหญ่แล้วเดินกลับไปยังคฤหาสน์เพื่อเตรียมตัวกลับโดยมีเฮียฟาเดินนำหน้าไปก

(Fabriz) ผมร้องโอดโอยแล้วยกตัวขึ้นลงตามจังหวะของการบิดเนื้อที่ต้นแขนโดยหวังว่าจะบรรเทาความเจ็บนั้นลงได้ แต่ไม่เลย มันทั้งเจ็บทั้งแสบจนน้ำตาผมแทบไหล"อูยยย พอแล้วครับ พี่เจ็บครับน้องแอลลี่ สงสารพี่เถอะ" ผมร้องขอชีวิตจากคนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนตักผมแถมยังหยิกผมไม่หยุด"ทำไมถึงปล่อยให้ยัยถุงยางนั่นเข้าใกล้ขนาดนั้นคะ แอลลี่มาสองครั้งก็เห็นสองครั้ง แล้วตอนที่ไม่มาอีกล่ะ?" เธอพูดเสียงเขียวแต่ก็ยอมหยุดหยิกผมแล้ว แอลลี่ทำท่าจะลุกขึ้นจากตักแต่ผมไวกว่าจึงรวบร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดทันที เธอดิ้นขลุกขลั่ก"ปล่อยนะคะ แอลลี่จะกลับบ้าน" ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเก่า เรื่องอะไรจะปล่อยให้เธอกลับ"พี่ขอโทษครับ แต่พี่พยายามห่างจากถุงแป้งแล้ว แต่เธอก็ยังเข้าหาพี่อยู่ตลอด" ผมสารภาพตามความจริง ผมรู้ดีว่าเป้าหมายของผู้หญิงคนนั้นคืออะไร แต่ผมพยายามปฏิเสธเธอหลายครั้งทั้งดุทั้งขู่แต่เธอก็ไม่สะท้าน และด้วยหน้าที่การงาน ทำให้ผมกับถุงแป้งยังต้องเจอกัน แล้วเจ้าหล่อนก็ขยันเข้ามาทอดสะพานให้ผมอยู่ตลอด แต่ผมไม่หวั่นไหวกับผู้หญิงน่ากลัวแบบนั้นหรอกครับ แต่บางทีการพูดอะไรรุนแรงมากไปก็ไม่เป็นผลดี เพราะมันอาจจะ

หนึ่งเดือนต่อมาตอนนี้ฉันเรียนจบแล้ว แต่ยังไม่ได้ทำงานเพราะอยากขอเวลาพักผ่อนสักหน่อย ก่อนที่จะไปเรียนรู้งานที่บริษัท แด๊ดให้ฉันไปเรียนรู้งานกับพี่ฟาบริซก่อน ถ้าเก่งจนบินเดี่ยวได้แล้วค่อยไปทำงานที่บริษัทของแด๊ด ซึ่งพี่ฟาบริซเองก็เต็มอกเต็มใจรับภาระหน้าที่นี้เป็นอย่างดีส่วนพี่กองทัพฉันบอกกับพี่เขาไปแล้วว่าฉันมีแฟน และขอโทษที่รับหมั้นเขาไม่ได้ แต่พี่กองทัพก็เข้าใจและไม่ได้โกรธ เพียงแค่บ่นว่าเสียดายที่รู้จักฉันช้าไป เราสองคนจึงเหลือสถานะแค่พี่น้องที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้กัน และก็ยังพูดคุยกันอยู่ ถึงแม้พี่ฟาบริซจะไม่ค่อยโอเค แต่ฉันก็อยากให้เขาใจกว้างและเชื่อใจฉัน ซึ่งหลัง ๆ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรวันนี้เราสองคนพากันไปหาอะไรทานในห้างหรูเสร็จแล้วฉันก็ชวนพี่ฟาบริซไปเดินช้อปปิ้งให้ย่อยสักนิดหน่อยแล้วค่อยกลับบ้าน ซึ่งพี่เขาก็ตามใจฉันเหมือนเดิม"รองเท้าสวยจังค่ะพี่ฟาบริซ แอลลี่ขอแวะไปดูหน่อยนะคะ" ฉันพูดพร้อมกับจูงมือพี่ฟาบริซเดินเข้าไปในร้านรองเท้าแบรนด์ดัง ฉันเลือกรองเท้าที่ชอบมานั่งตรงโซฟาตัวเล็ก ซึ่งด้านล่างมีกระจกเงาไว้ให้ดูเวลาเราสวมว่าเหมาะกับเราหรือเปล่า พี่ฟาบริซนั่งลงคอยถอดและสวมรองเท้าให้ฉั

