Semua Bab หายใจเข้าพุทธ หายใจออกเธอ: Bab 11 - Bab 20

ค่ำคืนนี้ก็เป็นเช่นดังเดิมเหมือนกับทุก ๆ คืนที่ผ่านมา ห้องที่มักอยู่คนเดียวกลายเป็นว่ามีรูมเมทเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน เสียงเครื่องปรับอากาศยังคงดังอย่างต่อเนื่องไม่ขาดจังหวะภาพตรงหน้าปรากฏเป็นชายหนุ่มสองคนนั่งเคียงข้างกันที่โซฟากำมะหยี่เนื้อนุ่ม อิงแอบชิดใกล้กันจนไหล่กระทบ อุณหภูมิลดต่ำลง อากาศเย็นลอดไล้ผ่านผ้าห่มผืนหนา มีเพียงไอความร้อนจากร่างกายเท่านั้นที่ช่วยแบ่งเบาความอบอุ่นให้แก่กันได้ ร่างทั้งสองแนบชิดใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะเกยตัก ไม่เพียงแค่อากาศที่หนาวเย็น ในห้องตอนนี้ไร้ซึ่งแสงไฟที่สาดส่อง มีเพียงแสงจากหน้าจอโทรทัศน์ขนาด 60 นิ้ว ที่สาดส่องให้เห็นภายในห้องลาง ๆ เท่านั้น “ไอ้เชี่ยย!!”ใครบางคนที่ไม่ถูกกับสิ่งลี้ลับสะดุ้งตัวโยนระคนตื่นตกใจกับฉากในภาพยนตร์หมวดระทึกขวัญตรงหน้า ร่างสมส่วนสั่นเป็นลูกนก กอดเข่าก้มหน้าลง“บอกแล้วว่าเรื่องนี้มีJump Scareเยอะ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหัวหลังจากที่เอื้อมมือเพื่อหยิบรีโมตกดออกจากหน้าจอ“ก็ไม่คิดว่าจะน่ากลัวขนาดนี้นี่”“หึ งั้นเปลี่ยนเรื่องมั้ย”“ไม่เอา จะสู้!”“ไหวแน่นะ” จอมทัพเอ่ยถามเพื่อความชัวร์อีกครั้ง หัวทุยพยักหน้าขึ้นล

แกร๊ก แอ๊ดดดเพราะสนใจแต่บทสนทนาในหน้าจอมือถือถึงไม่รู้ว่าเสียงน้ำหยุดไหลไปเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก จอมทัพละมือจากโทรศัพท์ที่ตอนนี้คุยแชทค้างกับปั้นสิบไว้ มองดูคิระเดินออกมาในชุดกิโมโนสไตล์ญี่ปุ่น ลายฮินะสีน้ำเงิน แสงไฟจากห้องน้ำด้านหลังส่งผลให้เห็นเป็นทรวดทรงโค้งเว้าอย่างชัดเจน อึกเสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากของจอมทัพดังขึ้นก้องหู ไม่รู้ว่าจะวางจุดวางดวงตาไว้ที่ไหน ยามที่เจ้าของห้องเดินนวยนาดมาหาเขาที่เตียง ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้า ร่างแกร่งแหงนมองตามองศา ใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผิวขาวอมชมพู ผมหน้าม้าปิดถึงดวงตา คาวาอี้เดสน่ารักภาษาญี่ปุ่นพูดแบบนี้ใช่ไหมนะภาพลูกครึ่งญี่ปุ่นตรงหน้าส่งผลให้ใจเต้นระรัวในอก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ในเส้นเลือดหรือว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของครีมอาบน้ำตรงหน้ากันแน่ที่มอมเมาจอมทัพให้ตกอยู่ในห้วงอารมณ์วาบหวิวหรือไม่ก็อาจจะเป็นคนตรงหน้าเองที่เป็นต้นเหตุของอาการทั้งหมดนี้ของเขา “มึงเป็นอะไร เรียกก็ไม่ตอบ” คิระเอียงคอสงสัยพลางโบกไม้โบกมือตรงหน้าจอมทัพที่ตอนนี้เหมือนหลุดลอยไปแล้ว เรียกตั้งนานก็นิ่งค้าง หรือว่าเมากันนะ“เอ่อ

