Semua Bab เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Bab 101 - Bab 110

เมื่อลงไปถึงที่ชั้นล่าง นิมิตกำลังโทรศัพท์คุยกับพี่ชาย“คุณหมอมาแจ้งว่าจะเช็กเอาต์ พอดีได้ที่พักใหม่แล้ว”นรินภัทรได้ยินเต็มสองหู เธอถึงกับใจหวั่น‘สุดท้ายแล้ว เขาก็แค่...’ นรินภัทรกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก“ลุงหมอ ลุงหมอ” ชูใจเรียก เพราะเห็นหลังของรามิลไว ๆ นรินภัทรรีบดึงลูกเอาไว้ ก่อนจะอุ้มขึ้นหัวใจของนรินภัทรเหมือนถูกเหยียบย่ำอีกครั้ง เขาไม่ได้รักเธอ ไม่ได้แคร์เธอ และเขาก็ไม่ได้ต้องการลูกนรินภัทรรีบหมุนตัว และพาลูกสาวเดินออกไปทางด้านหลัง น้ำตาของนรินภัทรค่อย ๆ ไหลออกมา มันไหลไม่หยุด แม้จะสั่งตัวเองให้หยุดร้อง แต่นรินภัทรก็ทำไม่ได้“แม่ร้องทำไม” สาวน้อยเมื่อเห็นแม่ร้องไห้หนัก ก็ใช้นิ้วป้อม ๆ เช็ดน้ำตาให้กับแม่นรินภัทรเดินไปทรุดนั่งที่ม้านั่งข้างทาง เธอยังคงกอดชู­ใจเอาไว้แนบอก‘สุดท้ายเขาก็ตอกย้ำว่าเขาก็ไม่ต้องการเราเหมือนเดิม’ นรินภัทรร้องไห้สะอึกสะอื้น เหมือนทุกสิ่งที่เธอเคยก่อสร้างขึ้นใหม่ ที่เรียกว่าความเข้มแข็ง มันพังครืนลงมาทั้งหมด“ชูใจ แม่รักลูก”“จุ๊บ จุ๊บ แม่ไม่ร้องนะ โอ๋...” ชูใจโอ๋แม่ตามประสาเด็ก และยังคอยเช็ดน้ำตาให้กับแม่นรินภัทรยิ้มให้กับลูกทั้งน้ำตากริ๊ง... กริ๊ง.

วันต่อมา“ออกโรงพยาบาลได้แล้วนะครับวันนี้”“ขอบคุณมากนะคะหมอที่ดูแลอ๊บอ๊บเป็นพิเศษ”“เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว ว่าแต่อ๊บอ๊บเนี่ย ใครเป็นคนตั้งให้ครับ” เขาลูบแก้มเด็กชายด้วยความเอ็นดู“ชูใจอย่างไรล่ะครับ เรียกอ๊บอ๊บ จนผมต้องยอมให้แกเรียกน้องอย่างนั้น ตอนนี้กลายเป็นชื่อเล่นไปแล้ว”“ผมไม่เห็นชูใจกลับไปที่คลินิกอีกเลย”“ยายหนูชูใจของผมแข็งแรงมากครับ ไม่ค่อยเป็นอะไรหรอก ปีปีหนึ่ง ตั้งแต่เกิดมา ผมจำได้ว่ายังไม่เคยเข้าโรงพยาบาลเลยนะครับ ใช่ไหมอร”“ใช่พี่ เราเรียกน้องถึกนะคะ ล้มเอย อะไรเอย ก็ไม่เคยร้องไห้โยเย มากสุดก็ตอนที่แม่แกขัดใจนั่นแหละ”“ร้องไห้นะเหรอครับ”“ค่ะ” แล้วก็พากันหัวเราะ“ทำไมหรือครับ”“ผมชอบตามใจหลานนะ แม่เขาก็เลยพาล”“อ้อครับ”พยาบาลเดินเข้ามา “รอทางห้องการเงินโทรมาตามนะคะ แล้วพอจ่ายเงินเรียบร้อยก็กลับบ้านได้เลย”“ค่ะ หมอคะ” อรนิลเรียกรามิลเอาไว้“ครับ”“เราอยากชวนหมอไปกินข้าวที่บ้านนะคะ”“กินข้าว” หัวใจของรามิลพองฟู แต่พอนึกถึงหน้าของคู่กรณีที่จัดการเขาอยู่หลายรอบ และสิ่งที่เธอประกาศ“คือว่าผม”“เราสองคนรู้ว่าหมอเพิ่งย้ายมาที่นี่ ยังไม่รู้จักใคร และที่แน่ ๆ คงไม่มีเพื่อนกิน

