All Chapters of พันธะร้ายรักเมียเก็บ: Chapter 31 - Chapter 40

"แกนี่บทจะโง่ก็โง่จริงๆเลยนะไอ้ภาคิน ฉันขอถามแกหน่อยเถอะว่าเงินแต่ละบาทที่แกให้แม่นั่นไปแม่นั่นเคยออกปากขอร้องหรืออ้อนวอนใช้จริตจะก้านมารยาสาไถ่ขูดรีดขูดเนื้อจากแกหรือเปล่า มีแต่แกเองนั่นแหละที่ยัดเยียดให้เขา ยัดเยียดเพราะความเสน่หาและความอยากจะเอาชนะอะไรก็ช่างแล้วก็มาตีโพยตีพายว่าหล่อนเป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน ทั้งๆมันเป็นภาพที่แกสร้างและเนรมิตมันขึ้นมาในหัวสมองเองทั้งนั้น" คุณหญิงจารวีถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเอือมระอา เจ้าภาคินฉลาดเป็นกรดสามารถบริหารงานต่างๆได้อย่างคล่องแคล่ว มีปฏิญาณไหวพริตที่ดีพอสมควรจนสามารถไต่เต้าขึ้นมาดำรงตำแหน่ง CEO บริษัทได้ทั้งๆที่ยังหนุ่มยังแน่น...แต่กับอีเรื่องแค่นี้เขากลับมองข้ามทำเป็นเส้นผมบังภูเขาเสียกระนั้น "..." ภาคินทำท่าจะอ้าปากเถียงแต่ก็ต้องค่อยๆหุบเหลือเพียงเส้นบางเฉียบที่แข็งทื่อตรงเผ็งเป็นไม้บรรทัดวางอยู่ในแนวนอนเพราะทุกประโยคผซึ่งถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากของคุณหญิงจารวีล้วนเป็นความจริงที่ผุดขึ้นมาดั่งดอกเห็ดว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้นเป็นเขาเองทั้งสิ้นดั้นดันเสนอยื่นมือเข้าไปแล้วยัดเยียดเงินตรารวมถึงสถานะบ้าๆนั่นให้แก่มินตรา "คิดดูดีๆนะ หากตัดทุกส

"คุณภาคินปวดเมื่อยตรงไหนบอกมินได้เลยนะคะเดี๋ยวมินจะนวดให้" มินตราพูดด้วยน้ำเสียงค่อยๆเนิบช้าตามสไตล์ผู้หญิงอ่อนหวานเฉกเช่นทุกๆครั้ง "มินนวดเป็นด้วยเหรอ ผมไม่ยักจะรู้เลย นี่ถ้าเกิดทำงูๆปลาๆแล้วเส้นผมพลิกคอเคล็ดพิกลพิการขึ้นมา มินรับผิดชอบไหวเหรอ หึ" ภาคินปลายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ ว่าคนพันธุ์เธอจะสามารถหยิบจับอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาด้วย นึกว่าประพฤติเป็นแต่เรื่องเจริญศีลเจริญพอร์น ปรนนิบัติพัดวีเอาอกเอาใจชายเสียมากกว่า "มินเห็นคุณภาคินตอนกลับมาจากทำงานชอบบ่นพูดเปรยๆกับตัวเองว่าปวดเมื่อยหลังอยู่บ่อยครั้งเพราะต้องนั่งหลังตรงอยู่หน้าจอคอมเกือบทั้งวัน มินก็เลยไปลงเรียนคอร์สนวดแผนโบราณมาได้ประมาณ 48 ชั่วโมงแล้วค่ะ ถึงจะไม่ชำนาญแต่ก็ไม่ได้งูๆปลาๆทำให้เส้นคุณภาคินพลิกหรือถึงพิกลพิการหรอกค่ะ" มินตราตอบพร้อมกับยิ้มหวานๆ อะไรที่เธอพอจะทำให้เขาได้เธอก็พร้อมทุ่มสุดตัวเสมอ สิ่งใดไม่เป็นสิ่งใดไม่คล่องสิ่งใดบกพร่องก็พร้อมซ่อมแซมและต่อเติมเพราะเหตุผลเดียวเท่านั้น รัก แต่ก็ไม่ปฏิเสธและไม่พูดโป้ปดว่าความรักของเธอคือรักที่ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน...เพราะในความคิดของเธอมันจะมีจริงๆเหรอผู้หญิงที่

