All Chapters of ชะตารักสองบุปผา: Chapter 11 - Chapter 20

สวีเหลียนฮวาลุกขึ้นมานั่งจัดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง ใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความเขินอายอย่างที่สุด อวิ๋นซีเฉินที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าหล่อเหลาฉาบไปด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่แสนสุข บัดซบ!!! ข้ายิ้มหรือ ข้าหยุดยิ้มไม่ได้ มันเป็นเพราะเหตุใดกัน!!! "อีกเดี๋ยวคงจะถึงหางโจวแล้ว เจ้าเตรียมตัวไว้ด้วยเล่า""เพคะ"สวีเหลียนฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะนั่งพิงกายกับขอบหน้าต่างและผล็อยหลับไป อวิ๋นซีเฉินหรี่ตามองนางเล็กน้อยเมื่อเห็นว่านางหลับสนิทดีแล้ว เขาจึงจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ช่วงล่างของตนเองออกเล็กน้อย เผยให้เห็นลำแท่งแก่นกายอวบยาวใหญ่ที่แสนเย้ายวนชวนมอง มือหนาใหญ่สาวชักลำแท่งเอ็นร้อนขึ้นลงอย่างรวดเร็วและถี่เร่า ต้องรีบทำให้เสร็จ ๆ ก่อนที่นางจะตื่นขึ้นมาเห็น!!!ด้านสวีเหลียนฮวานั้น แท้จริงแล้วนางมิได้หลับเลยด้วยซ้ำ ดวงตาคู่สวยแอบลืมตาขึ้นมาดูเขาครู่หนึ่ง อุ๊ย!!! ใหญ่เสียจริง เหตุใดเขาจึงไม่ยัดมันเข้ามาในกายนางกันเล่า หึ!!!เมืองหางโจว ขบวนล่าสัตว์เดินทางมาถึงหางโจวในช่วงบ่ายของวันนั้น อวิ๋นซีเฉินเดินลงจากรถม้าไปก่อน แล้วจึงหันกลับมายื่นมือหยาบกร้าน

อวิ๋นเสวี่ยเฟยออกคำสั่งออกไปด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม พร้อมกับใช้สายตาระแวดระวังมองไปโดยรอบ เหล่าองครักษ์ต่างรีบรุดหน้าเข้าประจำที่เพื่อคอยคุ้มกันอวิ๋นซีเฉินและสวีเหลียนฮวา ธนูพุ่งตรงมาเพียงดอกเดียว ก่อนจะเงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอยอวิ๋นซีเฉินหันไปมองสวีเหลียนฮวาคราหนึ่ง ก็พบว่านางกำลังใช้สายตาสอดส่องมองไปโดยรอบ คิ้วสวยได้รูปขมวดมุ่น นางเอียงศีรษะฟังเสียงรอบด้านอย่างไม่ลดละ ทำให้เขาอดที่จะมองนางใหม่ไม่ได้ เมื่อครู่นางช่วยเขาเช่นนั้นหรือ? สวีเหลียนฮวากระโดดลงจากหลังม้า ก่อนจะยอบกายลงและแนบใบหน้าสวยลงกับพื้นดิน อวิ๋นซีเฉินและอวิ๋นเสวี่ยเฟยที่ได้เห็นเช่นนั้นก็อดที่จะเอ่ยถามนางขึ้นมาไม่ได้ "เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่?""ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคนเพคะ ไม่น่าจะอยู่ไกลเท่าใดนัก ฟังจากเสียงฝีเท้าที่ได้ยินในตอนนี้ น่าจะมากันหลายร้อยคนเพคะ""เจ้ารู้ได้เช่นไร เพียงแค่ฟังจากพื้นดินน่ะหรือ?"สวีเหลียนฮวาไม่รู้ว่าจะอธิบายเช่นไรให้เขาเข้าใจดี หากจะบอกเขาว่านางมีประสาทสัมผัสทางหูที่ดีเยี่ยมมาตั้งแต่เกิด เขาจะยอมเชื่อนางหรือไม่?ตั้งแต่อายุห้าขวบพอนางจำความได้ ก็พบว่าตนเองมีประสาทสัมผัสทางหูที

สวีเหลียนฮวาพักรักษาตัวจนอาการหายดี นางแข็งแรงเช่นเดิมแล้ว ระหว่างที่นางบาดเจ็บต้องนอนพักอยู่นั้น ก็มี ฉู่อีอี สนมขั้นผินที่นางเคยช่วยเหลือตอนที่ถูกจิ้งกุ้ยเฟยผลักตกน้ำในครานั้นมาคอยดูแลนาง เพราะได้ใกล้ชิดกันทุกวันจึงก่อเกิดเป็นความสนิทสนม สวีเหลียนฮวาจึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้วฉู่อีอีมีอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น นางเป็นบุตรสาวที่เกิดจากภรรยาของตระกูลฉู่ ตระกูลบัณฑิตผู้มีชื่อเสียง บิดาของนางทำงานรับใช้วังหลวงมาหลายปี แต่เป็นเพียงขุนนางที่ไม่ได้มีอำนาจมากเท่าใดนัก ด้วยเพราะวังหลวงมีกฎให้แต่ละจวนต้องส่งสาวงามเข้ามาคัดเลือกเป็นนางสนม แต่เพราะพี่สาวของนางมีคนรักอยู่แล้ว บิดาจึงส่งนางมาแทน นางเป็นเพียงบุตรสาวของภรรยารองจะกล้ามีปากเสียงได้อย่างไรกัน ฉู่อีอีมีคนรักอยู่แล้ว นางเล่าให้สวีเหลียนฮวาฟังว่า คนรักของนางเป็นเพียงบุตรชายของพ่อค้าที่ทำการค้าเล็ก ๆ อยู่ในต้าเทียน เมื่อเขารู้ว่านางถูกรับตัวเข้ามาเป็นนางสนม ก็เสียใจเป็นอย่างมาก ได้ยินมาว่าจนป่านนี้ก็ยังมิยอมแต่งงานกับหญิงใดอีกเลย สวีเหลียนฮวายิ่งได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกสงสารฉู่อีอีจับใจ เหมือนได้มองเห็นตนเองเมื่อครั้งที่ก้าวเข้ามาในวังหลวงใหม่

