Semua Bab บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: Bab 1 - Bab 10

บทนำ ‘หมู่บ้านสาวสองพันปี’ อยู่ในพื้นที่ห่างไกลเมืองหลวง แหล่งพักพิงใหม่ที่หวงชุนเอ๋อร์อยู่อาศัยกับบุตรชายตัวน้อยวัย 5 หนาว นางเพิ่งหย่าขาดกับสามี! ตอนนี้ชุนเอ๋อร์กำลังนั่งอ่านตำราในศาลาใกล้บ้าน บางเวลาก็หวนคิดถึงยามที่ตนอาศัยอยู่ในจวนหลังใหญ่ แต่สุดท้ายครอบครัวก็ไม่ได้เป็นดั่งใจฝัน จนนางต้องหอบลูกมาอาศัยอยู่ชนบท “ท่านแม่ขอรับ” เสียงใสของร่างจ้ำม่ำที่กำลังวิ่งเข้ามาในศาลา ทำลายความเศร้าหมองที่กำลังครอบงำจิตใจชุนเอ๋อร์ “เฟิงเอ๋อร์ ระวังล้ม” ไม่เพียงเอ่ยเตือนด้วยความร้อนใจ ร่างบางยังลุกขึ้นจากที่นั่งรอรับบุตรชายเข้าสู่อ้อมกอด “มีเรื่องน่ายินดีหรือเฟิงเอ๋อร์ เหตุใดดูตื่นเต้น” ชุนเอ๋อร์ย่อกายลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับหวงหลันเฟิง แขนเรียวโอบกอดร่างจ้ำม่ำ แก้มป่อง เนื้อตัวนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมอก ในเวลาที่นางทุกข์ใจ เขาเท่านั้นที่สามารถเยียวยาใจนางได้! “ท่านแม่เป็นอันใดหรือขอรับ” เด็กชายวัย 5 หนาวสัมผัสได้ถึงความเศร้าใจของมารดา มือป้อมเอื้อมไปลูบแก้มเนียน

๒โรงเตี๊ยมอลเวง หมู่บ้านสาวสองพันปีอยู่ห่างจากตัวเมืองค่อนข้างไกล ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วยาม[1] ในการเดินทางมาที่นี่ “ครั้งต่อไปข้าว่าเราเปลี่ยนบรรยากาศจากในครัวบ้านข้า เป็นครัวบ้านคนอื่นดีหรือไม่เจ้าคะ นาน ๆ ได้นั่งรถม้าเข้าเมืองที ปวดเมื่อยไม่น้อย” “อะไรกัน! อายุเท่านี้ก็บ่นเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเป็นคนแก่แล้ว” “41 หนาวไม่น้อยแล้วนะเจ้าคะ ท่านอย่าได้โดนรูปกายภายนอกของข้าหลอกลวงเป็นอันขาด” ปกตินางปลูกผัก เลี้ยงไก่จากไข่ที่หลันเฟิงเก็บมาเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ได้ออกแรงทำสวนบ้าง แต่ก็ไม่ได้แข็งแรงขนาดไม่ปวดเมื่อยส่วนใดของร่างกายเลย “ไปเถอะ โรงเตี๊ยมตรงหน้าเรานี่แหละ” เฉียนจิ่นหงเดินนำชุนเอ๋อร์เข้าไปในโรงเตี๊ยม เพราะภาพลักษณ์ที่ดูเหมือนคุณชายผู้สูงศักดิ์จึงสามารถดึงสายตาจากผู้คนได้ไม่ยาก “คุณชายเฉียนมาแล้ว ห้องที่คุณชายจองไว้อยู่ทางนี้ขอรับ เชิญเดินตามข้าน้อยมาได้เลยขอรับ” เมื่อเข้าไปนั่งห้องพิเศษ เฉียนจิ่นหงก็สั่งอาหารมาสามสี่อย่าง โดยที่ชุนเอ๋อร์นั่งเงียบ ยกหน้าที่สั่งอาหารให้เป็นของเขา “ข้าส

