All Chapters of มู่ตาน บุปผาท้าชะตา: Chapter 21 - Chapter 30

แต่เรื่องที่ไม่จบง่าย ๆ และคงถูกพูดถึงไปอีกนาน ก็คงเป็นเรื่องที่ตระกูลฟางสร้างเอาไว้ หลายคนให้คนของตนเองลองสืบดูอย่างลับ ๆ แล้ว หากเป็นจริงดังที่เหวินฟงหนานว่ามา ตำแหน่งขุนนางของฟางหมิงชิงคงสั่นคลอนเสียแล้ว เพราะคงไม่มีใครอยากได้ขุนนางเช่นนี้เป็นแน่ อีกทั้งคนที่รอมาแทนที่ก็มีอีกมากมายเลยทีเดียว“สินเดิมพวกนี้ข้าจะนำไปไว้ที่ตระกูลเหวินก่อน เมื่อถึงเวลาจะนำมาให้พวกท่านเพิ่มเข้าไปในขบวนสินเดิม” ชิงหมิงเดินมากล่าวกับฟางหมิงชิงเสียงเรียบ ก่อนจะให้คนมายกหีบสินเดิมพระราชทานเหล่านี้ไปโดยไม่สนใจเสียงคัดค้านของคนตระกูลฟาง“เจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้ ของพวกนี้เป็นของตระกูลฟาง ตระกูลเหวินไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนี้” จางหวั่นเมี่ยวไม่ยอมเด็ดขาด ข้าวของพวกนี้มีค่ามากและมันก็จำเป็นสำหรับจวนตระกูลฟางมากด้วย นางจะยอมไม่ได้เด็ดขาด“เอาไว้ที่นี่ท่านก็ใช้มันไม่ได้ สู้เก็บไว้ที่ตระกูลเหวินเถอะ พวกข้ารับรองว่าจะดูแลอย่างดี อีกอย่างสิ่งของพระราชทานไม่ใช่ใครจะใช้ก็ได้ ลองถามท่านเสนาบดีฟางดูสิขอรับ”รอยยิ้มของชิงหมิงช่างทำให้คนมองดูสึกอยากจะฉีกมันออกเสียเหลือเกิน หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนขบฟันมองดูทุกอย่างตรงหน้าค่อย

ระยะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมา เหวินฟงหนานเป็นสตรีร่างน้อยที่เก่งแค่ในตำราเป็นสตรีที่แกร่งในเรื่องการใช้ชีวิตด้วย ทั้งสอนการค้า การเจรจากับคู่ค้าอย่างไรให้ตนเองได้เปรียบ สอนการสังเกตคน และสอนเรื่องการต่อสู้ด้วยหากจำเป็นต้องต่อสู้ อย่างน้อยนางก็ยสามารถเอาตัวรอดได้ ถามว่านางจะกล้าฆ่าคนจริงหรือ นางก็ทำมาแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อมีครั้งที่หนึ่งแล้ว ครั้งต่อไปย่อมไม่ยากอยู่แล้วเดินทางผ่านมากว่าครึ่งทางแล้ว พวกเขาใช้เวลาไปเกือบสิบวันกันเลยที่เดี๋ยว ในที่สุดก็เจอกับกลุ่มคนน่าสงสัย พวกเขาปลอมเป็นกลุ่มพ่อค้า หากไม่สังเกตให้ดี จะไม่มีทางรู้เลยว่า คนที่มากับขบวนนั้นล้วนเป็นผู้มีฝีมือทั้งนั้น แม้แต่สตรีที่มากับขบวนก็ด้วยขบวนรถม้าและเกรียนขนสินค้าไม่ถึงสิบแต่กลับมาคนมาด้วยเกือบครึ่งร้อยแต่ทั้งหมดนั้นล้วนแต่งตัวสะอาดสะอ้าน ในขบวนมีทั้งเจ้านาย บ่าวไพร ผู้คุ้มกัน และหญิงสาวพร้อมสาวใช้อีกห้าหกคน ทุกอย่างเหมือนขบวนพ่อค้าทั่วไป แต่ถ้าสังเกตให้ดี การเคลื่อนไหวของพวกเขานั้นล้วนต่างออกไป“พวกท่านมาจากที่ไหนหรือ เหตุใดถึงมีคนคุ้มกันเยอะเพียงนี้เล่า”ฟางมู่ตานในรูปลักษณ์ของบุรุษน้อยหน้าหวานเอ่ยถามขึ้นเสียงใส นางนั

