All Chapters of กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย : Chapter 1 - Chapter 10

“หายไปไหนของแกกันนะสมายล์” ณิชาจ้องจอโทรศัพท์ เธอกระหน่ำโทรหาเพื่อนหลายสาย แต่ไร้วี่แววที่คนปลายสายจะกดรับ ทำเอาอดแปลกใจไม่ได้เพื่อนหายไปไหนกันแน่ ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน กระทั่งวันนี้ยังติดต่อไม่ได้ “ช่างเหอะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัย” เธอหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋าผ้า จากนั้นเตรียมตัวเดินทางกลับห้องพัก หลังจากทำงานพาร์ทไทม์เสร็จช่วงเวลาสามทุ่มครึ่งหญิงสาวไม่อาจล่วงรู้สักนิด ขณะนี้กำลังมีสายตาคู่หนึ่งมองทุกอิริยาบถของเธอ ตั้งแต่รอรถเมล์กระทั่งขึ้นรถและจากไป เขายังคงจับตามองอย่างไม่ละสายตา ก่อนสั่งลูกน้องให้ขับรถตาม“บอสครับ เอาไงต่อดี” ไททันถามขึ้นหลังจากรถหรูแล่นจอดหน้าตึกหนึ่งค่อนข้างทรุดโทรม ซึ่งเป็นสถานที่ที่ณิชาเพิ่งเดินเข้าไปข้างในได้ไม่นาน “คืนนี้ปล่อยไปก่อน พรุ่งนี้พวกนายค่อยมาดักรอแล้วพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉัน” เจย์เดนบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ“ครับ”“ไปเถอะ พาฉันไปหาคริส”“ครับบอส”หลังจากณิชาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เธอจึงแบกร่างกายอ่อนเพลียล้มตัวลงบนเตียงขนาดเล็กภายในหอพัก“เฮ้อ…เหนื่อยจัง” แขนเรียวยกขึ้นก่ายหน้าผาก ดวงตากลมโตมองดูเพดานห้องสีขาวล้วนด้วยความรู้สึกว่างเปล

การเดินทางจากไทยไปอิตาลีใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควร กว่าจะถึงก็เข้าสู่วันใหม่ขณะนี้ณิชาไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย หญิงสาวจำเป็นต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของเจย์เดน ไม่ว่าเขาจะพูดหรือกระทำสิ่งใดก็ตาม หากยังอยากมีชีวิตก็ควรเชื่อฟัง“รีบเดินสิวะ ลีลาอยู่ได้” มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงเข้ม ขณะกำลังย่างกรายไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอ“ฉันอยากกลับบ้าน” กวาดสายตามองรอบข้างซึ่งเป็นสถานที่แปลกใหม่ ไม่คุ้นเคยสำหรับหญิงสาวสักนิด“กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์นั้นสักหน่อย” มาเฟียหนุ่มผลักไหล่บอบบาง กระทั่งณิชาล้มลงบนพื้น ส่วนเขาจากไปทันใด ไม่วายสั่งลูกน้องคนสนิทให้พาเธอไปยังรถตู้“ลุกไหวไหมครับ” ไททันถามอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือให้เธอ“ทำไมเจ้านายของพวกคุณใจร้ายจัง”“รีบไปเถอะ ถ้าคุณไม่อยากโดนไปมากกว่านี้” ไททันไม่ตอบคำถามณิชา เขาตัดบทและช่วยพยุงหญิงสาว จากนั้นพาเธอไปยังรถตู้คันหรู ก่อนมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์รถตู้เคลื่อนตัวตามท้องถนน กระทั่งถึงสถานที่มุ่งหมาย ณิชามองประตูรั้วเปิดกว้างต้อนรับเจ้าของ เธอทอดสายตามองความงดงามตั้งตระหง่านเด่นเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง‘รวยขนาดนี้เลย’ พูดในใจพร้อมเหลือบมองเขาที่นั่งไขว่ห้า