“เข้าไปข้างในก่อนค่ะ พี่วี น้องวาวา” นรินภัทรชักชวน แถมไม่พอ ไหนจะแสดงอะไร ๆ ให้คนได้ดูแล้ว มันก็ต้องไปให้สุดทางนรินภัทรสอดแขนคล้องแขนของทวี อีกมือจับจูงน้องวา­วา เธอต้องแสดงตัวให้เหมือนเป็นคู่รักของทวี เพื่อให้แผนการมันลงล็อก แม้ว่านรินภัทรจะขัดใจตัวเองอยู่นิด ๆส่วนทวีคนที่ถูกควงแขน เขายิ้มหน้าบานยิ้มแบบไม่หุบ จนเห็นสีฟันสีขาว ๆ ตัดกับสีดำคล้ำของผิวได้อย่างชัดเจน“ขอบคุณมากนะคะพี่วี ที่เอาของมาฝากมาให้ แล้วมากินด้วยอีก” นรินภัทรทำฉอเลาะ ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน“พี่ก็หิวเหมือนกัน เพราะเมื่อเช้าพี่กินแต่โกปี๊” ทวีหมายถึงกาแฟ ซึ่งคนทางใต้เรียกโกปี๊“น้องวาวาล่ะคะกินอะไรมาหรือยัง”“เมื่อเช้าหนูก็กินแต่ปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ค่ะ” รอยยิ้มของสองพ่อลูกที่เหมือนกันมาก ๆ“ถ้าอย่างนั้นน้าแป้งจะตั้งโต๊ะเลยนะคะ” เธอผละเดินไปยังข้างใน ที่เป็นห้องโล่งกว้าง และมีโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่นั่งได้ประมาณแปดคนได้อรนิลเดินออกมาจากห้อง เพราะเพิ่งกล่อมอ๊บอ๊บให้หลับไป“อ้าวพี่วี หวัดดีค่ะ” อรนิลทักทาย“น้องวาวาใช่ไหมเนี่ย โตเป็นสาวแล้วนะ แล้วลมอะไรพัดมาคะ”สองพ่อลูกตกเป็นเป้าสายตา“คนนี้มาจีบน้องสาวของผมนะครั

นรินภัทรเริ่มฉุกคิดว่า การปล่อยให้รามิลเข้าใกล้เธอและลูก พร้อมกับครอบครัวแบบนี้ มีแต่เสีย ไม่มีได้ มองแล้วจะมีแต่เธอที่จะเสียเปรียบและเพลี่ยงพล้ำอีกอย่างเธอกลัวตัวเองมากกว่า หัวใจที่มันเคยอ่อนแอ หัวใจที่มันเคยรักรามิล คนรักกันแล้ว จะทำให้ลืมกันได้หรือนรินภัทรได้คำตอบในทันทีว่า เป็นไปไม่ได้ เธอรักรามิล มาก เคยรักแบบไหนมาก่อน ทุ่มเทสุดตัวและหัวใจ ถึงแม้ว่าเขาจะร้ายกับเธอแค่ไหน แต่ลึก ๆ มันมีความโหยหาพิเศษความรัก เมื่อเรารักใครสักคน แล้วจะเปลี่ยนให้เลิกรักได้หรือ อาจจะเกลียดชัง รักมากก็เกลียดมาก แล้วถ้ามันเท่ากัน แล้วเกิดแยกไม่ออกล่ะ หรือเป็นแค่ทั้งรักทั้งเกลียดยิ่งคิดเธอก็ยิ่งปวดหัว แทบจะไม่ได้ยินในสิ่งที่หนุ่ม ๆ สนทนากันแล้วนรินภัทรเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยทำร่วมกันกับรามิลมา ที่ยังเป็นความทรงจำที่ยากจะลืม ทั้งดีและร้าย แล้วที่เธอนึกถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน คือเรื่องเลวร้ายที่เขาได้พูดกับเธอ แม้นรินภัทรจะสั่งให้เธอลืม แต่หลักฐานคือลูก หญิงสาวทำให้ลืมไม่ได้ที่จริงแกงไตปลาก็อร่อยมาก แต่นรินภัทรกลับกินไม่ลง เธอกินหมดจานนั้น เธอก็รีบรวบช้อน“อ้าว... น้องแป้ง แกงไตปลาไม่ถูกปา

ทุกคนมาถึงที่รีสอร์ต ได้ที่นั่งที่ริมสระน้ำ ที่ข้ามไปถนนอีกฝั่งนั้นก็เป็นท้องทะเลของอ่าวนางรีสอร์ตทำสนามเด็กเล่น และมีกองทรายให้เด็ก ๆ เล่นด้วย วาวากับชูใจเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเรียบร้อย แล้วพากันไปเล่นที่กองทรายพร้อมกับของเล่นที่นรินภัทรเตรียมมาให้ โดยมีรามิลนั่งเฝ้าสังเกตการณ์ เขาคอยดูแลแบบประคบประหงมชูใจมาก ๆทวีที่เป็นคนช่างสังเกต เขาพิศมองใบหน้าของชูใจกับรา­มิล ทั้งสองมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันมาก ทั้งคิ้ว ตา จมูก แม้กระทั่งริมฝีปาก ก็เหมือนกันอย่างกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวทวีนั่งมองนรินภัทร ซึ่งเธอเองก็ไม่ละสายตาจากสองพ่อลูกนั้นได้ ทวีจึงเอ่ยขึ้น“แป้งพี่ขอถามจริง ๆ เถอะ แป้งมีอะไรกับคุณหมอหรือเปล่า” คำถามที่ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม จนคนฟังชะงักงัน“อะไรนะคะ”“พี่เกิดก่อน พี่แก่แล้ว อีกอย่างพี่มีเซนส์ คุณหมอเป็นพ่อของชูใจใช่ไหมแป้ง” ยิงคำถามตรงยิ่งกว่าเดิมคำถามนี้เล่นเอานรินภัทรถึงกับเอ๋อรับประทาน“พี่เอาอะไรมาพูดคะ”“พี่ก็เอาสิ่งที่พี่เห็นยังไงล่ะแป้ง แป้งกำลังทำอะไรอยู่หรือ แป้งหลอกตัวเองอยู่หรือเปล่า” ท่าทีที่ลุกลนไม่มีความสุข ท่าทางไม่ปรกติ“ตอนที่พี่สายบัวมาบอกพี่ พี่สุดแสนจะงง