Semua Bab ดอกบัวในเพลิงมาร: Bab 11 - Bab 20

“ไม่เป็นไรค่ะ เงินที่พี่เก็บไว้สำหรับอนาคตตัวเองจะให้ลินได้ไง พี่เก็บเอาไว้เถอะ ลินจะหาทางใช้หนี้ด้วยตัวเองเอง”“อนาคตของพี่ก็คือลิน”เขาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาที่มองไปยังใบหน้าของเธอไม่มีแววลังเลเหมือนตอนที่ลังเลว่าจะอยู่ไทย หรือจะจากไปเพื่อเรียนต่อตามคำสั่งของมารดาเขารักนลิน และอยากมีเธออยู่ในทุกช่วงเวลาของชีวิต แต่แม่ของเขากลับคิดว่าเขามีอนาคตที่ดีกว่าหากเดินตามเส้นทาง ที่แม่ขีดเอาไว้ให้สุดท้ายเขาก็ไม่หนักแน่นพอที่จะยืนหยัดเพื่อเธอ ทำให้ตอนกลับมาเจอกันอีกครั้งเขาและเธอจึงเหมือนเป็นเหมือนคนแปลกหน้า ความคุ้นเคยที่เคยมีไม่สามารถแสดงออกได้อีกแม้ว่าจะอยู่ตามลำพังในพื้นที่ส่วนตัวความจริงที่เขามาวันนี้เพราะตลอดสองปีที่แยกทางกันเขาไม่เคยตัดใจจากเธอได้เลย ตั้งใจเอาไว้ว่ากลับมาเจอกันครั้งนี้จะขอโอกาสอีกครั้ง และจะไม่ทำตัวเป็นลูกแหง่ให้แม่ชี้นำอีก เขาจะไม่สนใจฐานะทางบ้านที่ต่างกัน ต่อให้พ่อกับแม่จะตัดเขาออกจากกองมรดกเขาก็ยินดี “ให้พี่ช่วยเถอะนะ” เขาไม่อยากเห็นสาวที่รักต้องลำบากทำงานใช้แรงงานในไร่ จริงแล้วนลินเป็นคนมีความสามารถ หากเข้าไปหางานดี ๆ ทำในตัวเมืองหรือในกรุงเทพฯ ต้อ

นลินยังคงสั่นสะท้านไปทั้งตัวตอนที่ถูกจับพลิกให้คว่ำหน้า แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้เธอต้องรีบใช้แขนยันร่างกายขึ้นเพื่อจะได้หอบหายใจได้ถนัดผลที่ได้จึงดูเหมือนกับว่าเธอกำลังโก้งโค้งให้ท่าสะโพกยกสูง ความดุดันเหมือนกระทิงป่าเข้ามาอย่างรวดเร็วจากทางด้านหลัง มวลมหาศาลที่อัดเข้ามาทำเอาเธอหดเกร็ง เจ็บจุกหนักไปทั่วร่าง แรงบีบรัดนั้นทำให้สิ่งที่อยู่ภายในร่างกายของเธอกระตุก แรงกระตุกนั้นไม่มากเท่าเสียงครางแหบพร่าจากเขา ซึ่งเธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน…เกือบห้าวินาทีต่อมาร่างกายอันหนักของเขาก็โถมทับลงมาอย่างแรงจนเธอทานน้ำหนักไม่ไหวต้องถูกทับแนบไปกับเตียงในตอนแรกนลินคิดว่าการถูกทับนั้นจะทำให้เธอขาดอากาศจนตาย แต่แล้วเมื่อเกิดขึ้นจริงมันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเสียทีเดียวเธออาจจะรู้สึกหนัก และอึดอัดจนต้องขยับหาจุดที่จะทำให้ร่างกายสบายที่สุด เมื่อหาจุดนั้นจนเจอจากการกระดิกตัวเพียงน้อยนิด ความอึดอัดที่เคยมีก็กลายไปเป็นความรู้สึกที่ถูกเติมเต็มนลินเป็นคนที่ครอบครัวไม่ได้ให้ความอบอุ่นใกล้ชิด เรื่องของการโอบกอดจึงไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน ตอนที่มีแฟนเธอก็รู้สึกขัดเขินเกินกว่าจะยอมใกล้ชิดกันมากเกินไป เขาเองก็เป็

10 เงินก้อนแรกเป็นเวลาช่วงบ่ายนลินถึงได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา อิทธิพัทธ์ไม่ได้อยู่ในห้อง กวาดสายตามองดูรอบ ๆ พบซองน้ำตาลวางบนโต๊ะข้างหัวเตียงที่ภายในบรรจุเงินปึกหนึ่งน้ำตาของนลินเอ่อล้นขึ้นมา กดปลายจมูกสูดดมกลิ่นเงินสดที่กอดเอาไว้แนบอก เงินก้อนนี้สำคัญต่อเธอมากเพราะต้องใช้ศักดิ์ศรีทั้งหมดแลกมาเธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนไม่ให้ตัวเองร้องไห้ให้เขาเห็น ตอนนี้ได้อยู่ตามลำพังจึงอนุญาตให้ตัวเองร้องไห้สะอื้นอยู่จนความคับแค้นทุเลาลง จากนั้นจึงรวบรวมสติใช้ผ้าห่มคลุมร่างเปลือยลุกขึ้นจากเตียงความอ่อนล้าของต้นขาพยุงร่างกายเอาไว้แทบไม่อยู่ เมื่อก้าวเดินความเจ็บแปลบจากส่วนนั้นก็ออกอาการอย่างรุนแรง เธอสูดปากข่มอารมณ์ ทิ้งก้นลงเพื่อนั่งพัก หันสายตาไปมองเห็นร่องรอยบนเตียงยับยู่ น้ำตาที่แห้งไปแล้วก็ดูเหมือนจะรื้นขึ้นมาอีกครั้งนลินยกมือขึ้นปาดน้ำตา แข็งใจเดินหาเสื้อผ้า แต่กลับไม่พบจึงนึกขึ้นได้ว่าถูกนายหัวกระทิงควายฉีกทิ้งตั้งแต่อยู่ในห้องทำงานที่ชั้นล่างคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็ต้องหนักใจขึ้นมาเมื่อคิดว่าจะออกจากบ้านนี้ไปอย่างไรในสภาพชุดข