เช้าวันถัดมา มีกระดาษแผ่นหนึ่งเขียนด้วยเลือดถูกปักด้วยมีดเอาไว้หน้าประตูร้าน ข้อความในนั้นระบุว่าหากต้องการให้สองแม่ลูกนั้นรอด ให้คนที่มีอำนาจของร้านไปยืนรอพวกมันที่ท้ายตลาดในยามชวีเพียงลำพัง หากพบว่ามีผู้ติดตามไปด้วยมันจะฆ่าคนทิ้งทันที“สองแม่ลูกที่ว่านี้คือใคร” ปาเฉินถามผู้ดูแลร้านอย่างสงสัย สองแม่ลูกที่ถูกกล่าวถึงในจดหมายปาเฉินไม่เคยเจอเพราะพวกนางพึ่งนำของมาขายได้ไม่นาน“เป็นคนที่ข้าให้มาทำงานด้วยเมื่อวานนี้” มู่ตานที่นั่งฟังอยู่เอ่ยขึ้น นางไม่รู้ว่าพวกนั้นมีจุดประสงค์อะไรถึงได้ดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาเช่นนี้“งานหรือขอรับ” ใบหน้าที่แสดงความสงสัยมองมู่ตานนิ่ง“อืม นางมีฝีมือในการปักผ้า ข้าเลยให้นางมาทำงานกับข้าด้วย” ปาเฉินมีสีหน้าเข้าใจทันที ที่แท้นางคือคนที่นายหญิงของพวกเขาให้มาทำงานเป็นช่างปักผ้าที่โรงทอผ้า เพราะช่วงนี้เห็นนางกำลังรับปักผ้าตามที่ลูกค้าต้องการอยู่ด้วย“สำคัญหรือไม่ขอรับ” ที่ต้องถามเช่นนี้เพราะเขาจะได้จัดเรื่องนี้ถูกว่าต้องทำอย่าง“สำคัญหรือไม่ อย่างไรคนนอกก็ไม่ควรถูกดึงเข้ามา” มู่ตานตอบเสียงเรียบ อย่างไรการที่สองแม่ลูกนั้นถูกจับไปก็เป็นความผิดของนางที่ไม่ระวังใ

เช้าอันหดหู่นี้ไม่มีเสียงของใครเอ่ยอันใดออกมาเลย มู่ตานนั่งเฝ้าหลี่เม่ยอยู่อย่างนั้นไม่ได้ขยับไปไหนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ในขณะที่หลี่เมิงหลับไปทั้งน้ำตาและเสียงสะอื้นอยู่ข้างมารดา“เจ้าทิ้งนางไม่ได้รู้หรือไม่ เจ้าเป็นมารดานาง เจ้าต้องเป็นคนดูแลนางเอง ไม่อย่างนั้นจะไว้ใจได้อย่างใดว่านางจะมีความสุข”เสียงนุ่มเอ่ยพึมพำกับคนเจ็บที่หลับไม่รู้สึกตัวตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ มือเรียวถือถ้วยยาพยายามป้อนคนเจ็บอย่างเบามือเพื่อให้นางได้รับมันเข้าไปให้ได้มากที่สุด แม้ท่านหมอจะบอกว่าไม่มีหนทางช่วยแล้ว แต่นางเชื่ออย่างหนึ่ง นางเชื่อในสัญชาตญาณของความเป็นแม่“…..”“เจ้ารู้หรือไม่เด็กน้อยตัวเล็ก ๆ ที่ไร้ซึ่งมารดาค่อยปกป้องนั้น ต้องเผชิญกับอะไรบ้าง นางอาจต้องอดต้องทนหิวจนตาย หรืออาจจะถูกจับแล้วนำไปขายก็ได้ จริงหรือไม่”“…..”“ข้าน่ะ แค่ผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายเหล่านั้นมาแล้ว และข้าไม่อยากให้นางต้องเผชิญกับมันเลย หากคิดจะฝากฝังนางกับข้า เจ้าคิดผิดแล้ว เด็กตัวเท่านี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ข้าไม่การภาระเพิ่มหรอกนะ”ดวงตาสวยมองไปยังร่างเล็กที่กำลังหลับอยู่ ใบหน้าน่ารักเปื้อนคราบน้ำตาอย่างน่าสงสาร“….”“ผู้ที่จ

ร่างสูงนั่งนิ่งไม่ไหวติงเพราะบนตักมีร่างเล็กของหลี่เมิงอยู่ ตั้งแต่ที่คุณชายพาตัวว่าที่นายหญิงไป แล้วเขาต้องเข้ามาดูแลสองแม่ลูกนี้แทนนี้ก็ผ่านไปเกือบครึ่งวันแล้วหลี่เมิงตื่นขึ้นมาเห็นเพียงปาเฉินนั่งอยู่ก็ไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างไร สิ่งแรกที่นางทำคือมองดูมารดาว่ายังอยู่กับนางหรือไม่ เมื่อเห็นว่ามารดายังอยู่ถึงแม้จะยังไม่ตื่นขึ้นมา นางก็ยิ้มออกมาได้แล้วก่อนจะปีนลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาแล้วกลับมาพร้อมกับอ่างน้ำเพื่อเช็ดตัวให้มารดา“เหตุใดไม่เรียก” ปาเฉินรีบเข้าไปรับเอาอ่างมาถือไว้เองก่อนจะนำไปวางที่ข้างเตียงคนเจ็บให้เด็กน้อย“ข้าทำได้เจ้าค่ะ” เสียงเล็กน่าฟังเอ่ยตอบก่อนจะปีนกลับขึ้นไปบนเตียง ปาเฉินจึงช่วยเอาผ้าชุบน้ำและบิดผ้าหมาด ๆ ก่อนจะส่งให้ร่างเล็กนั้นมือน้อย ๆ เช็ดผ้าไปตามใบหน้าซีดเชียวของมารดาอย่างเบามือ ก่อนเช็ดมือกับแขนให้ด้วย ปาเฉินจึงออกไปตามหมอมาทำแผลให้ ถึงจะบอกว่าไม่มีทางรอดแล้วแต่ตนยังไม่ตายจากไปอย่างไรก็ยังมีหวัง หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขาก็พาเจ้าตัวน้อยไปกินข้าวก่อนจะกลับขึ้นมานั่งเฝ้ามารดานางกันจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้“พี่ชายเล่าเจ้าค่ะ” หลี่เมิงถามหามู่ตานที่หายไป