KrungLanka Club “พวกมึงว่างกันนักหรือไงวะถึงมาร้านกูกันเนี่ย” เสียงทุ้มเข้มของชายเจ้าของคลับดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงจังหวะหนักแน่นในร้าน พี่ยักษ์ ชายร่างใหญ่วัยผู้ใหญ่ตอนต้นที่เป็นรุ่นพี่พวกเขาเอง ยักษ์ล้มตัวลงข้างจอมทัพที่เอาแต่นั่งเงียบมองแก้วในมือด้วยความเหม่อลอย “พวกผมมาร้านพี่ก็ดีแล้วป่าว พี่จะได้มีรายได้เข้าร้านเยอะ ๆ ไง” ปั้นสิบเอ่ยยิ้ม ๆ พลางพยายามสร้างมวลอากาศดี ๆ ในโต๊ะหลังจากที่นั่งตึงเงียบกันมาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาแปลกใจตั้งแต่จอมทัพกับคิระที่ไม่ได้มาด้วยกันแล้ว ปกติตัวติดกันอย่างกับฝาแฝด ตอนเข้ามาในร้านจอมทัพมันเข้ามาช้าสุด มาถึงก็กระดกดื่มเลยไม่พูดไม่จากับใคร ส่วนทางด้านคิระก็ไม่สนใจใยดีอะไรผินหน้าออกมองบรรยากาศภายในร้านไปเรื่อย ปั้นสิบล่ะอึดอัดกับบรรยากาศตอนนี้ซะจริง “มีกับผีน่ะสิ มึงมากันทีไรลงบัญชีร้านกูไว้ตลอดเลยไอ้พวกเวร!” ยักษ์สบถปนขำก่อนจะรับแก้วเหล้าจากคิระที่ชงให้เงียบ ๆ “มึงเพลา ๆ ลงกันมั่งเหอะ ตับจะแข็งตายก่อนเรียนจบ” “วันนี้พวกผมไม่เน้นเมา เน้นเอาบรรยากาศกับส่องสาวพอครับ” สายฟ้าตอบพลางขยิบตาพราวเสน่ห์ให้สาว ๆ โต๊ะข้าง ๆ “เออกูไปล่ะมีงานต่

สนามบาสจอมทัพเร่งฝีเท้าเดินอ้อมมานั่งแผละลงที่ม้านั่งข้างสนาม ดวงตาคมจ้องมองบรรดาเพื่อนที่ยืนพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ทว่าในใจเขาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยคำถามและภาพที่ยังติดตา“มึงเป็นไรวะ ทำหน้าอย่างกับเห็นผีมาได้” เพื่อนรักอย่างปั้นสิบเอ่ยแซว พร้อมยื่นขวดน้ำมาให้จอมทัพฝืนยิ้ม ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ “ท้องเสียว่ะ ขอกลับบ้านก่อนนะ”“เฮ้ยจริงจัง ไม่รอกินอะไรก่อนหรอ”“ไม่ไหวอะ ขอโทษนะ ฝากบอกพวกมันด้วย”พูดจบจอมทัพก็ลุกขึ้นและเดินจากไปทิ้งให้ปั้นสิบมองตามด้วยสีหน้างุนงงไม่กี่นาทีต่อมาคิระเดินมาถึงสนามบาสด้วยท่าทีร้อนรน สายตากวาดมองหาใครบางคนด้วยความหวาดระแวง สีหน้าเคร่งเครียดจนคิ้วแทบชนกัน“จอมทัพล่ะ…” คิระถามปั้นสิบทันทีที่มาถึงสนามบาส“อ้าว เพิ่งกลับไปเมื่อกี้เอง บอกว่าท้องเสีย” ปั้นสิบเอ่ยตอบขณะที่ผูกเชือกรองเท้าไปด้วย“กลับแล้วหรอ…” คิระพึมพำ ริมฝีปากเม้มแน่น คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม เขาไม่มีอะไรจะพูดได้แต่บอกลาเพื่อน ๆ ก่อนจะเดินกลับบ้านไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งความสงสัยและบรรยากาศอึมครึมไว้ข้างหลัง“เป็นอะไรของพวกมันวะ” ปั้นสิบเกาหัวแกร็ก ๆ อย่างงุนงงกับท่าทีของเพื่อนทั้ง

แรงกอดรัดแน่นแถวเอว ส่งผลให้คนที่นอนหลับอยู่อึดอัดจนต้องขยับตัวไปมา ไหนจะบางอย่างที่คลอเคลียข้าง ๆ ซอกคอขาว เปลือกตาสีระเรื่อจากการร้องไห้กระพริบลืมตาตื่นอย่างยากลำบาก เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงฉายอยู่ในความทรงจำอย่างชัดเจน ร่างสมส่วนกระพริบตาถี่ ๆ ไล่ความง่วงงัน จากภาพที่เบลอก็ชัดเจนยิ่งขึ้น กลุ่มผมสีดำที่เริ่มยาวคลอเคลียข้างแก้มนวล เจ้าของกลุ่มผมยังคงนอนซุกอยู่ที่ลำคอของเขาอย่างไม่รู้ตัว ลมหายใจอุ่นกระเพื่อมเป็นจังหวะสอดประสาน กลิ่นแชมพูสะอาดกระจายฟุ้งไปทั่วตามจังหวะการเขยื้อนตัวของคนตัวใหญ่คิระ หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นนอนเหม่อมองเพดานสีขาว ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดตัวเขานั้นเติบโตที่ประเทศญี่ปุ่น จนเมื่ออายุได้ 12 ปี ก็ได้ย้ายกลับมาอยู่กับแม่ที่ไทย แม้ในช่วงแรกจะปรับตัวได้ค่อนข้างยากเพราะเดิมทีตัวเขากับผู้เป็นมารดาก็ไม่ค่อยสนิทสนมกันดังเช่นครอบครัวอื่น เนื่องจากคิระโตมากับผู้เป็นพ่อ ดังนั้นระเบียบวินัยและการวางตัวจึงถูกพร่ำสอนจากผู้เป็นบิดาเสียส่วนใหญ่บิดาของเขาถูกเรียกว่า โชงิเมจิน สุดยอดปรมาจารย์แห่งวงการหมากรุกญี่ปุ่น มีฉายาในวงการว่า ราชาสายลมเงียบ เนื่องจ