All Chapters of บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: Chapter 61 - Chapter 70

๖๑ของของข้า ภายในมิติวิญญาณของหลันเฟิงมืดสนิท ไร้แสงสว่างจากวัตถุใด สิ่งที่เด่นชัดในดวงตาของเขาคือความมืด เป็นสถานที่ที่เขาใช้ฝึกวิชามาเป็นนานปี ‘เวิ้งว้าง’ คือความรู้สึกแรกที่หลันเฟิงสัมผัสได้เมื่อเข้ามาในพื้นที่กว้างขวาง ไร้อาณาเขตเป็นตัวจำกัด การฝึกคนเดียวเงียบสงบ เงียบจนเขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นในจังหวะปกติของตนเอง “คารวะท่านอาจารย์” เป็นศิษย์ต้องมีครู แม้จะถอดจิตเข้ามาฝึกวิชาในมิติวิญญาณก็ยังต้องมีอาจารย์คอยชี้แนะ อาจารย์ของเขาคือเฮยอ้านซือฝู่ ความดำมืด สิ่งมีชีวิตหนึ่งเดียวที่เขาสามารถสัมผัสได้ภายในมิติวิญญาณนี้ “ฮึ่ม…” เสียงที่ตอบรับการคารวะของหลันเฟิงไม่ใช่เสียงของมนุษย์ ไม่ได้มีคำพูดใดเป็นภาษาที่มนุษย์ใช้กันเลย มันเป็นแบบนี้เสมอ เฮยอ้านซือฝู่มักจะชี้แนะเขาด้วยการฉายภาพขึ้นมาในหัว ส่วนเขาก็หาทางฝึกเอาจากภาพการชี้แนะ แต่วันนี้ ดูเหมือนท่านอาจารย์จะเปลี่ยนวิธีการแบบใหม่ “ท่านอาจารย์...” “ฮึ่ม!” เสียงครางฮึ่มเรียกขนบนกายให้ลุกซู่รับเสียงน่ากลัวคล้ายฝูงเ

๖๓ข้ากำลังเรียกร้องความสนใจ หลังจากได้ไก่กลับคืนมาชุนเอ๋อร์ดีใจเป็นอย่างมาก มีรอยยิ้มติดใบหน้าตลอดจนอี้เฟยยิ้มตาม ทว่ายิ่งนานเข้าเขายิ่งไม่แน่ใจว่าตนทำถูกต้องแล้วหรือไม่ เพราะชุนเอ๋อร์ใส่ใจเขาน้อยลง มิหนำซ้ำนางยังกล่าวให้เขากับนางแยกกันอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบครั้งพูดกรอกหูเขาทุกครั้งที่นึกขึ้นได้ จนเขาต้องแอบซ่อนร่างอยู่ในเงามืดไม่ให้นางได้เห็นอีกเลย แต่ทำได้เพียงไม่กี่ชั่วยามก็ทนทำต่อไม่ไหว สุดท้ายเผยร่างจริงออกมาให้นางเห็นจนได้ “สตรีใจทมิฬหินชาติ ข้าหายไปนานเพียงนี้ ไม่คิดจะถามหากันเลยหรือ” อี้เฟยตัดพ้อ ไม่รู้ตัวเลยว่ายามนี้ตนไม่ต่างจากภรรยาที่กำลังแสดงท่าทีแง่งอนสามี ซึ่งความเป็นจริงแล้วบุรุษยังมีการง้อสตรีบ้าง แต่ในกรณีเขา ตัวการไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจไยดี ไม่แม้แต่จะเรียกหาหรือว่าเตรียมอาหารในแต่ละมื้อให้ แล้วแบบนี้ข้าจะไม่น้อยใจได้อย่างไร! “ท่านใจร้าย เลี้ยงแต่ไก่ ให้อาหารเพียงไก่” ชุนเอ๋อร์ที่กำลังให้อาหารไก่อยู่เกิดอาการชะงัก นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ใบหน้างามเอียงคอมองเขาพร้อมกล่าวคำถามที่คนฟังไม่ถู

