All Chapters of วิวาห์ปลายทางรัก: Chapter 11 - Chapter 18

วันนี้เอวามีนัดกับมายด์ช่วงกลางวัน หลังจากที่แต่งงานแค่ในนามมานานเป็นเดือน ๆ นี่คือครั้งแรกที่เธอจะได้ออกไปใช้ชีวิตแบบที่เธอเคยใช้มา จะว่าไปช่วงนี้ปะป๊าก็ดูไม่เครียดเท่าเมื่อก่อน ส่วนหม่าม้าก็ไปทำสวยกับคุณป้าอยู่บ่อย ๆ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องทนเครียดหรือคิดมากเรื่องนั้นแล้วเอวาบอกกับไทเลอร์เอาไว้ในช่วงเช้าว่าตอนเที่ยงของวันนี้เธอจะออกไปเที่ยวกับมายด์และอาจจะขอใช้วงเงินในบัตรที่ไทเลอร์เคยให้มาอยู่บ้านมานานเป็นเดือน ๆ วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้กลับไปแต่งตัวสวย ๆ เป็นคุณหนูเอวาอีกครั้งแต่คุณหนูที่ไหนเขาจะนั่งรถประจำทางแล้วไปต่อรถไฟฟ้าเพื่อไปหาเพื่อนกันนะ...เฮ้อเอวามาถึงเวลานัดก่อนกำหนดเล็กน้อย เธอจึงเลือกที่จะนั่งไปร้านกาแฟรอมายด์ เสื้อสีขาวลายลูกไม้แขนยาวเข้าทรง กระโปรงสีดำตัวสั้น รองเท้าส้นสูงสีดำรัดส้น กระเป๋าราคาแพงที่หวงแหนถูกหยิบออกมา นาน ๆ ทีได้กลับมาเป็นตัวเองแบบนี้เธอรู้สึกดีมาก ๆ“ขอโทษนะครับ” เสียงผู้ชายดังขึ้น เอวาละสายตาจากโทรศัพท์ที่กำลังไถเล่นอยู่ เงยหน้าขึ้นไปสบตา“คะ?”“พอดีผมเห็นคุณมาคนเดียวครับ เลยสั่งขนมมาให้” ไม่พูดเปล่า เขายื่นจานขนมเค้กชิ้นเล็กมาตรงหน้าเอวาย

เอวามั่นใจว่าไทเลอร์มองเห็นเธอ แต่ไทเลอร์กลับไม่แสดงอาการอะไรออกมาแม้แต่น้อย เอวารู้สึกปวดหน่วงในใจ ไม่ชอบที่เห็นไทเลอร์ยิ้มแย้มให้กับผู้หญิงคนอื่น หรือผู้หญิงที่อยู่กับไทเลอร์ในตอนนี้จะคือผู้หญิงที่คุยกับไทเลอร์ตลอดมา...การรับประทานอาหารตรงหน้าดูไม่น่าสนใจเท่ากับสิ่งที่เอวาอยากรู้ตอนนี้เลย“แกอยากย้ายร้านไหม” มายด์ถามเพราะเป็นห่วง“ไม่เป็นอะไร เขาไม่เห็นฉันในสายตา ฉันก็ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนเห็นเขาก็ได้” ปากเก่งไปงั้นแต่ในใจคือทนไม่ไหวจนอยากจะลุกไปถามให้รู้แล้วรู้รอดสุดท้ายเอวาก็เอาชนะความคิดในหัวของตัวเองได้ เธอนั่งทานอาหารจนเสร็จและเดินออกไปก่อน ทั้ง ๆ ที่ไทเลอร์กับผู้หญิงคนนั้นเข้ามาที่ร้านก่อนเธอด้วยซ้ำ จะนั่งแช่อะไรนานหนักหนา ไม่มีเวลาให้เจอกันเลยหรืออย่างไร!เอวาไม่ยอมกลับบ้าน หลังจากที่แยกจากมายด์เธอก็ได้ไปนั่งอยู่ที่บาร์ เป็นการดื่มคนเดียวที่สับสนพอสมควร อะไรในหัวตีกันยุ่งเหยิงไปเสียหมดหรือเอวาต้องยอมรับว่าเผลอใจให้ไทเลอร์ไปตั้งนานแล้ว... การกระทำที่บ่งบอกว่าใส่ใจแม้ปากจะไม่ได้พูด แม้จะอยากให้เอวาทำอะไรหลาย ๆ อย่างด้วยตัวเองแต่สุดท้ายไทเลอร์ก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอไม่เคยปล่อ