“ไปให้พ้นนะอย่ามายุ่ง” หญิงสาวเบือนหน้าหนีขณะใช้สองมือเล็กยันอกล่ำสัน“ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ แฉะขนาดนี้” มือใหญ่คลำช่องทางรักวนไปมาพลางเขี่ยติ่งกระสันเล่น เจย์เดนช้อนตามองหญิงสาวอย่างชอบใจที่เห็นเธอทำหน้าเซ็กซี่ ก่อนสอดนิ้วยาวเข้าในโพรงอ่อนนุ่มขยับขึ้นลงตามอารมณ์พิศวาส“อื้อ อย่า…” หน้างดงามส่ายไปมาอย่างทรมาน สมองสั่งให้ผลักไสเขาไปให้พ้น แต่ร่างกายอ่อนระทวยให้เขาสัมผัสง่าย ๆ ไม่เข้าใจเลยเป็นอะไรกันแน่ถึงควบคุมตัวเองไม่ได้“ฉันว่าเธอพร้อมแล้วนะ” เจย์เดนเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงและหยิบคอนดอมนำมาสวมใส่ จากนั้นจับขาเรียวแยกออกจากกันกว้างๆ และสอดแทรกความเป็นชายใส่ในตัวเธอพรวดเดียว ทว่าแค่ส่วนหัวรับรู้ถึงความคับแน่น“อึก เจ็บ…” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ณิชาพยายามจะเขยิบตัวหนีให้หลุดจากท่อนลำขนาดใหญ่ แต่อีกคนรั้งไว้อย่างเอาแต่ใจ“อยู่เฉย ๆ สิ”“ณิเจ็บนะคะ” เธอบอกเสียงอ่อน ขณะเดียวกันหยาดน้ำใสหลั่งไหลรินข้างหางตา“เธอก็อย่าเกร็งสิ ถ้าไม่อยากเจ็บ”“คุณก็ปล่อยณิไปสิคะ” เสียงหวานสั่นเครือ ไม่เข้าใจเลยเขาจะรั้งเธอไว้ทำไม“อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อย ไม่เคยเจอไซซ์แบบฉันล่ะสิ” เขาไม่เชื่อหรอกเธอจะไม่เคยผ่านมือ

“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย“ไททันไปส่งลีออน”“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพังมาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง“เฮอะ กลัวเหรอ”“คุณมันเลวที่สุด”“ด่

ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน นับจากสาวใช้ออกจากห้องราว ๆ เกือบห้านาที ณิชาและเจย์เดนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเปล่งวาจาใดออกมาสักคำ กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเพราะอึดอัดมากเหลือเกินจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ“คุณคะ”“อะไร” หันขวับมองคนตัวเล็ก อยากจะรู้เหลือเกินจะมาไม้ไหน ผู้หญิงอย่างเธอร้ายลึกยิ่งนักซึ่งเขาจะไม่มีวันหลงกลเด็ดขาด“ณิยอมคุณทุกอย่างแล้ว ขอร้องอย่าทำแบบนั้นกับณิอีกเลย” ณิชาหมายถึงการขังเธอไว้ในห้องใต้ดิน“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปรายตามองคนตัวเล็ก“ณิยอมทุกอย่างไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับณิ แต่อย่าขังณิไว้ที่ห้องนั้นอีกเลย ณิกลัว” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ“เฮอะ! มุกตื้น ๆ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ จะหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม หลังจากนั้นก็จะหนี”“ณิพูดจริง ๆ นะคะ ณิยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณ” เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง“พูดจริงเหรอ ที่บอกว่าจะยอมทุกอย่าง” ถามอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบคอยจ้องคนตัวเล็กราวกับจับผิด“ค่ะ”“ถ้าเธอไม่ได้โกหก ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้ง แต่ถ้าเธอกล้าหลอกฉันรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด”“ณิไม่กล้าหลอกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวมอง