Semua Bab ดอกบัวในเพลิงมาร: Bab 21 - Bab 30

13 แขกคนพิเศษเริ่มมีคนตั้งข้อสังเกตว่าช่วงนี้นายหัวไม่ค่อยออกมาแสดงตัวให้คนงานในไร่เห็นหน้า สินต้องเป็นคนมารับอาหารที่โรงอาหารกลับไปทุกวัน แต่แทนที่จะรับไปในส่วนของตัวเองกับนายหัว สินยังรับไปตั้งสามส่วน เหมือนรับไปเผื่อใครบางคน“จะใครอีก…” คนที่สุมหัวกันนินทาถาม และตอบเองในเวลาต่อมา“ลูกสาวลูกหนี้ของนายหัวคนที่ชื่อลินนั่นไง ตอนนี้ย้ายเข้ามาค้างที่ไร่ ไม่เห็นออกไปทำงานใช้แรงงานตากแดดในไร่เหมือนเคย สงสัยจะถนัดแค่งานในร่ม”“เมื่อวานตอนที่เข้าไปทำความสะอาดออฟฟิศ ได้ยินเสียงครางดังออกมาจากเรือนใหญ่ ฟังจากเสียงแล้วลีลาคงจะถูกใจนายหัวมาก ถึงขนาดเอากันมาสองสามวันติดไม่ออกมา พบใคร”“กูก็มีหนี้กยศ. หรือเพราะกูเป็นหนี้ผิดที่วะ นายหัวถึงไม่เคยเรียกตัวกูไปขัดดอกสักที”“อย่ามั่น เบ้าหน้ามันไม่ให้” คนพูดไม่ได้พูดอย่างเดียวยังโยนกระจกถลอกมีสนิมใส่คู่สนทนา อีกคนแบะปากมองค้อน ปะหลับปะเหลือกแล้วพูดต่อ“คนที่โดนเรียกตัวคนนั้นก็เบ้าไม่ได้เลิศ”“ก็จริง แต่แค่เอาในที่ลับระบายความใคร่ คลำดูไม่มีหางก็พอแล้วป้ะ ผู้ชายเขาจะสนหน้าไปทำไม”“จ

นลินตอบไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับการที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพบอิทธิพัทธ์ ใจหนึ่งก็สบายตัวที่ไม่ต้องถูกรบกวน อีกใจก็รู้สึกโหยหาการถูกรบกวนเหล่านั้นในทุกค่ำคืนที่ต้องนอนตามลำพังไปพร้อมกับความต้องการที่มากล้น ทำให้เธอรู้สึกว้าวุ่นใจ สับสน และโดดเดี่ยว หนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจนลินในยูนิฟอร์มของแม่บ้านพยายามสลัดสิ่งที่อยู่ในหัวออก แล้วหันกลับมาสนใจดูดฝุ่นที่โซฟาห้องรับแขกของเรือนใหญ่ต่อ พยายามที่จะไม่นึกถึงความทรงจำอันเร่าร้อนที่มีร่วมกับเจ้าของบ้าน ณ ตรงนี้“เสร็จหรือยังคุณลิน ป่านนี้นายหัวคงจะพาคุณหนูมลกลับมาแล้ว” น้าดาหลาเร่ง เพื่อจะได้พานลินออกไปก่อนที่เจ้านายจะกลับมาถึงไร่วันนี้คุณหนูภาพิมลงอแงคิดถึงแมวที่เลี้ยงเอาไว้ที่บ้านพ่อ อิทธิพัทธ์จึงต้องขับรถพากลับไปตั้งแต่เช้า ตอนนี้สมควรเป็นเวลาที่ทั้งสองคนจะกลับมาถึง“เสร็จแล้วค่ะ”เธอปิดเครื่องดูดฝุ่นแล้วลากเอาเข้าไปเก็บในห้องเก็บของด้านหลัง เมื่อเดินออกมาถึงหน้าบ้านเหตุการณ์เหมือนวันแรกที่ได้พบกับภาพิมลก็วนกลับมาเกิดซ้ำ ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านตามที่น้าดาหลาเป็นกังวลภาพิมลทักทายน้าดาหลาอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มสดใส แต่พอหันมาพูดกับ

ทั้งสามคนเดินมาถึงช็อปแบรนด์เสื้อที่นัดเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกับที่สินกลับมาจากการนำรถเข้าจอดเมื่อเห็นภาพิมลเดินเข้าช็อปมาพนักงานต่างก็กรูเข้าไปต้อนรับเป็นอย่างดี มีน้ำดื่มแบรนด์หรูกับช็อกโกแลตนำเข้าเสิร์ฟตามหลังมาติด ๆ กับเดรส และเสื้อทั้งคอลเลกชันเพื่อเสนอต่อหน้าลูกค้าระดับวีไอพีภาพิมลไม่ได้รีบร้อนมองดูสินค้า เธอนั่งลงบนโซฟานุ่ม ยกขาไขว่ห้าง ถอดเสื้อคลุมออกจากหัวไหล่ เมื่อมันตกลงไปที่พนักเก้าอี้ก็ถอนหายใจแรงอ้าปากพูด“นลินจ๊ะ” ชูนิ้วชี้กระดิกเรียกให้เดินเข้ามาใกล้ ถือโอกาสสอนมารยาทสากล“เวลาที่เธอออกไปข้างนอกกับเจ้านาย เวลามีของที่เจ้านายสลัดออกจากตัว เธอต้องรีบเข้ามาหยิบไปถือเอาไว้ ไม่ใช่ปล่อยให้หล่นลงพื้น ถ้าทำไม่เป็นจะให้คุณสินช่วยสาธิต”ทันทีที่หางตาสวยปรายตาไปมองจุดที่สินยืนผสานมืออยู่นั้น สินก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านหลังของภาพิมล คว้าเสื้อคลุมราคาแพงขึ้นมาจับบ่าของตัวเสื้อ พับทับเข้าหากันหนึ่งทบแล้ว วางพาดกับแขนที่ยกขึ้นตั้งฉากกับหน้าท้องของตัวเอง ก่อนจะยืนนิ่งเหมือนเป็นหุ่นยนต์นลินได้แต่กัดฟันอดทน ไม่ได้ตอบโต้อะไร“มีขนมไร้น้ำตาลที่แคลต่ำไหมคะ” เธอหันไปพูดกับพนักงานขายที่ส

