All Chapters of วุ่นนัก รักข้ามภพ: Chapter 1 - Chapter 10

เสี่ยวหงรู้สึกว่าพลังปราณภายในที่มู่มู่ส่งมาให้นั้นดีไม่น้อย สามวันที่ร่างกายนี้ไม่มีอาหารตกถึงท้องแต่กลับมีเรี่ยวแรงจนน่าประหลาดหลังจากที่ได้รับพลังปราณจากมู่มู่อิ๋งเอ๋อร์สาวน้อยที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับนางนั้น มีท่าทีสดใสไม่สงสัยอะไรนางเลยแม้แต่น้อย"อิ๋งเอ๋อร์""เจ้าคะคุณหนูใหญ่""มาพยุงข้าไปที""เอ๋? แต่คุณหนูใหญ่""ชู่ว์"เสี่ยวหงยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะไปที่ริมฝีปากของอิ๋งเอ๋อร์ ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก"เจ้ารอดูเรื่องสนุกได้เลย"อิ๋งเอ๋อร์เกาศีรษะไปมาอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยพยุงเสี่ยวหงตรงไปที่เรือนฮูหยินเฒ่าเมื่อเดินทางมาถึงหน้าประตูจวน เสียงเกรี้ยวกราดที่ทรงอำนาจก็ดังออกมาจนเหล่าสาวใช้ด้านนอกที่เฝ้าประตูจวนตัวหดเล็กลง"ถึงแม้หงเอ๋อร์จะไม่ใช่บุตรแท้ๆ ของพวกเจ้า!!! แต่พวกเจ้าไม่สมควรทำกับนางเช่นนี้ นางถือเป็นผู้มีบุญคุณต่อตระกูลเสี่ยว หากไม่มีนางคงจะไม่มี เสี่ยวชิง ในวันนี้!!!"เสนาบดีเสี่ยวเถียนกับฮูหยินหลิวเฟย ต่างแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ก็แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยงคนหนึ่งเท่านั้น ท่านแม่จะห่วงใยรักใคร่นางไปทำไมกัน!!! ตั้งแต่นางโตขึ้นมาก็คิดแก่งแย่งชิงดีกับเสี่ยวชิง น่า

เพราะพลังปราณที่ได้รับจากมู่มู่รวมถึงไก่ตุ๋นโสมพันปีที่ท่านย่าส่งมาให้เสี่ยวหงได้กินเพียงเวลาไม่นานร่างกายของนางก็รู้สึกแข็งแรงขึ้นไม่น้อยแต่ทว่าแม้จะแข็งแรงแต่เรี่ยวแรงบางส่วนก็ยังไม่สามารถเทียบเท่ากับร่างเดิมของนางได้อยู่ดีเสี่ยวหงที่กำลังถูกอิ๋งเอ๋อร์พยุงเข้ามาภายในเรือนดอกเหมย เรือนใหญ่ของท่านย่า กำลังปรายตามองสองแม่ลูกมหาภัยด้วยแววตายิ้มเยาะเมื่อวานค่อนข้างจะกะทันหันทำให้ตัวนางเองไม่ได้ทันสังเกตบรรยากาศรอบๆ วันนี้นางจึงมองดูโดยรอบระหว่างที่เดินมาถึงเรือนจวนเสนาบดีแห่งนี้ใหญ่โตกว้างขวาง เรือนหลังใหญ่ที่สุดเป็นของท่านย่า เรียกว่าเรือนดอกเหมย สมชื่อจริงๆ บรรยากาศโดยรอบเรียงรายด้วยดอกเหมยหลากสี ตอนนี้เป็นปลายฤดูหนาวแล้วบรรยากาศยิ่งชวนให้เหน็บหนาวเหลือเกิน ส่วนเรือนปีกซ้ายเป็นเรือนของท่านเสนาบดีกับฮูหยิน เรียกว่าเรือนโบตั๋น แต่ยามนี้ดอกโบตั๋นกลับแห้งตายเพราะความหนาว อิ๋งเอ๋อร์เล่าให้นางฟังว่า ฤดูร้อนดอกโบตั๋นถึงบานอีกครั้งฮูหยินหลิวเฟยชอบมันเป็นชีวิตจิตใจส่วนเรือนปีกขวาเป็นเรือนของเสี่ยวไป๋และเสี่ยวชิงสองพี่น้อง เรียกว่าเรือนเหลียนฮวา(ดอกบัว) แม้จะเป็นเรือนย่อยเล็กแต่ก็แบ่งเขตชา

พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างลอยอยู่กลางท้องฟ้า เสี่ยวหงเดินเข้าออกซื้อชุดใหม่หลายชุด เครื่องประดับอีกหลายชิ้นอย่างเพลิดเพลิน"อิ๋งเอ๋อร์ข้าหิวแล้ว เจ้าพาข้าไปหาของกินหน่อยสิ""ข้างหน้ามีโรงเตี๊ยมเจ้าค่ะคุณหนู"เสี่ยวหงกลอกตาไปมา นางเคยอ่านเจอในนิยายจีนโบราณมาไม่น้อย นางเอกเกิดหิวจึงไปที่โรงเตี๊ยมแล้วพบรักกับพระเอก นางไม่ต้องการพบชายใดทั้งนั้นนอกจากเขา อวิ๋นหลัวซี"เจ้ามีที่อื่นหรือไม่ ข้าไม่อยากไปโรงเตี๊ยม""เอ๋?"เสี่ยวหงหันซ้ายหันขวาก่อนจะพบกับร้านหมั่นโถวร้านหนึ่งไม่ไกลออกไปเท่าใดนัก นางยิ้มตาหยีก่อนจะจูงมืออิ๋งเอ๋อร์ให้ตามไป"เถ้าแก่ หมั่นโถวลูกใหญ่สองลูก"เถ้าแก่พยักหน้ารับก่อนจะยื่นหมั่นโถวส่งให้เสี่ยวหง นางกัดชิมไปคำนึงด้วยแววตาเป็นประกายอร่อยยิ่งนัก!!!"คุณหนูเจ้าคะ ท่านอยากเดินเที่ยวต่อหรือไม่"เสี่ยวหงส่ายหน้าไปมา นางเหนื่อยแล้วอยากกลับไปพักผ่อนที่จวนเหลือเกินเสี่ยวหงเดินตามทางมาเรื่อยๆ จนผู้คนเริ่มน้อยลง ระหว่างนั้นกลับมีบุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามาขวางทางนางไว้เสี่ยวหงขมวดคิ้วแน่น นางพิจารณามองบุรุษตรงหน้า เขาดูสง่างามอย่างผู้สูงศักดิ์ รูปร่างสูงสง่า ใบหน้างดงามดั่งภาพวาดหยางเส้า

