All Chapters of วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 หนังสือหย่า เสียงฝนที่ตกกระหน่ำทั้งคืนเริ่มเบาบางลงในยามรุ่งสาง ท้องฟ้าค่อย ๆ สว่างขึ้นด้วยแสงแรกของวันใหม่ ทว่าในใจของหยางมี่ยังคงมืดมน นางลุกขึ้นจากเตียงหลังจากที่ไม่ได้ข่มตานอนแม้แต่น้อยวันนี้เป็นวันที่ทุกคนในจวนตระกูลจางเตรียมงานแต่งเข้าจวนของ ‘ว่าที่อนุ’ หญิงสาวที่บิดาของจางกุนเหยาเลือกไว้ให้ เขาไม่ได้บอกนางถึงรายละเอียด แต่ข่าวลือในจวนก็แพร่สะพัดอย่างรวดเร็วนางก้าวออกจากเรือนด้วยสีหน้าสงบนิ่ง หยางมี่ในยามนี้ไม่ใช่หญิงสาวที่เต็มไปด้วยความคาดหวังในรักอีกต่อไป นางเดินไปยังศาลาหลังเล็กในสวนที่นางชอบมานั่งเพื่อสงบจิตใจ บัดนี้ มันกลับกลายเป็นที่ที่นางรู้สึกว่าปลอดภัยที่สุดแต่ทันทีที่ก้าวเข้าสู่เขตศาลา นางก็ต้องชะงักเมื่อพบจางกุนเหยานั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาหันมามองนางทันทีที่เห็น เงาสีเข้มจากดวงตาของเขาสะท้อนความรู้สึกเหนื่อยล้า“มี่เอ๋อร์” เขาเอ่ยชื่อของนางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่หยางมี่กลับรู้สึกว่ามันเป็นเพียงเสียงที่กำลังจะล่อลวงให้นางตกลงไปในวังวนรักเขาอีก“ท่านมาที่นี่ทำไม” นางถาม เสียงของนางราบเรียบ ไม่มีความอบอุ่นหรือความคาดหวังใด ๆเขาลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินเข้ามาใกล

บทที่ 12 นางหายไป ในเช้าวันหนึ่งที่สายหมอกปกคลุมไปทั่วจวน ผู้คนในจวนสกุลจางต่างพากันยุ่งอยู่กับงานของตน อีกไม่กี่ชั่วยามขบวนเจ้าสาวก็จะมาถึงแล้ว จนกระทั่งสาวใช้คนสนิทของหยางมี่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในเรือนใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก“ฮูหยิน…ฮูหยินเล็กหายไปเจ้าค่ะ!”คำพูดนั้นทำให้จางกุนเหยาที่กำลังตรวจความเรียบร้อยของงานอยู่ในห้องโถงหยุดชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “เจ้าว่าอะไรนะ”สาวใช้ทรุดตัวลงกับพื้น น้ำเสียงของนางสั่นเครือ “ข้าหาไปทั่วเรือนแล้วเจ้าค่ะ แต่ไม่พบฮูหยินเล็กเลย แม้แต่ห้องของนางก็ว่างเปล่า ข้า…ข้ากลัวว่านางจะไปแล้ว…”คำว่า ‘ไปแล้ว’ราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจ จางกุนเหยาวางทุกสิ่งลงทันที ก่อนจะรีบลุกขึ้นและออกจากเรือนใหญ่ เขาเดินตรงไปยังเรือนนอนของหยางมี่ ประตูห้องเปิดอยู่เพียงครึ่ง ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด ราวกับกลัวว่าจะเห็นความว่างเปล่าที่เขาคาดคิดเมื่อเข้าไปในห้อง ภายในนั้นไม่มีร่องรอยของนางเลย ข้าวของสำคัญของหยางมี่หายไปบางส่วน บนโต๊ะเขียนหนังสือที่นางเคยใช้ ยังมีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้

บทที่ 14 พลิกแผ่นดินหาภรรยาเสียงฝีเท้ากระชั้นชิดดังสะท้อนอยู่ในโถงใหญ่ของจวนสกุลจาง บรรยากาศตึงเครียดและอึมครึมราวกับพายุที่ตั้งเค้าก่อนจะโหมกระหน่ำ ทุกผู้คนต่างไม่กล้าหายใจแรง เมื่อร่างสูงในอาภรณ์มงคลเต็มยศก้าวเข้ามา ดวงตาของเขาแดงก่ำ รัศมีรอบกายแผ่ไอสังหารจนเหล่าข้ารับใช้ตัวสั่นเทา“ฮูหยินเล็กอยู่ที่ไหน” คนทั้งคนจะหายไปได้อย่างไรน้ำเสียงทรงอำนาจของจางกุนเหยาดังก้องไปทั่วทั้งจวนบ่าวไพร่ต่างก้มหน้าหลบสายตาดุกร้าว ไม่มีใครกล้าตอบคำถามที่แม้แต่ฮูหยินใหญ่เองก็ไม่คิดว่าจะถูกถามเช่นนี้หยางมี่หายตัวไปแล้ว…นางหายไปตั้งแต่เมื่อไร ไม่มีใครรู้ว่านางออกจากจวนไปตอนไหน หรือเดินทางไปที่ใด สิ่งที่เหลือไว้มีเพียงกล่องไม้เล็ก ๆ ที่ใส่เครื่องประดับทั้งหมดของนางวางทิ้งไว้บนโต๊ะ สินเดิมที่มีไม่มากตอนแต่งเข้ามานางก็ไม่หยิบติดตัวไป“ท่านแม่ ข้าถามอีกครั้งนางอยู่ที่ไหน!” จางกุนเหยากัดฟันแน่น น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ ดวงตาเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ทว่าเบื้องลึกนั้นมีเพียงความร้อนรนกระวนกระวายที่ยากจะปิดบังจางหลัน ผู้เป็นมารดาที่เฝ้ามองเหตุการณ์มาโดยตลอด ยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า ดวงตาของนางฉายแววเย้

