All Chapters of ท่านประธานขา(ได้โปรด)อย่าใจร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากโดนตวาดเลขาส่วนตัวก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา บนตักเธอมีถุงที่ภายในบรรจุกล่องอาหารวางอยู่“ผัวเหรอ” จอมทัพเอ่ยถาม แพรไหมหันไปขมวดคิ้วใส่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป “ฉันถามเธอ”“ฉันพูดได้แล้วเหรอคะ” แพรไหมไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทแต่ก่อนหน้านี้เจ้านายของเธอเพิ่งบอกไปว่าไม่อยากได้ยินเสียงเธอไม่ใช่หรือไง“ฉันถามว่าคนนั้นผัวเธอเหรอ”“คนไหนคะ”“เธอมีหลายคนหรือไง”แพรไหมได้แต่นั่งนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ หากคนข้างกายไม่ใช่เจ้านายเธอ เธอคงตะโกนด่าออกไปแล้ว!“ถ้าบอสหมายถึงคนที่เอาของให้ฉันไม่ใช่ค่ะ เขาเป็นเพื่อนข้างห้องที่ย้ายมาอยู่ใหม่”“ทำไมเธอถึงพูดเหมือนกับว่าเธอมีคนอื่นอีก”“แหม บอสคะ ฉันออกจะสาวและสวยขนาดนี้ มันก็ต้องมีบ้างที่...” แพรไหมร่ายยาวเอี๊ยดอยู่ ๆ จอมทัพก็เหยียบเบรกกะทันหัน ยังดีที่ไม่มีรถตามหลังไม่อยากนั้นคงเกิดอุบัติเหตุ“อย่ารับของจากคนแปลกหน้า” จอมทัพพูดแค่นั้นก่อนถือวิสาสะหยิบถุงกล่องอาหารที่วางอยู่บนตักของแพรไหมไป เปิดกระจกฝั่งของแพรไหมก่อนโยนมันทิ้งลงถังขยะต่อหน้าต่อตาเธอ“บอสคะ!” แพรไหมเรียกเจ้านายของตัวเองด้วยความตกใจจอมทัพไม่ได้ตอบอะไร เขาออกรถไปในทันทีและไม่ได้หัน

จอมทัพโมโหจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาตวาดดังลั่นก่อนอุ้มแพรไหมขึ้นมาแนบอกและพาเธอเดินผ่านลูกค้าสาวขึ้นห้องโดยไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย“บอสคะ” แพรไหมเรียกเจ้านายของตัวเองเสียงผะแผ่ว...“…”“ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ ฉันเดินเองได้” เมื่อเห็นว่าจอมทัพไม่พูดอะไรแพรไหมจึงเอ่ยมาอีกครั้ง“…”“บอสคะ”“เงียบ!” และครั้งนี้จอมทัพก็ยอมเอ่ยปากพูด ใบหน้าที่ตอนนี้นั้นน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา แพรไหมเลยไม่กล้าเอยอะไรออกไป“…”“อยู่นิ่ง ๆ แล้วหุบปากของเธอไปซะ!” จอมทัพใช้เสียงดุ ไม่แม้แต่ก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมอกของตัวเอง“…” แพรไหมเม้มริมฝีปากแน่น เจ้านายของเธอในตอนนี้นั้นน่ากลัวเกินไปทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ความอึดอัดก่อตัว แพรไหมนั่งตัวเปียกอยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะทานข้าว จอมทัพเดินไปก้มหาอะไรในกระเป๋าตัวเองก่อนเดินกลับมาหาลูกน้องของเขา“เธอไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น” จอมทัพวางเสื้อยืดตัวบางไว้บนโต๊ะทานข้าว เขาเดินเข้ามาใกล้เก้าอี้ที่แพรไหมนั่งอยู่ เขาใช้สองแขนค้ำลงไปบนพนักพิง ก้มหน้าลงไปใกล้ตำแหน่งสายตาของเขาในตอนนี้นั้นมันเหมาะเจาะเสียเหลือเกิน...“ฉันไปเดินเล่นค่ะ”“ไปเดินเล่นหรือไปอ่อยผู้ชาย”“คะ? บอสเห็นไหมคะว่า

