All Chapters of บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: Chapter 21 - Chapter 30

๒๑คารวะท่านประมุข ชุนเอ๋อร์ไม่เห็นภาพใต้สระชำระดวงวิญญาณ นางเห็นเพียงชายหนุ่มทั้งหลายผลัดกันลงไปในสระคนแล้วคนเล่าก็ขึ้นมาด้านบน อี้เฟยที่ลงไปพร้อมหลันเฟิงลอยตัวขึ้นมาจากผิวน้ำทั้งที่เพิ่งลงไปได้ไม่นาน ทำเอาชุนเอ๋อร์มุ่นคิ้ว “เหตุใดเฟิงเอ๋อร์ถึงลงไปนานขนาดนั้น” ชุนเอ๋อร์จ้องภาพเหตุการณ์ด้านหน้าต่อจนกระทั่งภาพตัดมาที่งานเฉลิมฉลองต้อนรับประมุขพรรคมารไฮ้เซินคนใหม่ บนบัลลังก์สีดำรากไม้มีหลันเฟิงนั่งอยู่บนนั้นด้วยท่าทางถือตัว นางไม่เคยเห็นบุตรชายหยิ่งผยองเช่นนี้มาก่อน เมื่อนั้นถึงตกผลึกได้ว่า “เฟิงเอ๋อร์เติบโตแล้ว มีเพียงข้าที่ติดอยู่ในความทรงจำเดิม” พรึ่บ! หลันเฟิงและจากจงกว่านถูกพลังเหวี่ยงกลับมาในปัจจุบัน ชายหนุ่มทั้งสี่ตกใจเมื่อเห็นว่าป่าแห่งนี้มีชุนเอ๋อร์นั่งอยู่ก่อนแล้ว เพียงดูจากสีหน้าก็ทราบว่านางรู้ความจริงทุกอย่าง หลันเฟิงสูดหายใจเข้าลึกเมื่อเห็นมารดามองมาที่ตนด้วยใบหน้าเรียบสนิท สวนทางกับแววตาที่ฉายความรวดร้าว “ท่านแม่…” เขาพูดไม่ออกเมื่อเห็นน้ำตาเม็ดใสไหลจากดวง

๒๓พรรคมารไฮ้เซิน หลันเฟิงอุ้มชุนชุนเจี่ยเจียข้ามทะเลโดยใช้วรยุทธ์มาที่พรรคมารไฮ้เซิน ทันทีที่เท้าแตะพื้น เหล่าสมาชิกพรรคมารทั้งหลายก็พร้อมใจกันทำความเคารพโดยการทาบมือไว้บนอกซ้าย ผงกศีรษะลง “คาระวะท่านประมุข” หลันเฟิงพยักหน้ารับกล่าวเสียงเรียบเฉย แผ่กลิ่นอายทรงอำนาจดูน่าเกรงขามขึ้นทันตาเห็น “ข้าไม่อยู่พรรคหลายวันมีอะไรผิดปกติหรือไม่” “ทุกอย่างปกติดีขอรับท่านประมุข” ซ่งเหวยเป็นคนเอ่ยตอบ หลันเฟิงไหว้วานให้เขาเป็นผู้ดูแลพรรคในยามที่เขาไม่อยู่ เป็นคนที่ไว้ใจได้ เมื่อหลันเฟิงได้ยินว่าทุกอย่างปกติดีก็เชื่อแล้วพาชุนเอ๋อร์กลับที่พักประจำตัวท่านประมุข เหล่าสมาชิกพรรคต่างมองเขาด้วยความสงสัย ซ่งเหวยคือหนึ่งในนั้น เขาเดินเข้ามาหาจางจงกว่านแล้วถามว่า “นี่! เด็กผู้หญิงแก้มป่องนั่นใครหรือ” จางจงกว่านยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “บุตรสาวของท่านประมุขนะสิจะเป็นใครไปได้...โอ๊ย!” คำพูดนี้ได้รับกำปั้นเป็นการตอบแทน “เด็กคนนี้อย่างน้อยก็ห้าหนาว ท่านประมุขอยู่พรรคตลอดจะเอาเวลาไหนไปทำลูก”

๒๕รวมพลโรงครัว เมื่อถึงช่วงค่ำหลันเฟิงก็มาเคาะประตูห้องมารดาเพื่อพานางไปทานอาหารค่ำอย่างที่สัญญาเอาไว้ “ท่านแม่ขอรับ ใกล้ค่ำแล้วขอรับ” ชุนเอ๋อร์ได้ยินเสียงเคาะประตูแล้ว แต่นางยังไม่อาจบังคับร่างกายให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้ จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูดังถี่ขึ้น บ่งบอกความร้อนใจของเขา “ท่านแม่ ท่านแม่ได้ยินเฟิงเอ๋อร์หรือไม่” “อ้อ” ชุนเอ๋อร์ตอบรับเสียงเบาแล้วค่อย ๆ ดันร่างกายขึ้นมานั่ง แม้หน้าตาจะยังสาวอยู่ แต่นางรู้สึกว่าแรงตกไปมาก อีกทั้งช่วงนี้ยังเหนื่อยมากขึ้น นอนหลับได้ไม่ลึกเท่าที่ควร “นี่คืออาการของคนอายุมากขึ้นสินะ” ชุนเอ๋อร์เดินมาเปิดประตูให้บุตรชายเพราะจะขอเวลาแต่งตัวอีกหน่อย เมื่อเปิดประตูให้เขาก็เห็นว่าดวงตาคมกริบฉายความวิตกพอควร “ตกใจหรือเฟิงเอ๋อร์ แม่เพิ่งตื่น” “เฟิงเอ๋อร์ขออภัยที่รบกวนท่านแม่ขอรับ” ชุนเอ๋อร์ยกมือโบกปัด ไม่ถือโทษบุตรชายอยู่แล้ว “เรื่องเล็ก รอแม่ครู่เดียว ขอเปลี่ยนชุดก่อน” “ขอรับ เช่นนั้นเฟิงเอ๋อร์ขอไปล้างหน้าสักหน่อยแล้วกัน”

