Semua Bab บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: Bab 41 - Bab 50

๔๐ทดลองทะลุ สองแม่ลูกทะลุออกจากป่าก็มาเจอป่าอีกที หลันเฟิงรู้สึกว่าบรรยากาศในที่แห่งนี้อัดแน่นไปด้วยพลังที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่สะดวก เขากังวลว่ามารดาจะรู้สึกเช่นเดียวกันหรือไม่ แต่พอหันไปมองด้านข้าง กลับเห็นนางมองทางนั้นทีมองทางนี้ทีด้วยความสงสัย ไม่ได้มีท่าทางรู้สึกทรมานอันใด “ท่านแม่หายใจได้สะดวกหรือขอรับ” ชุนเอ๋อร์ทดลองสูดอากาศเข้าเต็มปอด หายใจเข้าหายใจออกลึก หลายครั้งก็รู้สึกว่าตนเองสบายดีทุกอย่างจึงได้พยักหน้ารับ “ปกติดีทุกอย่าง เฟิงเอ๋อร์หายใจไม่ออกหรือ” เมื่อสังเกตบุตรชายดี ๆ จึงเห็นว่าใบหน้าเขาซีดเซียวเล็กน้อย นางตกใจจึงเอื้อมมือไปลูบหลังลูบอกเขาเบา ๆ “สูดหายใจเข้าลึก ๆ” หลันเฟิงหายใจเข้าออกลึกตามที่มารดาบอก แต่ก็ยังรู้สึกหายใจติดขัดเหมือนเดิม นอกจากกลิ่นหอมสดชื่นของมารดาที่สามารถทำให้ใจสงบลงได้บ้าง เขาไม่รู้สึกว่าตนเองดีขึ้นเลย “ไม่ดีขึ้นเลยหรือ เป็นเพราะอันใดกัน แม่เป็นสตรีธรรมดาแท้ ๆ ยังไม่เป็นอันใดเลย เหตุใดเฟิงเอ๋อร์ถึงเป็น” หลันเฟิงชะงักเมื่อได้ยินชุนเอ๋อร์พูดถึงคำว่า ‘สตรีธรรมดา’

๔๒อดีตที่นางยังหลอกตัวเอง ความรู้สึกรักและผูกพันระหว่างชุนเอ๋อร์กับลู่จิ่งชิงในอดีตเป็นเช่นไร กาลเวลาผันผ่านจนทำให้นางลืมเลือนความรู้สึกเหล่านั้นไปแล้ว แต่เรื่องที่นางเติบโตมาอย่างแร้นแค้นแค่ไหน เคยทำอะไรไปบ้าง… นางไม่เคยลืม ในตอนนั้นหวงชุนเอ๋อร์ตัวน้อยในวัย 4 หนาว ถูกผู้นำตระกูลลู่คนก่อนพาเข้ามาเลี้ยงดูในจวน ท่ามกลางสายตาเกลียดชังของเหล่าฮูหยินและบุตรชายหญิงของนายท่าน ด้วยใบหน้าน่ารักฉายแววงดงามตั้งแต่เด็กของชุนเอ๋อร์ทำให้ผู้นำตระกูลลู่ยุคนั้นคิดชุบเลี้ยงนางเพื่อใช้ประโยชน์ในกาลหน้า ไหว้วานให้เหล่าฮูหยินของตนช่วยเลี้ยงดูนาง เวลานั้นไม่มีใครเสนอตัวเลี้ยงดูชุนเอ๋อร์เพราะคิดว่านางอาจเป็นบุตรสาวภรรยาลับของสามี นางจึงถูกเลี้ยงดูตามมีตามเกิดโดยบ่าวรับใช้ในเรือน ช่วงวัยเด็กชุนเอ๋อร์มักโดนกลั่นแกล้งจากบุตรชายหญิงของนายท่านเป็นประจำ โดนสั่งให้อดข้าวอดน้ำ ต้องเล่นเป็นม้าเป็นวัวให้คุณหนูในจวนได้ขี่ ถ้านางขัดใจคุณหนูก็มักจะโดนทำโทษโดยการหยิก หนักสุดเลยคือการโดนจับศีรษะกดลงในอ่างน้ำ ทำให้นางป่วยกระเสาะกระแส แต่เพราะอาการป่วย