ต้าเทียน สวีหลานฮวามุ่งหน้าตรงเข้ามายังเมืองหลวงต้าเทียนทันที ดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำตากวาดมองไปโดยรอบ นางจากต้าเทียนไปร่วมปี แต่ต้าเทียนยังคงงดงามและสงบสุขเช่นเคย เท่าที่นางปะติดปะต่อเรื่องราวได้นั้น อีกไม่นานคงจะเกิดสงครามปะทุขึ้นเป็นแน่!!!เพราะคนผู้นั้นเป็นกบฏ!!!นางต้องหาทางช่วยเสิ่นเหยาให้ได้ นางเห็นแววตาที่เจ็บปวดของเขา นางรับรู้ว่าเขาไม่ได้อยากกระทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้!!!สวีหลานฮวาควบม้าตรงไปที่ด้านหน้าจวนตระกูลสวี พ่อบ้านจางที่ออกมาต้อนรับ เมื่อได้มองเห็นสวีหลานฮวาและเพ่งมองนางอย่างพิจารณาอยู่นาน ก็อุทานขึ้นมาด้วยความดีใจเป็นอย่างยิ่ง "คุณหนูรอง!!!'"ใช่ข้าเอง ท่านพ่อท่านแม่อยู่หรือไม่?""อยู่ขอรับ!!!"สวีหลานฮวาพยักหน้า ก่อนจะกระโดดลงจากหลังม้า และมุ่งหน้าเดินตรงเข้าไปในเรือนใหญ่ทันที แม่ทัพสวีและสวีฮูหยินที่ได้เห็นใบหน้าของบุตรสาวก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก "หลานฮวา!!!""ท่านพ่อท่านแม่!"สวีหลานฮวาโผเข้าไปกอดบิดามารดาด้วยความคิดถึงเป็นอย่างยิ่ง นางรู้ดีว่านางได้ทำให้ท่านพ่อท่านแม่เสียใจเป็นอย่างมาก "หลานฮวา เจ้าไปอยู่ที่ใดมา รู้หรือไม่ว่าพ่อเป็นห่วงเจ้ามาก แล้วเ

อวิ๋นซีเฉินเดินเข้ามาในตำหนักเฟิ่งหวง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพบว่าภายในตำหนักช่างเงียบเชียบ ไร้เสียงหัวเราะกังวานสดใสของสวีเหลียนฮวาเหมือนเช่นทุกวัน เมื่อเดินเข้าไปก็พบกับนางที่กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง โดยมีเปาจื่อกอดเอาไว้แนบอก "เหลียนฮวา"สวีเหลียนฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบหันไปมองอวิ๋นซีเฉินทันที นางเก็บแววตาที่เศร้าโศกซ่อนเอาไว้ไม่ให้เขามองเห็น ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาอย่างไม่รีบไม่ร้อน "หลานฮวาเล่าเพคะ?'"ถามทำไมกัน นางก็อยู่ในตำหนักที่ข้าจัดเอาไว้ให้สิ"อวิ๋นซีเฉินเอ่ยตอบด้วยความสงสัย จะทำหน้าเหมือนใกล้ตายเช่นนี้ไปทำไมกัน เขาไม่ได้ฆ่าน้องสาวของนางเสียหน่อย เพียงให้สวีหลานฮวาหลบซ่อนตัวอยู่ในวังหลวงรอจนสถานการณ์คลี่คลายก็เท่านั้น สวีเหลียนฮวาพยักหน้าเล็กน้อย ในใจนึกก่นด่าตนเองที่ไม่สมควรไปถามเขาเลยด้วยซ้ำ สวีหลานฮวาเป็นคนรักของเขา อวิ๋นซีเฉินย่อมไม่มีทางยอมปล่อยนางให้หนีไปอีกเป็นแน่ "ฝ่าบาทเพคะ?""หืม?""หม่อมฉันจะกลับไปอยู่ที่จวนตระกูลสวีเพคะ ฝ่าบาทจะได้ไม่ต้องทรงลำบากพระทัยอีก"อวิ๋นซีเฉินจ้องมองสวีเหลียนฮวาด้วยแววตาที่เย็นชา "นี่เจ้าเป็นอะไรไปอีก? เราเคยพูดคุยกันเรื่องนี้ไปแ