All Chapters of กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย : Chapter 21 - Chapter 30

หนังท้องตึงหนังตาเริ่มหย่อน สิ่งที่เคยได้ยินไม่เกินจริงสักนิดเดียว หลังจากกินอาหารจนหมด เธอรู้สึกง่วงเหลือเกินเลยตั้งใจจะพักสายตาเพียงครู่เดียวแต่ดันหลับยาวเป็นชั่วโมง“หลับแล้วเหรอ” เจย์เดนทอดสายตามองคนตัวเล็กหลับปุ๋ย หลังจากหายออกจากห้องไปเป็นชั่วโมง กลับเข้ามาอีกทีไม่คิดว่าจะนอนแล้วชายหนุ่มหย่อนกายนั่งลงข้างเธอ ช้อนตามองคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองไม่เข้าใจเช่นกันคืออะไร ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วตนเองคิดยังไงกับเธอกันแน่ อยากเอาคืนหรือทรมานอีกหรือเปล่า คิดแค่ว่าอยากรั้งให้อยู่ด้วยกันตลอด ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตามขอแค่อยู่ข้างกายกันก็พอนิ้วยาวแตะลงบนพวงแก้มขาวเนียน ลูบไล้เบา ๆ ด้วยความกลัวจะทำให้เธอตื่น“อื้อ” ณิชาคิดว่าตัวเองกำลังฝันเห็นเจย์เดน ซึ่งในความฝันเขาดูแตกต่างไปจากเดิม ทั้งอ่อนโยนและนุ่มนวลในเวลาเดียวกัน หากเป็นช่วงเวลาปกติจะไม่มีทางเห็นเด็ดขาดหญิงสาวอยากลองสัมผัสดูสักครั้ง จึงคว้าคอแกร่งมาประกบปาก เจย์เดนเบิกตากว้างอย่างตะลึงก่อนหลับตาพริ้มแลกจูบกับเธออย่างนัวเนีย“อื้อ” เสียงหวานครางต่ำในลำคอ เธอยังคิดว่าอยู่ในความฝัน เพราะสัมผัสของเขาช่างอ่อนโยนมากทำเอาไม่อยาก

“คุณณิ” เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำคนกำลังร้องไห้รีบปาดน้ำตาจนเกลี้ยงและหันหลังไปมอง “อ้าวคุณลีออนนั่นเอง” เผยยิ้มอ่อนแก่เขา“เป็นอะไรหรือเปล่า” หรี่ดวงตามองคนตัวเล็ก ขอบตาแดงก่ำทำให้รับรู้ได้ว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้“มาหาคุณเจย์เหรอคะ”“ครับ พี่อยู่ไหนเหรอ” ตอบพลางกวาดสายตามองรอบ ๆ“เพิ่งออกไปค่ะ”“ถ้าไม่รังเกียจรับไว้เถอะ” ลีออนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ไม่ทันณิชาจะเอื้อมมือรับผ้าผืนเล็กตรงหน้า ทันใดนั้นข้อมือเล็กถูกคว้าด้วยมือใหญ่ของใครคนหนึ่ง“คุณเจย์” หญิงสาวหันขวับมองบุคคลมาใหม่“ไม่มีงานทำหรือไงถึงมายืนอ่อยน้องชายฉันตรงนี้”“ไม่ใช่อย่างที่เข้าใจนะพี่” ลีออนอธิบายทันใด เพราะไม่อยากให้เจย์เดนเข้าใจผิด จนสร้างความเสียหายแก่ณิชา“แล้วนายล่ะมาทำไม”“ผมขับผ่านมาทางนี้เลยแวะมาเยี่ยมพี่ แต่พอดีเจอคุณณิเลยคุยกันนิดหน่อย” ว่าพลางปรายตามองหญิงสาว“ทีหลังมาหาฉันก็ไปพบที่ห้อง ไม่ใช่ยืนคุยกับคนอื่นแบบนี้” ต่อว่าลีออนเสร็จก่อนหันไปส่งสายตาตำหนิณิชา“ครับ” ลีออนชำเลืองมองหญิงสาว แววตาเศร้าและเจ็บปวดฉายจากเธอทำเอาคนมองเช่นเขารู้สึกสงสาร “ไปรอที่ห้อง ลีออน” เจย์เดนสั่งเสียงเข้

หลังจากณิชาทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อหาของหวานกิน แต่ไม่ทันจะตักเค้กใส่ปาก เสียงแหลมของใครคนหนึ่งดังขึ้น ณิชาหยุดชะงักพลางช้อนตามองบุคคลมาใหม่“มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ก็แค่มาดูหน้าของเล่นแก้เหงาของเจย์” ว่าพลางเบะปากใส่ “ถ้าไม่มีอะไรขอตัวก่อน” เธอไม่อยากเสวนากับแคทเธอรีน มือเรียวหยิบจานเค้กหมายจะออกจากห้องครัวแล้วไปหาที่กินเค้กแบบเงียบ ๆเพล้ง! จานขนมเค้กตกลงกระแทกพื้นจนแตก ซึ่งแคทเธอรีนเป็นคนปัดข้อมือเล็กของณิชา“อุ๊ย! ขอโทษ พอดีมือมันไปโดนเอง” คำพูดกับการแสดงสีหน้าช่างแตกต่างกันสิ้นเชิง ณิชาล่วงรู้ได้ว่าคนตรงหน้าแสร้งทำและไม่ได้สำนึกผิดจริง ๆ“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอไม่อยากมีปัญหากับใครทั้งนั้น เลยก้มเก็บเศษจานที่แตกทันใดนั้นแคทเธอรีนคว้าเหยือกน้ำบนเคาน์เตอร์ราดใส่ณิชาจนเปียกไปหมด“ว้าย!” ณิชาลุกขึ้นอย่างไว “ทำอะไรของคุณคะ”“อุ๊ย…ขอโทษอีกครั้งนะ ฉันแค่จะมาดื่มน้ำแต่ไม่คิดว่ามือมันจะลื่นเลยทำน้ำหกใส่เธอ” แสร้งตีหน้าเศร้า เมื่อเห็นณิชาไม่ตอบโต้เลยสนุกกับการกลั่นแกล้ง“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณคงไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม”“ใช่ ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่โกรธใช่ไหม” เหลือบมองใ

