มู่ตาน บุปผาท้าชะตา のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

ซากรถม้าที่ตกลงกระทบพื้นจนแตกระจายไปทั่วใต้ก้นเหวลึกทำเอาผู้ที่พบถึงกับนิ่งค้าง ปาเฉินมองภาพด้านล่างด้วยจิตใจหดหู่ยิ่งก่อนจะเหลือบมองผู้เป็นนายด้วยสายตาเห็นใจ“คุณชาย”“กลับเถอะ”เหวินฟงหนานหันหลังจากไปอย่างเย็นชาไม่มีความอาลัยอาวรณ์ต่อคนที่จากไปแล้วเลยสักนิด ปาเฉินมองผู้เป็นนายเล็กน้อยก่อนถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร แม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่อย่างพวกเขาก็ยังมีความผูกพันกันอยู่ พอเห็นเช่นนี้แล้วก็ยากจะทำใจอยู่ไม่น้อยเลย“เจ้าว่าอะไรนะ!!” น้ำเสียงตื่นตระหนกของชิงหมิงเอ่ยขึ้นหลังจากฟังเรื่องทั้งหมดที่ปาเฉินเล่ามา“มู่ตาน นางไม่อยู่แล้ว นางตายแล้ว”“ได้อย่างไร ไหนท่านต้องการให้นางแต่งเข้าตระกูลเหวินไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงปล่อยให้นางตายง่าย ๆ เช่นนี้ แล้วที่นี่จะทำอย่างไร”ไม่ใช่ว่าชิงหมิงไม่สงสารหญิงสาวที่ต้องมาตายจากไปเช่นนี้ เขาเองก็ใจหายเช่นกันถึงแม้จะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานแต่เขาก็เป็นคนที่สอนนางทุกอย่างยังไงก็มีความรู้สึกเสียใจอยู่แล้ว แต่ปัญหาใหญ่ที่มีก็ต้องรีบหาทางแก้ไขเช่นกัน“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น สิ่งที่นางทิ้งเอาไว้ หาคนมาทำต่อด้วย” ชิงหมิงไม่รู้ว่าตนเองทำหน้าอย่างไรตอนที่ไ

“ท่านแม่ ของของท่านแม่” น้ำเสียงที่ฟังดูจะเบาก็ไม่เบาจะดังก็ไม่ดังแต่ให้ได้ยินทุกคนของหญิงสาวเรียกให้ทุกสายตาหันไปจับจ้อง แต่เหมือนนางเพียงพึมพำอย่างเหม่อลอยเท่านั้น“ของท่านแม่ คิดถึง ท่านแม่” มู่ตานยังคงพึมพำอยู่อย่างนั้นจนในมราสุดเหวินฟงหนานก็เข้าใจความต้องการของนาง“ของของฮูหยินคนก่อน หากเป็นไปได้ข้าอยากให้ท่านนำมาให้นางด้วยได้หรือไม่ อย่างน้อยก็ให้นางได้มีของดูต่างหน้าของมารดาจะได้อุ่นใจ” รอยยิ้มของเหวินฟงหนานไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยิ้มรับเท่านั้น“ได้”“ท่านพี่” เมื่อเห็นสามีตกปากรับคำง่าย ๆ จางหวั่นเมี่ยวก็เก็บสีหน้าไม่อยู่แล้ว แต่ก็ถูกสายตาของสามีห้ามปรามเอาไว้เสียก่อนคนตระกูลฟางกลับมาด้วยสีหน้าไม่ดีหนัก เพียงเท่านี้คนที่เห็นก็พอจะเดาได้แล้วว่าเรื่องคงไม่เป็นไปตามที่ต้องการ“เกิดอะไรขึ้นขอรับ ทำไมสีหน้าทุกคนถึงเป็นเช่นนี้ แล้วนังบ้านั้นเล่า” ฟางจ้าวคังที่เดินเข้ามาในห้องโถงตอนแรกตั้งใจว่าจะยินดีกับน้องสาวที่ได้เป็นเจ้าสาวของตระกูลเหวิน แต่ตอนนี้เขาคิดว่าคงมีอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่“จะเกิดอะไรได้ละ คุณชายรองไม่เปลี่ยนตัวเจ้าสาว ซ้ำยังรั้งมันเอาไว้ดูแลอี