๖๕ไปดูพลุ เสียงล้อบดถนนละอองฝุ่นลอยละลิ่วไล่หลังตามความเร็วของรถม้า ยิ่งม้าวิ่งเร็วเท่าไร ฝุ่นก็ยิ่งคลุ้งกระจายจนคนที่นั่งเบียดกันอยู่ภายในรถม้าต้องยกผ้าขึ้นมาปิดจมูก ที่นั่งสองฝั่งในห้องโดยสารขนาดย่อมนี้ ฝั่งหนึ่งมีสตรีอยู่สองคนและบุรุษวัยชราอีกสองคน อีกฝั่งหนึ่งมีชายหนุ่มหญิงสาวซึ่งนั่งถัดจากเด็กน้อยชายหญิงหน้าตาน่ารัก พวกเขากำลังเล่นหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน สร้างความเอ็นดูในใจให้กับคนมองยิ่ง “เด็ก ๆ น่ารักมาก” เสียงหวานเอ่ยกับมารดาของเด็กซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตน โดยในอ้อมแขนของสตรีผู้นั้นก็ยังมีทารกตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขน สามีของนางขยันทำการบ้านยิ่ง แม่ของเด็กยิ้มรับ ดวงตาเปล่งประกายเมื่อมีคนเอ่ยชมบุตรตน “วันนี้เด็ก ๆ จะได้เจอพ่อของเขาแล้ว ไม่ได้เจอกันตั้งแต่ข้าตั้งท้องลูกคนเล็ก ปกติเวลานี้เป็นเวลานอนของพวกเขาแล้ว แต่วันนี้กลับยังฝืนได้ คงตื่นเต้นดีใจจนนอนไม่หลับกันทั้งคู่” “พี่สาวเก่งมาก เด็กวัยนี้กำลังซนเลย ข้าก็เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน” รูปกายภายนอกของมารดาลูกสามดูอย่างไรก็ไม่เกินสี่สิบหนาว อาย

๖๗โดนตกแล้วตกอีก ยิ่งค่ำเท่าไรคนในงานเทศกาลก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ อี้เฟยจึงเสนอความคิดว่า… ‘ในแผนผังข้าเห็นวัดอยู่บนภูเขาลูกนั้น ท่านว่าเราไปที่นั่นกันดีหรือไม่ น่าจะเงียบสลบ คนน้อย ได้เห็นความสวยงามของพลุแบบใกล้ชิดกว่าอยู่ที่นี่’ ‘แล้วจะแน่ใจได้อย่างไรว่าที่นั่นคนไม่เยอะ’ สิ่งที่ชุนเอ๋อร์ถามอี้เฟยไปยังไม่ได้คำตอบในตอนนั้น แต่นางมาได้คำตอบหลังจากที่เดินขึ้นมาบนวัดแล้ว คนแน่นเลย ตอนนี้พวกเขากำลังเดินขึ้นบันไดวัดที่มีบันไดหลายพันขั้น ตัววัดตั้งอยู่จุดสูงสุดของภูเขา “นี่เรา…” ดวงตาเลื่อนลอยมองวัดสลับกับมองร่างสูง “ต้องเดินขึ้นบนบันไดไปจริง ๆ หรือ” “ใช่” พยักหน้าให้นางพร้อมเดินนำไปด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อน เพราะสำหรับเขาแล้ว บันไดเท่านี้ไม่นับเป็นอะไร “แล้วผู้เฒ่าผู้แก่ที่ไหนจะอยากขึ้นมาสักการะบูชา ปวดเข่ากันพอดี” แม้จะบ่นแต่เท้าเล็กก็ยังเดินตามร่างสูงไม่ได้หยุด “ถ้าทางวัดไม่ห้ามใช้วรยุทธ์ เท้าท่านไม่แตะพื้นแน่นอน” อี้เฟยหยุดเดินพร้อมหันหลังมากล่าวกับหญิงงามด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจในตนเอง

๖๙เจ้าร้องไห้หรือ “ข้าไม่เข้าใจ มองให้แตกต่างอย่างไร” ดวงตาคู่งามจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากหนา รอฟังว่าเขาจะกล่าวสิ่งใดต่อ “ข้า...” เอ่ยมาคำหนึ่งก็หยุดพูด เบี่ยงตัวออกไปด้านขวาลอบพรูลมหายใจออกจากริมฝีปาก อาการประหม่าเกิดขึ้นทันตาเห็น เคยมีคนกล่าวกันไว้ว่า เลือกทางผิดชีวิตเปลี่ยน แต่สำหรับอี้เฟย เพียงแค่เบี่ยงตัวผิดชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว ก่อนหน้านี้ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ร่างกายสูงใหญ่ปิดบังทัศนียภาพด้านหลังทั้งหมดทำให้ชุนเอ๋อร์จดจ้องเพียงเขา แต่การเบี่ยงตัวออกไปด้านขวาของเขา แม้จะเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่ก็เป็นการเปิดสิ่งกีดขวางดวงตาทำให้นางมองเห็นร่างสูงโปร่งสวมชุดสีขาว ถือพัดหนึ่งเล่มยืนอยู่ไม่ไกล คนผู้นั้นรูปลักษณ์ภายนอกไม่ต่างจากบัณฑิตหนุ่มผู้ทรงภูมิ ท่าทางน่าชมไม่น้อย แต่เมื่อได้ลองพิจารณาใบหน้าของเขาดี ๆ แล้ว ชุนเอ๋อร์กลับรู้สึกว่ามันน่าสยดสยองมากกว่าน่าชม “ข้าชอบ…” เวลานี้ นางไม่สนใจแล้วว่าอี้เฟยตั้งใจจะกล่าวสิ่งใด ขยับเข้าไปดึงตัวเขาเข้ามาชิดกาย แนบใบหน้าเล็กเข้ากับอกหนั่นแน่น กอดรัดเอวสอบไว้แล้วพาเขาเดินถ