All Chapters of เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Chapter 81 - Chapter 90

นรินภัทรอยากได้อ้อมกอดนี้ อยากให้รามิลทำอะไร ๆ กับเธอไปมากกว่านี้ เธออยากผูกพันทางกายกับเขา เพื่อยึดเขาเอาไว้เป็นของตน มันเป็นความคิดที่บ้ามาก ทว่านรินภัทรต้องทำตามเสียงหัวใจของตัวเองรามิลผละจากกลีบปากของเธอ เขาเลื่อนฝ่ามือจัดการกับเสื้อผ้าของเธออย่างนุ่มนวล นรินภัทรไม่ขัดขืนเลยสักนิด เธอโอนอ่อนตามเขา และให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จนเนื้อตัวของเธอเปลือยเปล่าสายตาของรามิลจ้องมองไปยังเรือนกายที่ขาวอล่างฉ่าง เขาไล่สายตามองไปจนทั่วร่าง นรินภัทรเพิ่งตระหนักว่าเธออายสายตาคู่นี้เหลือเกิน จนต้องเอามือขึ้นมาปิดบนปิดล่าง“ทำไมล่ะ ก็แป้งอยากให้พี่เห็น”เธอไม่ตอบ แต่กลับรั้งให้ร่างหนาของเขาเข้าแนบชิด เนื้อกายของสองหนุ่มสาวร้อนฉ่าไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่ปะทุขึ้น“แป้งจะไม่เสียใจค่ะ” เธอเอ่ยปากเสียงหวาน แอ่นหน้าอกขึ้นรับการจุมพิตเบา ๆ ของรามิลที่เริ่มใช้ริมฝีปาก ปลายจมูกจรดสูดกลิ่นกายหอม ๆ ของสาวบริสุทธิ์ริมฝีปากของนรินภัทรอ้าออก เธอเปล่งเสียงครวญแผ่วบอกความรัญจวนใจที่แปลกประหลาดออกมาให้ชายหนุ่มได้รู้ใบหน้าคมสันมุดต่ำลงไปเรื่อย ๆ ก่อนที่กายกำยำจะแทรกแยกสองขาของนรินภัทรให้ออกห่างจากกัน เธอรับรู้ไ

กริ๊ง กริ๊ง... มือถือของนรินภัทรดังขึ้น เธอรีบควานหา ก่อนจะกดรับ(“ตื่นได้แล้วนะ”) ณัฐกรส่งเสียงมาตามสาย“พี่… กี่โมงแล้วเนี่ย” ตาของนรินภัทรยังไม่เปิด(“หกโมงครึ่ง”) คำตอบของพี่ชายน่าโมโหนัก“โธ่! ทำไมพี่โทรมาเช้าจังเลยฮึ... เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้นอนเลยนะ ฉันเป็นห่วงชูใจ จนนอนไม่หลับ เพิ่งจะมาหลับเอาตอนค่อนรุ่ง”(“ขอโทษ ๆ พอดีพี่ซื้อข้าวต้มมาฝากแกกับหลานน่ะ”)“เอาแขวนไว้ก็ได้นี่นา แล้วส่งข้อความมาบอก” เสียงอ่อย ยังไม่อยากจะตื่นในตอนนี้(“พี่จะโทรมาถามอาการของชูใจด้วย ชูใจเป็นยังไงบ้างล่ะ ดีขึ้นไหม”)“อื้อ... ฉันปลุกให้ลุกมากินยาทุกสี่ชั่วโมงนะ”(“ดี ๆ”)“ตอนนี้ไข้ลดแล้ว” นรินภัทรเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของลูกน้อย ตัวของชูใจเย็นมาอยู่ในระดับปรกติแล้ว เธอก็พลอยหายใจโล่ง(“แสดงว่ากินยาได้ผล อ้อ... พี่แขวนข้าวต้มเอาไว้ที่หน้าห้องของแกแล้วนะ พี่จะลงไปข้างล่างแล้ว จะต้องไปทำงานต่อ ว่าจะไปดูร้านกาแฟด้วย”)“อ้าว... พี่ไม่เข้ามาดูหลานก่อนเหรอ”(“ไม่แล้วล่ะ แกจะได้นอนต่อไง แค่นี้แหละ” พี่ชายวางสายไป นรินภัทรทิ้งมือถือ แล้วนอนต่อณัฐกรกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ประตูห้องของรามิลเปิดออกมาพอดี“สวัสดีครับ