๔๔เตือนล่วงหน้า ชุนเอ๋อร์อยู่แคว้นหลิวมาห้าวันแล้ว ตั้งแต่วันนั้นที่ลู่จิ่งชิงมาหานาง หลันเฟิงก็ไม่ปล่อยให้มารดาอยู่ตามลำพังอีกเลย เวลานัดพบกับท่านอาจารย์ก็จะพามารดาไปด้วย ระหว่างที่ หลันเฟิงฝึกวิชา ชุนเอ๋อร์จะนั่งอ่านนิยายรอ ยามนี้หลันเฟิงกำลังหลับตานั่งสมาธิ รอบกายมีม่านใสปกคลุมทั่วร่างเป็นปราการในการป้องกันสิ่งรบกวนจากโลกภายนอก ไม่ว่าจะเป็นเสียงหรือพลังสังหาร หลายวันมานี้หลันเฟิงจะนั่งสมาธิตั้งแต่เช้าจรดเย็น พอลงจากภูเขาน้ำแข็ง ชุนเอ๋อร์ก็พาบุตรชายไปทานอาหารเพราะเขาไม่ได้ทานอะไรทั้งวัน พอค่ำแล้วก็แยกย้ายกันนอนแล้วตื่นเช้าทานอาหารที่โรงเตี๊ยม จากนั้นก็ขึ้นภูเขาน้ำแข็งฝึกวิชาต่อ ชุนเอ๋อร์ยอมรับว่าการรออยู่ที่ภูเขาน้ำแข็งค่อนข้างน่าเบื่อ ไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน ไร้คนสนทนาด้วย “นั่งสมาธิก็เป็นการฝึกแล้วหรือ” การรอของชุนเอ๋อร์ในวันนี้ไม่น่าเบื่อเพราะมีคนเฝ้าหลันเฟิงเป็นเพื่อน ในขณะที่อ่านนิยายจบไปเล่มหนึ่งแล้ว ชุนเอ๋อร์ก็เอ่ยถามจางจงกว่านเสียงเบา “ขอรับเสี่ยวกูกู่ เหล่าต้าฝึกในมิติวิญญาณ” จางจง

๔๖องครักษ์พิทักษ์ชุนเอ๋อร์ ตอนนี้อาจารย์ของหลันเฟิงได้ความคืบหน้าเกี่ยวกับคัมภีร์ขั้นสูงแล้ว เขาต้องเสียพลังวิญญาณในการตามหาอยู่นานถึงรู้ว่าตอนนี้คัมภีร์ได้ย้ายไปอยู่ในป่าสามฤดู ณ ดินแดนหวงชิว ดินแดนหวงชิวมีพื้นที่อยู่นอกสี่แคว้นใหญ่ หลิว หม่า ถู หนานไฮ้ ใช้เวลาเดินทางไปที่นั่นไม่ต่ำกว่าสามเดือน หวงชิวปกคลุมด้วยแสงสีทองจาก ‘แท่นสุริยัน’ มีเพียงช่วงเวลากลางวันไร้ช่วงเวลากลางคืน ชาวเมืองสามารถอิ่มทิพย์ได้เพราะได้รับแสงจาก ‘แท่นจันทรา’ ทุกคนถือกำเนิดจากสิ่งเดียวกันคือ ‘แท่นดารา’ เพียงได้ฟัง ชุนเอ๋อร์พลันมีความปรารถนาอยากไปเยือนเมืองนั้น หลันเฟิงเห็นมารดาตื่นตาตื่นใจจึงคิดจะพามารดาไปเยี่ยมชมดูสักครั้ง และจะต้องเป็นตอนที่เขาตามหาคัมภีร์กลับมาได้แล้ว! ทุกคนอยู่ที่แคว้นหลิวต่อไม่กี่วัน หลันเฟิงก็ใช้ใบไม้สีทองพาทุกคนกลับแคว้นถู หลันเฟิงไม่บอกสหายว่าสามารถทำเช่นนี้ได้เพราะใบไม้สีทอง อี้เฟยถามว่าหลันเฟิงทำได้อย่างไรก็ได้รับคำตอบว่า ‘ความลับ’ เมื่อมาถึงแคว้นถู จางจงกว่านก็เอ่ยด้วยท่าทางงอแงเพราะหวังให้หลันเฟิงเอ็นด

๔๘ก้าวแรกในดินแดนหวงชิว​ ใบไม้สีทองเป็นประโยชน์ต่อคณะเดินทางนี้เป็นอย่างมาก ไม่ต้องใช้เวลาถึงสามเดือน ท่านอาจารย์ หลันเฟิง โจวฉือเหอ จางจงกว่านและเกาจี้เฉิน ก็สามารถเดินทางมาถึงดินแดนหวงชิว พวกเขาเดินลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นแล้วต้นเล่าจนสุดท้ายมาโผล่ที่ป่าสามฤดู จุดจับสัญญาณแรกที่ท่านอาจารย์ของพวกเขาสัมผัสได้ “มีทั้งร้อน หนาว ฝน ในพื้นที่เดียวกันเช่นนี้ เป็นป่าสามฤดูไม่ผิดแน่” “ฝนตกไม่หยุดเลยแต่แปลกที่พื้นดินไม่เปียก” พวกเขายืนอยู่ตรงช่องว่างทางเดินซึ่งจะเป็นสภาพอากาศปกติ อุณหภูมิไม่ได้สูงจนรู้สึกแสบผิวเหมือนฝั่งฤดูร้อน ไม่ได้เย็นจนสามารถทำให้ขากรรไกรสั่นแบบฤดูหนาว ไม่ได้รู้สึกชื้นเมื่ออยู่ใกล้ละอองน้ำจากเม็ดฝน “ถ้าข้าไปยืนฝั่งแถบฤดูฝนจะเปียกหรือไม่” จางจงกว่านเอ่ยถามอย่างสงสัย หลันเฟิงจึงยุให้ลองไปทดสอบดู “ลองดูสิ” “นั่นสิ อย่าให้ค้างคาใจ” “ลุย” เมื่อโดนยุหลายเสียงเข้าจึงได้เดินเข้าไปในป่าแถบฤดูฝน เพียงแค่เขาก้าวขาเข้าไปหนึ่งก้าว ร่างกายซีกนั้นก็เปียกในทันที ทำเอาถอยเท้าอีกข้าง