“อื้อ” ดวงตาคู่คมเบิกขึ้นพลางกวาดวงแขนเพื่อหาร่างนุ่มนิ่มที่นอนกอดทั้งคืน ก่อนพบกับความว่างเปล่าจึงเด้งตัวขึ้นอย่างไว“ณิชา” เจย์เดนหันมองรอบ ๆ ห้องซึ่งไร้ร่างคนตัวเล็กแอ๊ด! ประตูเปิดเข้ามาพร้อมเผยให้เห็นร่างเล็ก ณิชามองหน้าหล่อของมาเฟียอย่างฉงน เขาทำราวกับกำลังมองหาอะไรสักอย่าง“มีอะไรหรือเปล่าคะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้น“ไปไหนมา”“ห้องน้ำค่ะ” เนื่องจากตื่นเช้ามารู้สึกพะอืดพะอม จำใจต้องแบกร่างไร้เรี่ยวแรงออกไปอาเจียนที่ห้องน้ำที่อยู่ข้างนอก“มานั่งตรงนี้สิ” กวักมือเรียกคนตัวเล็กซึ่งเธอยอมไปหาง่าย ๆ“ไม่สบายเหรอ หน้าซีดจัง” ว่าแล้วยื่นมืออังหน้าผากเกลี้ยงเกลา ไอร้อนแผ่ซ่านออกมาจากเธอทำคนตัวโตอดเป็นห่วงไม่ได้ “ตัวร้อนด้วย”“ณิไม่ได้เป็นไรค่ะ” เธอจะบอกได้ไงเป็นผลมาจากการตั้งท้อง“ให้ลีออนมาตรวจสักหน่อยเถอะ”“ไม่ต้องหรอกค่ะ ”“ทำไมล่ะ” เจย์เดนสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง ซบหน้าคมลงบนบ่าเล็กอย่างออดอ้อนแบบไม่เคยทำมาก่อน จนณิชาอดแปลกใจไม่ได้กับการเปลี่ยนแปลงของอีกคน“นอนพักก็คงจะดีขึ้น”“งั้นก็พักเถอะ ไม่ต้องไปทำงานหรอก”หลังจากนี้จะค่อย ๆ ทำดีกับเธอทีละนิด เพื่อชดเชยสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา แม้

เสียงเอะอะดังโวยวายปลุกคนตัวเล็กที่หลับเพราะโดนยาสลบค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเชื่องช้า หญิงสาวหันมองรอบกายด้วยอาการวิงเวียนศีรษะ ก่อนจะพยายามยันกายลุกขึ้น ทว่าขยับตัวไม่ได้เนื่องจากถูกผูกไว้กับเสาและเท้าทั้งสองข้างถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน“นี่มันที่ไหนกัน” ณิชากวาดสายตามองรอบห้องอีกครั้ง ซึ่งเป็นห้องโล่ง ๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์สักนิด พื้นดำสกปรกและผนังห้องเต็มด้วยลวดลายไม่น่ามอง“ตื่นแล้วเหรอแก”ประตูดันเข้ามาพร้อมเสียงแหลมของใครคนหนึ่ง ณิชาเงยหน้ามองเบื้องหน้าพลางเบิกตา ความทรงจำก่อนหน้าจะสลบพรั่งพรูเข้ามาในหัว ทำให้นึกขึ้นได้ว่าเธอถูกแคทเธอรีนหลอกเรื่องเจย์เดนโดนยิง“คุณแคท”“เป็นไง หลับสบายไหม” แคทเธอรีนเข้าใกล้ณิชา จากนั้นบีบปลายคางมนพลางหันหน้าหวานไปมาเพื่อสำรวจหน้าตา “สวยดีนิ ไม่น่าเจย์ถึงหลง”“พูดอะไรของคุณ แล้วจับฉันมาที่นี่ทำไม”“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของใครอีกคนดังแทรกขึ้น เขาย่างกรายมาหยุดตรงหน้าณิชา“พวกคุณเป็นใครคะ” ปรายตามองแคทเธอรีนสลับมองชายหนุ่มอีกคนหน้าตาหล่อเหลา แต่แววตาแข็งกระด้างและดูน่ากลัว“กลัวเหรอคนสวย” จ้องมองณิชาด้วยสายตาหื่นกาม ความสวยของสาวเอเชียทำเอาโอมาร์อยากลิ้มลองสักครั้ง“