"ท่านแม่เสียงของนังนั่นเงียบไปแล้วเจ้าค่ะ ต้องถูกหมอผีจัดการไปแล้วเป็นแน่"พลั่ก!!! ตุบ!!!"อ๊าาาา ชิงเอ๋อร์!!!""อ๊าาาา ท่านแม่!!! ข้าเจ็บเจ้าค่ะ"เสี่ยวชิงกับฮูหยินหลิวที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ถูกหมอผีนางนั้นที่ไม่รู้ว่ากระโจนออกมาจากเรือนของเสี่ยวหงเมื่อใดพุ่งทะยานพร้อมกำแส้ในมือฟาดใส่นางสองแม่ลูกอย่างไม่ยั้งมือเสี่ยวหงยกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข นางมองสองแม่ลูกถูกแส้ฟาดไปพลาง มือก็หยิบเกาลัดแกะกินไปด้วยอย่างอารมณ์ดี"อ๊าาา เจ้ามาตีข้าเพราะเหตุใด!!! ข้าสั่งให้เจ้ามาจัดการนังปีศาจนั่น!!!""หุบปาก!!! เจ้าสินังปีศาจ เจ้าสองคนแม่ลูกมันนังปีศาจ!!!"เพียะ!!!"อ๊าาา!!! จับนังหมอผีนี่เร็วเข้า!!!"เสี่ยวหงปรายตามองหมอผีนางนั้นจนนางถูกมองจนเย็นสันหลังวาบ แส้ในมือยิ่งกระหน่ำฟาดสองแม่ลูกจนส่งเสียงร้องดังไปทั่วบริเวณ"ข้าจะฟ้องเสด็จอาว่าเจ้าทุบตีข้านังหมอผีชั่ว!!!"เสี่ยวหงยกยิ้มเย็น หึ! เป็นฝีมือของเสี่ยวกุ้ยเฟยจริงๆ ด้วยสินะเมื่อได้ยินเช่นนั้นหมอผีก็ไม่รอช้า รีบชักมีดที่เหน็บไว้ข้างเอวแทงตัวเองจนตกตาย ก่อนจะหมดลมหายใจสุดท้ายนางได้มองไปที่สองแม่ลูกก่อนจะแสยะยิ้มออกมาชวนให้ขนลุกไม่น้อย"พวกเจ้าส

หลังจากที่กลับมาถึงจวนเสี่ยวหงก็ตรงไปที่เรือนดอกเหมยเพื่อเยี่ยมดูอาการของท่านย่า เมื่อนางเดินเข้าไปก็พบว่าท่านย่ากำลังนั่งพิงกายเอนหมอนอยู่ สีหน้าดูสดใสขึ้นไม่น้อย"ท่านย่า"ฮูหยินผู้เฒ่ากวักมือเรียกเสี่ยวหงให้เข้าไปนั่งลงข้างๆ กาย ก่อนจะยื่นมือไปลูบศีรษะนางอย่างอ่อนโยน"หงเอ๋อร์ วันนี้ย่าได้ยินมาว่าเจ้าถูกชินอ๋องต่อว่าที่หอเซียหวา เจ้าไปทำอะไรที่นั่นหรือ?"เสี่ยวหงเม้มริมปากน้อยๆ ก่อนจะมองหน้าฮูหยินผู้เฒ่า"เผอิญข้าเจอสหายเก่าน่ะเจ้าค่ะ เลยทักทายกันเล็กน้อย""แล้วเจ้าก็โต้เถียงกับชินอ๋องอย่างออกรสออกชาติ ซ้ำยังเอ่ยปากขอแต่งงานกับซื่อจื่อจวนโหวอวิ๋นหลัวซี?"เสี่ยวหงแทบอยากจะมุดหน้าหนีเข้าไปใต้เตียงเสียให้ได้ เหตุใดข่าวถึงมาไวยิ่งกว่าปาปารัสซีในโลกปัจจุบันเสียอีก นางในตอนนี้ไม่ต่างจากซุปตาร์เลยนะโถๆๆๆ"ท่านย่าเจ้าขา"ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะชอบใจพลางยื่นมือมาหยิกแก้มเสี่ยวหงด้วยความเอ็นดู"เอาเถิด ย่าไม่ต่อว่าเจ้าหรอก เจ้าโตแล้วมีความคิดเป็นของตัวเจ้าเอง แต่ย่าอยากเตือนเจ้าไว้ หากเจ้าคิดจะทำสิ่งใดควรทำอย่างมีขอบเขต อย่านำพาความเดือดร้อนมาให้ตัวเจ้าเอง""หลานจะจำไว้เจ้าค่ะท่านย่า""ดีดี"ฮู