ติ้ง... ติ้ง... มีข้อความเข้า(ชูใจดีขึ้นยัง) อรนิลส่งข้อความมา(ดีแล้วพี่ แต่บ่นถึงแต่อ๊บอ๊บ บอกว่าจะกลับบ้าน)(สงสัยคิดถึงน้องแน่ ๆ ว่าแต่ขี้มูกมีไหม)(ไม่มีนะพี่)(ดีแล้ว ถ้ามีก็ต้องล้างจมูกนะ จะได้ให้พี่ปั๊มเอาอุปกรณ์ไปให้)(ไม่มีจริง ๆ พี่ น่าจะทอนซิลอักเสบเท่านั้น)(ถ้ามีอะไรไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่ปั๊มเล่าว่า หมอที่รักษาชู­ใจพักอยู่กับเรา บอกว่าหล่อหน้าตาดี)(เหรอคะ)(ยังหนุ่ม ๆ ที่จริงหน้าหมอน่าจะไปเรียนสาขาความสวยความงาม พวกศัลยกรรม หรือรักษาสิวฝ้า ทำให้คนสวยขึ้น น่าจะทำเงินได้เยอะ) อรนิลหาเรื่องเมาท์(อ๊บอ๊บ ทำอะไร)(นอนนะสิ กินแล้วก็นอน ชูใจล่ะ)(นอนพี่ หลับปุ๋ยเลย)(แป้งจะเอาอะไรไหม พี่จะให้พี่ปั๊มเอาไปให้)(เอาชุดนอน กับเสื้อผ้านุ่งนี่แหละ)(เมื่อวานหยิบไปให้แค่ชุดเดียว พี่หาให้นะ เอาของชูใจด้วยก็แล้วกัน)(ค่ะ) การสนทนายุติลงนรินภัทรเดินไปที่ระเบียง เธอทอดสายตามองไปยังพื้นทะเลเบื้องหน้า‘หรือจะย้ายมาอยู่ที่นี่ดี จะได้ทำงานได้มากขึ้น’มือถือสั่นเตือนว่าข้อความเอ็มเอสเอ็นเข้า(คุณนักวาดมีคิวไหมคะ ขอจองได้ไหม พี่ขอจองสามปกเลยค่ะ) แค่ได้เห็นข้อความ นรินภัทรก็ยิ้มออกมา การมีงานเ

ในตอนนั้นน­รินภัทรรู้สึกปวดท้องจุก ๆ เธออยากจะเข้าห้องน้ำเหลือเกิน“ชูใจจ๊ะ ถ้ามีคนมาเคาะประตู หนูเปิดประตูได้ไหมลูก”“ได้ค่ะ”“นี่ชูใจจ๋า เอาของอย่างเดียว แล้วก็รีบปิดประตูเลยนะ”“จ้ะ ๆ” สาวน้อยรับปาก บางทีชูใจก็พูดรู้เรื่อง บางทีก็พูดไม่รู้เรื่อง แต่น­รินภัทรไม่ไหวแล้ว เธอปวดท้องหนัก หญิงสาวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วน­รินภัทรเธอเป็นคนที่มีปัญหาเกี่ยวกับการกินและลำไส้ พอกินอะไรเข้าไปปุ๊บ ลำไส้ก็จะขับออกในทันทีเช่นกัน เธอเบื่อตรงนี้มาก ๆ เลยไม่ค่อยออกบ้านไปไหน เพราะไม่ชอบเข้าห้องน้ำของที่อื่นก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูชูใจที่ได้รับคำสั่งของแม่ สาวน้อยเดินไปเปิดประตู น­ริน­ภัทรเอาสลักกลอนออกให้แล้ว ชูใจจึงหมุนแค่ลูกบิด พอเห็นหน้าคุณหมอก็จำได้ ชูใจยิ้มสดใสให้คุณหมอในทันที“สวัสดีจ้าสาวน้อย”“คุณหมอ” เธอชี้หน้าเขา แล้วออกอาการเขิน ๆ“จำลุงหมอได้ด้วยเหรอเนี่ย เก่งนะครับ ขนาดเมื่อวานไข้ขึ้นสูงนะ”สาวน้อยยกมือไหว้อย่างเขิน ๆ แม้จะไม่มีผู้ใหญ่คอยสั่ง แต่ก็ทำตามที่แม่และลุงเคยสอน“นี่ครับ ของที่ลุงปั๊มฝากมาให้หนูกับแม่น่ะ ให้ลุงหมอเอาวางไว้ตรงไหนเหรอจ๊ะ”“ตรงนี้” ชี้ลงไปที่พื้น“ตร

รามิลค่อย ๆ หันมามอง พอเขาได้เห็นหน้าของเธอ หัวใจของเขาก็หล่นวูบ คนที่เขาเฝ้าคิดถึงและคะนึงหา คนที่เขาตามหา เธอมาอยู่ที่นี่ ‘น­รินภัทร’“แป้ง” ปากเขาขยับเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบาน­รินภัทรที่ได้สบตาเขา หัวใจของหญิงสาวก็แทบหยุดเต้น เธอหน้าชา ตัวแข็งทื่อ เท้าเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ มันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก“แป้ง” รามิลเอื้อนเอ่ยชื่อของเธอออกมาอีกครั้ง‘นี่มันอะไรกัน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร’ คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวทันใด...“ชูใจมาหาแม่ ลุกขึ้นมาหาแม่เดี๋ยวนี้” น­รินภัทรเอ่ยเสียงดังขึ้นมาอย่างลืมตัวชูใจตกใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงเสียงดังเหมือนตอนที่แม่ชอบดุด่าเธอ สาวน้อยเริ่มทำหน้าแย่ ๆ ทำเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว ชูใจไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิด“ได้ยินไหมชูใจ แม่เรียกน่ะ ลุกขึ้นมาหาแม่เดี๋ยวนี้”ชูใจทิ้งของในมือ เด็กน้อยค่อย ๆ ลุกขึ้นรามิลก็ลุกขึ้นเช่นกันชูใจเดินช้า ๆ เข้ามาหาแม่“แม่จ๋า” เสียงแหลมเล็กสั่นเครือร่างหนาของรามิล เขามองแม่ลูกสลับกันไปมา เขาก้าวย่างเข้ามาหาน­รินภัทรที่ตอนนี้ชูใจกำลังเกาะขาแม่ของเธออยู่ รามิลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาห่วงหาน้ำต