จอมทัพเอาแต่ทำหน้าดุ ไม่พูดไม่จา ไม่ปล่อยให้แพรไหมอยู่ห่างตัวเองเกินสามก้าว ตอนที่จอมทัพคุยกับลูกค้าแต่สายตาก็ยังคงจดจ้องไปที่เลขาสาวจนแพรไหมทำตัวไม่ถูกอยู่ในงานได้ไม่นาน จอมทัพก็ขอตัวกลับก่อน แพรไหมได้แต่งุนงงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับ เจ้านายของเธออยู่ในงานสังคมเก่ง เพราะทุกครั้งจอมทัพก็มักจะได้ลูกค้าจากในงานสังคมที่ไป แต่ทำไมวันนี้จอมทัพถึงพาเธอกลับห้องเร็วขนาดนี้กันนะแพรไหมไม่ได้เอ่ยถาม เธอรู้สึกว่าก็ดีเหมือนกันเพราะรองเท้าที่เธอใส่ในตอนนี้มันเริ่มทำเธอเจ็บเสียแล้ว ไม่ต้องก้มลงไปมองก็รู้ว่าหลังเท้าของเธอคงเป็นแผลไปเป็นที่เรียบร้อยเจ้านายหนุ่มเดินเข้าห้องไป แพรไหมเดินตามเข้าไปติด ๆ แม้ในใจจะอยากหาทางรอดไปนอนที่อื่นแต่อีกใจก็คิดว่าแค่นอนคงไม่เป็นอะไร คงไม่มีอะไรเสียหาย อีกอย่างจอมทัพก็มองเธอเป็นลูกน้องคนหนึ่งเท่านั้นเองจอมทัพเดินไปหยุดอยู่กลางห้อง ถอดเสื้อสูทตัวนอกลงบนโซฟา มือดึงรั้งเนกไท เป็นภาพที่แพรไหมชอบมองทุกครั้ง บอสของเธอในตอนนี้นั้นดูเซ็กซี่จนเธอแอบกรี๊ดอยู่ในใจแพรไหมถอดรองเท้าส้นสูง “ซี้ด” ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบจอมทัพมองไปที่เธอ ขมวดหัวคิ้วเข้าหากัน “เป็นอะไร”“

ตื่นเช้ามาด้วยความเมื่อยล้า ปวดร้าวไปที่ช่วงล่าง แพรไหมนั่งมองจอมทัพที่กำลังแต่งตัวเพื่อออกไปพบกับลูกค้า แพรไหมเพิ่งจะทราบตอนนี้ว่าวันนี้จอมทัพนั้นนัดคุยงานกับลูกค้าอีกราย เธอเสนอที่จะไปด้วยแต่จอมทัพก็เอาแต่ห้ามและออกคำสั่ง“พี่จอมทัพจะไม่ให้หนูไปด้วยจริง ๆ เหรอคะ” แพรไหมที่นั่งอยู่บนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกมองหน้าเจ้านายหนุ่มที่กำลังผูกเนกไท“หนูพักผ่อนเถอะ”“แต่นั่นมันหน้าที่ของหนูนี่”“หน้าที่ของหนูตอนนี้คือทำตัวเป็นเมียที่ดีก็พอครับ” จอมทัพไม่พูดเปล่า เขาสาวเท้ามาหาแพรไหม นั่งลงข้างกายยื่นเนกไทไปตรงหน้าเลขาคนสวยเขินอายกับประโยคที่จอมทัพพูดไปก่อนหน้า ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยแต่มือเรียวก็ยอมยื่นไปเพื่อหยิบเอาเนกไทมาผูกให้กับเจ้านายหนุ่ม“อาบน้ำได้แต่ห้ามใส่เสื้อผ้านะ” จอมทัพใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปบริเวณหัวไหล่มนของแพรไหม“ทะ...ทำไมล่ะคะ”“พี่ชอบเวลาที่หนูไม่ใส่อะไรเลย”“แต่หนูไม่ชอบ”“อย่าดื้อ ฟังที่พี่บอกก็พอ” ไม่ใช่น้ำเสียงดุเหมือนเวลาออกคำสั่งเรื่องงาน แต่เป็นน้ำเสียงทุ้มที่กล่อมให้แพรไหมคล้อยตามได้อย่างง่ายดาย“สะ...เสร็จแล้ว” แพรไหมต้านสายตาของผู้ชายตรงหน้าไม่ไหว“เดี๋

แพรไหมโค้งหัวลาพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณหน้าห้อง เลขาสาวที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงาน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ทุกคนต่างทยอยออกจากออฟฟิศ ไม่ต้องเดินเข้าไปถามก็รู้ว่าวันนี้เธอคงต้องอยู่ทำโอทีกับเจ้านายอีกเช่นเคย แม้จะอยู่ด้วยกัน ไปทำงานด้วยกันกลับบ้านด้วยกันทุกวันก็ตามแต่แพรไหมก็ยังไม่ชินสักเท่าไร ชีวิตที่พลิกผันในชั่วข้ามคืน จากพนักงานธรรมดาที่อยู่ในห้องเช่าโทรม ๆ กลับได้ไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของเจ้านายและคนในบ้านต่างเรียกเธอว่าคุณนาย แม้จะเป็นแบบนี้แต่แพรไหมก็ยังคงเจียมตัว ไม่ทำอะไรที่มันเกินตัวเลยสักครั้ง คนในชั้นบริหารแทบบางตา จะเหลือก็เพียงแค่คนที่อยู่ในห้องทำงาน คงทำงานล่วงเวลาเหมือนเจ้านายของเธอ แพรไหมลุกขึ้นยืน บิดกายไล่ความล้าไปมา เธอตั้งใจจะเข้าไปถามจอมทัพว่ามีอะไรที่อยากทานหรือเปล่า เธอจะได้ลงไปซื้อขึ้นมาให้ ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูหยุดลงพร้อมกับประตูที่เปิดเข้าไปภายใน “บอสคะ หิวหรือเปล่า” เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงกันข้าม มีเพียงโต๊ะทำงานตัวใหญ่เพียงเท่านั้นที่คั่นกลางเอาไว้