๒๗เข้าเมืองหลวงแคว้นหลานไฮ้ เมืองหลวงแคว้นหนานไฮ้ห่างจากพื้นที่ชายฝั่งทะเลไม่มาก บ้านเรือนของเมืองนี้สร้างแบบเปิดผนังโล่งให้ลมทะเลสามารถพัดเข้าออกได้ มีเรือประมงลอยอยู่ท่าเรือหลายลำ การคมนาคมคึกคัก ผู้คนหลั่งไหลเข้าเมืองไม่ขาดสาย บ่ายนี้ชุนเอ๋อร์ หลันเฟิง โจวฉือเหอ จางจงกว่านและเกาจี้เฉินเดินทางเข้าเมืองพร้อมกัน ฝากฝังซ่งเหวยให้ดูแลพรรคต่อเรียบร้อย “ที่นี่ครึกครื้นใช้ได้เลยใช่หรือไม่ขอรับเสี่ยวกูกุ” โจวฉือเหอกล่าวขึ้นในระหว่างที่กำลังยืนรอหลันเฟิงและจางจงกว่านกลับมาจากร้านค้าข้าวซึ่งเป็นกิจการอย่างหนึ่งของพรรคมารไฮ้เซิน “ครึกครื้นประหนึ่งอยู่เมืองหลวง ว่าแต่พรรคมารไฮ้เซินปลูกข้าวเองหรือว่ารับของเจ้าอื่นมาขายต่อ” ตอนคิดบัญชีช่วงเช้า ชุนเอ๋อร์เห็นชื่อร้านไม่ซ้ำกันเลย นางไม่ได้ถามหลันเฟิงอย่างละเอียดเพราะต้องออกเดินทาง ระหว่างนี้ว่างแล้วนางจึงได้ถามโจวฉือเหอ “ปลูกอยู่ที่แคว้นหม่าแล้วส่งมาขายที่แคว้นหนานไฮ้ขอรับ ที่จริงพรรคเราไม่ได้คิดจะทำการเกษตร แต่หลายปีที่ฝึกกันมาพวกเราเสียเงินซื้อข้าวจากพ่อค้าคนกลางมากเกินไป เหล่าต้าจึงซ

๒๙เหตุเกิดเพราะซาลาเปา ใต้ต้นไม้ใหญ่นับว่าเป็นจุดพักม้าและหลบฝนได้ดี อย่างที่เกาจี้เฉินคาดการณ์ไว้ เพียงแค่พวกเขาพักทานอาหารเที่ยงใต้ร่มเงาได้ไม่นานก็มีฝนห่าใหญ่ตกลงมา ตอนนี้จึงไม่ได้มีเพียงกลุ่มของชุนเอ๋อร์เท่านั้นที่หลบฝนอยู่ใต้ร่มไม้ แต่ยังมีเหล่าจอมยุทธ์อีกมากมายกว่ายี่สิบคน “ดีที่เราทานมื้อเที่ยงก่อนฝนจะตกลงมา มิเช่นนั้นแย่แน่” จางจงกว่านอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้จึงเปิดหัวข้อสนทนาขึ้นมา คนที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดเช่นโจวฉือเหอเลิกคิ้วถาม ไม่เข้าใจว่า ฝนตกกับไม่ตกมีสิ่งใดแตกต่าง “แย่อย่างไร” เจ้าของหัวข้อสนทนายังไม่ตอบ เหลือบตามองไปยังผู้ที่พักอาศัยใต้ร่มเงาเดียวกัน จับจ้องกลุ่มนั้นอยู่นานจนหนึ่งในนั้นจ้องกลับ จางจงกว่านรีบเก็บสายตาแสร้งว่าไม่ได้มองพวกเขา “หน้าโหดกันทุกคนเลย เจ้าอย่าไปมองพวกเขา ข้าไม่อยากมีเรื่องตอนที่เสี่ยวกูกุอยู่ด้วย” โจวฉือเหอเอ่ยเสียงเบา แสร้งว่ามองฝนมองฟ้า แต่ไม่มองกลุ่มคนหน้าโหด “แล้วสรุปว่าเกี่ยวข้องกับการทานมื้อเที่ยงอย่างไร” ชุนเอ๋อร์เห็นจางจงกว่านไม่พูดถ