๔นี่แม่ข้าเอง บรรยากาศภายในห้องรับแขกเงียบสนิทจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน บุคคลภายในห้องมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้า หญิงหนึ่งชายสี่! ตามหลักการแล้วควรจะเป็นสตรีที่ต้องเกร็งเมื่อต้องอยู่ร่วมกับบุรุษหลายคน แต่ในกรณีนี้ ‘ไม่’ สตรีเพียงหนึ่งเดียวในห้องจ้องหน้าชายหนุ่มทั้งสามอย่างสำรวจ คนถูกจ้องรู้สึกร้อนรนจนนั่งไม่ติดที่ “ท่านแม่ เลิกจ้องพวกเขาเถอะขอรับ พวกเขาเกร็งกันหมดแล้ว” หลันเฟิงไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าจะสงสารสหายดี หลังจากที่แยกย้ายกับเฉียนจิ่นหง หลันเฟิงก็พาชุนเอ๋อร์ไปยังเรือนขนาดกลางหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากโรงเตี๊ยมพอสมควร สหายทั้งสามไม่เชื่อว่าชุนเอ๋อร์คือมารดาของเขา ทว่าหลันเฟิงคร้านจะอธิบายจึงได้แต่แนะนำพวกเขาให้รู้จักกัน “ท่านแม่ขอรับ นี่คือโจวฉือเหอ จางจงกว่าน เกาจี้เฉิน” หลันเฟิงแนะนำพวกเขาตามลำดับเก้าอี้ที่นั่งล้อมโต๊ะอยู่ โจวฉือเหอมีบุคลิกสุภาพ ใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน จางจงกว่านดูเป็นคนขี้เล่นเข้ากับคนอื่นง่าย เกาจี้เฉินเป็นคนนิ่ง ๆ ลักษณะคล้ายหลั

๖ซีดแล้วซีดอีก ตอนนี้ในหัวของหลันเฟิงมีแต่คำว่าลูก ๆ ลอยวนซ้ำ ๆ เดิมทีเขาไม่คิดไปส่งมารดาในวันนี้ แต่พอทราบว่านางมีลูกรออยู่ที่หมู่บ้านก็ผุดลุกขึ้นจากโต๊ะชวนทุกคนไปที่นั่น ท่าทางของหลันเฟิงขึงขังเป็นอย่างมาก ชั่วขณะนั้นต่อให้ใครยังทานอาหารไม่อิ่มก็ต้องวางตะเกียบแล้ว บนรถม้า... เสียงการพูดคุยของชุนเอ๋อร์และจางจงกว่านดังอยู่ตลอด แต่ไม่ได้เข้าหูของหลันเฟิงเลยสักนิด ในหัวพลอยแต่คิดถึงภาพเด็กผู้ชายตัวอ้อนกลมกำลังนอนร้องไห้งอแงเพื่อรอมารดากลับมาให้นมที่เรือน ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นคือ เขากำลังคิดภาพของบุรุษที่ทำให้เด็กเหล่านั้นเกิดมา! “เสี่ยวกว่านอายุ 23 แล้วหรือ เสี่ยวกูกุก็หลงคิดว่าเจ้าอายุเพียง 20 เท่านั้น” “เสี่ยวเหอกับเสี่ยวเฉินก็อายุ 23 นะขอรับ” ชุนเอ๋อร์เปรียบเทียบชายหนุ่มทั้งสามที่มีอายุเท่ากันเรียงคน จนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่เกาจี้เฉิน เขามีบุคลิกสุขุม นางจึงคิดว่าอีกฝ่ายอายุเท่ากับหลันเฟิง โจวฉือเหอดูเป็นผู้ใหญ่ที่ดูสุภาพน่าเชื่อถือจนเกินอายุไปมาก เป จาง

๘เข้าครัว เหตุการณ์เมื่อวานจบลงได้ไม่ใช่เพราะว่าปรับความเข้าใจ แต่เป็นเพราะว่าหลังจากที่ชุนเอ๋อร์เดินออกไปกลางทุ่งนาได้ไม่ถึงเค่อ ฝนที่ไม่มีเค้าว่าจะตกลงมาเลยก็ดันตกลงมาเสียงั้น กลายเป็นหลันเฟิงที่ต้องถอดชุดคลุมของตัวเองออกแล้วใช้วิชายุทธ์ขั้นสูงวิ่งเข้ามาหาชุนเอ๋อร์แล้วพากลับเข้าเรือนโดยที่ไม่เปียกฝนเลยสักนิด นางทั้งตกใจทั้งตื่นตาตื่นใจ แค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานก็รู้สึกภูมิใจในตัวบุตรชายแล้ว “วันนี้จะทำอะไรให้เด็ก ๆ ทานดีนะ” วันนี้ชุนเอ๋อร์ตื่นเช้ากว่าปกติ นางตั้งใจจะทำอาหารเช้าให้ชายหนุ่มทั้งหลายได้ชิม เมื่อแปรงฟันล้างหน้าแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกจากเรือนนอนตรงไปเรือนครัว “ใครเข้าครัวแต่เช้า” ชุนเอ๋อร์เห็นควันไฟลอยออกมาจากเรือนครัวทั้งยังได้ยินเสียงสะเก็ดไฟแตกถี่ ๆ “เสี่ยวเฉินทำอาหารหรือ” นางคาดเดา จนกระทั่งเดินเข้ามาในครัวแล้วเห็นร่างสูงกำลังง่วนอยู่กับการซาวข้าว... “เสี่ยวเฉิน” แล้วนางก็ทายถูก! เกาจี้เฉินจับจังหวะฝีเท้าของชุนเอ๋อร์ได้ตั้งแต่แรกแล้ว พอนางเอ่ยทักเขาจึงหันไปผ