17 ห้องนอนใหญ่ ภาพิมลออกจากห้องลองเสื้อด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เพราะมีกางเกงหนึ่งตัวที่เธอใส่ไม่ได้ แต่แทนที่พนักงานขายจะบอกเป็นปัญหาของสินค้า กลับบอกว่าขนาดของกางเกงได้มาตรฐาน ที่ใส่ไม่ได้อาจเป็นเพราะผ้าไม่ยืดหัวหน้าพนักงานฉลาดพอจะเข้าใจว่านั่นเป็นคำพูดที่ไม่ควรพูดกับลูกค้า โดยเฉพาะกับลูกค้าคนสำคัญ จึงหวังเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ย แต่ความหวังดีนั้นกลับยิ่งทำให้อารมณ์โมโหของภาพิมลปะทุขึ้นมาแทบจะทันที เมื่อมีการเสนอจะเปลี่ยนไซซ์ให้“ฉันไม่ใส่กางเกงเบอร์ S ฉันจะใส่แค่ XS เท่านั้น”“แต่เบอร์ XS คุณมลใส่ไม่ได้นะคะ”“นี่เธอหาว่าฉันอ้วนเหรอ”“เปล่านะคะ” พนักงานหน้าใหม่รีบร้อนอธิบาย“ฉันไม่ซื้อแล้ว ของไม่ได้มาตรฐาน”“ได้ค่ะ ไม่รับตัวนี้ก็ไม่เป็นไรค่ะ”หัวหน้าพนักงานทำมือไล่พนักงานใหม่ให้ออกไปให้พ้นจากห้องลองเสื้อ“พนักงานใหม่เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานเลยยังไม่เป็นงาน พี่ดาต้องขอโทษแทนเด็กมันด้วยนะคะ คุณมลอยากจะพักก่อน หรือว่าจะมาลองตัวที่เหลือต่อเลยดีคะ”“ไม่ลองแล้ว !”“ไม่ลองก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่าโมโหนะคะ”เสียงดีดนิ้วดังระรัวขึ้นพนักงานอ

18 ใต้แผ่นฟ้าโล่งเหตุการณ์เลือดตกยางออกดังจนลอยไปเข้าหูนายหัวหนุ่ย ตอนนี้เขาอยู่ต่างประเทศ แต่ก็ยังห่วงว่าลูกสาวจะได้รับบาดเจ็บจึงต่อสายตรงมาหาอิทธิพัทธ์ในตอนแรกเขาตั้งใจที่จะตำหนิแม่บ้านอย่างเต็มที่ เรื่องที่กล้ามีเรื่องทะเลาะวิวาทกับลูกสาวตน ตนมั่นใจเป็นอย่างมากว่าอิทธิพัทธ์จะเข้าข้างภาพิมล ทว่าพอได้พูดกันจริง ๆ เรื่องที่ ลูกสาวโทร.ฟ้องก่อนหน้านั้นกับที่อิทธิพัทธ์กำลังชี้แจงกลับตรงกันข้าม“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”“อย่างที่ผมบอกคุณลุงไป น้องมลใช้กรรไกรตัดแต่งกิ่ง…” อิทธิพัทธ์เว้นคำไป“ดีเท่าไหร่แล้วที่แค่ได้แผล ไม่เสียนิ้วไปหรือเกิดเรื่องร้ายแรงกว่านั้น งานนี้ผมคงไม่เอาใจคนผิดแม้ว่าผมจะเห็นแก่หน้าคุณลุง หวังว่าคุณลุงจะไม่โกรธในสิ่งที่ผมตัดสินในครั้งนี้”“ถ้าน้องผิดจริง ๆ ลุงก็คงไม่ห้ามหากอิทจะตักเตือน แต่ลุงห้ามขาดไม่ให้ถึงขั้นดำเนินคดีตามกฎหมาย ห้ามให้คนนอกเข้ามาตัดสินแทนอิท จะจ่ายค่าทำขวัญเท่าไหร่ก็จ่ายไป อย่าลืมว่าน้องเป็นเจ้านาย คู่กรณีเป็นแค่คนใช้ จะตัดสินก็ให้นึกถึงจุดนี้เอาไว้ ที่ผ่านมาลุงไม่เคยขออะไร ลุ