All Chapters of ยอดดวงใจเมียเด็กซ่อนรัก: Chapter 121 - Chapter 125

ตอนที่121ทำไมไม่ปลุก เสียงนาฬิกาปลุกน้อยเบา ๆ ดังอ้อแอ้ขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของยามเช้า รังสีทองอ่อนของพระอาทิตย์ลอดผ่านม่านบางเข้ามาในห้อง แสงนั้นทอดผ่านลงบนเปลไม้ข้างเตียง ร่างน้อยของทารกน้อย ‘ธรรมวัฒน์ หรือ หนูธรร’ ขยับเบา ๆ ก่อนจะงึมงำด้วยเสียงอ้อแอ้ที่เหมือนจะปลุกทั้งโลกให้สดใสขึ้นเมธัชสะลึมสะลือขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ตายังปรือแต่ก็เต็มไปด้วยความความรัก เมื่อมองดูเจ้าตัวเล็กในเปลแล้วอมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปทางวุ้นเย็นที่ยังนอนหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน  “ไม่เป็นไรนะ...วันนี้พี่จะจัดการเอง” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วลุกจากเตียงอย่างระมัดระวังไม่ให้เสียงฝีเท้ารบกวน เพื่อเดินไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมาแนบอก ทารกน้อยเบิกตากลมใสมองหน้าผู้เป็นพ่อ พร้อมกับร้องอ้อแอ้ คล้ายกำลังชวนคุย  “อรุณสวัสดิ์ครับ คนเก่งของพ่อ” เมธัชพูดพร้อมกับจูบเบา ๆ ที่หน้าผากกลมมนของทารกน้อย ก่อนจะอุ้มเดินวนเบา ๆ ไปมาในห้อง ร้องเพลงกล่อมเด็กแบบงู ๆ ปลา ๆ ที่ไม่ค่อยเข้าคีย์นัก ทั้ง ๆ ที่ลูกเพิ่งจะนอนผ่านไปสักพัก วุ้นเย็นลื

ตอนที่123 เกลียดตัวเองวุ้นเย็นเงียบ ไม่พูด ไม่สบตาเมธัช เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องกับลูกทั้งวัน ไม่ยอมลงมาทานข้าวพร้อมกัน ไม่แม้แต่ตอบไลน์หรือโทรศัพท์ของเขา จนเมธัชร้อนใจมาก สองวันต่อมาเขาเดินถือถาดข้าวต้มเข้ามาไปในห้อง วางลงข้างเตียงก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ภรรยาที่กำลังนอนหันหลังให้อยู่          “หนูไม่กินอะไรเลยแบบนี้ พี่เป็นห่วงนะ ร่างกายหนูยังฟื้นไม่เต็มที่เลย จะงอนจะโกรธพี่อยู่ พี่เข้าใจแต่หนูต้องกินบ้างนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงมีชีวิตอยู่ต่อยากแล้วจริง” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วความเจ็บปวดวุ้นเย็นยังคงนิ่งเงียบ เมธัชถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมมือกุมมือนุ่มของเธอไว้แน่น          “หนูจำได้ไหม วันที่หนูยื่นมือซ้ายมาให้พี่ใส่แหวน หนูบอกว่าพี่จะเป็นพ่อและสามีที่ดีที่สุด” ประโยคนี้ทำให้เมธัชเริ่มได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ มาจากร่างบาง          “พี่อาจจะไม่ได้ดีที่สุด แต่พี่พยายามทุกวัน

ตอนที่125 บ้านของเราเสียงหัวเราะใส ๆ ดังมาจากสนามหน้าบ้านในบ่ายวันหยุด ดอกหญ้าไหวเอนเบา ๆ ตามแรงลม ขณะที่เด็กชายตัวเล็กในชุดเสื้อยืดสีฟ้า กำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อกับพี่สาวธารดาอย่างสนุกสนาน ส่วนอีกคนฝาแฝดชายธีรดลกำลังนั่งพับกระดาษเรืออยู่ข้างบ่อปลาคาฟตรงระเบียงไม้         “แม่จ๋า! ดูสิ ผีเสื้อบินมาเกาะมือของหนูธารด้วย!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องเสียงใส พร้อมชูมือที่เจ้าผีเสื้อน้อยเพิ่งบินจากไปวุ้นเย็นหัวเราะเบา ๆ ขณะนั่งจัดผลไม้บนโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นลำพู “เก่งจังลูก หนูธารไม่อ่อนโยนกับมัน มันเลยไม่ตกใจ”เมธัชในชุดเสื้อยืดธรรมดาและกางเกงขาสั้น เดินออกมาจากครัวพร้อมเหยือกน้ำเย็นในมือ เขาแอบขโมยผลแอปเปิลที่วุ้นเย็นเพิ่งหั่นพอดีคำเข้าปากคำหนึ่ง  “พี่ชาย” เธอแกล้งทำตาโต “นั่นของลูกนะ!”  “ของลูกก็ของพ่อเหมือนกันไงครับ” เขาตอบพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์วุ้นเย็นหัวเราะแล้วส่งผลไม้ให้ “งั้นกินกับมือแม่