Semua Bab กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย : Bab 31 - Bab 40

ตั้งแต่เมื่อคืนจวบจนถึงเช้า เจย์เดนไม่ได้หลับเลยสักตื่น ยังคงนั่งเฝ้าหญิงสาวข้างเตียงไม่ห่างพร้อมกับกุมมือเล็กไว้ กว่าจะรู้ว่าทำผิดต่อเธอมากมายก็ในวันที่สายไปแล้ว“ฉันขอโทษนะณิชา” ริมฝีปากหยักทาบลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างอ่อนโยน จากนั้นปัดเส้นผมปรกหน้าหวานไปด้านข้าง “รีบฟื้นขึ้นมานะ ฉันยินดีชดใช้ทุกอย่างให้เธอ”เปลือกตาบางขยุกขยิกไปมาก่อนเบิกตาขึ้นชักช้าและหลับลงอีกครั้งเพราะแสงแยงตา เมื่อเริ่มคุ้นชินจึงลืมตาขึ้นใหม่“ณิชา” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนตัวเล็กด้วยความดีใจ“คุณเจย์” นัยน์ตาคู่หวานกลอกไปมาเพื่อมองดูรอบกาย“เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม”“ลูกล่ะคะ” เอ่ยถามขึ้นทันทีที่นึกขึ้นได้“เอ่อ…”“ลูกของณิยังอยู่อีกไหมคะ”“ณิชาคือ…”“ได้โปรดบอกหน่อยเถอะ ลูกปลอดภัยใช่ไหม” ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าหล่อเหลาอย่างลุ้นในคำตอบของอีกคน“ขอโทษนะ แต่ลูกไม่อยู่กับเราแล้ว” จบคำพูดของเจย์เดน หญิงสาวปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ ร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นจนหัวไหล่บอบบางทั้งสองข้างสั่นไหว“ณิชา” ฝ่ามือหนายื่นไปแตะหัวไหล่มน แต่ไม่วายโดนปัดออกห่าง“ฮึก ฮือ สะใจคุณแล้วใช่ไหมคะ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น การสูญเสียลูก

“ฉันเห็นแก่ที่นายเป็นน้องนะ ไม่อย่างนั้นโดนหนักกว่านี้” เจย์เดนว่าพลางชี้หน้าใส่ลีออน จากนั้นเดินออกไปจากห้องอย่างหัวเสียกับการกระทำของน้องชายบุญธรรม“หมัดหนักชะมัด” แพทย์หนุ่มเอื้อมมือแตะริมฝีปากรับรู้ถึงของเหลวไหลออกมามาเฟียหนุ่มกลับมายังห้องพักฟื้นที่ณิชาเคยอยู่ ก่อนนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่สบอารมณ์“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นครับบอส” ไททันเห็นท่าไม่ดีของเจ้านาย จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“ณิชาหนีไปแล้ว รีบไปสืบมาเธออยู่ที่ไหน”“ครับ” หลังได้รับคำสั่งจากเจ้านายหนุ่ม บอดี้การ์ดหนุ่มออกจากห้องทันที“ทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้วะ ณิชา” มือหนายกขึ้นกุมขมับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนเอนหลังพิงโซฟาและถอนหายใจยืดยาวการตามหาณิชาล่วงเลยผ่านไปเป็นสัปดาห์ แต่ยังไร้วี่แววของคนตัวเล็กแม้จะเค้นถามจากปากลีออน แต่อีกคนกลับไม่ยอมพูด ทำให้เจย์เดนทำอะไรมากไม่ได้เพราะถึงยังไงลีออนก็เป็นน้องชายคนหนึ่ง“กลับมาหาฉันได้ไหมณิชา ฉันสัญญาว่าหลังจากนี้จะดูแลเธอเป็นอย่างดี”นับจากหญิงสาวหายตัวไปเป็นสัปดาห์ เจย์เดนเอาแต่ดื่มเหล้าเพื่อหวังให้ลืมณิชาชั่วคราว เพราะเมื่อใดสติครบถ้วนมักจะโหยหาถึงเธอ แล้วจะเจ็บปวดหัวใจราวกับถูกเข็มน

วันเวลาล่วงผ่านไปห้าปี ถึงผ่านไปนานแค่ไหนแต่เหมือนเหตุการณ์ต่าง ๆ เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง เพราะเจย์เดนยังคงจมปลักอยู่กับเรื่องราวในอดีตนับจากรู้ความจริงเรื่องณิชาคือเด็กคนนั้น จึงยุติการตามหาตัวหญิงสาว แต่ลึก ๆ ในใจคาดหวังว่าสักวันจะเจอเธอสักครั้งบุคคลภายนอกมักมองว่าเขาปกติดีทุกอย่าง ทว่ามีเพียงไททันและลีออนเท่านั้นที่รู้ว่ามาเฟียหนุ่มยังไม่ลืมณิชากว่าแต่ละคืนจะผ่านไปได้ช่างทรมานเหลือเกินสำหรับเจย์เดน เขาต้องกินยานอนหลับทุกคืน ไม่อย่างนั้นจะทำให้ฝันร้ายถึงณิชานัยน์ตาคมกริบมองเม็ดยาในฝ่ามือก่อนใส่ปาก แล้วดื่มน้ำเปล่าตามอย่างไว จากนั้นเอนกายนอนลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์แขนกำยำวาดวงพื้นที่ว่างข้างกาย ก่อนหดตัวและหลับตาพริ้มพลางนึกถึงใบหน้าหวานของณิชา“ฉันรักเธอ ณิชา”เพียงไม่นานยาเริ่มออกฤทธิ์ เจย์เดนเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยล้ากับชีวิต บางครั้งเคยคิดอยากจะจากโลกนี้ไปเหมือนกัน แต่คิดอีกทีหากทำอย่างนั้นคงไม่ได้เจอเธอตลอดกาลจึงพอมีสติและรู้จักการยับยั้งช่างใจในเช้าวันใหม่ ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกว้าเหว่งดั่งเช่นทุกวัน ดวงตาคมกริบแหงนมองเพดานห้องสีขาวล้วนอย่างครุ่นคิดเรื