(Fabriz) ผมยกมือไหว้ขอบคุณแด๊ดแอลและรับปากว่าจะเคลียร์เรื่องผู้หญิงให้เรียบร้อยภายในสามวัน หลังจากนั้นแด๊ดก็ติดต่อแอลลี่ให้ผมและบอกว่าลูกๆ ของอาเออเนสกับลูกๆ ของอาเซนส์เดินทางมาไทย และคืนนี้ทุกคนจะไปดื่มกันที่ผับถ้าอยากรู้ว่าที่ไหนให้โทรหาวิลเซนส์ตกค่ำผมอาบน้ำแต่งตัวอย่างหล่อพร้อมกับไปเคาะประตูเรียกเฮียฟาให้ไปพร้อมกันเพราะเมื่อบ่ายผมโทรนัดกับเฮียฟาไว้แล้ววันนี้ผมเลือกรถสปอตหรู Rolls-Royce Boat Tail สีน้ำเงิน เพื่อเอาใจแฟนสาวคนสวยและเจ้าหนุ่มน้อยเดม่อน ผู้คลั่งไคล้รถสปอตหรูเป็นชีวิตจิตใจ ผมกับเฮียฟาขึ้นไปยังชั้นบนที่เป็นโซนวีไอพีตามที่ไอ้วิลเซนส์บอกไว้ พอไปถึงก็เห็นทุกคนกำลังดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน วันนี้ไอ้วิลสันก็มาด้วยส่วนไอ้วิลเซอร์อยู่ฝรั่งเศสผมนั่งลงยังโต๊ะที่พวกมันนั่งอยู่ก่อนหน้า ส่วนสาวๆ นั่งจับกลุ่มกันอยู่อีกโต๊ะ ผมพยายามส่งยิ้มให้แอลลี่แต่เธอกลับเฉย ไม่ได้สนใจอะไรผม คงยังงอนอยู่แน่ๆ"ไอ้ฟาบริซ กูได้ข่าวว่ามึงเกมส์เหรอวะ เรื่องสาวๆ ที่มึงอุปการะไว้อะ" ไอ้วิลเซนต์พูดแล้วหัวเราะเยาะผม"กูคิดว่าจะเคลียร์ตั้งนานแล้ว เพราะตั้งแต่กูมีแอลลี่กูก็ไม่ได้ยุ่งกับใครอีกเลย แต่ดัน

หลังจากที่แอลลี่บิดหูและระดมหยิกไปทั่วร่างจนผมระบมไปหมด เธอก็ลุกขึ้นจากตักแล้วยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าผม แถมยังขมวดคิ้วมองมาด้วยใบหน้าที่งอง้ำอีกด้วย"พี่ยอมแล้วครับแอลลี่ พอเถอะนะ พี่ระบมไปหมดแล้ว" ที่ผมร้องครางไม่ใช่สำออยแต่อย่างใด แต่มันเจ็บจริง ๆ ไม่น่าเชื่อว่าแค่นิ้วเล็ก ๆ สองนิ้วของเธอจะทำให้ผมทั้งเจ็บทั้งแสบจนแทบขาดใจได้ขนาดนี้"เอาล่ะค่ะ ในเมื่อพี่ยอมแล้วแอลลี่ก็จะหยุด ไหน ๆ พี่ก็อุตส่าห์ลงทุนจบสัญญาไปทั้งหมดตั้งสิบแปดล้านเพื่อเป็นการชดเชยให้พวกสาว ๆ ทั้งสิบแปดคนแล้ว คราวนี้แอลลี่ก็จะชดเชยให้พี่บ้างค่ะ?" เอาอีกแล้ว เธอมองด้วยสายตาเยือกเย็นแล้วยิ้มสยองให้ผมอีกแล้ว.."เอ่อ...ชดเชยอะไรเหรอครับ หวังว่ามันจะเป็นเรื่องที่ดีนะ" ผมอดหวาดระแวงไม่ได้เลยจริง ๆ"แอลลี่จะให้พี่ฟาบริซได้พักผ่อนค่ะ สิบแปดวันต่อจากนี้เราจะไม่มีเซ็กส์กัน โอเคนะคะ" ผมสะดุ้งเฮือกทันที"โอ้!!!! ไม่นะครับแอลลี่ พี่แข็งแรงดี ไม่ต้องการพักผ่อน อย่าทำแบบนี้กับพี่เลยนะครับ พลีสสสส" ผมรีบขยับตัวเข้าหาร่างเล็กทันทีแต่เธอกลับก้าวถอยหลังไปถึงสามก้าว"พี่ไม่ต้องการพักผ่อนแต่แอลลี่อยากพักค่ะ แอลลี่เหนื่อยกับความเจ้าชู้ของพี่มาก ๆ