Semua Bab วุ่นนัก รักข้ามภพ: Bab 31 - Bab 40

เสี่ยวหงกังวลใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใครกันที่มันกล้าใช้เวทดูดวิญญาณภายในวังหลวงเช่นนี้ มันจะต้องมีแผนการที่ชั่วร้ายซ่อนเอาไว้เป็นแน่"นายหญิง!!!"เสี่ยวหงรีบหันไปมองทันทีก่อนจะต้องตกใจอย่างยิ่ง มู่มู่ ที่กำลังนอนเล่นอยู่บนหลังคา ตอนนี้กลับถูกจับใส่ไว้ในตาข่ายอาคม ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ"มาเป็นบริวารของข้าดีกว่า เจ้าแมวเหมียว""ตาเฒ่าผู้นั้น!!!""ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ แม่หนูน้อย"อาจารย์เมิ่งหัวเราะชอบใจอย่างยิ่งเมื่อจับมู่มู่มาไว้ในกำมือได้ มู่มู่กระเสือกกระสนดิ้นรนอย่างสุดแรงจนเหนื่อยล้า แววตาจ้องมองชายชราอย่างเคียดแค้นเสี่ยวหงแววตาเย็นเยียบ มองชายชราตรงหน้าด้วยความชิงชังนางจำได้ว่านางใช้หยกกำจัดวิญญาณจัดการตาเฒ่าผู้นี้ไปแล้ว แต่เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้!!!อาจารย์เมิ่งมองนางด้วยสายตาเย้ยหยัน นังเด็กเมื่อวานซืน คิดจะฆ่าเขาเช่นนั้นหรือ รนหาที่ตายชัดๆแต่วันนี้เขาสามารถจับสัตว์เทพตัวนี้ได้ถือว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อย เขาจะละเว้นนางเอาไว้ก่อน รอให้เขาทำพิธีเปลี่ยนเจ้าแมวตัวนี้ให้เป็นปีศาจไสยดำแล้ว ค่อยจัดการฆ่านางทิ้งก็ยังไม่สายเสี่ยวหงคิดจะตามไปแต่ทว่ากลับช้ากว่าอาจารย์เมิ่งไปก้าวหนึ

เสี่ยวหงที่ถูกผ้าคลุมหัวถูกลากตัวมาอย่างไม่รู้ทิศทาง ชายผู้นั้นใช้วิชาตัวเบาพานางมายังสถานที่แห่งหนึ่ง ก่อนจะโยนนางลงบนเตียงไม้แข็งๆ จนนางถึงกับต้องซู้ดปาก พวกมันมัดมือนางเอาไว้จนนางไม่สามารถจะดิ้นหลุดไปที่ใดได้"ทำได้ดีมาก"เสี่ยวหงถูกดึงผ้าคลุมหัวออก นางมองไปโดยรอบก่อนจะพบเข้ากับภายในเรือนเล็กๆ ทรุดโทรมหลังหนึ่ง "ว่ายังไงนังตัวดี ครอบครัวข้าต้องพังพินาศเพราะเจ้า แต่เจ้ากลับยังได้อยู่ดีกินดี ได้เข้าไปใช้ชีวิตในวังอย่างสำราญใจ"เสี่ยวหงมองเสี่ยวชิงที่เดินเข้ามาหานางด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเกลียดชัง นางทำได้เพียงส่งเสียงเฮอะในลำคอ ช่างตามจองล้างจองผลาญนางไม่สิ้นสุดเสียจริงๆทายาทที่ยังรอดชีวิตเหลือเพียงเสี่ยวชิงสินะ"ท่านพี่ จัดการนางซะ ทำตามที่ท่านพี่ปรารถนาเสียเถิด"เสี่ยวหงหันไปก็พบกับเสี่ยวไป๋ที่เดินเข้ามา สายตาของเขามองมาที่นางด้วยความเย็นชา ที่แท้ชายชุดดำที่จับตัวนางมาที่นี่ก็คือเสี่ยวไป๋เช่นนั้นหรือเสี่ยวหงครุ่นคิดก่อนจะมองเสี่ยวไป๋ด้วยสายตาดูแคลน เขาถูกเนรเทศส่งตัวไปนับพันลี้พร้อมกับเสนาบดีเสี่ยวเถียนแล้วมิใช่หรือ เหตุใดจึงยังมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อีกเสี่ยวไป๋รู้ทันความคิดของนา