รุ่งเช้าวันถัดมาภาคินได้รับพิกัดจากหมายเลขโทรศัพท์ของคุณกลิ่นแก้วที่ส่งตรงโดยนักสืบชื่อดังซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงเอิกเกริกเป็นที่นิยม...เขาไม่รอช้าเก็บข้าวเก็บของเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมที่ตนเองเช่าเอาไว้แล้วขับรถสปอร์ตคันหรูมุ่งหน้าสู่สวนทุเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดจันทบุรีโดยอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองหลาย 10 กิโลเมตรนับได้ว่าตั้งในถิ่นทุรกันดารอันไกลโพ้นสุดล่าฟ้าเขียว...ทว่าภาคินก็ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงในการเดินทางถึงสวนทุเรียนแห่งนี้...บรรยากาศ สภาพแวดล้อมด้านนอกเป็นเป็นรั้วสีฟ้าพาสเทลสร้างอาณาเขตกั้นแบ่งแดน มีบ้านไม้ 2 ชั้นทรงสวยตั้งตระหง่านแลดูได้รับการทำความสะอาดอย่างดีโดยรอบๆนั้นอุดมไปด้วยดอกไม้ ผลหมากรากไม้ พืชผักสวนครัวปลูกเคียงอยู่เรียงราย...ถัดไปด้านข้างไม่ถึงประมาณ 100 เมตรเริ่มต้นด้วยต้นทุเรียนถูกจัดระเบียบปลูกเป็นแถวแนวยาวกินพื้นที่หลายไร่... "มินอยู่ที่นี่เหรอวะ?" ภาคินเลิกคิ้วตั้งคำถามกับตัวเอง แต่ก็ไม่แปลกสักเท่าไหร่ที่มินตราเลือกใช้บ้านเกิดในการหลบหน้าเขาเพราะตั้งแต่รู้จักร่วมเตียงร่วมกายเดียวกันมาก็ไม่มีวันไหนเลยที่เขาได้เคยซักไซร้หรือถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเกี่ยวกับชีวิต

บทที่ 37 ยอมทำอย่าง"ผมรักมิน...ผมขอโทษที่ผมมันโง่เผลอทำร้ายจิตใจผู้หญิงที่รักผมมากอย่างมิน ผมมันโง่ที่แม่งไม่รู้ตัวเองว่าดันตกหลุมรักมินไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้ ผมเพิ่งจะมาฉุกใจคิดได้ก็ตอนที่ต้องกลับไปบ้านแล้วเจอเพียงความว่างเปล่า เจอแค่ภาพความทรงจำของเรา" ในแววตาของภาคินฉายความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวอย่างลึกซึ้งที่บ่งบอกถึงความแท้จริงซึ่งถูกประทับอยู่ในนั้นว่าเขาสำนึกแล้วจริงๆ "งั้นเหรอคะ? คุณภาคินจะบอกว่าคุณภาคินรักฉันงั้นเหรอคะ" เธออยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงออกจากปากจนหมด 32 ซี่ นี่เขาจนตรอกไร้ปัญญาจนกระทั่งหยิบยกข้ออ้างอันแสนโง่เขลาที่ไม่ใกล้เคียงความเป็นจริงขึ้นมาเยินยอสรรเสริญเพื่อให้เธอยินยอมใจอ่อนและตกไปเป็นเมียเบี้ยล่างของเขาอีกรอบหรือไง? "คนรักกันเขาไม่ทำร้ายความรู้สึกกันแบบนี้หรอกค่ะและที่สำคัญคนอย่างคุณเนี่ยนะจะรักคนอื่นเป็นนอกจากรักตัวเอง เพราะว่าคุณมันเห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้ไม่เคยสนใจความรู้สึกของคนอื่น! แม้กระทั่งพ่อแท้ๆที่เลี้ยงคุณมา" ต่อให้เขาอมพระมาพูดเธอก็จะไม่มีวันเชื่อลมปากผู้ชายคนนี้ ไอ้คำที่บอกว่ารัก ไอ้คำที่บอกว่าโหยหา ไอ้คำที่บอกว่าขาดไม่ได้ถูกปรุงแต่งมาแล้

บทที่ 39 ไม่เคยลืมได้ วัยรุ่นสมัยนี้ช่างเอาอกเอาใจยากเสียเหลือเกิน ปากพูดอย่างแต่ใจคิดอีกอย่างจนทำให้สับสน ปวดหมอง"อันนี้แม่ขอพูดในความรู้สึกของแม่ แม่ไม่รู้หรอกลูกว่าหนูไปเจออะไรมาบ้าง ว่าหนูต้องพบเจอกับความเจ็บปวดและอึดอัดมากแค่ไหนในสถานะที่หนูกำลังเป็นอยู่ และแม่ก็คิดว่าเมื่อครู่หนูเองก็คงจะเห็นสภาพของคุณภาคินในวันนี้แล้วว่าเธอสำนึกผิดแล้วจริงๆ เธอขอแค่โอกาสให้ได้กลับไปแก้ไข แก้ตัวเพื่อชดเชยส่วนที่ผิดออกเสียและแม่ก็เชื่อว่ามินตราเองก็รักเขา ไม่เคยรักน้อยลงและไม่เคยทำใจได้เหมือนปากว่าสักครั้ง เพียงแค่พูดเบาๆสร้างกำแพงขึ้นมาสูงให้ดูว่าตัวเองสามารถตัดขาดและไม่เข้าไปข้องเกี่ยวเขาอย่างเด็ดเดี่ยว แต่มันไม่ใช่" ว่าพลางคุณกลิ่นแก้วก็ลูบศรีษะของบุตรสาวที่ซอนซบใบหน้าอันเปียกปอนด้วยคราบน้ำตาอยู่บริเวณหน้าท้อง "ถ้ามินอยากจะให้โอกาสเขาอีกสักครั้งมันก็ไม่ผิดนะลูก เปิดโอกาสให้ตัวเอง เปิดให้โอกาสให้คุณภาคินและเปิดโอกาสให้เจ้าตัวเล็ก แต่ทุกอย่างล้วนเกิดจากความสบายใจของลูก ถ้าลูกยังหวาดกลัวและไม่ต้องการกลับไปมันก็สิทธิ์ของลูกเพราะไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไงแม่บอกแล้วว่าแม่คนนี้อยู่ข้างๆลูกเสมอ" "ฮ