บทที่ 16 ครัววสันต์เพียงแค่ไม่กี่วันที่ฝากหนังสือทำการค้าให้แม่ทัพอี้ไป ก็ได้รับตราประทับรับรองให้เปิดร้านค้าขายได้กลับมา หยางมี่ตัดสินใจแล้ว นางจะเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เมืองหลวงนี้ แม้นางจะไม่เคยทำสิ่งนี้มาก่อน แต่การทำอาหารคือสิ่งที่นางรักและถนัดตั้งแต่วัยเยาว์ ความทรงจำกับมารดาในครัวเล็ก ๆ ของเรือนเดิมยังคงอบอุ่นในหัวใจ“ข้าเชื่อว่าเจ้าจะทำได้” เว่ยเว่ยกล่าว พลางสั่งให้คนช่วยยกถุงข้าวสารเข้ามาในครัวของเรือนเล็ก เว่ยเว่ยยังคงเป็นกำลังสำคัญที่สนับสนุนนางไม่เปลี่ยน แม้จะใช้เพียงนิ้วชี้สั่งงาน ตามคำสั่งของอี้หยางเฉิง ไม่เช่นนั้นจะไม่ให้เว่ยเว่ยออกจากจวนหยางมี่พยักหน้า มองดูสิ่งของที่นางสั่งมาเพื่อตั้งร้าน “มันคงไม่ง่าย แต่ข้าต้องลอง ข้าอยากยืนด้วยตัวเองจริง ๆ สักครั้ง”เว่ยเว่ยหัวเราะเบา ๆ“เจ้ามีฝีมือในการทำอาหารดีเยี่ยม ข้าเชื่อว่าผู้คนจะหลั่งไหลมาลิ้มรสอาหารของเจ้าแน่ ๆ”หลายวันต่อมา ร้านอาหารเล็ก ๆ ของหยางมี่ก็เปิดขึ้นริมถนนสายหนึ่งในเมือง ชื่อร้านเขียนด้วยลายมือของหยางมี่เอง “ครัววสันต์” ชื่อที่นางตั้งเพื่อเตือนใจว่าฤดูวสันต์ที่ผ่านพ้นไปแล้วนั้น ไม่ใช่จุดสิ้นสุด แต่เป็นจุดเ

บทที่ 18 พระเอกหรือลาโง่ เจียงซีเว่ยถอนหายใจ นางเองก็เคยคิดว่าจางกุนเหยาเป็นคนดี เป็นพระรองผู้น่าสงสาร แต่ตอนนี้นางก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง พอกลายเป็นพระเอกจริง ๆ ก็เป็นเพียงชายโง่ที่เพิ่งรู้ใจตัวเองตอนสายเกินไป “ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหยางมี่ ไม่ใช่ข้า”แล้วสุดท้ายเขาก็พยักหน้า“อาเหยาเจ้ารับปากแล้วจะให้เวลาหยางมี่” อี้หยางเฉิงจับไหล่สหายและออกแรงดันเล็กน้อยให้ถอยออกไปหลายก้าว “แต่นี่มันก็หลายเดือนแล้ว ร้านก็เปิดกิจการไปด้วยดี ข้าเป็นสามีของนาง นางควรอยู่กับข้า”หลังจากเขาส่งคนออกตามหาภรรยา ไม่ว่าจะใช้ทหารมือดี หรือแม้แต่สายลับของกองทัพ ก็หาหยางมี่ไม่เจอ จนวันที่อี้หยางเฉิงเอาหนังสือรับรองมาให้เขาลงนาม เขาถึงรู้ว่าหยางมี่อยู่ในความดูแลของเจียงซีเว่ย อี้หยางเฉิงขอร้องให้เขาจัดการเรื่องวุ่นวายให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาคุยกับเจียงซีเว่ยว่าจะทำเช่นไรต่อ เขาก็จัดการทุกอย่างหมดแล้ว ขอพบเจียงซีเว่ยเพื่อขอที่อยู่ของภรรยาแต่นางก็ยังไม่ยอมคุยกับเขา จนเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปถึงได้บุกมาถึงจวนเจียงซีเว่ยหัวเราะเบา ๆ ดวงตาของนางสะท้อนแสงโคมราวกับจะแฝงความเย้ยหยัน “สามีงั