“เป็นสิ่งที่ท่านแม่ทำขึ้นมาเจ้าค่ะ นางรู้ตนเองดีว่าอยู่กับข้าได้อีกไม่นาน”มู่ตานมองหนังสือเล่มนี้ด้วยน้ำตา สินเดิมของมารดานั้นมีมากมายนางคิดว่าท่านแม่ต้องเป็นที่รักของคนในตระกูลเป็นแน่แต่ทั้งชีวิตมู่ตานกลับไม่เคยได้ยินมารดาเอ่ยถึงครอบครัวตนเองเลยสักครั้ง มีบางครั้งที่นางแอบเห็นมารดาร้องไห้มองหวีไม้แกะสลักที่อยู่บนผมนาง มีเรียวเล็กเอื้อมขึ้นแตะที่หวีแล้วลูบเบา ๆ จะให้ตามหาญาติจากหวีเพียงอันเดียวก็คงจะยากเกินไปด้วยมารดาไม่ใช่คนเมืองหลวงใช่แล้วมารดาของนางไม่ใช่คนเมืองหลวง แต่เป็นคนซ่งเวย เมืองที่อยู่หากออกไป นางเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ของที่นั่น แอบรักฟางหมิงชิงข้างเดียว ในตอนที่เขาเป็นเพียงขุนนางเล็ก ๆ และถูกย้ายให้ไปทำงานที่นั่น ก่อนจะกลับมารับตำแหน่งเสนาบดีกรมการคลังที่เมืองหลวง“เช่นนั้นเจ้าเก็บมันไว้ให้ดี” ฮูหยินเหวินเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ข้าจะทำให้มันงอกเงยเจ้าค่ะ จะไม่ให้มันอยู่เช่นนี้อีก” นางตัดสินใจจะใช้เงินที่มีทำให้นางมีทุกอย่างที่ต้องการ ทำให้คนเหล่านั้นอิจฉานางจนตายกันไปข้างหนึ่ง“เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า มีอันใดอยากให้แม่ช่วยก็บอกรู้หรือไม่” เหวินหยูเหมยรู้สึกว่ายิ่งได้รู้

“นี่มัน เป็นไปได้อย่างไร” ชิงหมิงเดินเข้ามาดูความพิเศษนี้ราวกับคนกำลังเหม่อลอย ช่างเป็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิตนี้ นางทำมันได้อย่างไรกัน เขาเงยหน้ามองหญิงสาวอย่างตะลึงในความสามารถของหญิงสาว“มันคือความลับของข้าเจ้าค่ะ และเป็นความลับที่แสนงดงามของผ้าจากโรงทอของข้าเช่นกัน” มู่ตานยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในตนเอง นางคิดหาทางทำให้ผ้าจากโรงทอผ้าของนางแตกต่างจากที่อื่น เพื่อเพิ่มราคาของมันให้มากยิ่งขึ้น ใช้เวลาอยู่นานหลายเดือนกว่าจะได้ผ้าที่มีความพิเศษเช่นนี้ออกมา“ผ้าแบบนี้ข้าแนะนำให้เจ้าเปิดประมูลมัน นอกจากจะได้ราคาที่สูงแล้ว มันยังจะสร้างชื่อเสียงให้กับผ้าของเจ้าด้วย” เหวินฟงหนานเอ่ยแนะนำหญิงสาวด้วยความหวังดี เขามองดูรอยยิ้มที่มีของสุขของนางอย่างพอใจ อย่างน้อยนางก็สามารถยิ้มอย่างมีความสุขจากใจนางได้แล้วมู่ตานบังเอิญหันมาสบสายตากับชายหนุ่มที่กำลังมองนางด้วยแววตาอ่อนโยน มีรอยยิ้มบางส่งให้ แต่แทนที่หญิงสาวจะรู้สึกเขินอายกับการมองเช่นนี้ของชายหนุ่มจนต้องหลบตา นางกลับสบดวงตาคมโดยตรงทั้งยังยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม จนกลายเป็นเหวินฟงหนานเสียเอง ที่ถูกความสดใส และงดงามของหญิงสาวเข้าตาจนพร่ามัวไป

หนึ่งเดือนต่อมา จวนตระกูลฟางจวนใหญ่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ที่นี่กำลังจะมีงานสำคัญของคุณหนูใหญ่ของตระกูล ที่บัดนี้ผู้คนได้รู้แล้วว่านางยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็กลายเป็นหญิงบ้า ใบหน้าเสียโฉมจนน่าเกลียดน่ากลัว ผู้เป็นบิดากลัวนางจะเสื่อมเสียชื่อเสียงที่เป็นเช่นนั้น จึงคิดจะเลี้ยงดูนางไปตลอดชีวิต แต่ก็ไม่ต้องการให้ใครว่ากล่าวนางได้ จึงบอกกับทุกคนไปว่า นางตรอมใจตายตามมารดานางไปแล้ว ซึ่งฟางหมิงชิงตัดสินใจประกาศเรื่องนี้ออกไปหลังจากที่เหวินฟงหนานพาตัวหญิงสาวออกจากเมืองหลวงเมื่อครั้งนั้น และยังใช้นางเป็นข้อแก้ข่าวเรื่องไฟไหม้อีกด้วย ว่าอาจเป็นเพราะพวกเขาดูแลนางไม่ดีพอจนต้องให้คนอื่นดูแล ทั้งยังถูกพาออกไปไกลหูไกลตายากที่จะตามดูแลได้ พวกเขาจึงไม่พอใจจนเกิดเป็นไฟไหม้ในครั้งนั้น ทุกคนที่ได้ฟังเรื่องนี้ก็ต่างส่ายหน้ากันเป็นแถวเพราะมันช่างเป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย“เราจัดงานใหญ่โตเช่นนี้เงินที่มีจะพอหรือ” จางหวั่นเมี่ยวมองการตกแต่งจวนที่แสนสิ้นเปลืองนี้อย่างปวดใจ เกือบสองปีมานี้ พวกนางต้องช่วยกันประหยัดทุกทาง เพื่อที่จะให้ตนเองมีเสื้อผ้าหรูหราใส่ในงานใหญ่ ๆ ที่จัดขึ้น พอที่จะตบตาคนอื่นเรื่องเงิ