แม้ไทเลอร์จะเดินไปคุยโทรศัพท์ไม่นานแต่ทันทีที่เขากลับมาเอวาก็หน้าบึ้งตึงไปเสียแล้วตอนนี้บรรยากาศบนรถจึงถูกปกคลุมไปด้วยมวลบรรยากาศน่าอึดอัด“เธอเป็นอะไร” ไทเลอร์เอ่ยถามครั้งที่สาม“เปล่า”“เธอบอกเปล่าแต่เธอก็เมินพี่”“เปล่า”“เอวา” ไทเลอร์เรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ“จริง ๆ คุณจะทำอะไร จะไปที่ไหนหรือจะคุยกับใครคุณก็ไปได้เลยนะ ไม่ต้องมาบอกฉัน” แขนเรียวยกขึ้นกอดอก“อ๋อ” ไทเลอร์ร้องในลำคอก่อนยิ้มกับตัวเอง เขาพอจะรู้แล้วว่าเอวานั้นเป็นอะไร อาการแบบนี้คือกำลังงอนเขาอยู่ตั้งแต่กลับถึงบ้านเอวาเอาแต่ไปนอนอยู่บนห้อง ไทเลอร์เรียกให้ลงมาช่วยเตรียมของก็ไม่ยอมลงมา จนสุดท้ายไทเลอร์ได้ขึ้นไปอุ้มเอวาลงมาด้านล่างเพราะอาหารถูกเตรียมเสร็จเรียบร้อย“อย่าดิ้น เดี๋ยวร่วง” ไทเลอร์ดุ“คุณก็ปล่อยฉันสิ” เอวาเสียงแข็ง“พี่ปล่อยเธอแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”“จะตอนนี้หรือตอนไหนก็ปล่อยฉัน!” เอวาไม่พอใจไทเลอร์ไม่ได้สนสิ่งที่เอวาบอก เขาอุ้มอีกคนเดินตรงไปยังหน้าบ้าน เขาได้จัดสถานที่เตรียมไว้เรียบร้อยแต่ทว่าวันนี้ไม่ได้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น“เอวา” โนอา น้องชายของไทเลอร์เอ่ยทักเธอ“หือ” เอวาหันไปตามเสียงเรียกก็เห

“พี่ไท กาแฟเสร็จแล้วนะ”“ครับ เดี๋ยวพี่ไป”“เอาขนมปังด้วยไหม”“เอาก็ได้”“โอเค”ไทเลอร์กำลังเก็บของบนโต๊ะลงกระเป๋าเอกสาร เอวาอาสาชงกาแฟให้เขาเฉกเช่นทุกเช้าร่างหนาเดินเข้าไปที่ห้องครัว เอวายืนหันหลังให้กับเขา รอขนมปังที่ใส่ลงไปในเครื่องปิ้ง ไทเลอร์เดินไปใกล้วาดวงแขนรอบเอวบาง นำจมูกไปคลอเคลียที่แก้มขาว“หอมจัง ไม่อยากไปทำงานแล้ว” ไทเลอร์กระซิบข้างหู“หยุดเลย” เอวารีบห้าม“ตอนเย็นอยากออกไปกินข้าวนอกบ้านหรือเปล่า” ไทเลอร์กลัวว่าเอวาจะเหงาที่วัน ๆ เอาแต่อยู่บ้าน หากช่วงไหนงานไม่ยุ่งจนเกินไปเขาก็มักจะพาภรรยาแสนสวยออกไปพักผ่อนนอกบ้าน“ไม่เอาเปลืองเงิน”“หืม เธอพูดว่ายังไงนะ” ไทเลอร์เอ่ยแซว“พี่ไททำกับข้าวอร่อยอยู่แล้ว กินข้าวที่บ้านนี่แหละ” เอวาไม่ได้พูดเอาใจ อาจจะเป็นความเคยชินหรืออะไรเธอก็ไม่แน่ใจ เธอชื่นชอบฝีมือการทำอาหารของไทเลอร์มากเสียจนหากวันใดไม่ได้ทานเธอรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจตายให้ได้“อ้อนพี่เหรอ”“วาไม่ได้อ้อน”“แต่พี่อยากอ้อนเธอ”“พอ ๆ หยุดเลย ไปนั่งที่เก้าอี้ได้แล้ว” เอวาเอ่ยเสียงดุเมื่อขนมปังดีดเสียงดัง “เดี๋ยวไปทำงานสาย”“ครับ ๆ รู้แล้ว” ไทเลอร์ยิ้มเล็กน้อย เดินไปนั่งตาม