All Chapters of พันธะร้ายรักเมียเก็บ: Chapter 21 - Chapter 30

"ทำไมแม่ผมถึงเป็นโรคนี้ครับ?" "ปัจจัยมันก็มีมากมายหลายอย่างเลยครับ ปัจจัยจากภาวะภูมิคุ้มกันต้านทานโรคบกพร่อง ไม่ว่าจะเป็นทางด้านพันธุกรรมพบความผิดปกติของโครโมโซมบางชนิด ครอบครัวมีสมาชิกเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ความผิดปกติของโครโมโซมคู่ที่ 9 และคู่ที่ 22 ซึ่งส่งผลให้เซลล์เม็ดเลือดปกติกลายเป็นเซลล์ตัวอ่อนมีการเจริญเบ่งตัวเร็วผิดปกติและกลายเป็นเซลล์ผิดปกติในที่สุด หรือจะเป็นปัจจัยทางด้านสิ่งแวดล้อม การมีประวัติได้รับรังสีไออนไนซ์ ได้รับยาเคมีบำบัดในการรักษาโรคมะเร็งชนิดอื่นมาก่อน ได้รับสารกัมมันตรังสีในปริมาณมากที่ส่งผลต่อเซลล์ของไขกระดูก การสัมผัสสารเคมีบางชนิดโดยเฉพาะสารเบนซิน สารฟอร์มาลดีไฮด์ พวกควันบุหรี่อะไรทั้งสิ้น สาเหตุสุดท้ายนั่นก็คือภาวะภูมิคุ้มกันต้านโรคบกพร่องมาตั้งแต่กำเนิด การได้รับยากดภูมิคุ้มกันต้านโรค การติดเชื้อไวรัสบางชนิดเช่นผู้ป่วยที่ติดเชื้อไวรัส htlv-1" คุณหมออธิบายยาวเหยียดจนต้องเปิดฝาขวดน้ำแล้วหยิบขึ้นมาจิบเพื่อดับแก้กระหายอาการคอแห้งเสียหน่อย แทบลืมไปแล้วเหมือนกันว่าไม่ได้มานั่งพูดร่ายขนาดนี้นานแค่ไหน...อย่างกับย้อนไปตอนอายุ 20 ปลายปลายสอบเข้าเป็นหมอใหม่ๆเชี

"ไม่เป็นไรครับ" ภาคินยังคงทำหน้าที่ลูกที่ดีจนวันเผาศพของมารดา...เขาวุ่นอยู่กับการจัดงานจนแทบลืมดูแลตนเอง ปล่อยปละละเลยให้สภาพซูบเซียวทรุดโทรมแทบ ไม่เป็นผู้เป็นคน ใต้ตาหมองคล้ำ ด้านใดยังคงแดงก่ำบวมเป่งเพราะการร้องไห้ไม่หยุดไม่หย่อนตั้งแต่ที่รู้ข่าวว่าคุณอรุณีหมดลมหายใจ... "ฉันขออโหสิกรรมให้เธอนะอรุณี สิ่งใดที่เราผิดใจกัน สิ่งใดที่เราไม่ลงรอยกัน สิ่งใดที่เธอกระทำต่อฉันและสิ่งใดที่ฉันกระทำต่อเธอขอให้มันยุติจบสิ้นการจองเวรจองกรรมตั้งแต่ชาตินี้ ฉันขอให้เธอไปสู่ภพภูมิที่ดีมองดูลูกชายของเธอประสบความสำเร็จในชีวิต ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่แม่แท้ๆของภาคินแต่ฉันจะขอทำหน้าที่แม่และดูแลลูกชายของเธอให้ดีที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรแล้วนะนอนหลับให้สบายเถอะ" คุณจารวีวางดอกไม้จันทน์ลงหน้าโรงศพในเมรุเผาร่างของคุณอรุณี พร้อมพร่างพรายพูดความในใจที่คิดว่าเรายังคงติดค้างคาใจกันอยู่ให้หมดสิ้น... "..." คุณดำเกิงกำดอกไม้จันทน์ที่ตนถืออยู่ในมือแน่น หลุบหน้าลงต่ำเพื่อหลบซ่อนแววตาอันบอบช้ำที่ผ่านการร้องไห้มาใหม่ๆด้วยเช่นเดียวกัน ก่อนจะค่อยๆเหลือบแลรูปถ่ายของอดีตภรรยาแล้วใช้ปลายนิ้วลูบพวงแก้มนวลของน้องนางผ่านภาพความทรงจำ