“จะหนีไปถึงเมื่อไร”เท้าเล็กหยุดชะงักกับถ้อยคำของเจย์เดนซึ่งตะโกนเสียงดัง จนผู้คนบริเวณนั้นต่างหันมามองเป็นตาเดียวกันด้วยความสนใจ“อย่าหนีกันอีกเลยนะครับ พี่ใจจะขาดอยู่แล้ว” มาเฟียหนุ่มเดินไปโอบกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังด้วยความคิดถึง เขาอุตส่าห์เลื่อนวันเดินทางให้เร็วขึ้นหนึ่งวันเพื่อมาเจอเธอกับลูกทันทีที่เครื่องบินลงจอด เจย์เดนไปหาเธอตามที่อยู่ทันทีก่อนจะเห็นว่าหญิงสาวอุ้มหนูน้อยขึ้นรถ จึงให้คนขับตามอย่างไวก่อนได้รู้ว่าเธอพาลูกมาโรงพยาบาลถ้อยคำกับสรรพนามเรียกแทนตนแตกต่างไปจากเดิมทำเอาณิชาคาดไม่ถึงทีเดียวว่าจะเปล่งมาจากริมฝีปากหยักได้รูปของผู้ชายใจร้ายคนนี้ ถึงกระนั้นพยายามจะไม่หวั่นไหวง่าย ๆ“ปล่อยก่อนได้ไหมคะ ลูกไม่สบาย”“ลูกไม่สบายสินะ” เจย์เดนปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระ แล้วเดินมาประชันหน้ากับหญิงสาว นัยน์ตาคมกริบทอดสายตามองลูกสาวตัวน้อยในอ้อมกอดของณิชาซึ่งหลับปุ๋ยเพราะพิษไข้“ขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่รู้หรอกคนตัวโตจะเข้าใจเกี่ยวกับคลอเดียว่าไง วินาทีนี้อยากพาลูกสาวกลับบ้านเร็ว ๆ“รอก่อนได้ไหม”“ขอโทษนะคะ แต่ฉันไม่สะดวก”“ให้พี่ไปส่งนะครับ” เจย์เดนไม่รอให้คนตัวเล็กปฏิเสธ แขนแกร่งยกขึ้นโอบเ

“รีบหายป่วยนะคลอเดีย ลูกเป็นแบบนี้หม่ามี้ปวดใจเหลือเกิน” นัยน์ตากลมโตทอดสายตามองลูกสาวตัวน้อยหลับปุ๋ยเพราะพิษไข้ โชคดีไข้เริ่มลดลงแล้วจึงคลายความกังวลระดับหนึ่ง แต่ยังคงไม่สามารถละเลยได้“คาลอสเป็นยังไงบ้างนะ” เสียงหวานเอ่ยพึมพำ จากนั้นเด้งตัวไปหาลูกชายนอกห้องซึ่งนั่งเล่นบริเวณโซฟา ก่อนชะงักกับภาพตรงหน้าคือคาลอสกับเจย์เดนอยู่ด้วยกัน ทำเธออดแปลกใจไม่ได้เพราะลูกชายไม่ชอบคนแปลกหน้า หรือเพราะเป็นสายเลือดเดียวกัน จึงทำให้เข้ากันได้อย่างเป็นธรรมชาติ“หม่ามี้ครับ” เด็กชายวิ่งมากอดมารดา ก่อนณิชาจะนั่งย่อง ๆ อยู่ระดับเดียวกับคาลอส“ว่าไงคะ” เอื้อมมือลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู“ลุงเจย์ เขาซื้อของเล่นให้ด้วยครับ” ว่าแล้ว คาลอสจับมือณิชาให้เดินตามไปยังโซฟา“ผมรับของพวกนั้นได้ไหมครับ” นิ้วเล็กชี้ไปยังของเล่นบนพื้นมากมาย ก่อนมองผู้เป็นแม่ด้วยสายตาขออนุญาตท่าทางกับสีหน้าของลูกชาย ณิชาเห็นแล้วยากจะปฏิเสธ เลยจำใจต้องให้คาลอสรับของเหล่านั้น แต่ไม่วายสอนลูกว่าไม่ให้รับของใครแบบฟรี ๆ จนบ่อยเกินไป เธอกลัวคาลอสจะติดนิสัยหญิงสาวชำเลืองดูพ่อของลูกแวบหนึ่ง จากนั้นหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา โดยไม่แยแสคนตัวโตกำลังมองมาด