All Chapters of เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Chapter 91 - Chapter 100

อีกห้อง รามิลกำลังเดินเป็นหนูติดจั่นชีวิตที่หมดอาลัยตายอยาก ที่ไม่เหลือใครในชีวิต เขาดีใจแค่ไหนที่มาเจอ น­ริน­ภัทรกับลูก“แป้ง พี่จะต้องได้แป้งกับลูกกลับคืนมาในชีวิต” รามิล หมายมั่นปั้นมือ“เห็นไหม ตัวร้อนขึ้นมาอีกแล้ว เที่ยวเก่งเกินไปล่ะ”“แม่... ลุงหมออยากเป็นพ่อ”“อะไรนะ” นรินภัทรหัวร้อนขึ้นมาทันที เขาเป็นคนผลักไสเธอสองแม่ลูกออกมาจากเขาเอง แล้วอยากจะมาทวงสิทธิ์อะไรในตอนนี้"กินยาลูก ไข้จะได้ลด แล้วหนูจะต้องนอนนะ”“จ้ะ” เด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่าย ยกมือขึ้นมากุมที่ขมับ “ชูใจปวดตรงนี้”“กินยานะลูก เดี๋ยวก็ดีขึ้น”ชูใจยอมกินยาอย่างโดยดี ริมฝีปากเริ่มแดงแจ๋ นรินภัทรไปหาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวลูกไปด้วย ด้วยฤทธิ์ไข้สาวน้อยจึงหลับลงไปอีกครั้ง นรินภัทรไม่มีกะจิตกะใจทำงานเลย ใจเธอทั้งเป็นห่วงลูก แล้วอีกใจก็พะวักพะวนไปถึงรามิลเขาอยู่ในห้องที่มีแค่กำแพงกั้น ทำไมสวรรค์ถึงแกล้งเธอ ทำไมไม่ทำให้เขาตาย ๆ ไปเสีย แค่คิดน้ำตาก็ไหลอย่างไม่รู้ตัวรักมากก็แค้นมาก เธอเจ็บใจที่เขาให้ทำลายลูก นริน­ภัทรยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากของลูก ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดที่จริงเธอควรจะหลุดพ้นไปจากเขาได้แล้ว ควรจะหมดกรรม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก“แป้งเปิดประตูหน่อย” นิมิตเรียกเสียงดัง“มีอะไรมืด” นรินภัทรรีบตอบรับ เธอเดินมาเปิดประตู แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนิมิตก็ตกใจ‘รามิล’“คุณหมอเป็นหมอรักษาเด็ก ให้หมอดูอาการชูใจนะ ดีกว่ารอไปจนถึงตอนเย็นนะ” นิมิตเปิดประตูกว้างให้หมอก้าวเข้าไปแล้ว“ผมกลับลงไปที่เคาน์เตอร์ก่อนนะครับ ทิ้งนานไม่ได้”“ทางนี้หมอจัดการเอง” รามิลออกปากนรินภัทรไม่ได้พูดอะไรสักคำ เธอมัวแต่อึกอักคิดคำพูด รามิลเดินแทรกตัวเข้ามาแล้ว เสียงลิฟต์ด้านนอกดังทำให้นรินภัทรรู้ว่านิมิตลงไปแล้วนรินภัทรรีบเดินตามเขา“มีปรอทวัดไข้ไหม” รามิลตรงเข้าไปหาลูกนรินภัทรนิ่งไม่พูดอะไร ไม่ยอมขยับเท้า“พี่ถามว่ามีปรอทไหม แป้งต้องเห็นแก่ลูกก่อนนะ”เธอชั่งใจอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจไปหยิบปรอทมาให้รามิล เขาวัดไข้ให้กับลูกไข้ของชูใจสูงมาก ใบหน้าน้อย ๆ แดงก่ำ ดวงตาหมอง ริมฝีปากอ้าเผยอหายใจเข้าออก ตัวอ่อนปวกเปียกรามิลลุกขึ้นแล้วอุ้มชูใจไปที่ห้องน้ำ นรินภัทรวิ่งตาม“จะทำอะไรน่ะ”“ลูกตัวร้อนสูง เราต้องจับอาบน้ำก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวลูกจะชัก” นรินภัทรรีบเข้าไปช่วยเขาจัดการถอดเสื้อผ้าให้กับชูใจรามิลอุ้มลูกไปไว้ที่ใต้ฝักบั

ในตอนนั้นเอง นักเขียนคนที่จ้างนรินภัทรวาดปกก็ได้ส่งข้อความมารัว ๆ ทำให้เธอต้องไปคุยงานกับนักเขียน นักเขียนต้องการจะเปลี่ยนปกที่บรีฟมาทั้งหมด เธอจึงปล่อยให้รามิลได้ใกล้ชิดกับลูกรามิลกล่อมชูใจอยู่บนเตียง น้ำตาของเขาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา เขามองเด็กหญิงที่ดูดนมจากขวด และส่งสายตาคะยั้นคะยอให้เขาเล่านิทาน รามิลควักเอาสกิลการเล่าเรื่องที่เขาได้อ่านเมื่อนานมากแล้วมาเล่าให้ชูใจฟังชูใจฟังไป ยิ้มไป หัวเราะไป ด้วยท่าทีมีความสุข ไม่ได้แสดงออกเลยว่าไม่สบาย บางครารามิลก็ลอบเช็ดน้ำตา เขาทำพลาดครั้งใหญ่หลวงที่ปล่อยให้นรินภัทรหอบท้องหนีจากมา เพราะการผลักไสจากเขาพอบรีฟงานเสร็จ นรินภัทรก็ปวดหัวมาก นักเขียนคนนี้ค่อนข้างเรื่องเยอะ แต่เธอก็จะให้ทิปทุกครั้งที่ปิดงานจบ หญิงสาวปวดหัวมาก เธอเดินไปที่กระเป๋าของตัวเอง หยิบยาแก้ปวดหัวออกมากิน ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ารามิลอยู่ในห้องนี้ และเขากำลังอยู่กับลูก แต่พอเธอหันกลับไปที่เตียง รามิลก็ได้กอดลูกสาว และนอนหลับอยู่เคียงคู่กันจู่ ๆ นรินภัทรก็หนาวเหน็บขึ้นมาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่ปฏิเสธที่จะรับผิดชอบลูกมาตั้งแต่ต้น เธอไม่ควรจะให้โอกาสเขา นรินภัทรเดินเข้าไปเขย่าร่างของรา

