All Chapters of ร้อนรักประธานวอน: Chapter 1 - Chapter 5

บริษัทในเครือหงส์กรุ๊ป'ก๊อกๆๆ'"เชิญ!" วอนขานรับเสียงแข็ง เพียงแค่คำพูดที่แสนดุดันคำเดียวของประธานหนุ่ม ก็ทำให้มีอาแทบหัวหดเข้ากระดอง เธอนึกอยากเปลี่ยนที่ฝึกงานเสียตอนนี้"ขออนุญาตค่ะท่านประธาน ดิฉันพาเด็กฝึกงานมาส่งค่ะ" คำพูดของหัวหน้าฝ่ายบุคคลทำให้ประธานหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมาเพื่อมองเด็กสาวในชุดนักศึกษารัดรูปตรงหน้า ร่างเล็กกะทัดรัดทว่าทรวดทรงองค์เอวชัดเจนทุกสัดส่วน ทำให้วอนละสายตาจากหญิงสาวไปเสียไม่ได้ ใบหน้าจิ้มลิ้มทว่าแลดูงดงาม ความละมุนละไมสบายตาทำให้ประธานหนุ่มยังคงจ้องมองหญิงสาวอยู่เช่นนั้น"ขอบใจ เธอออกไปได้แล้ว" วอนหันมาบอกหัวหน้าฝ่ายบุคคล"มานั่งตรงนี้!" ประธานหนุ่มออกคำสั่ง มีอาหันซ้ายหันขวาด้วยท่าทางประหม่าก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวใหญ่ซึ่งอยู่ตรงหน้าประธานบริหาร"หนูชื่อมีอาค่ะ จะมาฝึกงานที่นี่สามเดือน""รู้แล้ว! ปีนี้เป็นปีแรกที่ฉันรับนักศึกษาฝึกงาน และฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นปีเดียวที่ฉันจะทำโครงการนี้ บริษัทของฉันมีมูลค่าหลายหมื่นล้าน จริงๆ ไม่ควรมาเสียเวลากับพวกนักศึกษาฝึกงานที่ยังทำอะไรไม่เป็นอย่างเธอหรอกนะ" คำพูดของวอนทำให้มีอาแหงนหน้าขึ้นมาสบตากับเขาด้วยความรู้

"กล้าไล่ฉันเหรอ?" วอนแหงนหน้าขึ้นมาเพื่อจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้ม มือหนาเชยคางมนให้หันกลับมาสบตา"ฉันเกลียดคุณ เกลียด! ไม่เคยเกลียดใครมากเท่าคุณมาก่อนในชีวิต! ถอยออกไปแล้วก็อย่ามายุ่งกับชีวิตของฉันอีก ฉันไม่ฝึกงานแล้ว และฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!" วอนไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาแสดงสีหน้าเมินเฉยต่อคำพูดของเธอผิดจากที่เขาครวญครางตอนร่วมรักกับเธอโดยสิ้นเชิง"ก็ตามใจเธอ แต่ถ้าคลิปเสียงของฉันหลุดออกไป คลิปเรามีเซ็กซ์กันก็จะหลุดออกไปเหมือนกัน" วอนถอดแก่นกายของตนเองออก และเดินไปหยิบกล้องบันทึกที่ซ่อนไว้อยู่ตรงเสาปลายเตียงนอนขึ้นมา มีอาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าธาตุแท้ของวอนจะเลวร้ายและเห็นแก่ตัวถึงขนาดนี้"คุณตั้งกล้องถ่ายคลิปฉันอย่างนั้นเหรอ?""ฉันทำแบบนี้เสมอ เพื่อป้องกันพวกผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน" เขาดึงถุงยางอนามัยออก ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อของตนเองและเดินเข้าไปชำระล้างร่างกายในห้องน้ำ มีอาทำอะไรไม่ถูก จึงร้องห่มร้องไห้อยู่บนเตียงเพราะความเจ็บใจหลายนาทีต่อมา วอนเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกล้องที่เขาถือเข้าไปด้วย ชายหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อย และล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นจึง

รถซูเปอร์คาร์คันหรูขับเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงามในเวลาหกโมงเย็นกับอีกสิบนาที ร่างเล็กกะทัดรัดก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทว่าต้องตกใจมากกว่าเมื่อหลังจากที่ก้าวลงจากรถแล้วเธอต้องพบเจอกับผู้ชายและผู้หญิงที่แต่งตัวในแบบฟอร์มเดียวกันยืนเรียงรายอยู่ถึงสี่คน"เอากุญแจรถประธานวอนมาคืน กลับแล้วนะ" มีอาเดินเข้าไปและยื่นกุญแจรถให้ชรินทร์ ชายหนุ่มที่เธอจำได้ดีว่าเป็นคนขับรถของวอนนั่นเอง"คุณวอนสั่งให้คุณมีอาเอากุญแจไปคืนท่านในบ้านด้วยตัวเองครับ" ชรินทร์พูดพลางอมยิ้มเล็กน้อย"ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันที่ต้องเข้าไป เอาวางไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน" มีอาวางกุญแจรถลงบนโต๊ะซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ ชรินทร์ ร่างบางหมุนตัวกำลังจะเดินออกไป"ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอกลับ!" เสียงดุดันของวอนดังขึ้น คนตัวเล็กหันขวับกลับมาหาต้นเสียงนั้น"เรื่องมาก" มีอาตะโกนมาว่าให้เจ้าของบ้านเสียงดัง สร้างความตกตะลึงให้กับพ่อบ้านแม่บ้านที่ยืนอยู่บริเวณนั้น พวกเธอก้มหน้าก้มตาด้วยความหวาดกลัวเพราะรู้ดีว่าพายุความโกรธกำลังจะพัดกระหน่ำเข้ามา"ใครกันแน่ที่เรื่องมาก ฉันก็แค่บอกให้เธอเข้าบ้าน""ถ้ามีธุระอะไรก็พูดตรงนี้ แต่ถ้าเรื่องงานค่อยพูดกันพรุ่