"โอ๊ย!!! แกก็ฟังฉันก่อนสิไอ้ภาคิน เอาแต่พูด พูด พูด ซัดประโยคเข้ามาจนฉันน่วม จะไม่เว้นช่วงหายใจหายคอให้ฉันได้โต้ตอบเลยหรือไง ตีโพยตีพายไปก่อนไข้แล้วมายัดเยียดข้อหาให้ฉันเนี่ยนะ ไอ้ลูกไม่รักดี" คุณดำเกิงรีบใช้ฝ่ามือป้องปากบุตรชายเพื่อให้เขาสงบคำเสียทีไม่เช่นนั้นเรื่องราวคงจะยาวเหยียดได้เพียงแค่น้ำเหลวๆส่วนเนื้ออาจจะไม่ได้คว้านจับเลยด้วยซ้ำ "...อื้อ อ่อย!!" ภาคินเสียงอู้อี้ในลำคอ คุณดำเกิงชักมือกลับมาแต่โดยดี "แล้วก็ฟังฉัน" ดวงเนตรดุดันคู่นั้นจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของบุตรชายด้วยสายตาและน้ำเสียงแกมบังคับ เมื่อเห็นอีกฝ่ายสงบปากสงบคำได้เสียทีจึงเริ่มพูดอธิบายในส่วนของตนเองเพื่อไขข้อกระจ่างความบริสุทธิ์ผุดผ่องของมินตราให้ปรากฏในหัวสมองของภาคิน "แกรู้หรือเปล่าว่าในซอยนั่นน่ะมันไม่ได้มีแค่บ้านเช่านะเว้ย และที่สำคัญบ้านเช่าก็ไม่ได้มีไว้ทำเรื่องอย่างว่าเหมือนที่จิตใจอกุศลของแกคิดด้วย ประโยชน์ สรรพคุณมันมีตั้งมากมายแต่แกไม่เคยคำนึงถึง! ฉันจะบอกให้แกฟัง คนที่เป็นเจ้าของบ้านเช่าแห่งนั้นน่ะเขาปล่อยเซ้งร้านคาเฟ่ถูกๆ ทำเลดีแถบริมแม่น้ำที่มักจะเป็นเส้นทางสัญจรไปมาและโปร่งตาต่อผู้คน ฉันเห็นว่าแม่แกอยา

แต่ทว่าคุณกลิ่นแก้วยังไม่ให้คำตอบคุณดำเกิง เพราะใจหนึ่งก็รู้สึกเกรงใจและอีกใจหนึ่งก็รู้สึกอยากจะทวงความยุติธรรมให้สู่สามี...วันเวลาผ่านไปเนิ่นนานนับสัปดาห์ อาการของหล่อนก็ค่อยๆดีขึ้นซ้ำยังมีคุณดำเกิงและภรรยาแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนอยู่บ่อยครั้ง พูดย้ำๆซ้ำๆถึงสิ่งที่พวกเขาต้องการชดเชยให้เพื่อแลกกับให้ลูกชายของตนเองพ้นผิดไม่ต้องเป็นตราบาปไปตลอดชีวิต.."เดี๋ยวหนูช่วยนะคะแม่" มินตราเด็กสาววัย 14 ขวบเดินเข้ามาหาผู้เป็นแม่ซึ่งกำลังนำผักคะน้าและพวกผักบุ้งซึ่งตนปลูกเอาไว้หลังบ้านไปขายตามตลาดนัดเพื่อใช้เงินส่วนนั้นส่งให้ลูกสาวไปโรงเรียน..."ทำไมป่านนี้หนูยังไม่อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนอีกลูก?" คุณกลิ่นแก้วปาดเหงื่อแล้วทอดมองตัวลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัย"แม่คะ...มินว่ามินจะลาออกจากโรงเรียนแล้วมาช่วยแม่หาเงินค่ะ" คำตอบเหนือการคาดหมายจากริมฝีปากของมินตราทำให้แขนของผู้เป็นแม่อ่อนเปรี้ยวอ่อนแรง "ทำไม หนูไม่อยากเรียนแล้วเหรอลูก? ไหนหนูบอกแม่ว่าหนูอยากจะเรียนสูงๆใส่ชุดมหาวิทยาลัยแล้วก็สวมชุดครุยถ่ายรูปกับแม่ในวันรับปริญญายังไงล่ะ พ่อของหนูจะต้องภูมิใจในตัวหนูมากๆเลยนะมินตรา" ลูกสาวของเจ้าหล่อ

"คะ...ครับพ่อ" "และที่สำคัญฉันอยากจะให้แกรู้เอาไว้ว่าคุณหญิงจารวีเองก็รักแกเหมือนลูกในไส้ รักแกเหมือนลูกแท้ๆที่เป็นคนแบ่งแรงคลอดออกมาเอง อาหารทุกมื้อและยามที่แกเจ็บไข้ไม่สบายก็คุณหญิงจารวีเนี่ยแหละที่คอยดูแลแกมากกว่าฉันเสียอีก แกรู้หรือเปล่าตอนที่แกทำแบบนั้น ตอนที่แกตะคอกใส่สารพัดอย่างคุณหญิงจารวีเสียใจมากมานั่งร้องห่มร้องไห้กับฉันฟูมฟายทั้งคืน ฉะนั้นทุกครั้งที่อยากจะทำดีกับแกก็เลยต้องอาศัยผ่านหน้าคนอื่นเพราะกลัวว่าแกจะปฏิเสธแล้วไม่ยอมรับความหวังดีนั้นยังไงล่ะ" นี่ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ภาคินเองทำผิดต่อเจ้าหล่อนไว้มากมายเช่นเดียวกัน...ทั้งๆที่หากมองข้ามและย้อนกลับไปในอดีตจะมองเห็นช่องว่างมากมายก่ายกองว่าแท้จริงแล้วสิ่งไหนคือภาพลวงตาที่ใจเขาพยายามสร้างขึ้นมาให้เป็นดั่งที่คิดและสิ่งใดที่เป็นไปได้ในโลกของความเป็นจริง "ผมขอโทษครับพ่อ""คนที่แกควรจะไปขอโทษคือแม่ของแก แม่อีกคนของแกอย่างคุณหญิงจารวีต่างหากล่ะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตา ฉีดน้ำหอมให้หอมฟุ้งเถอะ ป่านนี้คุณหญิงจารวีคงจะหุงข้าวหุงปลาทำอาหารไว้รอแกเหมือนทุกๆวันเพราะหวังว่าแกอาจกลับมาค้างที่บ้านบ้าง" ยิ่งได้ยินแบบนี้ภาคิน