ไป๋หลางยกจานข้าวขึ้นมาหวังจะฟาดใส่เสี่ยวหง นางยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะยื่นมือไปกระชากศีรษะนางกำนัลผู้หนึ่ง มารับจานใบนั้นแทนนาง ส่วนนางก็เบี่ยงตัวหลบอย่างสบายใจ"อ๊าาา!!!"พวกนางกำนัลลิ่วล้อต่างอ้าปากค้างมองสหายของตนที่ใบหน้าและลำตัวมีแต่เศษอาหารและหน้าผากปูดนูนอย่างหวาดวิตก เสี่ยวหงหันไปมองพวกนางด้วยสายตาอำมหิตจนพวกนางกำนัลเหล่านั้นเย็นสันหลังวาบ"ช่างอวดเก่งนักนางตัวดี"ไป๋หลางพุ่งเข้ามาหาเสี่ยวหงอย่างรวดเร็ว เสี่ยวหงหรี่ตามองไป๋หลาง ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบไปที่ยอดอกของนาง ไป๋หลางตัวลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งด้วยความจุกแน่นที่บริเวณหน้าอกอย่างเจ็บปวด นางมองเสี่ยวหงด้วยสายตาเกลียดชังนางหลงรักหยางเส้าเฉินจึงยอมเข้ามาเป็นนางกำนัลในวังหลวงแห่งนี้ เดิมทีนางเป็นบุตรสาวของชาวนาจนๆ ผู้หนึ่ง นางได้พบกับหยางเส้าเฉินระหว่างที่เขาออกมาเยี่ยมเยียนความเป็นอยู่ของราษฎร นางจึงตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันนั้น และตั้งปณิธานอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องเข้าวังหลวงเพื่อให้ได้พบกับเขานางไม่หวังจะได้เป็นชายาเอกหรือชายารอง สถานะของนางต่ำต้อยเหลือเกิน ขอเพียงเขายอมรับนางเป็นสตรีบำเรอบนเตียงนางก็ยินยอ

หลิวเย่ว์หลีหันมามองหน้าเสี่ยวหงก่อนจะรีบเตรียมผละออกไป เสี่ยวหงร้อนใจเป็นอย่างยิ่งจึงรีบคว้ามือของหลิวเย่ว์หลีเอาไว้"ใจเย็นๆ ก่อนนะ ข้าจะไปดูสถานการณ์ก่อน หากเกิดอะไรขึ้นข้าจะรีบให้คนมาแจ้งแก่เจ้า""เจ้าค่ะ"หลิวเย่ว์หลีพยักหน้าก่อนจะรีบเดินตามนางกำนัลออกมา ระหว่างทางก็สอบถามเรื่องราวไปด้วย"เรื่องราวเป็นมาเช่นไร? รองแม่ทัพอวิ๋นเข้าวังมาขอยกเลิกพระราชทานสมรสด้วยตนเองเชียวหรือ?""เพคะพระชายา รายละเอียดบ่าวเองก็ไม่ทราบแน่ชัดเพคะ"หลิวเย่ว์หลีพยักหน้าด้วยความร้อนใจ นางเองก็จนปัญญาที่จะช่วยเหลือ ในเมื่อเป็นรับสั่งของฝ่าบาทเช่นนั้นคงจะต้องปล่อยให้เป็นไปตามลิขิตของสวรรค์เสียแล้วห้องทรงพระอักษร"เจ้าช่างกล้าดียิ่งนัก คิดว่าเป็นคนโปรดของเรา แล้วจะฝ่าฝืนคำสั่งเช่นไรก็ได้อย่างนั้นหรือ?""หามิได้พ่ะย่ะค่ะ แต่ที่กระหม่อมต้องมาทูลขอความเมตตาจากฝ่าบาทด้วยตนเอง เพราะกระหม่อมมีสตรีในดวงใจอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ""เหลวไหล!!! เจ้าแต่งจินรั่วอวิ๋นเป็นฮูหยินเอก แล้วเจ้าก็ค่อยแต่งสตรีผู้นั้นเป็นอนุก็ย่อมได้!!!""ทูลฝ่าบาท กระหม่อมต้องการแต่งสตรีผู้นั้นเป็นภรรยาเพียงคนเดียวพ่ะย่ะค่ะ!!!"ฮ่องเต้หยางเฉิงเยี่ยวา

เสี่ยวหงเดินตามเสียงที่เรียกนางไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางเมฆหมอกที่ขมุกขมัว พลันปรากฏร่างของสตรีนางหนึ่ง แต่งกายงดงามราวกับเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ ใบหน้าละม้ายคล้ายกับนางไม่มีผิดเพี้ยน"เจ้าคือ?""ข้าคือเจ้า และเจ้าก็คือข้า""เจ้าคือเสี่ยวหง?"หญิงสาวตรงหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนหวานสะกดสายตา นางส่ายหน้าไปมา ก่อนจะมองเสี่ยวหงอีกครั้ง"ข้าคือหยางซูหนี่ว์ ชื่อของข้าคือหยางซูหนี่ว์ พระธิดาของฮ่องเต้หยางเฉิงเยี่ย"เสี่ยวหงขมวดคิ้วมุ่น นางเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราว ฉับพลันความรู้สึกมากมาย เรื่องราวต่างๆ ภาพความทรงจำในอดีตก็ได้หวนกลับมาอีกครั้งแท้จริงแล้วนางคือองค์หญิงหยางซูหนี่ว์ที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน"ข้าสูญเสียความทรงจำจากเหตุการณ์ร้ายแรงในครั้งนั้น""เจ้าจะกลับมาทวงร่างเดิมหรือ?"หยางซูหนี่ว์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเสี่ยวหงเอาไว้"ข้าต้องไปแล้ว ฝากเจ้าดูแลเสด็จพ่อกับเสด็จแม่ของข้าด้วย ใช้ชีวิตให้มีความสุข อยู่กับชายที่เจ้ารัก เจ้าทำให้ช่วงชีวิตของข้าที่แสนเศร้าและทุกข์ทรมานแปรเปลี่ยนเป็นความงดงามจนข้าเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ขอบใจเจ้ามาก เจ้ารีบกลับไปเถิด"หยางซูหนี่ว์ใช้มือผลักที่ไหล่ข