All Chapters of มู่ตาน บุปผาท้าชะตา: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างเล็กนั่งอยู่ข้างชายชราริมถนนในตลาดที่มีผู้คนมากมาย พวกเขาถูกไล่ให้มานั่งอยู่ท้ายตลาดแห่งนี้จากขอทานอีกกลุ่มที่ยึดพื้นที่ตรงกลางตลาดเอาไว้“ทำไมเราไม่ขายของละเจ้าคะ ท่านปู่” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย นางนั่งมองพ่อค้าแม่ค้าที่ตะโกนขายของอยู่นานเลยเกิดสงสัยว่าทำไมพวกนางไม่ขายของบ้าง“ไม่ได้หรอกนะ” ชายชราเอ่ยขึ้นเสียงแหบแห้ง“ทำไมหรือเจ้าคะ” นางไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายชราต้องการจะสื่อว่าเหตุใดถึงขายไม่ได้“พวกเราเป็นขอทาน หากขายของจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของมาขายเล่า อีกอย่างหากเรามีเงินขึ้นมา พวกขอทานกลุ่มอื่นที่เห็นก็จะมาแย่งชิงจากเจ้าไปอย่างโหดเหี้ยม”ขึ้นชื่อว่าขอทานไม่มีทางที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นได้นั้นคือสิ่งที่เขาเคยประสบมาแล้ว“เราแจ้งทางการไม่ได้หรือ” มู่ตานถามอย่างสงสัย“พวกเขาไม่สนใจเราหรอกนะมู่ตาน” ดวงตากลมโตมองชายชราอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ แล้วนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเขาเช่นนั้นจนมืดค่ำ แต่ทั้งสองคนก็ไม่มีใครให้เงินมาเลย แม้แต่อาหารก็ไม่มี มู่ตานลูบท้องน้อย ๆ ของตนเองที่ร้องประท้วงมาตั้งแต่เช้าด้วยความหิว“เดี๋ยวปู่ลองหาผลไม้ป่าให้นะ” อวิ๋นเซียงไห่บอกเด็กน้อยอย่างสงสาร เข

“ปล่อยนาง!! ปล่อยหลานข้า!!” มือเหี่ยวย่นพยายามดึงมือของชายผู้นั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล ซ้ำยังสร้างความรำคาญและไม่พอใจให้กับมันอีกด้วย“ไอ้แก่นี่!! อยากตายมากใช่ไหม!! ข้าจะจัดการให้!!!” มันพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะปล่อยหญิงสาวแล้วเดินเข้าไปหาชายชราแทน มู่ตานที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้าไปขว้างเอาไว้“อย่าทำอะไรท่านปู่ ข้าขอร้อง พวกท่านอยากได้อะไรก็เอาไปแต่อย่าทำร้ายคนเลยนะเจ้าคะ”มู่ตานพยายามขอร้องพวกมันเอาไว้ แขนเรียวกอดผู้เป็นปู่เอาไว้แน่นไม่ให้ใครเข้ามาทำร้ายได้“มีเงินอยู่แค่นี้จะไปพออะไร!! ข้าวสารก็มีอยู่น้อยนิดของมีค่าอื่นก็ไม่มี!!!”ชายอีกคนที่รื้อค้นบ้านเดินมาเข้ามาหาเพื่อนของมัน น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก“งั้นก็เอานังเด็กนี้ไปขาย หน้าตางดงามเช่นนี้ของให้หอคณิกาคงได้ราคาดีไม่น้อย” สายตาที่มองไปยังมู่ตานช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก“พวกแกได้เงินกับของไปแล้วก็ปล่อยพวกเราไปสิ อย่าทำอะไรพวกเราเลย ข้าขอร้องละ”อวิ๋นเซียงไห่ขอร้องทั้งยังก้มหัวโขกพื้นให้พวกมันด้วยเขาหวังเพียงความเมตตาเล็กน้อยจากพวกมันเท่านั้น“ใครจะเอาคนแก่ ๆ ไร้ประโยชน์ไปด้วย คนที่ข้าต้องการคือนางต่างหาก”รอยยิ้มอันน่ารังเก

“ชิงหมิง” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกคนผู้หนึ่งเข้ามาในโถง ชายรูปร่างสูงโปร่งจะหญิงก็ไม่ใช่จะชายก็ไม่เชิงในชุดอาภรณ์สีเขียวอ่อนเดินเข้ามาในมือถือพัดลวดลายงดงามพร้อมบทกวีของอาจารย์เลื่องชื่อเอาไว้“คุณชาย” น้ำเสียงหวานใสไม่แพ้สตรีเอ่ยทำความเคารพผู้เป็นนายทันทีเมื่อก้าวเข้ามา“อืม ฝากนางด้วย ภายในสองวันนี้นางต้องเรียนรู้บัญชีการค้าทั้งหมดและต้องทำงานได้”“ขอรับ แต่ข้าไม่รับปากว่านางจะทำได้ เวลาสองวันนั้นน้อยเกินไป” ชิงหมิงเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้“หากไม่สามารถทำได้ก็ให้นางไปใช้แรงงานแทน” คำพูดที่ไร้ความปรานีเช่นนี้ทุกคนล้วนชินชาเสียแล้วทุกสายตาจึงแอบเหลือบมองไปที่หญิงสาวผู้มาให้เพื่อดูปฏิกิริยาของนาง แต่ก็ต้องแปลกใจกับความนิ่งเฉยไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้นของคนสั่งการเลยสักนิด“เจ้าตามข้ามา” ชิงหมิงบอกหญิงสาวก่อนจะเดินนำออกจากห้องโถงไป“คุณชายขอรับ”“ไม่ต้องพูดแล้ว เดินทางมาตลอดทั้งคืนข้าอยากพักสักหน่อย” เหวินฟงหนานลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทันที เขาเหนื่อยจากการเดินทางร่างกายอยากพักเต็มทีแล้ว“เฮ้อ! จะไหวหรือ ขนาดชิงหมิงที่ว่าเก่งกาจยังใช้เวลานับเดือนกว่าเรียนรู้บัญชีการค้าทั้งหมดไ