(“แหม... ถามตรงประเด็นเลยนะ พี่ชอบน้องแป้งตรงนี้แหละ ที่หนูเป็นคนพูดตรง พี่น่ะหรือ ยังหรอกจ้า วีเป็นคนเลือกมากจะตาย พ่อคนช่างเลือกน่ะ พี่คิดว่าถ้าไม่ถูกใจเขาไม่แต่งงานอีกแน่ ๆ แต่ที่พี่กล้าคุยกับน้องแป้งคราวก่อน เพราะวีเขาเอ่ยปากกับพี่ว่าเขาน่ะชอบน้องแป้ง ชอบตั้งแต่แรกเห็น เขาชอบน้องแป้งจริง ๆ”)“ค่ะ แต่ว่า... ที่แป้งคิดเยอะ คือแป้งก็ไม่รู้ว่าจะเข้ากันได้ดีกับพี่วีหรือเปล่าน่ะค่ะ”(“เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา ต้องลองศึกษาดูใจกันไปก่อน เอาแบบนี้ดีไหมน้องแป้ง พี่จะให้วีไปรับน้องแป้งไปเที่ยว ไปกันแบบครอบครัว มีวี มีแป้ง แล้วก็ลูกสาวทั้งสองคน”)“ลูกสาวพี่วี ที่อายุสิบสองนะเหรอคะ” นรินภัทรกังวลเหมือนกัน เพราะเข้าสู่วัยรุ่น คิดสะระตะ อาจจะโดนสกัดได้(“ใช่จ้ะ น้องชื่อวาวา อายุสิบสองปีก็จริง แต่นิสัยยังเด็กนัก วาวาเป็นเด็กเรียนเก่ง เรียบร้อย ไม่พูดมากเจ๊าะแจ๊ะ ก็นิสัยเหมือนกับพ่อของเขานั่นแหละ จำได้ไหมล่ะว่าวาวาก็เคยมาที่ร้านผักเหมือนกัน”)“จำได้ค่ะ”(“น้องแป้งอยากไปเที่ยววันไหนดีจ๊ะ”)“พี่สายบัวคะ ช่วงนี้ยังไม่ได้ก่อนค่ะ เพราะว่าชูใจไม่สบายค่ะ”(“อ้าวเหรอ ชูใจเป็นอะไร วันนี้ที่ตลาดเขาก็คุยกั

“พี่รักแป้งครับ พี่รักแป้งนะ พี่รักแป้ง แล้วพี่ก็รักลูกด้วย ลูกของเรา ที่พี่พูดไปอย่างนั้น เพราะพี่รู้ว่าแป้งจะไม่มีวันทำร้ายลูก แป้งจะต้องเก็บลูกเอาไว้ เพื่อรอพี่”“ฉันเกลียด” เธอขบเม้มปากตอนนี้เขาทำเกินเลย รามิลทำอย่างที่เขาอยากทำ ในหัวของรามิลคือนรินภัทรเป็นของเขา และจะเป็นตลอดไปนรินภัทรเป็นแม่ของลูกของเขาด้วย“ถ้าแป้งเกลียดพี่ ให้พี่ตีความหมายของคำว่าเกลียดนั่น พี่หมายถึงคำว่ารัก แป้งยังรักพี่” เขาปิดปากเธอไม่ให้พูดมากอีกต่อไป แม้จะมีเสียงครางประท้วงอยู่ในลำคอมือหนารื้อร่นกางเกงตัวจิ๋วที่ซ่อนอยู่ใต้กระโปรงให้หลุดพ้นออกจากปลายขา ปลายนิ้วจู่โจมลงไปบนสามเหลี่ยมมันเหมือนกับว่า ยิ่งรัก ยิ่งเกลียด ยิ่งรัก ยิ่งหลง ทั้งโหยหาซึ่งกันและกัน ร่างกายที่เคย ๆ ดวงใจที่เคยประสานเป็นหนึ่งเดียวตั้งแต่คราวอดีต วันนี้จะกลับหวนคืนมีเหตุผลหลายอย่างที่รามิลอยากจะเล่าสู่เธอฟัง และจากนี้รา­มิลจะไม่ปกปิดเรื่องใด ๆ กับนรินภัทรอีกแล้ว เขาจะเล่าทุกเรื่องราวให้เธอได้รับรู้รามิลไม่สนใจสายตาเย็นชาของเธอ เขาต้องการเธอกลับคืน เขาจะทำทุกวิถีทาง เพราะก่อนหน้าเขาไม่เคยที่จะพยายามทำอะไรเลย“พี่รักแป้ง” เขากระซิบ