Semua Bab ขอรักอีกครากับภรรยาคนเดิม: Bab 11 - Bab 20

เช้าตรู่ของอีกวัน โม่เหยี่ยน ต่งเหอเก๋อและชายฉกรรจ์อีกสองคนมายืนรอหน้าห้อง เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก ชายฉกรรจ์สองคนก็เข้าไปอุ้มอู๋อี้ตันที่กำลังงัวเงียอยู่ออกจากเตียง         พวกเขาออกจากโรงแรมอย่างเงียบเชียบแม้แต่กล้องวงจรปิดก็ไม่มีการบันทึกภาพไว้         ........         ในห้องที่หน้าต่างถูกปิดทุกบาน มีแค่แสงจากหลอดไฟดวงเล็กส่องสว่างรำไร         อู๋อี้ตันถูกจับมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอี้ มีโม่เหยี่ยนและซ่งเวยนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาใกล้ๆ         “บอกมาว่าใครสั่งเธอให้ทำเรื่องพวกนี้”โม่เหยี่ยนมองหญิงสาวแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

วิลล่าของซ่งเวย         “คุณโจวฟางฟาง ผมขอเรียกคุณว่าฟางฟางนะ”ซ่งเวยพูดขณะที่ช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทางเข้ามาภายในวิลล่า         “เอ่อ ก็ได้ค่ะ”โจวฟางฟางตอบ สายตามองรอบบริเวณบ้าน เมื่อรู้สึกไว้วางใจเธอจึงปล่อยลูกสาวตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนลงบนพื้น         “ลู่ลู่อย่าดื้อ อย่าทำลายข้าวของในบ้านคุณลุงนะ”         “ไม่ใช่คุณลุง ต้องเรียกว่าป่าป๊า พ่อทูนหัวก็คือป่าป๊า”ซ่งเวยรีบพูดแก้อย่างรวดเร็ว         โจวฟางฟางเงียบ เธ

เมืองเจียงโจว วิลล่าของซ่งเวย         รถยนต์คันหรูของโม่เหยี่ยนเลี้ยวเข้าประตูวิลล่าของซ่งเวย เมื่อรถยนต์จอดสนิท เด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งออกมาจากตัวบ้านแล้วกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ         “มิ่งมิ่งมาถึงแล้ว”         ประตูรถเปิดออก เด็กชายที่ถูกเรียกชื่อก็ลงจากรถอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งมากอดเด็กหญิงตัวน้อย         “ลู่ลู่”         “เรียกว่าน้องลู่ลู่สิ”ซ่งเวยกับโจวฟางฟางเดินออกมารับแขก พวกเขายิ้มแย้มเมื่อเห็นเด็กทั้งสองดีต่อกัน       

“คุณไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นเลย”โจวฟางฟางนั่งเอนศีรษะซบไหล่ของซ่งเวย มือของคนทั้งสองกุมกันแน่น“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อคุณเลย ขอผมทำบ้างนะ”ซ่งเวยพูดออดอ้อนหญิงสาว“คุณทำเพื่อฉันกับลูกหลายอย่าง ฉันไม่ได้ตาบอดใจบอดจนมองไม่เห็นนะ”โจวฟางฟางบอกเสียงหวาน“คุณอุ้มท้องลู่ลู่ เลี้ยงดูมาดีขนาดนี้ ทั้งยังไม่คิดหาพ่อเลี้ยงให้เธอ ผมทำดีกับคุณมากขนาดไหนก็ไม่พอกับความดีของคุณ”โจวฟางฟางอมยิ้มกับสิ่งที่เขาพูด ดวงตากลมใสมองหน้าเขา“คุณอยากได้ของขวัญอะไรหรือคะถึงปากหวานขนาดนี้”ซ่งเวยเห็นสายตาที่เป็นประกายของโจวฟางฟาง ในใจก็สั่นควบคุมไม่ได้ เขากระซิบบอกเธอให้ได้ยินกันแค่สองคน

‘อารมณ์ไหนเนี่ย’หลี่ชิวโหรวบ่นในใจ มือเรียวจูงเขาเข้าห้องนอนแล้วหยิบเสื้อผ้าในตู้เพื่อจะแต่งตัวให้เขาเธอหยิบเสื้อใส่ให้เขาอย่างคล่องแคล่ว แต่เมื่อสายตามองผ้าเช็ดตัวที่พันตรงบริเวณเอว ก็มีอาการลังเลเล็กน้อย“ใส่กางเกงกับกางเกงในเอง”หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อออกคำสั่งชายหนุ่ม“ไม่เอา งั้นก็ไม่ใส่”โม่เหยี่ยนทำท่างอนเดินไปนั่งบนเตียง ในหัวเริ่มคิดประมวลผลอย่างหนัก ถ้าเขาแกล้งเธอมากกว่านี้ พอเธอรู้ความจริง นอกจากจะง้อไม่สำเร็จ เขาอาจจะไม่มีชีวิตรอดอีกด้วยเพราะฉะนั้น โอกาสมีแค่ครั้งนี้จากนั้นค่อยไปขอไถ่โทษสำนึกผิดทีหลังหลี่ชิวโหรวทำหน้าหงุดหงิด หยิบกางเกงแล้ววางลงบนเตียง ขณะที่กำลังชั่งใจจะช่วยโม