วันงานจวนตระกูลเหวิน ผู้คนมากมายทยอยมากันอย่างไม่ขาดสายทั้งขุนนางน้อยใหญ่ในราชสำนัก พ่อค้าวาณิช หรือแม้แต่คนในวังก็ส่งของขวัญมามากมาย“งานปีนี้จัดได้ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ปีก่อน ๆ เลยนะขอรับท่านเสนาบดี”เสียงเอ่ยทักทายเจ้าของงานดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของคนตระกูลฟางที่เข้างานมาด้วยใบหน้าแจ่มใส ฟางหมิงชิง เสนาบดีกรมการคลังเดินเข้ามาหาเจ้าของงานข้างกายมีฮูหยินอย่างจางหวั่นเมี่ยวและบุตรชายบุตรสาว ฟางจ้าวคังและฟางถิงอิง“ไม่หรอก อันที่จริงก็อยากงดจัดเช่นกันแต่ทุกคนไม่เห็นด้วย นี้ก็ลดลงมาแล้วนะเพราะภัยหนาวที่มาเยือน ทำให้ผู้คนล้มตายกันไม่น้อยเลย นี้ก็ส่งคนให้เอาของไปบริจาคแล้ว แต่ก็ไม่พออยู่ดี”เจ้าของงานกล่าวด้วยรอยยิ้มทำเอาคนถามหน้าเจื่อนลงไปนิดหน่อยเพราะยังไม่ได้ช่วยอันใดในเรื่องนี้เลย“เจ้ากรมอาญาช่างเป็นคนดีเสียจริง ทางข้าเองก็พึ่งให้คนไปตั้งโรงทานมีหลายคนร่วมด้วยเมื่อเช้าก็เลยพอให้ได้อิ่มกันบ้าง” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในวงสนทนาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรมองเสนาบดีกรมอาญาด้วยรอยยิ้ม ข้างกายยังมีดรุณน้อยวัยแรกแย้มมาด้วยถึงสองคน“นึกว่าใคร นายท่านโจวนี้เอง กิจการช่วงนี้คงขายดีมากเป็นแน่ถึงได้แจก

มู่ตานนั่งนิ่งอยู่ในห้องไม่ขยับไปไหนตั้งแต่ที่กลับเข้ามา นางไม่ได้อยากกลับไปที่นั่น ความผูกพันเดียวที่นางมีคือมารดา แต่เมื่อนางจากไปแล้วก็ไม่มีสิ่งใดให้ต้องยึดติด แต่หากคิดในแง่มุมหนึ่ง ข้าวของมากมายของมารดาที่นางเคยเห็น ทั้งสินเดิม และร้านค้ามากมายที่เคยอยู่ในมือก่อนมารดาสิ้น ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นใช้มันไปอย่างมีความสุขแค่ไหนกัน“ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินเจ้าค่ะ หากเป็นไปได้ ข้าอยากพาท่านออกมาจากที่นั่น รอข้าหน่อยนะเจ้าคะ” ใช่แล้วป้ายวิญญาณของมารดานาง นางจะต้องนำมันออกมาจากที่นั่นให้ได้และถ้าเหวินฟงหนานต้องการให้นางกลับคืนสถานะเดิมเขาจะจะต้องช่วยนางหาทางเอาทรัพย์สินของผู้เป็นมารดากลับมาเป็นสินเดิมของนางให้ได้ด้วย“ท่านปู่ ข้าจะมีชีวิตที่มีความสุขได้จริงหรือเจ้าคะ ในเมื่อคนที่ข้ารักจากข้าไปหมดแล้ว ทั้งท่านทั้งท่านแม่” สายตาทอดยาวออกไปด้านนอกหน้าต่างไร้ที่สิ้นสุด มืดมนไร้แสงสว่างแม้แต่แสงดาวกับพระจันทร์ก็มีอยู่เลยในคืนนี้ มู่ตานเก็บทุกความรู้สึกซ่อนเอาไว้ให้ลึกที่สุด ต่อจากนี้นางต้องเข้มแข็งจะอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้อีกแล้ว ไม่คนคอยปลอบนางแล้วการเดินทางที่ยาวนานสิ้นสุดลงเสียที พวกเข้าม