อิทธิพัทธ์ส่งสายตาขุ่นให้เพราะยังไม่หายโกรธ คืนนี้เขาต้องไปงานข้างนอก กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ก็ดึก ตั้งใจที่จะมาหายังมาโดนทำร้ายร่างกายจากลูกหนี้ขี้ละเมอบนโลกนี้เคยมีเรื่องพิลึกขนาดนี้เกิดขึ้นที่ไหนกัน !“ไม่รู้แหละ ใครใช้ให้ย่องมาเงียบ ๆ ไม่บอกล่วงหน้า”“เงียบกับผี ฉันโทร. ตามเป็นสิบสายก็ไม่รับ มาเรียกถึงหน้าบ้านไม่โผล่หัวออกมาต้อนรับ ประตูบ้านก็ไม่รู้จักล็อก ถ้าเกิดมีไอ้โม่งขึ้นบ้านเธอไม่โดนมันฆ่าตายไปแล้วเหรอ”“ฉันหลับ” เธออ่อนเพลียมาก หลังจากที่สินพามาส่งแล้วกลับไป หลังจากเดินดูรอบบ้านแล้วก็งีบหลับไปบนโซฟา และก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตลอดทั้งวัน“...เดี๋ยวนะ ฉันมาอยู่บนเตียงได้ยังไง”อิทธิพัทธ์เค้นเสียงในลำคอไม่ได้บอกในสิ่งที่เธอคาดเดาคำตอบเองได้ แต่กลับกวาดสายตามองคนที่ประทุษร้ายตัวเองแล้วยังไม่มีทีท่าจะสำนึกผิดให้เห็นเมื่อถูกแววตาคมเข้มจ้องเขม็งนลินก็ก้มมองตัวเองบ้าง แล้วก็ต้องยกมือขึ้นปิดหน้าอกที่เปลือยเปล่า แต่นั่นยังมิดชิดไม่พอ จึงรีบเอี้ยวตัวไปคว้าเสื้อที่ตกอยู่บริเวณขอบเตียงมากางปิดหน้าอกเอาไว้“จะปิดทำไมเห็นทุกซอกทุกมุมแล้ว”หญิงสาวถลึงตาใส่ประกาศเงื่อนไขให้เข้าใจตรงกัน “ถึง

นลินกลับไปที่บ้านพักของตัวเอง เพราะความอ่อนเพลียสะสมนานจึงงีบหลับ แล้วได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาจนหัวเข่ากระแทกกับโต๊ะวางของหน้าโซฟาเมื่อโทรศัพท์บ้านแผดเสียงขึ้น“ฮัลโหล”‘ครับคุณลิน ผมสินนะ’“อ๋อ มีอะไรจะสั่งแม่บ้านคนนี้คะ”‘ตอนนี้ได้เวลามาทำความสะอาดเรือนใหญ่แล้วเห็นคุณลินยังไม่มาผมเลยโทร. ถามดูว่าติดขัดอะไรหรือเปล่า’ “ไม่มี ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”นลินตบหน้าเรียกสติให้หายง่วงแล้วเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ล้างเนื้อตัวส่วนที่ควรล้างแล้วเดินเท้าไปยังบ้านทรงไทยหลังใหญ่ พบสินเดินไปมาตรงทางเดินก็ทำเพียงชำเลืองมอง ไม่ได้ทักทายพอเปิดประตูเข้าไปภายในบ้านเห็นอิทธิพัทธ์นั่งคุยโทรศัพท์อยู่เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็น เดินผ่านเข้าไปยังห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดที่อยู่ด้านหลัง กลับออกมาไม่พบเขาในห้องรับแขกแล้วก็ลอบถอนหายใจ จากนั้นเริ่มลงมือปัดกวาดเช็ดถูตู้โชว์ ดูดฝุ่น ก้มเช็ดโต๊ะกระจกหน้าโซฟา งานกลางวันนั้นถึงจะเป็นงานใช้แรงกาย แต่ก็เบาสบายมากเมื่อเทียบกับงานกลางคืน ไม่รู้ว่าคืนนี้นายหัวจะเรียกหาเธอหรือเปล่า ถ้าเรียกเธอก็คงเจอศึกหนักไม่มีความปรานีให้เหมือนที่แล้วมา“เช็ดให้มันเหมือนคนได้กินข้าวหน่อย”น้ำเสีย