วิวาห์ปลายทางรัก

“ป๊า มันไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ เหรอคะ”

“หนี้บ้านเราเยอะขนาดนี้ป๊าก็ไม่รู้ว่าป๊าจะไปหาจากไหนมาคืนเหมือนกันลูก”

“แต่ว่า...” เอวาเว้นช่องว่าง ถอนหายใจออกมาก่อนทิ้งตัวพิงลงไปบนโซฟา “หนูยังไม่อยากแต่งงานเลยนะ หนูอายุแค่ยี่สิบห้าเอง”

“ป๊ารู้ลูก...ป๊าก็ไม่ได้อยากให้หนูทำอะไรแบบนั้นหรอก...เดี๋ยวก็มีคนว่าป๊าขายลูกสาวกิน”

“ป๊า...”

“ป๊าจะไม่บังคับหนูนะลูก อันนี้ป๊าแค่มาถามความสมัครใจของหนู ถ้าหนูไม่อยากทำป๊าก็จะหาทางอื่น”

“หนี้เกือบร้อยล้าน...มันหาคืนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอป๊า”

“…”

“หนูขอเวลาสักวันแล้วกัน หนูขอคิดก่อน”

“ได้เลยลูก เอาที่ลูกอยากทำนะ”

“ค่ะ”

เอวาตอบรับแค่นั้นก่อนลุกออกจากโซฟาในห้องนั่งเล่น เดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างคนหมดแรง นอนหายใจรวยรินราวกับหมดหวังกับชีวิต อยู่ดี ๆ ปะป๊าก็เอาเอกสารทวงหนี้ที่มากกว่าสิบฉบับมาวางตรงหน้าพร้อมกับบอกปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ ตอนแรกเอวาคิดว่าปะป๊าเธอล้อเล่น เพราะเรื่องใหญ่แบบนี้ปะป๊าไม่น่าจะเก็บมันไว้คนเดียว แต่ผ่านไปนานหลายวันปะป๊าก็ไม่ยอมเฉลยสักทีว่าเรื่องทั้งหมดมันแค่เรื่องที่ปะป๊าแต่งมาหลอกเธอ

สุดท้ายเรื่องทั้งหมดก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแบบที่เธอหวัง

ปัญหาที่มีตอนนี้ดันมีทางออกง่าย ๆ เพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือเธอต้องไปแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนพ่อที่เธอไม่เคยเห็นหน้าเลยสักนิด การแต่งงานธุรกิจไม่ได้มีแค่ในละครหรือนิยายน้ำเน่า

เอวาพรูลมหายใจออก หลับตาลงช้า ๆ ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในความเงียบ

แต่ง

ไม่แต่ง

แต่ง

ไม่แต่ง

แต่ง...ดีไหมนะ

เอวาขังตัวเองอยู่ในห้องตั้งแต่ช่วงบ่ายยันสายของอีกวัน เธอเดินลงมาในสภาพที่ดูไม่จืดสักเท่าไร น้ำไม่ได้อาบ เครื่องสำอางที่แต่งแต้มเมื่อวานยังคงหลงเหลือ สองเท้าก้าวลงบันได

เธอตัดสินใจแล้ว...เธอจะแต่งงานเพื่อช่วยปะป๊า มันเป็นเพียงการแต่งงานทางธุรกิจ และเธอจะไม่มีทางเป็นนางเอกที่ถูกสามีในนามทำร้ายจิตใจเหมือนในละครเด็ดขาด!

“ป๊า...” เอวาเดินตรงไปทางห้องนั่งเล่น จะเรียกปะป๊าแต่เสียงดันหายไปในอากาศเมื่อปะป๊าเธอมีแขกอยู่

“อ้าว ป๊านึกว่าหนูยังไม่ตื่น”

“เอ่อ...” เอวาอึกอักแต่ก็ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับพ่อของเธอ คนหนึ่งเธอคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเพราะเป็นเพื่อนสนิทของพ่อแต่อีกคนเธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“มานั่งตรงนี้สิลูก” ตงหยางบอกกับเอวา เธอจึงจำใจเดินไปนั่งลงข้าง ๆ กัน “นี่ไงเพื่อนป๊าที่ป๊าหมายถึง ส่วนลูกชายของเพื่อนป๊าก็คือลูกของลุงศิระ”

“ฮะ” เอวาอุทานตกใจแต่ก็รีบปรับสีหน้า ถ้าลุงศิระคือคนที่ปะป๊าบอกว่าจะช่วยครอบครัวเราได้ งั้นคนข้าง ๆ คงเป็นลูกชายของคุณลุงใช่ไหม

“เจอกันอีกแล้วนะลูก” ศิระยิ้มแย้มทักทาย

“ค่ะคุณลุง” เอวายิ้มตอบกลับเป็นมารยาท

“สวัสดีครับเอวา” ผู้ชายข้างกายของศิระเอ่ยขึ้นมา

เอวาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงได้ดูเด็กกว่าคนอายุ 30 หรือเธอจำที่ปะป๊าบอกผิดกัน ดูท่าทางคนตรงหน้าเธอในตอนนี้อายุจะไม่ได้ต่างจากเธอสักเท่าไร ใบหน้ายังคงดูอ่อนเยาว์ แววตาแผงความทะเล้น

“อ๋อ ผมไม่ใช่พี่ไทเลอร์นะครับ”

“พอดีลูกชายคนโตของลุงเขาติดงาน อย่าถือสาเลยนะลูก” ศิระรีบกล่าวอีกครั้ง

“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณลุง” เพราะขนาดเอวาก็ยังไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้แต่เธอทำอะไรไม่ได้ อีตาที่ชื่อไทเลอร์อะไรนั่นอาจจะคิดแบบเดียวกันกับเธอก็ได้

“ผมชื่อโนอาครับ เป็นน้องของพี่ไทเลอร์ อายุเท่ากับเอวาเลย^^”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะโนอา” เอวายิ้มแย้ม

“แกนี่ พูดเยอะพูดแยะ” ศิระหันไปเอ็ดลูกชายคนเล็ก

“โตขึ้นมาแล้วหล่อเหมือนพ่อมันไม่มีผิดเลยสิน่า ฮ่า ๆ ๆ” ตงหยางกล่าวชมโนอาแต่ก็มิวายชมเพื่อนตัวเองเช่นกัน

“ไอ้เพื่อนยาก พูดเข้าหู งั้นคืนนี้ต้องดื่มกันแล้วไหม” ศิระตบเข่าเสียงดัง หัวเราะออกมาด้วยความอารมณ์ดี

เอวาทำได้แค่ยิ้มเจื่อน ๆ สบตากับโนอา โนอาเอาแต่มองเธอแล้วส่งรอยยิ้มไม่มีพิษไม่มีภัย

เอาวะเอวา ถือว่าช่วยป๊า!